O ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΠΑΠΑΡΗΓΑ ΣΤΟ 20ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΗΣ "Κ"ΝΕ - υπεράσπιση του σοσιαλισμού ναι αλλά ποιού σοσιαλισμού; Δημαγωγία και απάτη

«Φωνή της Αλήθειας», αρ. φυλ. 22-23, 1-30 Οκτώβρη 1994, σελ. 1 και 6

O ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΠΑΠΑΡΗΓΑ ΣΤΟ 20ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΗΣ "Κ"ΝΕ

υπεράσπιση του σοσιαλισμού ναι αλλά ποιού σοσιαλισμού;

Δημαγωγία και απάτη

Στο λόγο της στο 20ο Φεστιβάλ της "Κ"ΝΕ η ΓΓ του "Κ"ΚΕ αναφέρθηκε, ανάμεσα στ' άλλα, και στο ζήτημα του σοσιαλισμού. Μίλησε γενικά για "κομμουνιστική θεωρία", για "καπιταλιστική παλινόρθωση", για την "προοπτική του σοσιαλισμού" και την "κατάκτηση του σοσιαλισμού στη χώρα μας", για "υποχρέωση υπεράσπισης του σοσιαλισμού", κλπ. ("Ρ" 20.9.94).

Ασφαλώς οι ακροατές της Α Παπαρήγα, νεολαίοι της "Κ"ΝΕ, μέλη και οπαδοί του "Κ"ΚΕ καθώς και συμπαθούντες του σοσιαλισμού θα έχουν αναρωτηθεί γιατί, η ΓΓ του "Κ"ΚΕ στο λόγο της - παρόλο που πέρασαν σχεδόν τέσσερες δεκαετίες από το ρεβιζιονιστικό χρουτσωφικό 20ο Συνέδριο (Φλεβάρης 1956), μια σχεδόν δεκαετία από την γκορμπατσωφική "περεστρόικα" και μισή σχεδόν από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης - δεν αναφέρθηκε συγκεκριμένα σ' αυτά, αλλά περιορίστηκε σε αοριστίες και γενικόλογες, χωρίς συγκεκριμένο περιεχόμενο, αναφορές στο "σοσιαλισμό".

Μίλησε άραγε γενικά και αόριστα από έλλειψη χρόνου και αδυναμία γλωσσικής διατύπωσης ή μήπως από πολιτική αδυναμία, δηλαδή σκόπιμα και ηθελημένα; Πρόκειται προφανώς για το τελευταίο. Η αοριστία και η σύγχυση που συστηματικά καλλιεργεί η ρεβιζιονιστική ηγεσία είναι θεληματική-σκόπιμη. Η υπεκφυγή, η θολή σκέψη και η αοριστία είναι τυπικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ρεβιζιονιστικής πολιτικής γραμμής και της δημαγωγικής προπαγάνδας αυτής της δεξιάς οπορτουνιστικής ηγεσίας, που στέκεται ακόμα και σήμερα σταθερά, "υπερήφανη και ακλόνητη", στις επάλξεις του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού και της γκορμπατσωφικής "περεστρόικα" (καταγγέλλει μόνο τον Γκορμπατσώφ και αυτό μόνο με μισόλογα, αλλά υπερασπίζει την αντεπαναστατική "περεστρόικα" που τη θεωρεί "σοσιαλισμό" και μάλιστα "ανανέωση του σοσιαλισμού").

Σχετικά με το λόγο της Παπαρήγα προβάλλουν δυο βασικά ερωτήματα: πρώτο, καθοδηγείται η σημερινή ρεβιζιονιστική ηγεσία του "Κ"ΚΕ στο ζήτημα του σοσιαλισμού από τη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού των Μαρξ- Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν, και δεύτερο, ποιόν "σοσιαλισμό" εννοεί η ΓΓ του "Κ"ΚΕ;

Μια σύντομη ιστορική αναδρομή στη στάση (θεωρία και πράξη) του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος απέναντι στο ζήτημα του σοσιαλισμού ως το κακόφημο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (1956) και στη στάση των ρεβιζιονιστικών ηγεσιών του "Κ"ΚΕ μετά απ' αυτό και την παρασυναγωγή της διαβόητης "6ης πλατειάς Ολομέλειας", που πέρασε το χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό στο ΚΚΕ, αρκεί για να απαντηθούν τα δυο αυτά ερωτήματα, χωρίς εδώ να είναι απαραίτητη μια θεωρητική ανασκευή των αντιμαρξιστικών αντιλήψεων για το σοσιαλισμό της σημερινής ηγεσίας του "Κ"ΚΕ.

Είναι γνωστό, ότι στην περίοδο της Γ' Κομμουνιστικής Διεθνούς και ως τα μέσα της δεκαετίας του '50 (ακριβέστερα ως το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν) το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα καθοδηγούνταν στο ζήτημα του σοσιαλισμού από τη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού των Μαρξ-Ενγκελς-Λένιν-Στάλιν, η οποία στην πράξη εφαρμόζονταν μ' επιτυχία στη Σοβιετική Ένωση και μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο στις τότε νεαρές Λαϊκές Δημοκρατίες. Ασφαλώς και σε κείνη την περίοδο υπήρχαν και άλλες αντιλήψεις του σοσιαλισμού (αστικές, μικροαστικές, σοσιαλδημοκρατικές, ρεβιζιονιστικές, κλπ.) και οι πράκτορες της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού σοσιαλδημοκράτες ηγέτες δε θεωρούσαν τη Σοβιετική Ένωση σοσιαλιστική χώρα, όπως αργότερα και ο αποστάτης και πράκτορας του ιμπεριαλισμού Τίτο, που ενώ είχε μετατρέψει τη Γιουγκοσλαβία σε καπιταλιστική χώρα και το χειρότερο σε αποικία των αγγλο-αμερικάνων ιμπεριαλιστών ισχυρίζονταν με θράσος ότι "ήδη από καιρό η Σοβιετική Ένωση από πλευράς εσωτερικής ανάπτυξης έχει παρεκλίνει από τη σοσιαλιστική ανάπτυξη και μπει στο δρόμο του κρατικού καπιταλισμού μ' ένα χωρίς προηγούμενο ως τώρα γραφειοκρατικό σύστημα" (Γ. Μπ. Τίτο: 6ο Συνέδριο του ΚΚ Γιουγκοσλαβίας, σελ. 20, Βόννη 1952). Οι συκοφαντικές επιθέσεις των διαφόρων οπορτουνιστών δεν αλλάζουν την πραγματικότητα της τότε Σοβιετικής Ένωσης, δηλαδή το σοσιαλιστικό της χαραχτήρα.

Την ίδια περίοδο και το ΚΚΕ, με επικεφαλής το σ. Νίκο Ζαχαριάδη, καθοδηγούνταν από τη μαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού, που την εφαρμογή της έβλεπε στη Σοβιετική Ένωση των Λένιν-Στάλιν.

Τα πράγματα όμως αλλάζουν με την επικράτηση του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, το οποίο υιοθετεί, για πρώτη φορά στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, μια ρεβιζιονιστική αντίληψη του σοσιαλισμού (δηλαδή ενός "σοσιαλισμού" χωρίς διχτατορία του προλεταριάτου) και δεύτερο χαρακτηρίζει τη Γιουγκοσλαβία "σοσιαλιστική" ("όχι μικρές επιτυχίες στη σοσιαλιστική οικοδόμηση σημείωσε και η Γιουγκοσλαβία", σελ. 20, Ν. Χρουστσώφ: Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο XX Συνέδριο, 1956), για την οποία η ανακοίνωση του Γραφείου Πληροφοριών των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων (Νοέμβρης 1949) διαπίστωνε όχι μόνο την ύπαρξη του καπιταλισμού, αλλά και το πέρασμα της ρεβιζιονιστικής-τροτσκιστικής τιτοϊκής κλίκας, της "κλίκας των πληρωμένων κατασκόπων και δολοφόνων του Βελιγραδίου", από "τον αστικό εθνικισμό στο φασισμό και στην άμεση προδοσία των εθνικών συμφερόντων της Γιουγκοσλαβίας".

Έτσι η προδοτική ρεβιζιονιστική κλίκα των Χρουτσώφ-Μπρέζνιεφ, εκτός από τη ρεβιζιονιστική αντίληψη ενός "σοσιαλισμού" χωρίς διχτατορία του προλεταριάτου, προβάλλει και το λεγόμενο "αυτοδιαχειριζόμενο σοσιαλισμό της Γιουγκοσλαβίας" που ως τότε τον διαφήμιζαν κατά κόρον οι σοσιαλδημοκράτες, οι τροτσκιστές και οι ιδεολόγοι της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού.

Από τα ρεβιζιονιστικά κόμματα, χρουτσωφικής κατεύθυνσης, προπαγανδίστηκε πληθώρα αντιμαρξιστικών αντιλήψεων για το σοσιαλισμό. Και μόνο στη Σοβιετική Ένωση υπήρχαν (ως το 1988) και προπαγανδίζονταν, όπως μας πληροφορεί ο ρεβιζιονιστής ιστορικός, ακαδημαϊκός Α. Βολκόφ, "πέντε απόψεις για το σοσιαλισμό" ("Ρ" 16.10.1988).

Επίσης είναι γνωστό, ότι οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές από τη μια είχαν χαρακτηρίσει σειρά χώρες, που είχαν περάσει στην επιρροή τους, ως "σοσιαλιστικές", δηλαδή ως χώρες που είχαν μπει "στο δρόμο του σοσιαλισμού", αρχίζοντας από την Αλγερία, την Αίγυπτο, Σομαλία, Αγκόλα, Αιθιοπία, κλπ. και τελειώνοντας ως το υπό στρατιωτική κατοχή τους Αφ

γανιστάν, ενώ από την άλλη, παρόλο που οι ίδιοι παλινόρθωναν σταδιακά από το 1956 και δώθε τον καπιταλισμό στη Σοβιετική Ένωση, παρουσίαζαν και διαφήμιζαν αυτόν τον παλινορθωμένο καπιταλισμό ως "σοσιαλισμό" που τάχα βρίσκονταν στο δρόμο προς την "αταξική κομμουνιστική κοινωνία" (η ομάδα των Χρουτσώφ-Μπρέζνιεφ που έβαλε τη Σοβιετική Ένωση στον καπιταλιστικό δρόμο, δημαγωγικά ισχυρίζονταν, ότι αυτή στη δεκαετία του "80 θα φθάσει στον κομμουνισμό)*.

Οι διορισμένες στο ρεβιζιονιστικό πλέον "Κ"ΚΕ ηγεσίες των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη και Φλωράκη-Λουλέ-Τσολάκη-Φαράκου, κλπ. υποστήριξαν πάντα όλες ανεξαίρετα τις ρεβιζιονιστικές περί σοσιαλισμού αντιλήψεις των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών με αποκορύφωμα εκείνη της γκορμπατσωφικής "περεστρόικα" που περιεχόμενό της είχε από την αρχή το πέρασμα της Σοβιετικής Ένωσης από τον ιδιόμορφο κρατικομονοπωλιακό καπιταλι σμό στον κλασικό καπιταλισμό των Δυτικών χωρών, δηλαδή το πέρασμα της καπιταλιστικής οικονομίας της Σοβιετικής Ένωσης από την κρατική καπιταλιστική ιδιοχτησία στην ατομική καπιταλιστική ιδιοχτησία και το πέρασμα από το αστικό-ρεβιζιονιστικό μονοκομματικό πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης στο αστικό πολυκομματικό πολιτικό σύστημα. Επίσης πρόβαλλαν πάντα ως "σοσιαλιστικές" όλες τις χώρες στις οποίες είχε παλινορθωθεί ο καπιταλισμός καθώς και τις παραπάνω αστο-φεουδαρχικές που είχαν περάσει στην επιρροή ή εξάρτηση των σοβιετικών ρεβιζιονιστών.

Και η σημερινή ρεβιζιονιστική ηγεσία του "Κ"ΚΕ των Φλωράκη-Παπαρήγα εξακολουθεί να υποστηρίζει σιωπηρά όλες τις παραπάνω αντιμαρξιστικές περί σοσιαλισμού αντιλήψεις των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών, αφού ποτέ ως τώρα δεν τις απέρριψε και δεν της έχει καταδικάσει. Τα μέλη όμως και οι οπαδοί του "Κ"ΚΕ, καθώς και οι συμπαθούντες το σοσιαλισμό γνωρίζουν τη μεγάλη, πρωτοφανή στην ιστορία του διεθνούς εργατικού κινήματος, καταστροφή που προκλήθηκε στο σοσιαλισμό και στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα από την εφαρμογή στην πράξη των αντιμαρξιστικών αυτών αντιλήψεων του σοσιαλισμού (ρεβιζιονιστικές, σοσιαλδημοκρατικές, μικροαστικές, αστικές) και ζουν στο πετσί τους τις συνέπειες της. Γι' αυτό η Α. Παπαρήγα δεν ήταν δυνατόν να αναφερθεί στα συγκεκριμένα, δυσφημισμένα στα μάτια των κομμουνιστών, αυτά "είδη σοσιαλισμού", να αναφερθεί και να προσδιορίσει το συγκεκριμένο περιεχόμενο του σοσιαλισμού. Αυτός ήταν ο βασικός πολιτικός λόγος που υποχρέωσε την Α. Παπαρήγα στην ομιλία της στο 20ο Φεστιβάλ της "Κ"ΝΕ να μιλήσει γενικά και αόριστα περί "σοσιαλισμού". Μια συγκεκριμένη αναφορά στο περιεχόμενο του σοσιαλισμού, δηλαδή στα "είδη σοσιαλισμού" των Χρουτσώφ-Μπρέζνιεφ, Γιουγκοσλαβίας, Αιθιοπίας, Αφγανιστάν κλπ. θα οδηγούσε αναπόφευκτα στο αυτοξεμασκάρεμά της, δηλαδή στο να ξεσκίσει η ίδια την ψευτοκομμουνιστική της μάσκα.

Η ηγεσία του "Κ"ΚΕ, οποία στο ζήτημα του σοσιαλισμού δεν καθοδηγείται, όπως επιβεβαιώνει και ο πρόσφατος λόγος της Παπαρήγα στο φεστιβάλ της "Κ"ΝΕ, από την επιστημονική αντίληψη των Μαρξ-Ενγκελς-Λένιν-Στάλιν, αλλά από διάφορες αντιμαρξιστικές αντιλήψεις του σοσιαλισμού συνεχίζει να δημαγωγεί και να εξαπατά την εργατική τάξη και το λαό.

Είναι δημαγωγία και απάτη να μιλάς για "σοσιαλισμό" χωρίς να κάνεις λόγο για διχτατορία του προλεταριάτου, επειδή δεν υπάρχει σοσιαλισμός χωρίς την εξουσία της εργατικής τάξης (σοσιαλισμός σημαίνει διχτατορία του προλεταριάτου).

Είναι δημαγωγία και απάτη να μιλάς για "υποχρέωση υπεράσπισης του σοσιαλισμού", χωρίς να λες ποιόν "σοσιαλισμό" εννοείς: τον επιστημονικό σοσιαλισμό των Λένιν-Στάλιν που με επιτυχία χτίζονταν στη Σοβιετική Ένωση ή "εκείνους" των Χρουτσώφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσώφ, της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο, της Αιθιοπίας του Μεγγίστου ή του Νατζιμπουλάχ στο Αφγανιστάν, κλπ.;

Είναι δημαγωγία και απάτη να μιλάς για "καπιταλιστική παλινόρθωση", εννοώντας μ' αυτό το "στράβωμα" της "περεστρόικα" και την περίοδο Γιέλτσιν, χωρίς να αναφέρεις τον παλινορθωμένο καπιταλισμό της εποχής των Χρουτσώφ-Μπρέζνιεφ και την "περεστρόικα" του Γκορμπατσώφ.

Είναι, τέλος, δημαγωγία και απάτη να υπόσχεσαι στην εργατική τάξη και στις πλατιές εργαζόμενες μάζες την "προοπτική και κατάκτηση του σοσιαλισμού στη χώρα μας" που θα έλθει τάχα με τα κομπογιαννίτικα γιατροσόφια του "ειρηνικού κοινοβουλευτικού δρόμου" και της χρησιμοποίησης του αστικού κράτους για τον "περιορισμό της εξουσίας των μονοπωλίων" χωρίς να κάνεις λόγο για βίαιη επανάσταση, για τσάκισμα της αστικής κρατικής μηχανής και εγκαθίδρυση της διχτατορίας του προλεταριάτου και το, πιο σπουδαίο, χωρίς να αναφέρεις για ποιόν σοσιαλισμό συγκεκριμένα πρόκειται.

* Όμως η ιστορική πορεία έδειξε ότι στα τέλη της δεκαετίας του "80 η Σοβιετική Ένωση έφτασε στον κλασικό καπιταλισμό της ατομικής ιδιοχτησίας και στις αρχές της δεκαετίας του ^‘90 στη διάλυση της ως ενιαίου κράτους, επιβεβαιώνοντας την ορθή διαπίστωση του εξόριστου στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, Ν. Ζαχαριάδη, ότι στη σοβιετική οικονομία κυριαρχούσε ήδη στα μέσα της δεκαετίας του '60 "το αστικό σύστημα πληρωμών, ότι το σοβιετικό εργαζόμενο τον εκμεταλλεύονται", ότι υπάρχει "έλλειψη δημοκρατίας στη σοβιετική κοινωνία", κλπ. (Γράμμα-μαρτυρία (12.5.92) της Βέρα Κουσνέτσοβα από το Σουργκούτ στο σ. Γιάννη Καραστάθη. Επανάσταση" Ιούνης-Ιούλης 1992).