Η έκτακτη σύνοδος του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες Συμβιβασμοί και συγκρούσεις

«Φωνή της Αλήθειας», αρ. φυλ 8, 1-15/2/1994, σελ. 1,4

Στις 10-11 Γενάρη πραγματοποιήθηκε η έκτακτη Σύνοδος Κορυφής του στρα­τιωτικού επιθετικού Συνασπισμού των 16 κρατών-μελών του ΝΑΤΟ, που εί­ναι η πρώτη μετά το 1991. Ανάμεσα στους αρχηγούς των χωρών-μελών της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας ήταν και ο νεοεκλεγείς πρόεδρος του αμερικάνι­κου ιμπεριαλισμού, για πρώτη φορά επισκέφτηκε την Γηραιά Ήπειρο, Μπιλ Κλίντον.
Τα σπουδαιότερα θέματα που συζητή­θηκαν σ' αυτή τη Σύνοδο Κορυφής ή­ταν πρώτον η διεύρυνση ή επέκταση της Ατλαντικής Συμμαχίας προς τις χώ­ρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης (Τσεχία, Σλοβακία, Πολωνία και Ουγγαρία) και δεύτερον ο παρατεταμένος πόλεμος που ακόμα μαίνεται στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη.
Η νέα τάξη πραγμάτων που δημιουρ­γήθηκε μετά την κατάρρευση του ρεβιζιονιστικού μπλοκ έφερε μια νέα περίο­δο ανασφάλειας πολιτικής αστάθειας και αβεβαιότητας στο κόσμο και συγκεκριμένα στην Ευρώπη όπου ο άγριος ανταγωνισμός για σφαίρες επιρροής μεταξύ του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και των μονοπωλίων της Δυτικής Ευρώ­πης (Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία) οδήγη­σε στο αιματοκύλισμα των λαών της πρώην Γιουγκοσλαβίας που συνεχίζεται ακόμα και σήμερα.
Η νέα στρατηγική και φιλοσοφία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού είναι να παραμείνει η μόνη δύναμη που να εξου­σιάζει οικονομικά και στρατιωτικά την υφήλιο, δηλαδή να παραμείνει ο μεγα­λύτερος εχθρός των εργατών, αγροτών και γενικά όλων των λαών. Προς τον σκοπό αυτό πρέπει με κάθε θυσία να διατηρήσει την Βορειοατλαντική Συμμα­χία, μέσω της οποίας μπορεί εύκολα να ελέγχει τους εταίρους Δυτικούς και τα πρώην κράτη-μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας και να οξύνει τις σχέσεις Γερμανίας-Ρωσίας.
Η επιθυμία των χωρών της Κεντρι­κής και Ανατολικής Ευρώπης να προ­σχωρήσουν στον στρατιωτικό Συνασπισμό του ΝΑΤΟ σαν πλήρη μέλη προέρ­χεται πρώτο από την όλη κατάσταση που επικρατεί γενικά στην Ευρώπη, δεύτερο από τις εσωτερικές πολιτικές και οικονομικές ανωμαλίες αυτών των χωρών και τρίτο από τον ενδεχόμενο κίνδυνο της Ρωσίας, στην οποία αυτή τη στιγμή οι πολιτικές της εξελίξεις είναι άγνωστες και δεν γνωρίζει κανείς τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον, αλλά που παραμένει μια στρατιωτικά ι­σχυρή ιμπεριαλιστική δύναμη.
Ακριβώς αυτή τη χαώδη κατάσταση εκμεταλλεύεται σήμερα ο αμερικάνι­κος ιμπεριαλισμός και πρότεινε σ' αυ­τές τις χώρες ένα νέο σχέδιο "Συνερ­γασία για την ειρήνη" που εκπόνησαν τα επιτελεία του αμερικάνικου Πεντα­γώνου. Αυτό το σχέδιο περιλαμβάνει τα εξής:
1) Οι χώρες της Κεντρικής και Ανα­τολικής Ευρώπης δεν θα γίνουν πλήρη-μέλη του ΝΑΤΟ, αλλά συνεργάτες του ή θα είχαν μια απλή σύνδεση. Μ' άλ­λα λόγια οι χώρες -συνεργάτες είναι υ­ποχρεωμένες να δέχονται έλεγχο των στρατιωτικών τους δυνάμεων από μια "δημοκρατική πολιτική - ηγεσία". Βέ­βαια αυτή η "δημοκρατική πολιτική η­γεσία" σίγουρα δεν θα εκλέγεται ελεύ­θερα από το λαό της κάθε χώρας, αλ­λά θα πρέπει να είναι αρεστή στους α­μερικάνους, όπως συμβαίνει και με πολλές άλλες χώρες που εξαρτώνται οικονομικά και στρατιωτικά απ' αυ­τούς.
2) Οι στρατιωτικές δυνάμεις των χωρών-συνεργατών που θα βρίσκονται στη διάθεση του "συνεταιρισμού ειρήνης" θα πρέπει να είναι εκσυγχρονισμένες. Αυ­τό σημαίνει ότι τα μέσα εκσυγχρονι­σμού πρέπει να αγοράζονται από αυ­τούς και τα έξοδα αυτά θα πληρώνο­νται από την κάθε μια χώρα.
3) Σε περίπτωση απειλής αυτών των χωρών (εδαφικής ακεραιότητας, κλπ.) α­πό άλλες χώρες μπορούν να έλθουν σε διμερείς διαπραγματεύσεις με τα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ. Σ' αυτή την περίπτω­ση δεν θα ισχύει γι' αυτές το άρ­θρο 5 του στρατιωτικού συνασπισμού του ΝΑΤΟ που προβλέπει την αυτόμα­τη συλλογική άμυνα απ' όλα τα κράτη-μέλη του. Αν όμως η απειλή προέρ­χεται από ένα κράτος που είναι ταυτό­χρονα και μέλος του ΝΑΤΟ, αυτό το ζήτημα δεν διευκρινίζεται και παραμέ­νει ανοιχτό, όπως συμβαίνει μεταξύ Ελ­λάδας και Τουρκίας.
4) Οι στρατιωτικές δυνάμεις των χω­ρών αυτών μπορούν να συμμετέχουν σε κοινές ασκήσεις και να λαμβάνουν μέ­ρος για "ειρηνικούς σκοπούς", δηλαδή σε επεκτατικούς σκοπούς των αμερικα­νών, όπως στην περίπτωση του Ιράκ, στη Σομαλία, στην πρώην Γιουγκοσλαβία, κλπ.
Μ’ αυτό το σχέδιο οι αμερικάνοι ικα­νοποιούν από την άλλη πλευρά και τη Ρωσία, η οποία αντιδρούσε έντονα στην πλήρη ένταξη των χωρών του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας στο ΝΑΤΟ. Η αντίδραση της απορρέει από το γεγο­νός, ότι δεν ήθελε να είναι περικυκλω­μένη και να συνορεύει με χώρες που θα είναι πλήρη-μέλη του ΝΑΤΟ. Έτσι ι­κανοποιήθηκε και η Ρωσία που ακόμα παραμένει για τον αμερικάνικο ιμπερια­λισμό μια μεγάλη και υπολογίσιμη δύ­ναμη και ένας σοβαρός κίνδυνος, παρό­λο που σπαράσσεται από οικονομικές και πολιτικές κρίσεις.
Αρχική επιδίωξη των αμερικανών ιμπε­ριαλιστών ήταν (και εξακολουθεί να πα­ραμένει) να γίνουν οι χώρες του Ανατο­λικού μπλοκ μέλη του ΝΑΤΟ, επειδή αυτό θα οδηγούσε σε όξυνση των σχέ­σεων Γερμανίας-Ρωσίας, η οποία αποτε­λεί ενδεχόμενο σύμμαχο του γερμανικού ιμπεριαλισμού εναντίον των ΕΠΑ. Οι ΕΠΑ που έχουν διαφορετικά συμφέ­ροντα από εκείνα των δυτικοευρωπαί­ων ιμπεριαλιστών θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να εμποδίσουν μια συμμα­χία Γερμανίας-Ρωσίας που προφανώς θα στρέφεται εναντίον τους.
Έτσι εξηγούνται οι διαφορετικές τοπο­θετήσεις των αμερικανών και γερμα­νών ιμπεριαλιστών σχετικά με την διεύ­ρυνση του ΝΑΤΟ. Δεν είναι τυχαίο που ο Κολ αρχικά είχε δηλώσει ότι πρέπει να απορριφθεί το αίτημα των ανατολι­κοευρωπαϊκών χωρών να γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ, με το επιχείρημα ότι πρέ­πει να παρθεί υπόψη η Ρωσία και ο Υπουργός Εξωτερικών Κίνκελ είχε τα­χθεί κατά της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ.
Εκτός του συμβιβασμού που επιτεύχθη­κε μεταξύ των δυτικοευρωπαίων και α­μερικανών ιμπεριαλιστών στο ζήτημα της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ, οι 16 πρω­θυπουργοί προχώρησαν και σε μια "με­ταρρύθμιση του ΝΑΤΟ" που αφορά στην αυτόνομη πλέον στρατιωτική δρά­ση της Δυτικοευρωπαϊκής Ένωσης και του Γερμανο-Γαλλικο-Βελγικού Ευρωπαϊ­κού Σώματος στην Ευρώπη χωρίς τη συμμετοχή των ΕΠΑ. Αυτό δείχνει κα­θαρά μια αλλαγή του συσχετισμού δυ­νάμεων μεταξύ των ΕΠΑ και των δυτι­κοευρωπαίων ιμπεριαλιστών προς όφε­λος τώρα κυρίως Γερμανίας-Γαλλίας. Ο Μιττεράν σε μια δήλωση του υπογράμ­μισε ότι τα κράτη του ΝΑΤΟ (προφα­νώς χωρίς τις ΕΠΑ) δεν πρέπει "να μείνουν αδρανή σε ενδεχόμενες επιθέ­σεις στην Ανατολική Ευρώπη". Οι γερ­μανοί και οι γάλλοι ιμπεριαλιστές προ­ετοιμάζονται να προωθήσουν τα συμφέ­ροντα τους στην Ανατολική Ευρώπη α­κόμα και στρατιωτικά.