ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ: Οι γερμανοί ιμπεριαλιστές επέβαλαν τη διεύρυνση

«Φωνή της Αλήθειας», αρ. φυλ. 11, 15-31 Μάρτη 1994, σελ. 1 και 4

Οι Υπουργοί των Εξωτερικών των 12 χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης εδώ και πάνω από τρεις βδομάδες συζητούν, διαβουλεύονται και συνεδριάζουν για την διεύρυνση και επέκταση της ΕΕ με την είσοδο των τριών Σκανδιναβικών χωρών, Σουηδία, Φιλανδία και Νορβηγία καθώς επίσης και της Αυστρίας. Οι πολύωρες, αυτές, συζητήσεις και συνεδριάσεις, καθώς ακόμη και αυτής της άτυπης συνόδου των 12 Υπουργών των Εξωτερικών στις 26 και 27 Μάρτη στα Γιάννινα, όπου μεταξύ των άλλων θεμάτων που συζήτησαν ήταν και αυτό της διεύρυνσης, δεν κατέληξαν, τουλάχιστον μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο, σε κανένα αποτέλεσμα. Υπάρχει όμως μια συμβιβαστική πρόταση της προεδρίας, δηλαδή της Ελλάδας, που ακόμα βρίσκεται σε εξέλιξη.

Ανεξάρτητα, όμως, από την εισδοχή αυτών των τεσσάρων χωρών στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που σίγουρα θα βρεθεί κάποια λύση που θα συμφωνήσουν και οι "12" σε μια κοινή απόφαση, εκείνο που έχει πραγματικά σημασία δεν είναι τόσο η διεύρυνση αυτή καθ' αυτή, αλλά όσο οι αντιθέσεις, αντιφάσεις, διαφωνίες και ο μεγάλος ανταγωνισμός που υπάρχουν σ' αυτή την κρίσιμη εποχή των ανακατατάξεων στους συσχετισμούς των δυνάμεων στην Ευρώπη και στο ξαναμοίρασμα των σφαιρών επιρροής, ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Ευρώπης και της Αμερικής. Αυτές οι αντιθέσεις, όπως φαίνεται εκ των πραγμάτων αναμένεται να οξυνθούν ακόμα περισσότερο στους κόλπους της Ενωμένης Ευρώπης με τη νέα διεύρυνση της. Αυτή η όξυνση είναι αναπόφευχτη, γιατί με την ένταξη των νέων τεσσάρων χωρών θα αλλάξουν οι συσχετισμοί στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι γνωστό ότι υπάρχουν μεγάλες αντιθέσεις και διαφορές ανάμεσα στις οικονομικά ισχυρές (πλουσιότερες) χώρες της ΕΕ και τις οικονομικά αδύνατες (φτωχότερες), καθώς επίσης και μεταξύ των ισχυρών καπιταλιστικών χωρών, δηλαδή μεταξύ Γερμανίας, Αγγλίας και Γαλλίας. Οι νέες χώρες θα δυναμώσουν την μια ή την άλλη. και έτσι ο ανταγωνισμός και οι αντιθέσεις θα οξυνθούν περισσότερο. Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Ενωμένης Ευρώπης ενώ γενικά είναι υπέρ της διεύρυνσης διαφωνούν για το χρόνο που αυτό θα συμβεί και ακόμα η κάθε μια θέλει να εξυπηρετήσει τα δικά της συμφέροντα εις βάρος των άλλων, οπότε προωθούν εκείνες τις χώρες που ευνοούν περισσότερο τα συμφέροντα τους.

Τη διεύρυνση αυτή τη στιγμή δεν την ήθελαν, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, και τη θεωρούσαν πρόωρη, η Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία και Ισπανία. Όμως με την παρέμβαση, τις πιέσεις και τους εκβιασμούς του υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας Κ. Κίνκελ υπογράφτηκαν στις αρχές Μάρτη οι συμφωνίες ένταξης (Σουηδίας, Φιλανδίας και Αυστρίας) στην ΕΕ. Ο εκπρόσωπος του γερμανικού ιμπεριαλισμού Κίνκελ απειλώντας και προειδοποιώντας τους διαφωνούντες τόνισε ότι "όσοι αντιτίθενται στην διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα σπάσουν τα μούτρα τους". Ήταν τέτοια η προκλητικότητα του Κίν­κελ που υποχρέωσε τον γάλλο Πρεσβευτή στη Βόννη Φ. Σεέρ να μιλήσει, αναφερόμενος στον Κίνκελ, για την μεγάλη ανησυχία της Γαλλίας και των άλλων ευρωπαϊκών χωρών απέναντι στις "βάρβαρες μεθόδους της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής".

Η Γερμανία πιέζει και ελπίζει με τη διεύρυνση να προχωρήσει το τρίτο στάδιο της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης, δηλαδή το κοινό νόμισμα, να ενισχυθούν τα κεντρικά κοινοτικά όργανα και να προωθηθεί το σχέδιο για μια Ευρωπαϊκή Ένωση ομοσπονδιακού χαραχτήρα, στην οποία αυτή θα έχει εξασφαλισμένη την ηγεμονία και τον καθοριστικό της ρόλο, ώστε να γίνει πράξη αυτό που είχε δηλώσει ο Χ. Κολ, τον Απρίλη του Γ92, ότι "η Ευρωπαϊκή Κοινότητα βρίσκεται σ' ένα δρόμο χωρίς επιστροφή προς ένα ομοσπονδιακό μέλλον. Μπροστά βρίσκεται μια νομισματική μηχανή που κατασκευάστηκε βάσει γερμανικών σχεδίων και η οποία καταργεί την εθνική κυριαρχία".

Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός είναι αδίστακτος στην προώθηση των σχεδίων και την επιβολή της κυριαρχίας του. Ασφαλώς ο δρόμος του δεν είναι βέβαια "στρωμένος με λουλούδια" εξαιτίας των οξύτατων αντίθεσιν με τις άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες της ΕΕ, οι οποίες αντιτίθενται στις αξιώσεις του γερμανικού ιμπεριαλισμού για ηγεμονία. Όμως η διεύρυνση πρέπει να εκτιμηθεί σαν μια νίκη του.

Η διεύρυνση της ΕΕ για τις μικρότερες και αδύνατες οικονομικά χώρες, όπως η χώρα μας, οι αρνητικές επιπτώσεις θα είναι ακόμα μεγαλύτερες.

Η ένταξη των νέων τεσσάρων χωρών στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σύμφωνα με τους κανονισμούς της Κοινότητας, πρέπει μετά τις σχετικές αποφάσεις του Συμβουλίου Υπουργών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αν και όταν παρθούν, πρώτα να εγκριθούν από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, δεύτερο, να αποφασίσουν την ένταξη τους με δημοψήφισμα οι λαοί των τεσσάρων χωρών και τρίτο, τα εθνικά κοινοβούλια των "12" πρέπει να επικυρώσουν την ένταξη της κάθε μιας υποψήφιας χώρας. Από δημοσκοπήσεις και διάφορα γκάλοπ που έγιναν στις υποψήφιες χώρες, οι λαοί τους δεν φαίνονται και τόσο ενθουσιασμένοι. Το 42% του Νορβηγικού λαού είναι ενάντια της ένταξης της χώρας του στην ΕΕ και μόνο το 23% είναι υπέρ. Το 52% του Σουηδικού λαού είναι ενάντια και το 48% είναι υπέρ της ένταξης.

Η Νορβηγία τελευταία στιγμή έγινε αποδεκτή, αφού υποχώρησε στις ισπανικές απαιτήσεις. Έτσι, λοιπόν, από το Γενάρη του 1996 η Ισπανία και η Πορτογαλία θα δικαιούνται το 45% η κάθε μια από τους 14.000 τόνους βακαλάου που θα παραχωρεί υπό μορφή δωρεάς αυτή η χώρα στις χώρες του Νότου. Η Ελλάδα μαζί την Ιρλανδία θα παίρνουν μόνο ένα 5%, επειδή συμφώνησαν για το αντίστοιχο ποσοστό να το παίρνουν σε χρήμα από το Ταμείο Συνοχής.

Το πρόβλημα της ένταξης ακόμα και μετά την συμβιβαστική πρόταση της Προεδρίας παραμένει άλυτο και μάλιστα από την εμμονή της Αγγλίας και της Ισπανίας, να μην γίνει αναπροσαρμογή του αριθμού των ψήφων στο Συμβούλιο Υπουργών, δηλαδή να μην αλλάξει η λεγόμενη "αναστέλλουσα μειοψηφία" (ο αριθμός των απαιτούμενων ψήφων για να εμποδιστεί η λήψη μια απόφασης από το Συμβούλιο) που ισχύει ως τώρα. Να παραμείνουν 76 ψήφοι, το 30% των οποίων είναι 23, με τους οποίους είναι δυνατόν το μπλοκάρισμα μιας απόφασης στο Συμβούλιο Υπουργών. Οι 76 ψήφοι του Συμβουλίου Υπουργών κατανέμονται σήμερα ως εξής: Γερμανία=10, Αγγλία=10, Γαλλία=10, Iταλία=10, Ισπανία=8, Ολανδία=5, Ελλάδα=5, Βέλγιο=5, Πορτογαλλία=5, Δανία=3, Ιρλανδία=3, Λουξεμβούργο=2. Με την ένταξη των νέων τεσσάρων χωρών οι ψήφοι του Συμβουλίου Υπουργών θα αυξηθούν από 76 σε 90. Οι 14 επιπλέον ψήφοι θα μοιραστούν ως εξής: Σουηδία=4, Αυστρία=4, Φιλανδία=3 και Νορβηγία=3. Επομένως η "αναστέλλουσα μειοψηφία" αλλάζει αναλογικά και από 23 ψήφοι που είναι θα γίνουν 27, δηλαδή το 30% του 90. Η Αγγλία και η Ισπανία επιμένουν αυξήθηκαν από 76 σε 90, οπότε αυξάνεται και η "αναστέλλουσα μειοψηφία" από 23 ψήφους σε 27.

Η Ισπανία επιμένει να παραμείνει η "αναστέλλουσα μειοψηφία" στον ίδιο αριθμό ψήφων παρά την διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γιατί είναι δύσκολο, σύμφωνα με την άποψη της, οι φτωχές χώρες του Νότου να συγκεντρώσουν τους απαραίτητους ψήφους σε περίπτωση που θα θελήσουν να μπλοκάρουν μια απόφαση του Συμβουλίου Υπουργών που θα είναι ενάντια στα συμφέροντα των χωρών αυτών.

Η Αγγλία, δε από τη δική της πλευρά έχει μια διαφορετική άποψη απ' αυτή της Ισπανίας, δηλαδή δεν ενδιαφέρεται τόσο για την "αναστέλλουσα μειοψηφία", αλλά σε περίπτωση που θα θελήσει να εφαρμόσει μια δική της απόφαση, θα είναι δύσκολο γι' αυτήν να συγκεντρώσει την ανάλογη πλειοψηφία των απαραίτητων ψήφων, γιατί μαζί της δεν συμφωνεί ο γερμανικός ιμπεριαλισμός Είναι γνωστό ότι ο ανταγωνισμός και οι διάφορες μεταξύ του αγγλικού και γερμανικού ιμπεριαλισμού υπήρχαν, υπάρχουν ακόμα και σήμερα, παρόλο που βρίσκονται και οι δυο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι άγγλοι αντιτίθενται στην αλλαγή των συσχετισμών στην ΕΕ, γιατί διαβλέπουν ότι θα χάσουν τη δυνατότητα επηρεασμού των αποφάσεων και ακόμα είναι εντελώς αντίθετοι με το σχέδιο μιας ομοσπονδιακής ΕΕ και επιδιώκουν μια εντελώς χαλαρή Ένωση των χωρών-μελών της ΕΕ.

Η Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι συγκαταλέγεται στις φτωχές χώρες του Νότου, δεν συμφώνησε με τη θέση της Ισπανίας, δηλαδή να παραμείνει αμετάβλητη η "αναστέλλουσα μειοψηφία", αλλά υποστήριξε τη θέση των υπολοίπων 10, δηλαδή να αυξηθεί ο αριθμός της Η στάση της ελληνικής κυβέρνησης δείχνει, ότι αυτή υποτάχθηκε στις απαιτήσεις των ισχυρών της ΕΕ και εγκατέλειψε μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις (ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα) δυνατότητας αποτροπής αποφάσεων που θα είχαν αρνητικές επιπτώσεις στον τόπο.