ΕΚΛΟΓΕΣ 93 : Αναμενόμενα εκλογικά αποτελέσματα

«Φωνή της Αλήθειας», αρ. φυλ 3, 1-15/10/1993, σελ. 1,3,4

Η εργατική τάξη και οι πλατιές μάζες των εργαζομένων - μόνιμα αποκλεισμένες στον καπιταλισμό από τις αποφάσεις του αστικού κράτους και των αστικών κυβερνήσε­ων - κλήθηκαν στις 10 Οκτώβρη για άλλη μια φορά από την αστική τάξη να αποφασί­σουν "ποιο από τα μέλη της κυρίαρχης τά­ξης θα τους αντιπροσωπεύσει και θα τους καταπιέσει στο κοινοβούλιο".
Η διαμόρφωση και συγκρότηση των κυβερ­νήσεων όλων των καπιταλιστικών χωρών, μαζί και της δικής μας γίνεται από τους ε­κατομμυριούχους και δισεκατομμυριούχους (διαθέτουν όλα τα μέσα γι αυτό: μέσα ενη­μέρωσης, χρήματα, εκλογικούς νόμους, νο­θείες, κλπ.), ενώ εκείνες των εξαρτημένων χωρών φτιάχνονται συνήθως στους διαδρό­μους των Πρεσβειών των ιμπεριαλιστικών χωρών.
Η κυρίαρχη αστική τάξη ανάλογα με τα ε­σωτερικά προβλήματα (ταξικές συγκρούσεις, ενδοαστικές διαμάχες, οικονομική κατάστα­ση, κλπ., αλλά και με τα εξωτερικά της προβλήματα που κάθε φορά αντιμετωπίζει α­ναθέτει τη διαχείριση, σε κυβερνητικό επί­πεδο, των υποθέσεων της και την υπεράσπι­ση των συμφερόντων της σε διαφορετικά πολιτικά κόμματα.
Έτσι την προηγούμενη τετραετία η αστι­κή τάξη είχε επιλέξει ως διαχειριστή των συμφερόντων της το  αντιδραστικό  κόμμα της ΝΔ, του οποίου η κυβέρνηση εφάρμο­σε απέναντι στους εργαζόμενους μια αντιδραστική νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτι­κή, μια πολιτική ιδιαίτερα σκληρής λιτότη­τας, πολιτική ιδιωτικοποιήσεων, κλεισίμα­τος των επιχειρήσεων και μαζικής ανεργί­ας, ακρίβειας και ξεπουλήματος του εθνι­κού πλούτου της χώρας στο ξένο κεφάλαιο, πολιτική έντονης φασιστικοποίησης του συνόλου της κοινωνικής ζωής, αλλά και μια πολιτική άκρατου σωβινισμού, α­κραίας εθελοδουλείας και μιας χωρίς προσχήματα υποτέλειας.
Τώρα η αστική τάξη, παίρνοντας υπόψη τη ραγδαία χειροτέρευση του βιοτικού επι­πέδου των εργαζομένων που θα έχει ως αναπόφευχτη συνέπεια την όξυνση της ταξι­κής πάλης, για να προλάβει το ξέσπασμα μαχητικότερων αγώνων της εργατικής τά­ξης εναντίον της προωθεί, μέσω των εκλο­γών, στην κυβέρνηση, ως διαχειριστή των υποθέσεων της, το ΠΑΣΟΚ, το οποίο με κάποιες μικροπαραχωρήσεις θα επιδιώξει την άμβλυνση των ταξικών αντιθέσεων και τη ματαίωση των ανεξέλεγκτων ταξικών συγκρούσεων.
Από το 1974 ως τα σήμερα, στην πολιτι­κή ζωή της χώρας κυριαρχεί το σύστημα της εναλλαγής στην κυβερνητική εξουσία των δυο μεγάλων αστικών κομμάτων, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, με εξαίρεση ένα μι­κρό χρονικό διάστημα τις κυβερνήσεις ΝΔ-Συνασπισμού (Τζαννετάκη) και ΝΔ-ΠΑΣΟΚ- Συνασπισμού (Ζολώτα). Η δημιουρ­γία της "Πολιτικής Άνοιξης" και η εκπροσώπησή της στη Βουλή σηματοδοτεί ίσως πέρασμα, στο μέλλον, σε κυβερνήσεις συνασπισμού κομμάτων.
Η ήττα του αντιδραστικού κόμματος της Νέας Δημοκρατίας ήταν σ' αυτές τις εκλο­γές σίγουρη. Ως προς τα εκλογικά αποτελέσματα οι εκλογές της 10ης Οκτώβρη δεν παρουσίασαν εκπλήξεις. Τα ποσοστά των μεγάλων αστικών και ρεβιζιονιστικών κομμά­των ήταν πάνω-κάτω τα αναμενόμενα.
Οι πλατιές λαϊκές εργαζόμενες μάζες απο­δοκίμασαν και καταδίκασαν την αντεργατι­κή και αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης του κόμματος της ΝΔ, η οποία με πρωτο­φανή σκληρότητα έπληξε το βιοτικό επίπε­δο των εργαζομένων και τα κατακτημένα με αιματηρούς αγώνες δικαιώματα και ελευθερί­ες τους. Καταδίκασαν την πολιτική της μα­ζικής ανεργίας και της ακρίβειας, τη φασι­στική καταπίεση των κρατικών κατασταλτι­κών μηχανισμών και των παρακρατικών μη­χανισμών, την πολιτική του σωβινισμού και της εθνικής υποτέλειας. Ας σημειωθεί πως η πολιτική αυτή της ΝΔ. πέρασε, επειδή εί­χε την ανοχή των ηγεσιών του ΠΑΣΟΚ, του "Κ"ΚΕ και του Συνασπισμού.

ΕΚΛΟΓΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Η ήττα της Νέ­ας Δημοκρατίας εξαιτίας της πολιτικής της ήταν αναμενόμενη και αναπόφευκτη. Το κόμμα της ΝΔ, που τα όριά του είναι ε­ντελώς δυσδιάκριτα μ' εκείνα των ανοιχτά φασιστικών κομμάτων, συγκέντρωσε το 39,29% του συνόλου των έγκυρων ψήφων και 110 έδρες.
Η πτώση της αντιδραστικής κυβέρνησης Μητσοτάκη 9 μήνες πριν κλείσει τετραετία με την ανεξαρτητοποίηση του φιλοσαμαρικού βουλευτή Συμπιλίδη και η δημιουργία της "Πολιτικής Άνοιξης" (αντιδραστικό σο­βινιστικό κόμμα) του Σαμαρά συνέβαλαν σε μεγαλύτερη συσπείρωση των δυνάμεων της ΝΔ. Στις δυνάμεις που ψήφισαν ΝΔ συ­μπεριλαμβάνεται και το σύνολο των ανοι­χτά μοναρχοφασιστικών δυνάμεων που βρί­σκεται έξω απ' τη ΝΔ (ένα μεγάλο μέ­ρος βρίσκεται μέσα). Γνωστή είναι η συμφω­νία του Μητσοτάκη με τον Γλίξμπουργκ (πρόσφατη πρόσκληση του, ρύθμιση βασιλι­κής περιουσίας κ.λπ.) και η παλιότερη συμ­φωνία του με τους χουντικούς για την απο­φυλάκιση των φασιστών πραξικοπηματιών (έ­χουν σχεδόν όλοι αποφυλακιστεί με διάφο­ρα προσχήματα). Η ΕΠΕΝ μόνο τυπικά κα­τέβηκε στις εκλογές, ουσιαστικά πριμοδότη­σε τη ΝΔ.
ΠΑΣΟΚ: Το ΠΑΣΟΚ, όπως αναμένο­νταν, κέρδισε, με δημαγωγικές υποσχέσεις, αλλά κυρίως εξαιτίας της έντονης λαϊκής α­γανάκτησης, μεγάλο μέρος των ψήφων των εργαζομένων μαζών. Συγκέντρωσε το 46,88% των ψήφων και 171 έδρες.
Αυτό δε σημαίνει σε καμιά περίπτωση, ό­τι οι εργαζόμενοι εγκρίνουν ή είναι διατεθειμένοι να εγκρίνουν τη συνέχιση μιας αντερ­γατικής και αντιλαϊκής πολιτικής, μ' άλ­λες μορφές, από την κυβέρνηση του ΠΑ­ΣΟΚ, η οποία θα κινηθεί βασικά στα πλαί­σια του προγράμματος σύγκλισης της ΕΟΚ και του Μάαστριχτ και γενικά στα πλαίσια της εξάρτησης από τους ιμπεριαλιστές των ΕΠΑ και της ΕΟΚ, το ΝΑΤΟ και τη ΔΕΕ.
Ένα σημαντικό μέρος των ψηφοφόρων ε­γκατέλειψε τη ΝΔ απογοητευμένο κυρίως από την οικονομική της πολιτική και στρά­φηκε προς το ΠΑΣΟΚ ελπίζοντας σε "καλύ­τερες μέρες", οι οποίες δε θα 'ρθουν.
Το ΠΑΣΟΚ κατόρθωσε επίσης να αποσπά­σει ένα σημαντικό τμήμα των ψηφοφόρων των ρεβιζιονιστικών κομμάτων, και ιδιαίτε­ρα από το "Κ"ΚΕ εξαιτίας της δεξιάς πολι­τικής αυτού του κόμματος, η οποία οδηγεί στην εξάλειψη των πολιτικών διαφορών με­ταξύ των δυο κομμάτων ("μεγάλη αλλα­γή" - "πραγματική αλλαγή", "αναβάθμιση του κοινοβουλίου", συνδικαλιστική γραμμή, κλπ.), της λαθεμένης προεκλογικής τακτι­κής του και της συμμετοχής στην κυβέρνη­ση Συνασπισμού-Νέας Δημοκρατίας.
Είναι φανερό, πως το μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων από τις γραμμές των εργαζομέ­νων και της ρεβιζιονιστικής Αριστεράς ψή­φισε το ΠΑΣΟΚ θεωρώντας το ως το "μι­κρότερο κακό" σε σχέση με τη ΝΔ, ελπίζο­ντας σε μια πιο ήπια πολιτική τόσο σχετι­κά με το βιοτικό του επίπεδο, που έχει φτάσει σε επίπεδα απόλυτης εξαθλίωσης ό­σο και με το ζήτημα των δημοκρατικών του δικαιωμάτων και ελευθεριών, που και τα δυο χτυπήθηκαν άγρια από τη ΝΔ. Στη μεν πρώτη περίπτωση εκφράζεται μια όλο και μεγαλύτερη επίδραση της αστικής τάξης, μέ­σω της αστικής - ρεφορμιστικής ιδεολογίας και των κοινοβουλευτικών αυταπατών, στις γραμμές των εργαζομένων, ενώ στη δεύτε­ρη μια τάση δυναμώματος της αντίστασής τους στη φασιστικοποίηση της κοινωνικής ζωής.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ: Η "Πολιτική Ά­νοιξη" πέτυχε να συγκεντρώσει 4,86% των ψήφων και να εκπροσωπηθεί με 10 έδρες στην νέα βουλή.
Οι ψηφοφόροι του κόμματος Σαμαρά προ­έρχονται απ' τη ΝΔ και ίσως ένα πολύ μικρό μέρος από το ΠΑΣΟΚ και τη ρεβιζιο­νιστική αριστερά.
Το ποσοστό αυτό των ψήφων για ένα νεο­σύστατο αντιδραστικό δεξιό και σωβινιστικό κόμμα είναι σημαντικό και ήταν σχε­δόν αναμενόμενο. Εκείνο που δεν ήταν εύ­κολα προβλέψιμο ήταν ότι κατόρθωσε να ε­κτοπίσει το "Κ"ΚΕ από την τρίτη στην τέ­ταρτη θέση από πλευράς ποσοστού ψήφων και βουλευτικών εδρών.
Η δημιουργία της "Πολιτικής Άνοιξης" και η υποστήριξη της από μερίδα της αστι­κής τάξης είναι μια προσπάθεια της να κα­ταστήσει το πρόσωπο της αντιδραστικής Δε­ξιάς περισσότερο ελκυστικό και σηματοδο­τεί ίσως το πέρασμα στο σύστημα συγκρό­τησης κυβερνήσεων που θα στηρίζεται στη συνεργασία δυο ή περισσότερων κομμάτων, δίπλα σε κείνο των αυτοδύναμων μονοκομ­ματικών αστικών κυβερνήσεων.
«Κ»ΚΕ: Το «Κ»ΚΕ πήρε 4,54% των ψή­φων και 9 έδρες. Και αυτή τη φορά, το «Κ»ΚΕ δεν κατόρθωσε να συσπειρώσει το μεγάλο μέρος της μερίδας εκείνης των κομ­μουνιστών που θεωρούν την πολιτική του δεξιά οπορτουνιστική και οι οποίοι κατέφυ­γαν κυρίως στο λευκό, το άκυρο και την αποχή.
Το "Κ"ΚΕ και σ' αυτές τις εκλογές έχα­σε μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του προς όφελος του ΠΑΣΟΚ. Το φαινόμενο της απώ­λειας δυνάμεων του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ προς όφελος του ΠΑΣΟΚ δεν είναι νέο. Χρονολογείται από την περίοδο της αντί­στασης κατά της φασιστικής διχτατορίας (ΠΑΚ), δυνάμωσε στην μεταπολιτευτική πε­ρίοδο και οφείλεται στην προδοσία του μαρξισμού-λενινισμού και στη δεξιά οπορτουνιστική πολιτική αυτού του κόμματος που το έχει καταντήσει ουρά του ΠΑΣΟΚ, το οποίο σε σειρά πολιτικά ζητήματα, δημα­γωγώντας παρουσιάστηκε με αριστερότερη φυσιογνωμία απ' ότι η ηγεσία του "Κ"ΚΕ. Ανάλογες απώλειες παρατηρήθηκαν στην ί­δια περίοδο σ' όλα τα ευρωπαϊκά ρεβιζιονιστικά κόμματα προς όφελος της σοσιαλδη­μοκρατίας. Ένας άλλος παράγοντας που δι­ευκόλυνε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ να λεηλα­τήσει την Αριστερά ήταν η ανυπαρξία μαζι­κού επαναστατικού κομμουνιστικού κόμμα­τος, λενινιστικού-σταλινικού τύπου.
Νέο φαινόμενο αποτελεί η σημερινή θεαμα­τική του πτώση, που οφείλεται, εκτός των άλλων, στη νέα κατάσταση που δημιουργή­θηκε σε διεθνή κλίμακα μετά την κατάρρευ­ση των ρεβιζιονιστικών καθεστώτων και τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτό οδή­γησε το "Κ"ΚΕ από τρίτο κόμμα που ήταν στη βουλή από το 1974 να βρεθεί τώρα, για πρώτη φορά, στην τέταρτη θέση.
Αν από τα μέσα της δεκαετίας του '50 σημειώθηκε, με την επικράτηση του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού στο εργατικό κίνη­μα, η μεγαλύτερη υποχώρηση στην ιστορία του διεθνούς επαναστατικού κομμουνιστι­κού και εργατικού κινήματος, σήμερα μετά την κατάρρευση των ρεβιζιονιστικών καθε­στώτων σημειώνεται, με τη διάλυση των πε­ρισσότερων ευρωπαϊκών ρεβιζιονιστικών κομμάτων και το πέρασμα τους σε ανοι­χτές σοσιαλδημοκρατικές θέσεις καθώς και τη θεματική πτώση της δύναμης των ρεβιζι­ονιστικών κομμάτων που απόμειναν, μια νέα μεγάλη υποχώρηση του εργατικού κινήμα­τος που επηρεάζονταν από ρεβιζιονιστικές-ρεφορμιστικές απόψεις.
ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ: Ο Συνασπισμός συ­γκέντρωσε 2,94% των ψήφων και δεν κατά­φερε να εκπροσωπηθεί στη βουλή, κάτι που ήταν σχεδόν βέβαιο. Παρόλο όμως που δεν εκπροσωπήθηκε, πέτυχε να κρατήσει τις δυ­νάμεις του.
ΑΠΟΧΗ - ΑΚΥΡΑ - ΛΕΥΚΑ: Η αποχή αυ­τή τη φορά έφτασε στο 21,47%, ενώ τα ά­κυρα και λευκά στο σημαντικό ποσοστό του 1,5%.
Το νέο φαινόμενο της σημερινής μεγάλης υποχώρησης του επηρεασμένου από ρεβιζιονιστικές απόψεις εργατικού κινήματος που παρατηρείται στη χώρα μας και στις άλ­λες ευρωπαϊκές χώρες χωρίς να συνοδεύεται από κάποια σημαντική αύξηση των επα­ναστατικών δυνάμεων, αλλά αντίθετα παρουσιάζει αυξομειώσεις και σε πολλές περιπτώσεις προσωρινή μείωση εκφράζει μια ακόμα μεγαλύτερη επίδραση της αστικής τά­ξης στην εργατική τάξη. Πρέπει να μελετη­θεί και αναλυθούν οι αιτίες του.
Και αυτές οι εκλογές δεν πρόκειται να λύ­σουν τα προβλήματα των εργαζομένων. Για την εργατική τάξη και την αγροτιά, ο μό­νος σωστός δρόμος είναι και σήμερα, ο δρόμος της έντασης της πάλης κατά του κεφαλαίου και για την υπεράσπιση των συμ­φερόντων τους, της πάλης κατά της φασιστικοποίησης, του σωβινισμού και του πολέ­μου, της πάλης κατά του ιμπεριαλισμού και της ανάπτυξης της φιλίας με τους γειτονι­κούς λαούς - της πάλης για την έξοδο της χώρας από την ΕΟΚ, το ΝΑΤΟ και τη ΔΕΕ, της πάλης για το διώξιμο των βάσε­ων και των πυρηνικών όπλων από το έδα­φος της χώρας μας και για την ανατροπή του καπιταλισμού.
Η Κίνηση για Ενιαίο ΚΚΕ πρωταρχικό πο­λιτικό της καθήκον θεωρεί τη συσπείρωση δυνάμεων σε επαναστατική κατεύθυνση -στο δρόμο του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού - για τη δημιουργία ενιαίου ΚΚΕ. Συ­γκεντρώνει και αυτή τη στιγμή και στο μέλ­λον την προσοχή της σ' αυτή την κατεύθυν­ση και όχι στις αστικές εκλογές που καλλι­εργούν αυταπάτες και δεν πρόκειται να λύ­σουν κανένα από τα προβλήματα των εργα­ζομένων. Επίσης δίνει προτεραιότητα στην ανάπτυξη της επαναστατικής ταξικής πάλης της εργατικής τάξης έξω από το κοινοβού­λιο και όχι στην πάλη στο αστικό κοινοβού­λιο, την οποία βέβαια δεν αρνείται, αλλά τη θεωρεί δευτερεύουσας και μικρής σημασί­ας. Προσανατολίζει τη δράση της στην ανάπτυξη και στο δυνάμωμα της πάλης ενά­ντια στον καπιταλισμό, το φασισμό και τον ιμπεριαλισμό, το δυνάμωμα της πάλης της εργατικής τάξης για την υπεράσπιση των συμφερόντων της σε συνδυασμό με την πά­λη για το σοσιαλισμό.