«Φωνή της Αλήθειας», αρ.φυλ. 8 1-15/2/1994, σελ. 2
Η εμφάνιση του Χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού (δηλαδή η αντιμαρξιστική γραμμή του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ) στα μέσα της δεκαετίας του '50, η επιβολή και η επικράτηση του στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα προκάλεσε τη μεγαλύτερη ζημιά που το εργατικό κίνημα έπαθε ποτέ στην ιστορία του.
Η διορισμένη (Μάρτης 1956) από τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές στην ηγεσία του ΚΚΕ δεξιά οπορτουνιστική ομάδα των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη-Δημητρίου κ.λπ. δέχθηκε από την αρχή την αντεπαναστατική γραμμή του 20ου Συνεδρίου (γι' αυτό εξάλλου διορίστηκε στη θέση της εκλεγμένης επαναστατικής καθοδήγησης του Ν. Ζαχαριάδη που απέρριψε το χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό). Στο διαβόητο "Γράμμα της ΚΕ του ΚΚΕ" Απρίλης 1956) διαβάζουμε: "στην επεξεργασία αυτών των προγραμματικών θέσεων πρέπει να παρθούν υπόψη και να φωτιστούν τα σπουδαιότατα ζητήματα αρχής της σύγχρονης διεθνούς εξέλιξης που τέθηκαν στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, όπως το ζήτημα της ειρηνικής συνύπαρξης των λαών, της δυνατότητας αποτροπής των πολέμων, το ζήτημα των μορφών περάσματος στο σοσιαλισμό" ("Σαράντα χρόνια του ΚΚΕ", σελ. 653). Και στην "Προγραμματική Διακήρυξη" (Φλεβάρης 1957) του "Κ"ΚΕ αναφέρεται: "το κομμουνιστικό κόμμα της Ελλάδας πιστεύει πως η δημοκρατική αλλαγή είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί ειρηνικά, χωρίς εμφύλιο πόλεμο και διακηρύχνει πως θα διαθέσει όλες τις δυνάμεις του για να γίνει η δυνατότητα αυτή πραγματικότητα... Σήμερα υπάρχουν πιο πολλές προϋποθέσεις να ακολουθηθεί ο ειρηνικό δρόμος. Το ΚΚΕ θα κάνει ότι, εξαρτάται απ' αυτό για να πραγματοποιηθεί αυτή η αλλαγή ειρηνικά" ("Σαράντα χρόνια του ΚΚΕ", σελ. 689-691).
Αυτή τη ρεβιζιονιστική γραμμή του 20ου Συνεδρίου που δεν διαφέρει σε τίποτε (μόνο φραστικές διαφορές υπάρχουν) από εκείνη των Μπερνστάϊν-Καούτσκι κ.λπ. και της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας ακολούθησαν και εφάρμοσαν στην πράξη οι διορισμένες στο "Κ"ΚΕ "ηγεσίες" των Κολιγιάννη-Φλωράκη. Την ίδια γραμμή εφαρμόζει και σήμερα η ρεβιζιονιστική ηγεσία των Φλωράκη-Παπαρήγα. Στα διάφορα συνέδρια του ΚΚΕ παρατηρούνται φραστικές αλλαγές (η ουσία όμως αυτής της γραμμής παραμένει), ενώ στα δύο τελευταία (13ο και 14ο) εγκαταλείπεται ακόμα και η μαρξιστική ορολογία.
Ας περάσουμε σύντομα σ' ορισμένες αντιμαρξιστικές θέσεις του 20ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ εκείνες που αφορούν βασικά ζητήματα της επανάστασης (ανεξάρτητα από τον προλεταριακό ή μη χαρακτήρα της) και το ζήτημα του σοσιαλισμού.
Στην εισήγηση του ο Ν. Χρουτσώφ αναφέρει: "ο ισχυρισμός ότι τάχα εμείς παραδεχόμαστε σαν μοναδικό δρόμο μετασχηματισμού της κοινωνίας τη βία και τον εμφύλιο πόλεμο δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα" (σελ. 40). Η εργατική τάξη μπορεί "να καταχτήσει σταθερή πλειοψηφία στη βουλή και να την μετατρέψει από όργανο της αστικής δημοκρατίας σε όργανο της πραγματικής λαϊκής θέλησης. Σ' αυτή την περίπτωση ο θεσμός τούτος, ο πατροπαράδοτος για πολλές πολυαναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες μπορεί να γίνει όργανο πραγματικής δημοκρατίας, δημοκρατίας για τους εργαζόμενους" (Ν.Σ. Χρουστσιόφ: Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο XX συνέδριο, σελ. 42).
Είναι φανερό πως οι παραπάνω θέσεις έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την επαναστατική θεωρία και την ιστορική πείρα του εργατικού κινήματος και συνιστούν ανοιχτή απόρριψη της μαρξιστικής-λενινιστικής διδασκαλίας της προλεταριακής επανάστασης. Δηλαδή αρνούνται το νόμο της βίαιης επανάστασης και της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής και την αναγκαιότητα εγκαθίδρυσης της διχτατορίας του προλεταριάτου.
Επιπλέον αυτές οι θέσεις του 20ου συνεδρίου αποτελούν επανάληψη- αντιγραφή των πασίγνωστων αντιμαρξιστικών θέσεων της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας ("ειρηνικός δρόμος" κλπ.) και έρχονται ευθέως σε ρήξη με την επαναστατική γραμμή και το πρόγραμμα της Γ' Κομμουνιστικής Διεθνούς στο οποίο αναφέρεται: "η κατάχτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο δεν είναι ειρηνική "κατάχτηση" της έτοιμης αστικής κρατικής μηχανής με την εξασφάλιση της πλειοψηφίας στο Κοινοβούλιο. Η κεφαλαιοκρατία εφαρμόζει κάθε μέσο βίας και τρομοκρατίας για να διαφυλάξει και να στερεώσει τη ληστρική της ιδιοκτησία και την πολιτική της κυριαρχία. Η μπουρζουαζία, όπως και στα περασμένα χρόνια η φεουδαρχική αριστοκρατία, δεν μπορεί να παραχωρήσει την ιστορική της θέση στη νέα τάξη χωρίς την πιο απεγνωσμένη και την πιο λυσσασμένη πάλη. Γι' αυτό η βία της κεφαλαιοκρατίας μπορεί να τσακιστεί μόνο με την ωμή βία του προλεταριάτου, η κατάχτηση της εξουσίας από το προλεταριάτο είναι η βίαιη ανατροπή της κεφαλαιοκρατικής εξουσίας, η καταστροφή της κεφαλαιοκρατικής κρατικής μηχανής (αστικός στρατός, αστυνομία, γραφειοκρατική ιεραρχία, δικαστήρια, κοινοβούλια κ.λπ.) και η αντικατάσταση της με νέα όργανα προλεταριακής εξουσίας, που είναι πρωτ' απ' όλα όργανα κατάπνιξης των εκμεταλλευτών" ("Πρόγραμμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς", σελ. 38).
Όσον αφορά το ζήτημα του σοσιαλισμού στο 20ο συνέδριο προβάλλεται μια αντιμαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού: πρώτο, γίνεται λόγος για "σοσιαλισμό" χωρίς διχτατορία του προλεταριάτου (σοσιαλισμός σημαίνει διχτατορία του προλεταριάτου), και δεύτερο, για πρώτη φορά, μετά τον Ιούνη του 1948, στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, η Γιουγκοσλαβία χαρακτηρίζεται σοσιαλιστική χώρα ("όχι μικρές επιτυχίες στη σοσιαλιστική οικοδόμηση σημείωσε και η Γιουγκοσλαβία1* σελ. 6). Δηλαδή σερβίρεται σαν "σοσιαλιστική" μία χώρα, όπως η Γιουγκοσλαβία, στην οποία όχι μόνο υπήρχε καπιταλισμός (κρατική, ομαδική και ατομική καπιταλιστική ιδιοκτησία) και διχτατορία της αστικής τάξης μα και ήταν ολόπλευρα εξαρτημένη από τους άγγλο-αμερικάνους ιμπεριαλιστές. Η πορεία της Γιουγκοσλαβίας ως τα σήμερα διαψεύδει τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές και τους διορισμένους στο "Κ"ΚΕ οπορτουνιστές ηγέτες και επιβεβαιώνει την ορθότητα των αναλύσεων-εκτιμήσεων του Γραφείου Πληροφοριών των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων, που διαπίστωναν (Νοέμβρης 1949) όχι μόνο την ύπαρξη καπιταλισμού στην Γιουγκοσλαβία αλλά και το πέρασμα της τιτοϊκής κλίκας, της "κλίκας των πληρωμένων κατασκόπων και δολοφόνων του Βελιγραδίου", από "τον αστικό εθνικισμό στο φασισμό και στην άμεση προδοσία των εθνικών συμφερόντων της Γιουγκοσλαβίας".
Αργότερα από τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές διατυπώθηκαν και άλλες αντι-μαρξιστικές απόψεις για το σοσιαλισμό (όπως "κράτος όλου του λαού", άρνηση της ύπαρξης ανταγωνιστικών αντιθέσεων και ταξικής πάλης στο σοσιαλισμό, άρνηση της μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό, άρνηση των δύο φάσεων της κομμουνιστικής κοινωνίας κ.λπ.), προβλήθηκε ο παλινορθωμένος καπιταλισμός της Σοβιετικής Ένωσης ως "σοσιαλισμός" και χαρακτηρίστηκαν, κατά καιρούς, ως "σοσιαλιστικές", χώρες όπως η Αίγυπτος, η Σομαλία, η Αιθιοπία κ.λπ.
Τις ίδιες αντιμαρξιστικές αντιλήψεις για το σοσιαλισμό είχαν και προπαγάνδιζαν και οι ηγέτες του "Κ"ΚΕ. Εξακολουθούν και σήμερα να τις έχουν, αλλά θεωρούν πολιτικά φρονιμότερο να σιωπούν. Επίσης είναι γνωστό ότι θεωρούσαν και θεωρούν την γκορμπατσωφική "περεστρόικα" σοσιαλιστική, η οποία σύμφωνα μ ' αυτούς από ένα σημείο και ύστερα πήρε στραβό δρόμο και συγκεκριμένα με το ψευτοπραξικόπημα που σκηνοθέτησε ο προδότης Γκορμπατσώφ. Δηλαδή θεωρούν "σοσιαλισμό" την περεστρόικα που περιεχόμενο της είχε το πέρασμα από την κρατική στην ατομική καπιταλιστική ιδιοκτησία και το πέρασμα από το μονοκομματικό πολιτικό σύστημα στο αστικό πολυκομματικό πολιτικό σύστημα. Στην πραγματικότητα η περεστρόικα ήταν απ' την αρχή "αντεπανάσταοη μέσα στη ρεβιζιονιστική αντεπανάσταση" και όχι "επανάσταση μέσα στην επανάσταση" όπως ισχυρίζονται οι ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ που καταγγέλλουν μεν τον Γκορμπατσώφ, αλλά δεν απορρίπτουν την περεστρόικα. Η ηγεσία του "Κ"ΚΕ βαδίζει και σήμερα σταθερά στο δρόμο της αντεπαναστατικής ρεβιζιονιστικής γραμμής του 20ου συνεδρίου σχετικά με τα βασικά ζητήματα της προλεταριακής επανάστασης και εκείνα του σοσιαλισμού. Βαδίζει στο δρόμο εκείνης της γραμμής που οδήγησε στην ανατροπή της διχτατορίας του προλεταριάτου στη Σοβιετική Ένωση, την εξάλειψη του σοσιαλιστικού συστήματος και την παλινόρθωση του καπιταλισμού, στη διάλυση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και τελικά στην κατάρρευση του ρεβιζιονιστικού μπλοκ και στη διάλυση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου