«Φωνή της Αλήθειας», αρ.φυλ. 35 1-15/5/1995, σελ. 1, 4
Η ηγεσία του "Κ"ΚΕ σταθερά στον αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό δρόμο του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού -στον ίδιο αντισταλινικό-αντικομμουνιστικό δρόμο -ούτε θέλει ούτε μπορεί να καταγγείλει και απορρίψει το χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό
Η δημοσίευση του κειμένου "Προσανατολισμοί για τους παράγοντες που καθόρισαν την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος" (Αθήνα, 24 Μάρτη 1995) της ΚΕ του "Κ"ΚΕ προκάλεσε μεγάλη απογοήτευση και πικρία, αλλά και αγανάκτηση στους μέσα και έξω απ ' το "Κ"ΚΕ αγωνιστές που έτρεφαν αυταπάτες για το ρόλο της σημερινής ηγεσίας και ανέμεναν απ ' αυτή την καταγγελία, έστω και αργά, και την απόρριψη της αντιμαρξιστικής αντεπαναστατικής σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού, όπως αυτή επίσημα διακηρύχθηκε στο διαβόητο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956) και επιβλήθηκε στο ΚΚΕ με την παρασυναγωγή της "6ης Ολομέλειας"(Μάρτης 1956).
Και αυτό επειδή πουθενά στο κείμενο δεν περιέχεται καταδίκη και πολύ περισσότερο απόρριψη αυτής της αντισταλινικής-αντικομμουνιστικής γραμμής, αλλά ούτε καν τον όρο χρουτσωφικός ρεβιζιονισμός δεν αποτολμά, έστω και φραστικά, να αναφέρει η ηγεσία του "Κ"ΚΕ, τον οποίο, όπως προκύπτει από το σύνολο του κειμένου, θεωρεί "συνέχεια" της μαρξιστικής πολιτικής των Λένιν-Στάλιν.
Ας δούμε πως απαντά το κείμενο στα βασικά ερωτήματα των κομμουνιστών που αφορούν τα ζητήματα της επανάστασης και του σοσιαλισμού.
Στα δυο πρώτα βασικά καίριας σημασίας ερωτήματα των κομμουνιστών: πότε ανατράπηκε η διχτατορία του προλεταριάτου στη Σοβιετική Ένωση και π ο ι α πολιτική γραμμή άνοιξε το δρόμο στη διάλυση-κατάργηση των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής και στο προτσές της σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού; το κείμενο απαντά με σαφήνεια στον πρόλογο: αυτό συνέβηκε προς το τέλος της δεκαετίας του '80 και πως η αντεπαναστατική πολιτική της "περεστρόικα" ήταν εκείνη που αποτέλεσε το "όχημα για την ανατροπή του σοσιαλιστικού πολιτικού συστήματος και το μέσο για τη δημιουργία των προϋποθέσεων της καπιταλιστικής παλινόρθωσης" (σελ. 1).
Στα δυο αυτά θεμελιώδη ερωτήματα - σ' αντίθεση με τη ρεβιζιονιστική ηγεσία - οι μαρξιστές, αναλύοντας την οικονομικο-κοινωνικο-πολιτική πραγματικότητα της Σοβιετικής Ένωσης εκείνης της περιόδου απαντούν: η διχτατορία του προλεταριάτου στη Σοβιετική Ένωση ανατράπηκε μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν με την επικράτηση της ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης, δηλαδή με το σφετερισμό της ηγεσίας του κόμματος και του κράτους από την προδοτική ρεβιζιονιστική κλίκα των Χρουτσώφ-Μπρέζνιεφ-Μικογιάν, κλπ., που προχώρησε, στη συνέχεια, σε ανοιχτή απόρριψη του μαρξισμού-λενινισμού και στην επίσημη διακήρυξη του ρεβιζιονισμού στο 20ο συνέδριο, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στη σταδιακή εφαρμογή των αστικο-καπιταλιστικών μεταρρυθμίσεων σ' όλους τους τομείς της τότε σοσιαλιστικής σοβιετικής κοινωνίας.
Η όξυνση της ταξικής πάλης που κορυφώνεται σε κείνη την κρίσιμη ιστορική περίοδο κατέληξε σε ήττα των επαναστατικών κομμουνιστικών δυνάμεων και σ' ανατροπή της διχτατορίας του προλεταριάτου. Χωρίς την ανατροπή της διχτατορίας του προλεταριάτου, χωρίς αυτή την αντεπαναστατική ανατροπή, δεν θα ήταν ποτέ δυνατή η εφαρμογή των καπιταλιστικών οικονομικών μεταρρυθμίσεων μετά το 1956. Το πισωγύρισμα από το σοσιαλισμό στον καπιταλισμό είναι αδύνατο χωρίς πρώτα να προηγηθεί η ανατροπή της εξουσίας της εργατικής τάξης - της διχτατορίας του προλεταριάτου. Η πολιτική γραμμή του 20ου συνεδρίου ήταν εκείνη που άνοιξε το δρόμο στη διάλυση-κατάργηση του σοσιαλισμού και στην παλινόρθωση του καπιταλισμού.
Οι δυο παραπάνω θέσεις-απαντήσεις της ρεβιζιονιστικής ηγεσίας του "Κ"ΚΕ διαψεύδονται τόσο από την μετά το 1956 πραγματικότητα της Σοβιετικής Ένωσης όσο και από τους ίδιους τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές, οι οποίοι ομολογούν, δέχονται και διαβεβαιώνουν, τουλάχιστον ανοιχτά από το 22ο συνέδριο (1961), ότι το κράτος της Σοβιετικής Ένωσης της περιόδου της δεκαετίας του "60 και μετέπειτα δεν είναι πλέον κράτος της διχτατορίας του προλεταριάτου, αλλά "κράτος όλου του λαού" ή αλλιώς "παλλαϊκό κράτος" (22ο συνέδριο, σελ. 205), δηλαδή ένα αστικορεβιζιονιστικό κράτος που καθοδηγείται όχι από το κομμουνιστικό κόμμα, αλλά από το λεγόμενο "κόμμα όλου του λαού" ή "παλλαϊκό κόμμα" (αστικορεβιζιονιστικό κόμμα) που περιεχόμενο της πολιτικής του έχει την εξάλειψη του σοσιαλισμού και την παλινόρθωση του καπιταλισμού που ολοκληρώθηκε στη δεκαετία του 70. Το λεγόμενο "παλλαϊκό κράτος" πέρασε αργότερα και στο μπρεζνιεφικό αστικορεβιζιονιστικό Σύνταγμα (άρθρο 1, σελ. 42, Οχτώβρης 1977). Η αντεπαναστατική "περεστρόικα" του Γκορμπατσώφ ήταν αντεπανάσταση μέσα στη ρεβιζιονιστική αντεπανάσταση και όχι "επανάσταση μέσα στην επανάσταση" όπως διατυμπάνιζε σ' όλους τους τόνους η ρεβιζιονιστική ηγεσία των Φλωράκη-Φαράκου-Παπαρήγα. Αυτή εγκαινίασε σε οικονομικό επίπεδο το πέρασμα της Σοβιετικής Ένωσης από τον παλινορθωμένο ιδιόμορφο κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό στον παραδοσιακό καπιταλισμό της ατομικής ιδιοκτησίας και σε πολιτικό επίπεδο το πέρασμα της από το αστικό-ρεβιζιονιστικό μονοκομματικό πολιτικό σύστημα στο αστικό πολυκομματικό πολιτικό σύστημα.
Σ' ένα άλλο, τρίτο, βασικό ερώτημα: είναι η πολιτική γραμμή των Χρουτσώφ-Μπρέζνιεφ "συνέχεια" της επαναστατικής πολιτικής γραμμής των Λένιν-Στάλιν στα ζητήματα της επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού ή πρόκειται για δυο αντίθετες πολιτικές γραμμές; το κείμενο της ΚΕ του "Κ"ΚΕ απαντά: η πολιτική γραμμή των Χρουτσώφ-Μπρέζνιεφ είναι μια "μαρξιστική-λενινιστική" γραμμή συνέχεια εκείνης των Λένιν-Στάλιν.
Σ' αυτό το ερώτημα οι μαρξιστές απαντούν: ότι η πολιτική γραμμή των Λένιν-Στάλιν στα ζητήματα της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού είναι μια επαναστατική μαρξιστική γραμμή, ενώ εκείνη των Χρουτσώφ-Μπρέζνιεφ είναι μια αντεπαναστατική ρεβιζιονιστική σοσιαλδημοκρατική γραμμή συνέχεια της γραμμής των Μπερνστάϊν-Καούτσκυ και των ηγετών της σοσιαλδημοκρατίας, που βρίσκεται σε πλήρη ρήξη και αντίθεση με τη γραμμή των Λένιν-Στάλιν. Μια απλή αντιπαράθεση των θέσεων των έργων των Λένιν-Στάλιν, της γραμμής του κόμματος των Μπολσεβίκων ως το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν και του προγράμματος της Γ' Κομμουνιστικής Διεθνούς με τις θέσεις του 20ου και 22ου συνεδρίου και την πολιτική γραμμή μετά το 1956, που ήταν γραμμή κατεδάφισης και εξάλειψης του σοσιαλισμού, γραμμή παλινόρθωσης του καπιταλισμού, επιβεβαιώνει την ορθότητα της θέσης αυτής των μαρξιστών και διαψεύδει τους αναπόδεικτους παραπλανητικούς ισχυρισμούς της ηγεσίας του "Κ"ΚΕ που σκόπιμα ταυτίζει το μαρξισμό-λενινισμό με το χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό για να "μπολιάσει" το εργατικό κίνημα μ' αυτή την παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας.
Στο τέταρτο και τελευταίο ερώτημα: συνεχίστηκε μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση ή διακόπηκε; το κείμενο της ΚΕ του "Κ"ΚΕ απαντά: η οικοδόμηση του σοσιαλισμού "συνεχίστηκε" ως τα μέσα της δεκαετίας του '80.
Και σ' αυτό το ερώτημα οι μαρξιστές δίνουν διαμετρικά αντίθετη απάντηση: με την ανατροπή της διχτατορίας του προλεταριάτου και την επικράτηση της ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση διακόπηκε και η χώρα μπήκε στο δρόμο της σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού. Είναι ολοφάνερο πως δε μπορεί να συνεχιστεί η οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε μια χώρα χωρίς την ύπαρξη της διχτατορίας του προλεταριάτου και την ύπαρξη επαναστατικού κόμματος και του καθοδηγητικού του ρόλου. Σκοπός της πολιτικής των ρεβιζιονιστικών κομμάτων δεν είναι η συνέχιση της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, αλλά αντίθετα η εξάλειψη του, και αυτό ακριβώς έκανε πράξη το αστικό-ρεβιζιονιστικό κόμμα των Χρουτσώφ-Μπρέζνιεφ.
Η ιστορική πορεία της Σοβιετικής Ένωσης μετά τα μέσα της δεκαετίας του '50 και η ίδια η οικονομικο-κοινωνικο-πολιτική πραγματικότητα της διαψεύδουν τους ισχυρισμούς της ηγεσίας του "Κ"ΚΕ. Ο λεγόμενος "υπαρκτός σοσιαλισμός" της μπρεζνιεφικής περιόδου ήταν υπαρκτός καπιταλισμός, επειδή είχε όλα τα βασικά γνωρίσματα του καπιταλισμού και είχαν εμφανιστεί σ' αυτόν όλα τα αναπόφευχτα στο καπιταλιστικό σύστημα φαινόμενα.
Το κείμενο της ΚΕ του "Κ"ΚΕ, γραμμένο από τη σκοπιά του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού, δεν περιέχει καμιά επιστημονική ανάλυση της ιστορικής περιόδου της οικοδόμησης του σοσιαλισμού ως τα μέσα της δεκαετίας του '50 ούτε εκείνης της σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού. Δεν αναλύει τη βάση και το εποικοδόμημα των δυο ποιοτικά διαφορετικών ιστορικών περιόδων της Σοβιετικής Ένωσης (σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής - καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής), αλλά αναφέρεται γενικά και αφηρημένα στο "σοσιαλισμό", δεν παρακολουθεί ιστορικο-διαλεχτικά από υλιστική σκοπιά τις αλλαγές που συντελέστηκαν σ' αυτή. Είναι ένα κείμενο που χαρακτηρίζεται από αντιδιαλεκτικό, αντιϊστορικό και μεταφυσικό τρόπο σκέψης.
Οι όποιοι δειλοί δημαγωγικοί ισχυρισμοί που περιέχονται σ' αυτό το κείμενο δεν σηματοδοτούν κάποια επικείμενη αλλαγή πολιτικής γραμμής σε επαναστατική κατεύθυνση της ηγεσίας Φλωράκη-Παπαρήγα, αλλά αντίθετα αποσκοπούν στη συγκάλυψη και υπεράσπιση του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού. Κύρια πολιτική επιδίωξη της ηγεσίας του "Κ"ΚΕ είναι η εξαπάτηση και δέσμευση των κομμουνιστών, μέσα και έξω από το "Κ"ΚΕ, στο άρμα μιας παραλλαγής της αστικής ιδεολογίας: εκείνης του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού.
Η ηγεσία του "Κ"ΚΕ ούτε θέλει ούτε μπορεί να περάσει σε επαναστατική μαρξιστική-λενινιστική-σταλινική πολιτική γραμμή. Έχει επιλέξει εντελώς συνειδητά τον προδοτικό δρόμο του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού. Απόδειξη γι' αυτό το πρόσφατο κείμενο της. Γι’ αυτό οι κομμουνιστές πρέπει να εντείνουν την πάλη ενάντια της. Έτσι εξηγείται, που 40 περίπου χρόνια μετά το διαβόητο 20ο συνέδριο και την παρασυναγωγή της "6ης Ολομέλειας" και μετά τα όσα συνέβησαν δεν εννοεί να δει αυτά που είδαν ήδη από το '55-56 οι χιλιάδες έλληνες κομμουνιστές με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη: ότι δηλαδή ο χρουτσωφικός ρεβιζιονισμός θα οδηγήσει στην καταστροφή το σοσιαλισμό και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου