ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ - μέρος γ'

«Φωνή της Αλήθειας», αρ.φυλ. 46 1-15/11/1995, σελ. 1,3,4

Κριτική σε μερικές ρεβιζιονιστικές περί σοσιαλισμού αντιλήψεις των “K”ΚΕ-ΝΑΡ-ΚΚΕ(μ-λ)-(μ-λ)ΚΚΕ-ΟΑΚΚΕ-ΕΚΚΕ-Α/συνεχεία-ΣΑΚΕ

Στο φύλλο 41 είχαμε αναφερθεί στις "Επιθέσεις των αστών και ρεβιζιονιστών στην επιστημονική αντίληψη του σοσιαλισμού", ενώ στο φύλλο 42 εκθέσαμε σύντομα και σχηματικά την "Μαρξιστική - Λενινιστική αντίληψη του σοσιαλισμού". Σ’ αυτό το φύλλο συνεχίζουμε με την κριτική στις ρεβιζιονιστικές περί σοσιαλισμού αντιλήψεις των διαφόρων κομμάτων και Οργανώσεων με πρώτο θέμα τη μαρξιστική θεωρία της "Μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό". Όσον αφορά το "Κ"ΚΕ θα αναφερθούμε σε κείμενα μόνο των σοβιετικών ρεβιζιονιστών, αφού είναι γνωστό ότι οι εκάστοτε διορισμένες ηγεσίες στο "Κ"ΚΕ υιοθέτησαν, υποστήριξαν και με συνέπεια υπεράσπισαν τις ρεβιζιονιστικές απόψεις του ΚΚΣΕ σ’ όλα τα βασικά ζητήματα του σοσιαλισμού (φυσικά και σ’ όλα τα άλλα ζητήματα του κινήματος). Επίσης αντιπροσωπευτικά μόνο θα αναφερθούμε και σε κείμενα άλλων Οργανώσεων. Τέλος ας υπογραμμίσουμε τον περιορισμένο χαρακτήρα αυτών των άρθρων και ας επαναλάβουμε ότι είχαμε τονίσει στην αρχή: "Σκοπός της σειράς αυτής άρθρων δεν είναι να επιχειρηματολογήσουν σ’ όλη την έκταση και το βάθος τη μαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού, αλλά απλώς να επισημάνουν την αναθεώρηση εκ μέρους των ηγεσιών του "Κ"ΚΕ και των άλλων οπορτουνιστικών Οργανώσεων των βασικότερων αρχών της θεωρίας του επιστημονικού σοσιαλισμού, να εκθέσουν όσο γίνεται πιο σύντομα και απλά αυτές τις αναθεωρήσεις και τέλος να τις ανασκευάσουν αντιπαραθέτοντας τες στη μαρξιστική - λενινιστική αντίληψη του σοσιαλισμού"

 

Η μεταβατική περίοδος από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό

Το ζήτημα της ιστορικής οριοθέτησης της μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό αποτέλεσε από τις αρχές της δεκαετίας του '60 ένα από τα βασικά ζητήματα αντιπαράθεσης και πολεμικής μεταξύ των μαρξιστών-λενινιστών και των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών σε διεθνή κλίμακα (συμπεριλαμβανομένων εδώ και των εκάστοτε ηγεσιών του "Κ"ΚΕ). Για τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές "η μεταβατική περίοδος αρχίζει σε κάθε χώρα τη στιγμή, που θα εγκαθιδρυθεί η πολιτική εξουσία της εργατικής τάξης και τελειώνει με την ολοκλήρωση των σοσιαλιστικών μετασχηματισμών, με την εγκαθίδρυση σοσιαλιστικών παραγωγικών σχέσεων" ("Πολιτική Οικονομία", σελ. 8-9, Μόσχα 1974), δηλαδή τελειώνει με την εξάλειψη της καπιταλιστικής ατομικής ιδιοκτησίας και την οικοδόμηση της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού, ενώ αντίθετα για τους μαρξιστές-λενινιστές αυτή εκτείνεται ως την πλέρια οικοδόμηση της αταξικής κομμουνιστικής κοινωνίας.

Το ζήτημα της μεταβατικής περιόδου κατέχει μια σπουδαία θέση στη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν, αλλά και της πρακτικής του εφαρμογής, επειδή μ' αυτό, ως γνωστόν, συνδέονται στενά-αδιάσπαστα δυο άλλα βασικά ζητήματα: πρώτο, το ζήτημα της διχτατορίας του προλεταριάτου και της αναγκαιότητας της ύπαρξης της καθόλη τη μεταβατική περίοδο ως τον κομμουνισμό, και δεύτερο, το ζήτημα του κομμουνιστικού οικονομικο-κοινωνικού σχηματισμού, δηλαδή των δυο φάσεων της κομμουνιστικής κοινωνίας, του σοσιαλισμού-κομμουνισμού (Λένιν, "Κράτος και Επανάσταση", σελ. 93).

Από την ανάλογη οριοθέτηση της μεταβατικής περιόδου εξαρτάται η αποδοχή ή μη της αναγκαιότητας της διχτατορίας του προλεταριάτου ως τον κομμουνισμό και η αποδοχή ή απόρριψη της μαρξιστικής θεωρίας των δυο φάσεων της κομμουνιστικής κοινωνίας. "Από τη σωστή λύση αυτού του προβλήματος εξαρτάται η στάση απέναντι σε μια σειρά βασικές θέσεις της θεωρίας και πρακτικής του επιστημονικού σοσιαλισμού, από την εφαρμογή των οποίων εξαρτάται, αν θα διατηρηθεί και θα στερεωθεί η διχτατορία του προλεταριάτου, αν θα συνεχιστεί αδιάκοπα παραπέρα η επανάσταση, αν θα οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός, αν θα καταστούν αδύνατες η οπισθοδρόμηση και η παλινόρθωση του καπιταλισμού" (Χ. Μάρα, "Ρεβιζιονιστική "Θεωρία" του παλινορθωμένου καπιταλισμού", "Αλβανία Σήμερα", 3/1978, σελ. 44)

Οι κλασικοί του μαρξισμού ορίζουν τη μεταβατική περίοδο σαν περίοδο της μετάβασης από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό και τη θεώρησαν πάντοτε σαν μια μακρόχρονη ιστορική περίοδο που αρχίζει με τη νίκη της προλεταριακής επανάστασης την εγκαθίδρυση της διχτατορίας του προλεταριάτου και την έναρξη της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, συνεχίζεται μέχρι την εξάλειψη όλων των τάξεων και των ταξικών διαφορών και φτάνει ως την αταξική κοινωνία, μέχρι να οικοδομηθεί πλέρια ο κομμουνισμός. Ο Μαρξ στο περίφημο κλασικό έργο του "Κριτική του προγράμματος της Γκότα" υπογραμμίζει: "Ανάμεσα στην κεφαλαιοκρατική και την κομμουνιστική κοινωνία βρίσκεται η περίοδος της επαναστατικής μετατροπής της μιας στην άλλη. Και σ' αυτή την περίοδο αντιστοιχεί μια πολιτική μεταβατική περίοδος που το κράτος της δε μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά η επαναστατική διχτατορία του προλεταριάτου" (Μαρξ-Ένγκελς Άπαντα, τόμος 19ος σελ. 28 και "Διαλεχτά Έργα", τόμος ΙΙ, σελ. 24). Δεν θα επεκταθούμε εδώ στην επιχειρηματολόγηση της αναγκαιότητας ύπαρξης της μεταβατικής περιόδου.

Ας σημειωθεί ακόμα πως σύμφωνα με τον Μαρξ, η μεταβατική περίοδος από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό, η περίοδος του σοσιαλισμού και η περίοδος της διχτατορίας του προλεταριάτου συμπίπτουν. Γι’' αυτό δε μπορεί να διαχωριστεί η διχτατορία του προλεταριάτου από το σοσιαλισμό και τα δυο μαζί από τη μεταβατική περίοδο και από το πως αυτή οριοθετείται.

Η πρώτη αναθεώρηση της μαρξιστικής-λενινιστικής θεωρίας της μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό έγινε από τον αποστάτη Ν. Χρουτσώφ στο 22ο συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης (1961). Επικαλούμενος ο ρεβιζιονιστής αυτός ένα απόσπασμα του Λένιν από το "Χαιρετισμό στους Ούγγρους εργάτες" διατύπωσε την αντιμαρξιστική θεωρία της "μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό". Ο Λένιν μιλάει πράγματι εκεί για μια αρκετά μακρόχρονη μεταβατική περίοδο "από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό" και καταλήγει: "γι’ αυτό και ο Μαρξ μιλούσε για ολόκληρη περίοδο της διχτατορίας του προλεταριάτου, σαν περίοδο μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό" (Λένιν, Άπαντα, τόμος 38ος σελ. 385-386).

Ο Χρουτσώφ αφού παραθέτει το απόσπασμα του Λένιν συμπεραίνει: "Επομένως σύμφωνα με τον Μαρξ και τον Λένιν, το κράτος της διχτατορίας του προλεταριάτου είναι κράτος της μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό" (Ν. Χρουτσώφ, 22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, σελ. 206, Αθήνα 1961).

Από το απόσπασμα αυτό είναι ολοφάνερο πως η απόρριψη της μαρξιστικής-λενινιστικής θεωρίας της μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό και η υιοθέτηση της ρεβιζιονιστικής θεωρίας της "μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό" χρησίμευσε στους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές για να δικαιολογήσουν θεωρητικά την ανοιχτή πλέον άρνηση της αναγκαιότητας ύπαρξης της διχτατορίας του προλεταριάτου ως τον κομμουνισμό και την αντικατάσταση της με το λεγόμενο "κράτος όλου του λαού" ή "παλλαϊκό κράτος" (22ο Συνέδριο, σελ. 205), δηλαδή τη διχτατορία της νέας αστικής τάξης. Η διχτατορία του προλεταριάτου είχε ήδη ανατραπεί στη ΣΕ με την επικράτηση στα μέσα της δεκαετίας του '50 της χρουτσωφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης. Το κράτος, σύμφωνα με τον μαρξισμό, όσο υπάρχει είναι κράτος κάποιας τάξης. Δεν υπάρχει "κράτος όλου του λαού", δηλαδή κράτος που στέκεται πάνω από τάξεις όπως ισχυρίζονται οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές αναμασώντας τις γνωστές αντιδραστικές αστικές περί κράτους θεωρίες.

Από το 22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ και ύστερα οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές επαναλαμβάνουν σ’ όλα τα κείμενα τους την αντιμαρξιστική τους θέση για "μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό" και χρησιμοποιούν πάντα το ίδιο απόσπασμα του Λένιν, διαστρεβλώνοντας το φυσικά (το ίδιο χρησιμοποιεί και ο ρεβιζιονιστής Κοζλόφ: "Πολιτική οικονομία", σελ. 20. Για τη ρεβιζιονιστική θεωρία της "μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό" βλέπε: Κοζλόφ στο ίδιο, "Λεξικό πολιτικής οικονομίας", τόμος 1ος σελ. 330, Αθήνα 1984, "Πολιτική οικονομία", τόμος 4ος σελ. 13, Αθήνα 1980, κλπ.).

Η προσπάθεια του Χρουτσώφ και των ρεβιζιονιστών σ' όλο τον κόσμο, μαζί και όλων των ηγεσιών του "Κ"ΚΕ, να μετατρέψουν τους Μαρξ-Λένιν σε πρόδρομους της αντιμαρξιστικής ρεβιζιονιστικής τους θεωρίας της "μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό" είναι αποτυχημένη, γιατί βασίζεται σε μια χονδροειδή όσο και εντελώς εξόφθαλμη διαστρέβλωση. Και αυτό επειδή: ο μεν Μαρξ στο απόσπασμα που παραθέσαμε παραπάνω από το έργο του "Κριτική του προγράμματος της Γκότα" μιλεί για μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό, ενώ ο Λένιν στο απόσπασμα που χρησιμοποιεί ο Χρουτσώφ για να στηρίξει την αντιμαρξιστική του θέση εννοεί τη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό. Αυτό πρώτα-πρώτα διαπιστώνεται εύκολα αφού ο ίδιος ο Λένιν για το ζήτημα της μεταβατικής περιόδου παραπέμπει στο έργο του Μαρξ "Κριτική του προγράμματος της Γκότα" (βλέπε Λένιν, τόμος 38ος σημείωση 87, σελ. 480) και επιπλέον ο Λένιν στο ίδιο απόσπασμα αναφέρει πως "σκοπός του προλεταριάτου είναι να δημιουργήσει το σοσιαλισμό, να εξαλείψει το χωρισμό της κοινωνίας σε τάξεις..." (Λένιν, τόμος 38ος σελ. 385), πράγμα που σημαίνει, ότι με την έννοια σοσιαλισμός εννοεί τον κομμουνισμό, αφού μόνο στον κομμουνισμό εξαλείφεται ο χωρισμός της κοινωνίας σε τάξεις μόνο ο κομμουνισμός είναι αταξική κοινωνία.

Σε πλήρη αντίθεση με τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές ο Λένιν στα έργα του, και ας περιοριστούμε εδώ μόνο στο "Οικονομία και πολιτική στην εποχή της διχτατορίας του προλεταριάτου", αναφερόμενος στη μεταβατική περίοδο την ορίζει ως μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό και εξηγώντας την ουσία της σημειώνει: "Θεωρητικά δε χωράει αμφιβολία πως ανάμεσα στον καπιταλισμό και στον κομμουνισμό υπάρχει μια ορισμένη μεταβατική περίοδος. Αυτή πρέπει αναγκαστικά να συνενώνει τα γνωρίσματα ή τις ιδιότητες αυτών των δυο σχηματισμών κοινωνικής παραγωγής. Αυτή η μεταβατική περίοδος μπορεί να είναι μόνο μια περίοδος πάλης ανάμεσα στον καπιταλισμό που πεθαίνει και στον κομμουνισμό που γεννιέται ή, μ' άλλα λόγια: ανάμεσα στο νικημένο, όχι όμως και εκμηδενισμένο καπιταλισμό και στον κομμουνισμό που γεννήθηκε, μα που είναι ακόμα πολύ αδύνατος" (Λένιν, "Διαλεχτά έργα", τόμος II, μέρος 2, σελ. 260 και Άπαντα, τόμος 31ος σελ. 271).

Επίσης στο "Κράτος και Επανάσταση", αλλά και σ' όλο το έργο του ο Λένιν όχι μόνο μιλάει για μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό, αλλά καθορίζει σε γενικές γραμμές και το περιεχόμενο της τα βασικά οικονομικά-κοινωνικά-πολιτικά χαρακτηριστικά αυτής της ιστορικής περιόδου και τη μελλοντική κατεύθυνση αυτού του προτσές που συνίσταται στην επαναστατική εξάλειψη όχι μόνο των εκμεταλλευτριών τάξεων, της καπιταλιστικής ατομικής ιδιοχτησίας και της εκμετάλλευσης αλλά και στην εξάλειψη όλων των ταξικών διαφορών και όλων των παραγωγικών σχέσεων από τις οποίες απορρέουν αυτές οι διαφορές, στην πλέρια οικοδόμηση της κομμουνιστικής κοινωνίας

Οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές δεν σταματούν εδώ, αλλά αυτογελοιοποιούμενοι προσχωρούν ως το σημείο να χαρακτηρίσουν τη θέση του Μαρξ για μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό σαν θέση των "δογματικών", εννοώντας και συκοφαντώντας μ' αυτό το χαρακτηρισμό τους μαρξιστές-λενινιστές. Γράφουν: "Οι σύγχρονοι δογματικοί ισχυρίζονται, ότι η γνωστή ρήση του Μαρξ στην "Κριτική του προγράμματος της Γκότα", σύμφωνα με την οποία το κράτος στη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό "δε μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά η επαναστατική διχτατορία του προλεταριάτου", δείχνει, ότι οι θεμελιωτές του μαρξισμού θεωρούσαν το κράτος της διχτατορίας του προλεταριάτου αναγκαίο ως την ανώτερη φάση του κομμουνισμού" ("Η μαρξιστική-λενινιστική γενική θεωρία του κράτους και του δικαίου", τόμος 3ος σελ. 50, Βερολίνο 1975, Μόσχα 1972).

Η ρεβιζιονιστική θεωρία της "μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό" δε συνιστά μόνο αναθεώρηση και απόρριψη της επιστημονικής αντίληψης του σοσιαλισμού, αλλά ταυτόχρονα χρησίμευσε, δεκαετίες ολόκληρες στους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές για τη συγκάλυψη του αντεπαναστατικού οπισθοδρομικού προτσές της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στη Σοβιετική Ένωση.

Την αντιμαρξιστική θεωρία των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών για "μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό" και γενικά όλες τις ρεβιζιονιστικές περί σοσιαλισμού αντιλήψεις υποστήριξαν πάντα και υπεράσπισαν με συνέπεια οι διορισμένες απ' αυτούς ως ηγεσίες στο "Κ"ΚΕ δεξιές οπορτουνιστικές ομάδες των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη, κλπ. και των Φλωράκη-Τσολάκη-Φαράκο, κλπ. Τις ίδιες ρεβιζιονιστικές αντι­λήψεις υποστηρίζει και η σημερινή ηγεσία των Φλωράκη-Παπαρήγα. Το ΝΑΡ, γέννημα-θρέμμα του "Κ"ΚΕ, προπαγανδίζει ένα κράμα ρεβιζιονιστικών και τροτσκιστικών αντιλή­ψεων για το σοσιαλισμό.

Εκτός από τη ρεβιζιονιστική ηγεσία του "Κ"ΚΕ και οι ηγέτες της ΣΑΚΕ (οι πάλαι πο­τέ "υπερασπιστές" του Στάλιν, έστω και με τη μορφή της μεταμόρφωσης του σε πρόδρο­μο του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού, και σήμερα αναρχίζοντες), σε πλήρη αντίθεση με τους Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν, υιοθετούν και διαδίδουν τη ρεβιζιονιστική θεωρία της "μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό", δανεισμένη προφανώς από τους πρώτους διδάξαντες, τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές ("περίοδο μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό", "Οχτώβρης", Μάρτης 1984 και αλλού).

Όπως ο Χρουτσώφ έτσι και η ΣΑΚΕ παραθέτει το ίδιο απόσπασμα του Λένιν (και μάλι­στα υπογραμμισμένο), κάτι που δε χρειάστηκε να κάνει ο Χρουτσώφ ( οι μαθητές πάνε πιο μπροστά από το δάσκαλο, άλλωστε τι άξιοι μαθητές θα ήταν) για να "θεμελιώσει" την αντιμαρξιστική θεωρία της "μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στο σοσιαλι­σμό".

Αν ο Χρουτσώφ κατέφυγε μόνο στο απόσπασμα του Λένιν (διαστρεβλώνοντας το φυσι­κά) για να παραποιήσει και το Μαρξ, οι "ατρόμητοι" μαθητές του οπορτουνιστές της ΣΑ­ΚΕ πιο ξετσίπωτα αυτοί από το δάσκαλο τους Ν. Χρουτσώφ πάνε κατ' ευθείαν στο Μαρξ γράφοντας το εξής: "ο Μαρξ, βέβαια, μιλώντας για τη μεταβατική περίοδο απ' τον καπι­ταλισμό στο σοσιαλισμό, έλεγε άλλα πράγματα. Έλεγε ότι ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό, μεσολαβεί μια ολόκληρη μεταβατική περίοδος, το κράτος της οποίας δε μπορεί να ‘ναι παρά μόνο κράτος της διχτατορίας του προλεταριάτου και ότι σ' αυτή την περίοδο κυριαρχούν (τόσο στη βάση όσο και στο εποικοδόμημα) οι σ ο σ ι α λ ι σ τ ι κ έ ς σχέσεις (βλέπε "Κριτική του προγράμματος της Γκότα" και άλ­λα έργα)("Οχτώβρης", Ιούνης 1984, σελ. 3, τρίτη στήλη προς το τέλος)!!!

Πουθενά όμως ο Μαρξ δε λέει ούτε εννοεί κάτι τέτοιο και αυτό εύκολα μπορεί να διαπιστωθεί. Αν ανοίξει κανείς τη μπροσούρα του "Κριτική του προγράμματος της Γκότα" (σελ. 28, και "Διαλεχτά Έργα", τόμος II, σελ. 24) θα βρει το απόσπασμα που εμείς παραθέτουμε παραπάνω και στο οποίο ο Μαρξ ορίζει τη μεταβατική περίοδο σαν περίοδο "ανάμεσα στην κεφαλαιοκρατική και την κομμουνιστική κοινωνία", σαν μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό και όχι σαν "μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό", όπως ισχυρίζονται οι ηγέτες της ΣΑΚΕ αντιγράφοντας τον Χρουτσώφ και μη τολμώντας να παραθέσουν το απόσπασμα του Μαρξ.

Σ’ αντίθεση με τους παραπάνω ψευδείς ισχυρισμούς της ΣΑΚΕ σε κανένα έργο του Μαρξ (ούτε και των άλλων τριών κλασικών) δεν ορίζεται η μεταβατική περίοδος σαν "μεταβατική περίοδος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό", αλλά αντίθετα σαν μ ε τ α β α τ ι κ ή περίοδος από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό.

Οι άλλες οργανώσεις και ομάδες όπως ΚΚΕ(μ-λ), (μ-λ)ΚΚΕ, ΕΚΚΕ, ΟΑΚΚΕ, Α/συνέχεια καθοδηγούμενες από τις λαθεμένες απόψεις του Μάο Τσε Τουνγκ σ' αυτό το ζήτημα, αποδέχονται μόνο τυπικά τη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό, εφόσον δίνουν σ’ αυτή εντελώς άλλο οικονομικο-κοινωνικό- πολιτικό περιεχόμενο: υποστηρίζοντας, σ' αντίθεση με τους Λένιν-Στάλιν, ότι η αστική τάξη, σαν τάξη, διατηρείται και μετά την οικοδόμηση της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού, δηλαδή διατηρείται ως τον κομμουνισμό. Γι’ αυτό όλες αυτές οι οπορτουνιστικές οργανώσεις επιτίθενται στο Στάλιν που τάχα "διακήρυξε πρόωρα το 1936, πως με την κατάργηση του συστήματος της εκμετάλλευσης και την κατάργηση της ατομικής ιδιοχτησίας στα μέσα παραγωγής "δεν υπάρχουν πια ανταγωνιστικές τάξεις" στη ΣΕ"('Ή συνδιάσκεψη του Μ-Λ ΚΚΕ, 7-9 Ιουνίου 1991, σελ. 77). (Παραθέτουμε εδώ αντιπροσωπευτικά ένα απόσπασμα μόνο από κείμενα του Μ-Λ ΚΚΕ αφού σ' αυτό το ζήτημα έχουν την ίδια θέση και οι άλλες Οργανώσεις).

Η εξάλειψη όμως των ανταγωνιστικών τάξεων στην ΕΣΣΔ το 1936 δεν είναι ζήτημα "διακήρυξης" του Στάλιν, αλλά είναι ένα πραγματικό ιστορικό γεγονός, που ο Στάλιν διαπιστώνει μετά από επιστημονική μαρξιστική-λενινιστική ανάλυση της σοβιετικής σοσιαλιστικής κοινωνίας (βάσης και εποικοδομήματος) εκείνης της περιόδου. Στο ίδιο ακριβώς επιστημονικό συμπέρασμα καταλήγει σήμερα (60 περίπου χρόνια απ' το '36) και κάθε μαρξιστής αναλυτής εκείνης της ιστορικής περιόδου.

Μ' άλλα λόγια στην πραγματικότητα οι παραπάνω Οργανώσεις επικρίνουν-κατηγορούν το Στάλιν επειδή σαν επαναστάτης μαρξιστής προώθησε το επαναστατικό προτσές της σοσιαλιστικής οικοδόμησης - σε συνθήκες οξύτατης ταξικής πάλης (εσωτερικά και εξωτερικά) - επειδή πήρε όλα τα απαραίτητα επαναστατικά μέτρα σε οικονομικό-κοινωνικό-πολιτικό-ιδεολογικό επίπεδο για την εξάλειψη των εκμεταλλευτριών και ανταγωνιστικών τάξεων, ενώ αυτές, σ' αντίθεση και σε πλήρη ρήξη με τον μαρξισμό-λενινισμό, τάσσονται υπέρ της ύπαρξης-διατήρησης των εκμεταλλευτριών και ανταγωνιστικών τάξεων και μετά την οικοδόμηση της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού: "το προλεταριάτο και η αστική τάξη είναι οι δυο βασικές ανταγωνιστικές τάξεις της καπιταλιστικής κοινωνίας και επίσης παραμένουν οι δυο βασικές ανταγωνιστικές τάξεις της σοσιαλιστικής κοινωνίας" ("Η συνδιάσκεψη του Μ-Λ ΚΚΕ, 7-9 Ιουνίου 1991, σελ. 65)!!! Ο "σοσιαλισμός" που εδώ προπαγανδίζεται δεν είναι παρά καπιταλισμός, αφού η αστική τάξη και το προλεταριάτο παραμένουν οι δυο βασικές ανταγωνιστικές τάξεις.

Δεν χρειάζονται περισσότερα για να φανεί καθαρά, ότι οι Οργανώσεις αυτές με τις παραπάνω αντιμαρξιστικές αντιλήψεις τους αλλάζουν εντελώς το οικονομικο-κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο αυτής της ιστορικής μεταβατικής περιόδου που συμπίπτει με τη δι­χτατορία του προλεταριάτου και το σοσιαλισμό και του προσδίδουν όλα τα βασικά χαρα­κτηριστικά του καπιταλισμού. Δε θεωρούν τη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό, δηλαδή το σοσιαλισμό σαν φάση περάσματος στον κομμουνισμό, κατά την οποία καταργείται η καπιταλιστική ατομική ιδιοχτησία, καταργείται η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, εξαλείφονται οι εκμεταλλεύτριες τάξεις και παραμένουν μόνο φιλικές τάξεις, εγκαθιδρύονται σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής, υπάρχουν ανταγωνιστικές και μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις, υπάρχει η πάλη των τάξεων σαν κινητήρια δύναμη που προωθεί παραπέρα τη σοσιαλιστική επανάσταση ως τον κομμουνισμό.

Τέλος οι Οργανώσεις και ομάδες ΚΚΕ(μ-λ), (μ-λ)ΚΚΕ, ΕΚΚΕ, ΟΑΚΚΕ, Α/συνέχεια αποδεχόμενες τις απόψεις του Μάο, σύμφωνα με τις οποίες το "κομμουνιστικό σύστημα θα είναι άρνηση του σοσιαλιστικού συστήματος" (Μάο Τσε Τουνγκ, τόμος 5ος, σελ. 426), αναθεωρούν και τη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία των δυο φάσεων της κομμουνιστικής κοινωνίας σύμφωνα με την οποία ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός δεν είναι δυο διαμετρικά αντίθετα οικονομικο-κοινωνικά συστήματα όπως ισχυρίζεται ο Μάο, αλλά δυο φάσεις, δυο βαθμίδες ανάπτυξης ενός και του ίδιου οικονομικο-κοινωνικού σχηματισμού που έχουν τόσο κοινά όσο και διαφορετικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα και που "διακρίνο­νται μόνο από το βαθμό ανάπτυξης και ωριμότητας τους".