ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ - μέρος α'

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ

-Κριτική σε μερικές ρεβιζιονιστικές περί σοσιαλισμού αντιλήψεις των "Κ"ΚΕ - ΚΚΕ(μ-λ) - (μ-λ)ΚΚΕ - ΟΑΚΚΕ - ΕΚΚΕ – ΣΑΚΕ

«Φωνή της Αλήθειας», αρ.φυλ. 41 15-31/8/1995, σελ. 1,4

"Σήμερα δεν είναι ανάγκη να εφευρεθούν νέοι "σοσιαλισμοί", ούτε να αντιγραφούν οι λεγόμενοι σοσιαλισμοί των σύγχρονων ρεβιζιονιστών, όπως ο σοβιετικός, ο γιουγκοσλάβικος, ο κινέζικος κι οι άλλοι, που μονάχα το όνομα έχουν σοσιαλισμός. Το τι είναι σοσιαλισμός, τι αντιπροσωπεύει και τι πραγματοποιεί, πως επιτυγχάνεται και πως οικοδομείται η σοσιαλιστική κοινωνία, δεν είναι κάτι το άγνωστο. Υπάρχει μια θεωρία και μια πραχτική του επιστημονικού σοσιαλισμού. Τη θεωρία αυτή μας τη διδάσκουν οι Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν και Στάλιν. Την πραχτική του τη βρίσκουμε σ' εκείνη την πλούσια πείρα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη Σοβι­ετική Ένωση τον καιρό του Λένιν και του Στάλιν, τη βρίσκουμε σήμερα στην Αλβανία, όπου η νέα κοινωνία οικοδομείται σύμφωνα με τα διδάγματα του μαρξισμού-λενινισμού".

Ενβέρ Χότζα (1981)

Οι επιθέσεις των αστών και ρεβιζιονιστών στην επιστημονική αντίληψη του σοσιαλισμού

Η επιστημονική αντίληψη του σοσιαλισμού των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν δέχθηκε ανέκαθεν και δέ­χεται τις πιο διαφορετικές επιθέσεις των αντιδραστικών ιδεολόγων της διεθνούς μπουρζουαζίας και των πραχτόρων της ρεβιζιονιστών όλων των αποχρώσεων, προσαρμοσμένες βέβαια κάθε φορά κα­τάλληλα στις απαιτήσεις των στρατηγικών σχεδίων του ιμπεριαλισμού ενάντια στο επαναστατικό κίνη­μα και επιπλέον στις διάφορες φάσεις ανάπτυξης του διεθνούς εργατικού και κομμουνιστικού κινήμα­τος.

Μετά την επικράτηση της ρεβιζιονιστικής χρουτσωφικής αντεπανάστασης στη Σοβιετική Ένωση και προς το τέλος της δεκαετίας του '50 - αρχές της δεκαετίας του '60 οι ιδεολόγοι του ιμπεριαλισμού παρουσιάζουν τις καπιταλιστικές μεταρρυθμίσεις που άρχισαν να εφαρμόζονται εκεί απ' τους πράκτο­ρες τους ρεβιζιονιστές - την αποστάτρια προδοτική ομάδα των Χρουτσώφ-Μπρέζνιεφ - ως “στοιχεία που υποχρεώθηκε να δανειστεί” ο σοσιαλισμός από τον καπιταλισμό και ως "σύγκλιση"-πλησίασμα των δυο συστημάτων σοσιαλισμού-καπιταλισμού. Άλλοι ιδεολόγοι των αμερικάνικων ιμπεριαλιστικών μονοπωλίων πανηγυρίζοντας για τις εξελίξεις στη Σοβιετική Ένωση (πανηγύριζαν τη νίκη αυτή του ι­μπεριαλισμού) χαρακτήριζαν τις εκεί εφαρμοζόμενες αντεπαναστατικές καπιταλιστικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις ως "οικονομική επανάσταση" (“στις παραμονές της 50ης επετείου της κομμουνιστικής επανάστασης οι Ρώσοι πήραν έναν άλλο δρόμο, εκείνο της οικονομικής επανάστασης”, Μ.Ι. Goldmann, Economic Revolution in the Soviet Union, στα "Foreign Affairs", Bd. 45, No2/1967, s. 319).

Στην πραγματικότητα όμως δεν επρόκειτο, όπως ισχυρίζονταν οι αστοί ιδεολόγοι, για "σύγκλιση"-πλησίασμα των δυο ποιοτικά διαφορετικών και διαμετρικά αντίθετων οικονομικο-κοινωνικών συστημά­των, του καπιταλιστικού και του σοσιαλιστικού (αντικειμενικά αδύνατη), αλλά για τη σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση, όπως τελικά επιβεβαιώθηκε και από τη μετέπειτα ιστορι­κή πορεία της Σοβιετικής Ένωσης κα των άλλων ρεβιζιονιστικών χωρών, την οποία είχαν ήδη επιστη­μονικά προβλέψει από το '56 οι μαρξιστές (μεταξύ των οποίων πρώτοι οι έλληνες κομμουνιστές με ε­πικεφαλής τον Ν. Ζαχαριάδη) και ανέλυσε αργότερα ο σ. Ενβέρ Χότζα.

Ο παλινορθωμένος καπιταλισμός της Σοβιετικής Ένωσης προβλήθηκε, για 35 ολόκληρα χρόνια, τό­σο απ' τους αστούς όσο και απ' τους ρεβιζιονιστές ιδεολόγους και πολιτικούς ως "σοσιαλισμός" με διπλό στόχο, πρώτο, την πρόκληση σύγχυσης και τον αποπροσανατολισμό του διεθνούς εργατικού κινήματος και δεύτερο, το δυσφημισμό στις λαϊκές μάζες του σοσιαλιστικού συστήματος στο "πρό­σωπο" του παλινορθωμένου καπιταλισμού των ρεβιζιονιστικών χωρών.

Η αντιδραστική αστική θεωρία της "σύγκλισης" (γινόταν έμμεσα αποδεκτή και από τους ρεβιζιονιστές) που κυριάρχησε (κυρίαρχη δίπλα σ' άλλες αστικές θεωρίες) για τρεις δεκαετίες στις επιθέσεις των αστών ιδεολόγων ενάντια στη μοναδική επιστημονική αντίληψη του σοσιαλισμού - τη μαρξιστική-λενινιστική - είχε να εκπληρώσει τους εξής στόχους:

1) να συγκαλύψει την αντεπαναστατική ανατροπή στις ρεβιζιονιστικές χώρες και την έναρξη-ολοκλήρωση της παλινόρθωσης του καπιταλισμού σ' αυτές, παρουσιάζοντας την ως "σύγκλιση" μεταξύ σοσιαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος.

2) να παραποιήσει-διαστρεβλώσει την επιστημονική αντίληψη του σοσιαλισμού.

3) να επισκιάσει-θολώσει την κομμουνιστική προοπτική του προλεταριάτου και το αναπόφευχτο της αντικατάστασης του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος από το σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό.

4) να δυσφημίσει το σοσιαλισμό στο διεθνές προλεταριάτο και τους λαούς, παρουσιάζοντας τον παλινορθωμένο καπιταλισμό εκείνης της περιόδου ως "σοσιαλισμό-κομμουνισμό" (ακριβέστερα σαν ένα "μικτό" σύστημα) και ως ένα σύστημα που δε μπορεί να λειτουργήσει στην πράξη, αφού είναι υ­ποχρεωμένο για την "καλύτερη" λειτουργία του να "δανείζεται στοιχεία" από το καπιταλιστικό σύστημα.

Στην ίδια χρονική ιστορική περίοδο η επιστημονική αντίληψη του σοσιαλισμού δεχόταν, εκτός των α­νοιχτά αστικών επιθέσεων, και τις καμουφλαρισμένες επιθέσεις των ρεβιζιονιστών ιδεολόγων με τη μορφή των διαφόρων παρανοήσεών του. Δίπλα στην επίσημη ρεβιζιονιστική αντίληψη του σοσιαλισμού (εκείνη της παρουσίασης του παλινορθωμένου καπιταλισμού ως "σοσιαλισμού") προπαγανδίζονταν στη Σοβιετική Ένωση τουλάχιστον άλλες "πέντε απόψεις για το σοσιαλισμό" (“Ρ” 16.10.1988) ό­πως μας πληροφορεί ο ρεβιζιονιστής ιστορικός- ακαδημαϊκός Α. Βολκόφ, από τις οποίες προφα­νώς έλλειπε η επιστημονική αντίληψη του σοσιαλισμού, δηλ. εκείνη των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν.

Σήμερα, μετά την κατάρρευση του αστικο-ρεβιζιονιστικού συστήματος της Σοβιετικής Ένωσης και τη διάλυση της από το Γκορμπατσώφ, η μαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού δέχεται οξύτατες επιθέ­σεις ξανά από δυο πλευρές: από εκείνη της αστικής τάξης και από εκείνη των πραχτόρων της ρεβι­ζιονιστών όλων των αποχρώσεων. Οι αντιδραστικοί ιδεολόγοι της μπουρζουαζίας, εγκαταλείποντας τώρα τη θεωρία της "σύγκλισης" (έχει εκπληρώσει πλέον τους σκοπούς της), παρουσιάζουν πάλι τον επιστημονικό σοσιαλισμό όπως και πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση και κατά τη διάρκεια των πρώ­των χρόνων της σοσιαλιστικής οικοδόμησης ως ανεφάρμοστο στην πράξη, ως μια ουτοπική θεωρία και ως μια θεωρία που "απέτυχε" στην πραχτική της εφαρμογή. Παρόλο που αυτό το τόσο σπουδαίο για το εργατικό κίνημα ζήτημα δεν θα μας απασχολήσει εδώ είναι απαραίτητο να υπογραμμιστεί, ότι ο επιστημονικός σοσιαλισμός, παρά τους αντίθετους ανυπόστατους κα ψευδείς ισχυρισμούς των α­στών ιδεολόγων, εφαρμόστηκε με επιτυχία δεκαετίες ολόκληρες στη Σοβιετική Ένωση την εποχή του Στάλιν - επομένως δεν είναι μια ουτοπική θεωρία - και απέδειξε στην πράξη με τα πρωτοφανή, αξιο­θαύμαστα κα ανεπανάληπτα επιτεύγματα του σ' όλους τους τομείς την ανωτερότητα του απέναντι στο εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα.

Η άλλη επίθεση που δέχεται η επιστημονική αντίληψη του σοσιαλισμού των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν, εκείνη των ρεβιζιονιστών των διαφόρων αποχρώσεων με τη μορφή των παραποιήσεών του, εί­ναι ακόμα πιο επικίνδυνη, επειδή οι εκπρόσωποι της επικαλούνται το μαρξισμό και την συγκαλύ­πτουν με ανάλογη φρασεολογία.

Είναι γνωστό, ότι στη σκληρή και οξύτατη ιδεολογική πάλη μεταξύ των μαρξιστών-λενινιστών και των ρεβιζιονιστών όλων των αποχρώσεων καθώς και των διαφόρων άλλων οπορτουνιστών, το ζήτημα του σοσιαλισμού κατείχε ανέκαθεν την κεντρικότερη θέση σε σχέση με το άλλο γνωστό βασικό ζή­τημα του εργατικού κινήματος, εκείνο της προλεταριακής επανάστασης (βίαιη επανάσταση, συντριβή αστικού κράτους, διχτατορία του προλεταριάτου, κλπ.). Κα αυτό επειδή, έστω κι αν νικήσει η προλε­ταριακή επανάσταση, όταν δεν υπάρχει σαφής μαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού, η επανάσταση δε μπορεί να προχωρήσει, ο σοσιαλισμός δε μπορεί να οικοδομηθεί και επομένως ο αγώνας, το αί­μα και οι θυσίες της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών μαζών θα πάνε χαμένα. Χωρίς το προλεταριάτο και το επαναστατικό του κόμμα να έχουν μια μαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού, χωρίς να καθοδηγούνται στο ζήτημα του σοσιαλισμού από την επαναστατική κοσμοθεωρία των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν είναι εντελώς αδύνατη η οικοδόμηση της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας, που αποτελεί και τον τελικό σκοπό της πάλης τους. "Χωρίς να έχει κανείς μια ξεκάθαρη ιδέα για τη σοσιαλιστική κοινωνία, χωρίς να τηρεί τις αρχές και τους γενικούς νόμους της, η επανά­σταση μένει μεσοδρομίς" (Ενβέρ Χότζα, Έκθεση στο 8ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 150, Αθήνα 1981).

Παρόλο που από τη δημοσίευση (1848) του πρώτου επιστημονικού επαναστατικού προγράμματος του διεθνούς προλεταριάτου, του "Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος", πέρασαν 147 ολόκληρα χρόνια, παρόλο που ο επιστημονικός σοσιαλισμός των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν δεν έμεινε μόνο επιστημονική θεωρία, αλλά εφαρμόστηκε στην πράξη μια 40ετία σχεδόν στη Σοβιετική Ένωση των Λένιν-Στάλιν και ως τελευταία στην Αλβανία και απέδειξε την ανωτερότητα του απέναντι στον κλασικό καπιταλισμό και τον παλινορθωμένο καπιταλισμό των ρεβιζιονιστικών χωρών, γύρω από το πρόβλη­μα του σοσιαλισμού επικρατεί, ιδιαίτερα στις μέρες μας, μεγάλη σύγχυση.

Οι μαρξιστές γνωρίζουν, ότι ακόμα από την εποχή του Μαρξ προπαγανδίζονταν διάφοροι “σοσιαλι­σμοί” (“φεουδαρχικός σοσιαλισμός”, "μικροαστικός σοσιαλισμός" "χριστιανικός σοσιαλισμός", "γερ­μανικός ή "αληθινός" σοσιαλισμός", "αστικός σοσιαλισμός", κλπ.). Οι αντιλήψεις αυτές για το σοσια­λισμό δεν είχαν τίποτε το κοινό με τον επιστημονικό σοσιαλισμό των Μαρξ-Ένγκελς. Ήταν ξένες και εχθρικές προς αυτόν, και συνεπώς προς τα συμφέροντα και τους σκοπούς του διεθνούς προλεταριάτου, και γι’ αυτό καταπολεμήθηκαν, ανασκευάστηκαν και συντρίφτηκαν ιδεολογικά από τους θεμελι­ωτές του επιστημονικού σοσιαλισμού.

Προς το τέλος της δεκαετίας του 19ου αιώνα εμφανίστηκε η ρεβιζιονιστική αντίληψη του σοσιαλι­σμού διατυπωμένη από τον Ε. Μπερνσταϊν, και στη συνέχεια, απ’ τους Καούτσκυ, Μπάουερ, κλπ. και γενικά από τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Η νικηφόρα πραγματοποίηση της μεγάλης Οκτωβρια­νής Σοσιαλιστικής Επανάστασης και η μετέπειτα επιτυχής οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Σοβιετική

Ένωση των Λένιν-Στάλιν κατάφεραν συντριπτικό πλήγμα στην αντιμαρξιστική αντίληψη του σοσιαλι­σμού της σοσιαλδημοκρατίας και των ρεβιζιονιστών ηγετών της ΙΙης Διεθνούς καθώς και στους αντεπιστημονικούς ισχυρισμούς των διαφόρων εκπροσώπων της αστικής τάξης του δήθεν ανεφάρμο­στου - "ανορθολογικού" χαρακτήρα της σοσιαλιστικής οικονομίας (V. Paeto, Ε. Barone, L. v. Mises, Μ. Weber, κλπ.) και ουτοπικού χαραχτήρα της θεωρίας του επιστημονικού σοσιαλισμού (άρα είναι ά­σκοπος ο αγώνας για σοσιαλισμό και περιττή η επανάσταση !).

Την εποχή της ΙΙης Διεθνούς και της νικηφόρας οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν και μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, παρά την εμφάνιση του τιτοϊκού ρεβιζιονισμού, κυριαρχούσε στο διεθνές κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα η μαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού. Με την επικράτηση όμως και την επίσημη εμφάνιση του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού το 1956 στο 20ο Συνέδριο - που η πολιτική του οδήγησε σε πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και στις πρώην Λαϊκές Δημοκρατίες - και την εμφάνιση αργότερα διαφόρων άλλων ρεβιζιονι­στικών ρευμάτων προκλήθηκε μεγάλη σύγχυση στις γραμμές του διεθνούς προλεταριάτου γύρω α­πό το πρόβλημα του σοσιαλισμού, σύγχυση που έγινε ακόμα μεγαλύτερη εξαιτίας του ότι δεν ήταν μόνο τα ρεβιζιονιστικά κόμματα που παρουσίαζαν τον παλινορθωμένο καπιταλισμό των ρεβιζιονιστι­κών χωρών σαν “σοσιαλισμό”, αλλά και η ίδια η αστική τάξη που με την προπαγάνδα της κινούνταν στην ίδια κατεύθυνση.

Η εργατική τάξη της χώρας μας δεν αποτελεί εξαίρεση. Η σημερινή επίδραση και η κυριαρχία προς το παρόν αστικο-ρεβιζιονιστικών αντιλήψεων (εκείνων του ΠΑΣΟΚ, “Κ”ΚΕ, Συνασπισμού, κλπ.) στις γραμμές της εργατικής τάξης γύρω από το πρόβλημα του σοσιαλισμού (αλλά και από άλλα ζητήμα­τα) εμποδίζει τον αγώνα της εργατικής τάξης ενάντια στο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό, την απομα­κρύνει από την πάλη για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας, και πρώτα και κύρια τη διασπά και στέκεται σοβαρό εμπόδιο στη συσπείρωση των πιο αγωνιστικών στοιχείων της στην κατεύθυνση της συγκρότησης ενιαίου επανα­στατικού ΚΚΕ

Γύρω από ένα τόσο σοβαρό για το σωστό προσανατολισμό της εργατικής τάξης ζήτημα όπως το πρόβλημα του σοσιαλισμού, που έχει και τη μεγαλύτερη σπουδαιότητα για την πορεία της επανάστα­σης και του σοσιαλισμού και από τα ζητήματα που αφορούν την προετοιμασία και νικηφόρα πραγ­ματοποίηση της προλεταριακής επανάστασης (κι αυτό επειδή, όπως τονίσαμε παραπάνω, αυτή μπο­ρεί μεν να πραγματοποιηθεί, αλλά να μην οδηγήσει στην οικοδόμηση της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας) απαιτείται να υπάρχει σαφής μαρξιστικά-λενινιστική αντίληψη. "Η σαφήνεια σ' αυτό το ζήτημα, ο αυστηρός καθορισμός μιας οροθετικής γραμμής μεταξύ του πραγματικού σοσιαλισμού κα του ψευτοσοσιαλισμού έχει κεφαλαιώδικη σημασία για την επιτυχή διεξαγωγή του αγώνα της εργατι­κής τάξης και των εργαζομένων μαζών" (Ενβέρ Χότζα: Έκθεση στο 8ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 149-150, Αθήνα 1981).

Στην κατεύθυνση της συσπείρωσης των επαναστατικών δυνάμεων για ενιαίο επαναστατικό ΚΚΕ, συ­νεχιστή των επαναστατικών παραδόσεων του ΚΚΕ (1918-1955) και καθοδηγούμενο από την επαναστατι­κή κοσμοθεωρία των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν, δεν είναι μόνο τα ρεβιζιονιστικά κόμματα που ακο­λουθούν τα αντεπαναστατικά ρεύματα του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού (“K”ΚΕ, Συνασπισμός, ΝΑΡ.κράμα χρουτ.ρεβιον.+τροτσκισμού), που στέκονται εμπόδιο αλλά και εκείνες οι οργανώσεις κα ομάδες όπως ΚΚΕ(μ-λ)-"Προλεταριακή Σημαία", (μ-λ)ΚΚΕ-"Λαϊκός Δρόμος", ΟΑΚΚΕ-"Νέα Ανατολή", ΕΚΚΕ(ανύπαρκτο), ΣΑΚΕ-"Οχτώβρης" που ενώ αυτοπροβάλλονται σαν μαρξιστικές-λενινιστικές, σε μια σειρά ζητήματα, και πρώτα απ’ όλα στο ζήτημα του σοσιαλισμού δεν καθοδηγούνται από την επα­ναστατική θεωρία των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν, αλλά από αντιμαρξιστικές ρεβιζιονιστικές από­ψεις. Το "Κ"ΚΕ καθοδηγείται στο ζήτημα του σοσιαλισμού, ως γνωστόν, από τις αντιμαρξιστικές από­ψεις του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού. Το ίδιο και η ΣΑΚΕ. Το ΚΚΕ(μ-λ), (μ-λ)ΚΚΕ, ΕΚΚΕ, ΟΑΚΚΕ καθοδη­γούνται από ορισμένες ρεβιζιονιστικές απόψεις του Μάο Τσε Τουνγκ.

Το ότι οι μικροαστικές οπορτουνιστικές καθοδηγήσεις αυτών των Οργανώσεων απορρίπτουν συνει­δητά τον επιστημονικό σοσιαλισμό, αυτό δε φαίνεται μόνο από τις ρεβιζιονιστικές για το σοσιαλισμό αντιλήψεις τους, που βρίσκονται σε πλήρη ρήξη με το μαρξισμό-λενινισμό, αλλά ακόμα: πρώτο, από τις επιθέσεις τους στο σοσιαλισμό που οικοδομήθηκε στη Σοβιετική Ένωση και στο Στάλιν (με τη μορ­φή της "λαθολογίας"), δεύτερο, από τις συνειδητές διασπάσεις που προκάλεσαν και διατηρούν (η πολιτική της διάσπασης είναι το βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα του ρεβιζιονισμού-τροτσκισμού), τρίτο, από τη διασπαστική τακτική και εχθρική αντιπαράθεση απέναντι στο διεθνές κομμουνιστικό μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα.

Οι ρεβιζιονιστικές για το σοσιαλισμό αντιλήψεις τους δε μπορεί παρά να τους οδηγούν αναπόφευχτα σ' απόρριψη του σοσιαλισμού που οικοδομούνταν στη Σοβιετική Ένωση των Λένιν-Στάλιν και του θεωρητικού έργου του Στάλιν παρόλο που τυπικά τον "αποδέχονται", εκτός απ' την ρεβιζιονιστική η­γεσία του "Κ"ΚΕ. Γνωστή είναι η θέση ορισμένων από τις παραπάνω Οργανώσεις και Ομάδες για το έργο του Στάλιν (70% σωστά και 30% "λάθη") και η μεταμόρφωση του Στάλιν από τους μικροα­στούς οπορτουνιστές της ΣΑΚΕ - και σήμερα μεταμορφωμένους σε σουρεαλιστκο-αναρχοαυτόνομους (“το κόμμα είναι στενός κορσές") - πρόδρομο των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστικών αντιλήψε­ων (ζήτημα μεταβατικής περιόδου, ανταγωνιστικές αντιθέσεις, κλπ.).

Είναι φανερό πως δεν θα είχε προχωρήσει η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση αν το κόμμα των μπολσεβίκων με επικεφαλής το Στάλιν καθοδηγούνταν στην πολιτική του δράση από ρεβιζιονιστικές για το σοσιαλισμό αντιλήψεις. Αντίθετα θα είχε διακοπεί και η παλινόρθωση του καπι­ταλισμού θα ήταν από τότε πραγματικότητα.

Επίσης είναι γνωστό, ότι η υιοθέτηση ρεβιζιονιστικών αντιλήψεων για το σοσιαλισμό από τα κόμμα­τα των χωρών που οικοδομούσαν το σοσιαλισμό οδήγησε αναπόφευχτα στην ανατροπή της διχτατορίας του προλεταριάτου, τη διάλυση των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής και την πλήρη παλι­νόρθωση του καπιταλισμού, όπως αυτό συνέβηκε στη Σοβιετική Ένωση και στις πρώην Λαϊκές Δημο­κρατίες, ενώ η υιοθέτηση ρεβιζιονιστικών αντιλήψεων για το σοσιαλισμό από κόμματα χωρών που νί­κησε η επανάσταση, όπως στην Κίνα, είχε σαν αποτέλεσμα αυτή να μείνει στα μισά του δρόμου και να μην προχωρήσει η οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Η επιστημονική αντίληψη του σοσιαλισμού κα η πρακτική της εφαρμογή υπάρχουν. Να τι γράφει το 1981 ο Ε. Χότζα “Σήμερα δεν είναι ανάγκη να εφευρεθούν νέοι “σοσιαλισμοί”, ούτε να αντιγραφούν οι λεγόμενοι σοσιαλισμοί των σύγχρονων ρεβιζιονιστών, όπως ο σοβιετικός, ο γιουγκοσλάβικος, ο κινέζικος και άλλοι, που μονάχα το όνομα έχουν σοσιαλισμός.

Το τι είναι σοσιαλισμός, τι αντιπροσωπεύει και τι πραγματοποιεί, πως επιτυγχάνεται και πως οικοδομείται η σοσιαλιστική κοινωνία, δεν είναι κάτι το άγνωστο. Υπάρχει μια θεωρία και μια πραχτική του ε­πιστημονικού σοσιαλισμού. Τη θεωρία αυτή μας τη διδάσκουν οι Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν και Στάλιν την πρακτική του την βρίσκουμε σ' εκείνη την πλούσια πείρα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη Σοβι­ετική Ένωση τον καιρό του Λένιν και του Στάλιν, τη βρίσκουμε σήμερα στην Αλβανία, όπου η νέα κοι­νωνία οικοδομείται συμφωνά με τα διδάγματα του μαρξισμού-λενινισμού” (Ενβέρ Χότζα Έκθεση το 8ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 170-171, Αθήνα 1981).

Σκοπός της σειράς αυτής άρθρων δεν είναι να επιχειρηματολογήσουν σ' όλη την έκταση και το βάθος τη μαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού, αλλά απλώς να επισημάνουν την αναθεώρηση εκ μέρους των ηγεσιών του “Κ”ΚΕ και των άλλων οπορτουνιστικών Οργανώσεων των βασικότερων αρχών της θεωρίας του επιστημονικού σοσιαλισμού, να εκθέσουν όσο γίνεται πιο σύντομα και απλά
αυτές τις αναθεωρήσεις και τέλος να τις ανασκευάσουν αντιπαραθέτοντάς τες στη μαρξιστική-λενινιστική αντίληψη του σοσιαλισμού.

Συνεχίζεται