ΟΙ ΑΝΤΙΜΑΡΞΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ 20ο ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

 

Α. Η χρουτσωφική "ειρηνική συνύπαρξη" ως "γενική γραμμή της εξωτερικής πολιτικής" της Σοβιετικής Ένωσης και ως γραμμή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος

Για το ζήτημα της "ειρηνικής συνύ­παρξης" ο Ν. Χρουτσώφ στην εισήγη­ση του στο 20ο Συνέδριο αναφέρει: "η λενινιστική αρχή της ειρηνικής συνύ­παρξης ήταν και παραμένει η γενική γραμμή της εξωτερικής πολιτικής της χώρας" (Ν. Σ. Χρουτσώφ: Λογοδο­σία στην ΚΕ του ΚΚΣΕ στο XX Συνέδριο του Κόμματος, σελ. 35, "Πολιτικές και Λογοτεχνικές εκδόσεις" 1956).

Εδώ ο αποστάτης Ν. Χρουτσώφ προ­φανώς ψεύδεται όταν για λόγους πα­ραπλάνησης των κομμουνιστών ισχυρίζεται, ότι η αρχή της «ειρηνικής συνύπαρξης» ήταν τάχα «γενική γραμμή της εξωτερικής πολιτικής» της Σοβιετικής Ένωσης και των τότε σοσιαλιστικών χωρών.

Είναι πασίγνωστο, ότι η εξωτερική πολιτική της σοσιαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης της εποχής των Λένιν-Στάλιν και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών, ως τα μέσα της δεκαετίας του ’50, βασίζονταν όχι στην αρχή της «ειρηνικής συνύπαρξης», αλλά στην αρχή του προλεταριακού διεθνισμού που σήμαινε: πρώτο, αλληλεγγύη και απεριόριστη υποστήριξη στην επα­ναστατική ταξική πάλη του διεθνούς προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη για την ανατροπή της και στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των κα­ταπιεσμένων λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την αποικιοκρατία, και δεύτερο, αλληλεγγύη και ολόπλευρη υ­ποστήριξη των αδελφών σοσιαλιστι­κών χωρών στη βάση της φιλίας, της συνεργασίας και της αδελφικής βοήθει­ας σ όλους τους τομείς.

Ο Λένιν αναφερόμενος στην "εξωτερι­κή πολιτική της Ρώσικης Επανάστα­σης" υπογράμμιζε πως βασική της αρ­χή είναι "η συμμαχία με τους επανα­στάτες των αναπτυγμένων χωρών και με τους καταπιεσμένους λαούς ενάντια στους ιμπεριαλιστές κάθε απόχρωσης"(Λένιν), δηλαδή θεωρούσε ως γενική αρχή της εξωτερικής πολιτικής της πρώτης στον κόσμο σοσιαλιστικής χώρας, την αρχή του προλεταριακού διεθνισμού.

Η πολιτική της "ειρηνικής συνύπαρ­ξης" (τμήμα της εξωτερικής πολιτικής μιας σοσιαλιστικής χώρας) την εποχή των Λένιν-Στάλιν ρύθμιζε μόνο τις σχέσεις των σοσιαλιστικών χωρών με τις καπιταλιστικές-ιμπεριαλιστικές χώρες στη βάση των γνωστών αρχών της "πλήρους ισοτιμίας, του σεβασμού της εδαφικής ακεραιότητας, του σεβα­σμού της κρατικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, της μη ανάμειξης στις ε­σωτερικές υποθέσεις της άλλης χώρας και της συνεργασίας αμοιβαίου οφέ­λους".

Είναι λοιπόν φανερό, πως οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές, σ’ αντίθεση με τους Λένιν-Στάλιν, ήταν αυτοί που πρώτοι ανήγαγαν την "ειρηνική συνύ­παρξη" σε "γενική γραμμή της εξωτερι­κής πολιτικής" της Σοβιετικής Ένωσης, απορρίπτοντας έτσι τον προλετα­ριακό διεθνισμό ως γενική αρχή της εξωτερικής πολιτικής μιας σοσιαλιστικής χώρας, πράγμα που οδηγεί αναπόφευκτα σε άρνηση της αλληλεγγύης και υποστήριξης στον επαναστατικό α­γώνα του διεθνούς προλεταριάτου για την αποτίναξη της καπιταλιστικής σκλαβιάς καθώς και στον εθνικό-απε­λευθερωτικό αγώνα των λαών και ε­πιπλέον σε υποβιβασμό των σχέσεων μεταξύ των σοσιαλιστικών χωρών στο επίπεδο των σχέσεων μεταξύ σοσιαλι­στικών και καπιταλιστικών χωρών (α­φού οι σχέσεις τους δεν ρυθμίζονται στη βάση του προλεταριακού διεθνι­σμού αλλά σ’ εκείνη της "ειρηνικής συνύπαρξης").

Επίσης είναι γνωστό, ότι οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές επέβαλαν την πο­λιτική της "ειρηνικής συνύπαρξης", στα ελεγχόμενα απ' αυτούς κόμματα, ως γενική γραμμή του διεθνούς κομ­μουνιστικού κινήματος που στην πρά­ξη κατέληγε και δικαιολογούσε την συ­νεργασία της καπιταλιστικής Σοβιετι­κής Ένωσης και όλων των ρεβιζιονιστικών κομμάτων σε διεθνές επίπεδο με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ε­νώ η εφαρμογή της από τα ρεβιζιονιστικά κόμματα των καπιταλιστικών χωρών οδηγούσε υποχρεωτικά σε αντι­κατάσταση της επαναστατικής πολιτι­κής της ταξικής πάλης με την προδοτι­κή ρεφορμιστική πολιτική της ταξικής συνεργασίας και "ταξικής ειρήνης" με­ταξύ εργατικής τάξης και μπουρζουαζίας, δηλ. σε υποταγή των συμφερό­ντων της εργατικής τάξης σ εκείνα του κεφαλαίου, σε προδοσία των συμ­φερόντων της, σε προδοσία και άρνη­ση της προλεταριακής επανάστασης.

Συμπερασματικά: η χρουτσωφική "ει­ρηνική συνύπαρξη" δεν έχει καμιά σχέση με τον μαρξισμό-λενινισμό. Είναι μια αντεπαναστατική πολιτική γραμμή συνεργασίας των ρεβιζιονι­στών με τον ιμπεριαλισμό σε διεθνές επίπεδο και σε εθνικό συνεργασίας και υποταγής των συμφερόντων της εργατικής τάξης στο ντόπιο κεφάλαιο.

Β. Η χρουτσωφική αντίληψη για το "μη αναπόφευχτο των πολέμων στη σημερινή εποχή"!

Σ’ αντίθεση με τους κλασικούς τον μαρ­ξισμού που θεωρούν τόσο τους ιμπεριαλι­στικούς πολέμους όσο και τις ένοπλες εξε­γέρσεις του προλεταριάτου και τους απε­λευθερωτικούς πολέμους των λαών αναπόφευκτους στην περίοδο τον καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές διατύπωσαν και υιοθέτησαν στο 20ο Συνέδριο την αντιμαρξιστική θέση σύμφω­να με την οποία σήμερα "οι πόλεμοι δεν είναι αναπόφευκτοι" παρά την ύπαρξη τον καπιταλισμού - ιμπεριαλισμού.

Στην εισήγηση του ο Χρουτσώφ αναφέ­ρει: "όπως είναι γνωστό, υπάρχει η μαρξιστική-λενινιστική θέση ότι όσο υπάρχει ο ιμπεριαλισμός οι πόλεμοι είναι αναπόφευ­κτοι. Η θέση αυτή είχε διατυπωθεί σε μια περίοδο, όπου 1) ο ιμπεριαλισμός ήταν κα­θολικό παγκόσμιο σύστημα και 2) οι κοι­νωνικές και πολιτικές δυνάμεις, που δεν είχαν συμφέρον από τον πόλεμο, ήταν α­δύνατες, ανεπαρκώς οργανωμένες και γι’ αυτό το λόγο δεν μπορούσαν να εξανα­γκάσουν τους ιμπεριαλιστές να παραιτη­θούν από τους πολέμους" (Ν.Σ. Χρουστσιόφ: Λογοδοσία της ΚΕ τον ΚΚΣΕ στο XX Συνέδριο τον Κόμματος", σελ. 37, "Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδό­σεις" 1956).

Είναι ολοφάνερη η διαστρέβλωση που επι­χειρεί εδώ ο Χρουτσώφ για να στηρίξει την παραπάνω αντιμαρξιστική του θέση και να απορρίψει τη μαρξιστική-λενινιστι­κή θέση, ότι όσο υπάρχει καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός οι πόλεμοι είναι αναπόφευ­κτοι.

Η διαστρέβλωση συνίσταται στο ότι ο Χρουτσώφ συνδέει το αναπόφευκτο του πολέμου, πρώτο, με τη χρονική ιστορική περίοδο που "ο ιμπεριαλισμός ήταν καθολι­κό σύστημα", και δεύτερο, με την μικρότερη ή μεγαλύτερη δύναμη των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που αντιτίθε­νται στον πόλεμο και την ανεπάρκεια ορ­γάνωσης τους, ενώ αντίθετα ο Λένιν συν­δέει το ζήτημα τον πολέμου με την ύπαρ­ξη και φύση τον ανταγωνιστικού καπιτα­λιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος που γεννά αναπόφευκτα τους πολέμους, δηλα­δή το συνδέει με την ύπαρξη της ατομι­κής καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. "Όσο υπάρχει ατομική ιδιο­κτησία στα μέσα παραγωγής, είναι απόλυ­τα αναπόφευκτοι οι ιμπεριαλιστικοί πόλε­μοι" (Λένιν). Ο πόλεμος "ξεπηδάει από την ουσία του ιμπεριαλισμού" (Λένιν, τόμος 29, σελ. 181).

Όσον αναφορά τις ένοπλες εξεγέρ­σεις του προλεταριάτου για την α­ποτίναξη του καπιταλιστικού ζυγού και τους απελευθερωτικούς πολέ­μους των καταπιεσμένων λαών κα­τά του ιμπεριαλισμού, αυτοί δεν εί­ναι μόνο αναπόφευκτοι αλλά και δίκαιοι, και οι επαναστάτες, σύμφω­να με τον Λένιν, έχουν καθήκον να τους υποστηρίζουν. "Οι σοσιαλι­στές στέκονται πάντα στο πλευρό των καταπιεσμένων και γι’ αυτό δεν μπορούν να είναι αντίπαλοι των πολέμων, που σκοπό έχουν το δημοκρατικό ή σοσιαλιστικό αγώνα ενάντια στην καταπίεση" (Λένιν, τόμος 23, σελ. 187). Γνωστό είναι ότι οι επαναστάτες τάχθηκαν πάντο­τε και είναι αυτονόητο ότι πρέπει να τάσσονται κατά των αντιδραστι­κών πολέμων των κυρίαρχων εκμεταλλευτριών τάξεων και του ιμπερι­αλισμού.

Ο πόλεμος ως κοινωνικό-ιστορι­κό φαινόμενο είναι σύμφυτος στην ανταγωνιστική κοινωνία και δεν αντιφάσκει κατά τον Λένιν "στις βά­σεις της ατομικής ιδιοκτησίας, αλ­λά είναι το κατευθείαν (άμεσο) και αναπόφευκτο αποτέλεσμα της ανά­πτυξης αυτών των βάσεων" (Λέ­νιν, Διαλεχτά I, μέρος 2, σελ. 393).

Για να εξαλειφθούν οι πόλεμοι, σ' αντίθεση με τη ρεβιζιονιστική άπο­ψη των χρουτσωφικών, πρέπει να εξαλειφθεί το καπιταλιστικό-ιμπερι­αλιστικό σύστημα. "Μόνο αφού α­νατρέψουμε, νικήσουμε οριστικά και απαλλοτριώσουμε την αστική τάξη σ’ όλο τον κόσμο, κι όχι μονάχα σε μια χώρα, οι πόλεμοι θα γίνουν α­δύνατοι" (Λένιν, τόμος 30, σελ. 133).

Ο Στάλιν στον ιστορικό του λόγο στην εκλογική συγκέντρωση της 9 Φλεβάρη 1946 υπογράμμισε ότι "οι μαρξιστές έχουν επανειλημμένα ε­ξηγήσει ότι το παγκόσμιο καπιταλι­στικό σύστημα εμπεριέχει τα στοιχεία μιας γενικής κρίσης και των πολεμικών συγκρούσεων” και πως για να εξαλειφθεί το αναπόφευκτο των πολέμων πρέπει να εκμηδενιστεί ο ιμπεριαλισμός”. Επίσης στο κλασικό έργο του "Οικονομικά προ­βλήματα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ" αναφερόμενος "στις επιτυχί­ες του κινήματος για την υπεράσπι­ση της ειρήνης" και στο αναπόφευ­κτο των πολέμων την εποχή του ι­μπεριαλισμού τονίζει ότι εφόσον υ­πάρχει ιμπεριαλισμός "παραμένει σε ισχύ και το αναπόφευκτο των πολέ­μων" και καταλήγει: "για να εξα­λειφθεί το αναπόφευκτο των πολέ­μων πρέπει να εκμηδενιστεί ο ιμπε­ριαλισμός" (Στάλιν, "Οικονομικά προβλήματα στην ΕΣΣΔ", σελ. 40, Εκδοτικό της ΚΕ του ΚΚΕ, 1953).

Δεν χρειάζονται περισσότερα για να φανεί καθαρά ότι οι απόψεις των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών για τους ιμπεριαλιστικούς, εμφύλι­ους και εθνικοαπελευθερωτικούς πολέμους δεν έχουν καμιά σχέση με το μαρξισμό-λενινισμό - είναι σε πλήρη ρήξη και αντίθεση με τις επαναστατικές απόψεις των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν.

Επίσης η καπιταλιστική-ιμπεριαλι­στική πραγματικότητα των τεσσά­ρων δεκαετιών από το '56 ως τα σήμερα με τις δεκάδες πολέμους δι­αψεύδει τις αντιμαρξιστικές από­ψεις των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών και τις επικίνδυνες, αποπρο­σανατολιστικές και επιζήμιες για το εργατικό κίνημα φλυαρίες τους για έναν "κόσμο χωρίς πολέμους" όσο υπάρχει καπιταλισμός-ιμπεριαλι­σμός.

Οι ισχυρισμοί για "αλλαγή" της φύσης του ιμπεριαλισμού και οι πατσιφιστικές αυταπάτες που διέδω­σαν και διαδίδουν οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές στην εργατική τάξη προκάλεσαν και προκαλούν μεγά­λη ζημιά στους αγώνες των λαών και επιβάλλεται να καταπολεμη­θούν με συνέπεια από τους κομμου­νιστές.

Μετά τη μεγάλη προδοσία των ηγετών της IIης Διεθνούς και των σοσιαλδημοκρατι­κών κομμάτων στις αρχές-μέσα της δεύτερης δεκαετίας του αιώνα που ακολούθησαν τις αντιμαρξιστικές απόψεις του πατέρα του ρεβιζιονισμού Ε. Μπερνστάϊν, η δεύτερη ακόμα μεγαλύτερη προδοσία στην ιστορία του παγκόσμιου κομμουνιστικού και εργατι­κού κινήματος - και η πρώτη από την ίδρυση της IIIης ΚΔ (Μάρτης 1919) - σημειώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του '50 στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956) αρχικά με την ανοιχτή απόρριψη από τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές της θεωρίας της προλεταριακής επανάστασης και του επιστημονικού σοσιαλισμού-κομμουνισμού των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν και στη συνέχεια με την επιβολή αυτής της γραμμής στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, δηλαδή μιας γραμμής απόρριψης του μαρξισμού-λενινισμού στα δυο πιο σπουδαία και καίριας σημασίας ζητήματα του επαναστατικού κινήμα­τος.

Οι απόψεις των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών σ' αυτά τα ζητήματα δεν ήταν, όπως θα δούμε παρακάτω, καθόλου "νέες", όπως διαφημίστηκαν από τους ίδιους, και πολύ περισσότερο δεν συνιστούσαν "δημιουργική ανάπτυξη του μαρξισμού στις νέες συνθή­κες" όπως ισχυρίστηκαν οι ρεβιζιονιστές αλλά αντίθετα ανοιχτή εγκατάλειψη-άρνηση και προδοσία του.

Γ. Απόρριψη της μαρξιστικής-λενινιστικής θεωρίας της προλεταριακής επανάστασης

Τρία είναι, ως γνωστό, τα βασικά αλλά και τα πιο σπουδαία ζητήματα της προλετα­ριακής επανάστασης, στενά αλληλένδετα μεταξύ τους που συνάμα αποτελούν βασικές θεωρητικές ανακαλύψεις του Μαρξ: 1. Δρόμος περάσματος από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό ή τρόπος ανατροπής της αστικής διχτατορίας και κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο, 2. αστικό κράτος, 3. διχτατορία του προλεταριάτου.

Το βασικό ερώτημα που πάντα τέθηκε με οξύτητα στο παρελθόν και με ακόμη μεγα­λύτερη τίθεται σήμερα στο εργατικό κίνημα σχετικά με την εξάλειψη του καπιταλι­σμού και την αντικατάσταση του από το σοσιαλισμό είναι: βίαιη επανάσταση ή "ειρηνι­κός κοινοβουλευτικός δρόμος" για την ανατροπή της αστικής εξουσίας διατήρηση ή συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής εγκαθίδρυση ή όχι της διχτατορίας του προλε­ταριάτου;

Τα κόμματα που στην ιστορία του διεθνούς εργατικού κινήματος διατήρησαν τον επα­ναστατικό τους χαρακτήρα και βάδισαν τον επαναστατικό δρόμο της IIIης ΚΔ αποδέ­χτηκαν και υπεράσπισαν πάντα την αναγκαιότητα και το αναπόφευκτο της βίαιης-ένοπλης επανάστασης σαν τον μόνο δρόμο ανατροπής της πολιτικής κυριαρχίας της μπουρζουαζίας την ολοκληρωτική συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής και την ε­γκαθίδρυση της διχτατορίας του προλεταριάτου (ως νομοτελειών της προλεταριακής ε­πανάστασης), ενώ τα κόμματα της IIης Διεθνούς απαρνήθηκαν τη βίαιη επανάσταση και προπαγάνδισαν τον "ειρηνικό κοινοβουλευτικό δρόμο", αρνήθηκαν την αναγκαιότη­τα της συντριβής του αστικού κράτους και της εγκαθίδρυσης της διχτατορίας του προλεταριάτου και προπαγάνδισαν το "πέρασμα στο σοσιαλισμό" με τη βοήθεια του αστι­κού κράτους και πρόβαλλαν έναν "σοσιαλισμό" χωρίς διχτατορία του προλεταριάτου.

Ποιες ήταν οι "νέες" θέσεις του 20ου Συνεδρίου στα τρία αυτά βασικά ζητήματα της προλεταριακής επανάστασης; Στην εισήγηση του ο Ν. Χρουτσώφ αφού κάνει λόγο για "μορφές περάσματος στο σοσιαλισμό" και πως αυτές "δεν είναι καθόλου υποχρεωτικό" να "συνδέονται οπωσδήποτε με εμφύλιο" και σημειώνει πως "ο ισχυρισμός ότι τάχα ε­μείς παραδεχόμαστε σαν μοναδικό δρόμο μετασχηματισμού της κοινωνίας με τη βία και τον εμφύλιο πόλεμο δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα" καταλήγει πως η εργατική τάξη μπορεί "να καταχτήσει σταθερή πλειοψηφία στη Βουλή και να την μετατρέψει από όργανο της αστικής δημοκρατίας σε όργανο πραγματικής λαϊκής θέλησης. Σ’ αυτή την περίπτωση ο θεσμός τούτος ο πατροπαράδοτος για πολλές πολυαναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες μπορεί να γίνει όργανο πραγματικής δημοκρατίας “δημοκρατίας για τους εργαζόμενους". Και αλλού: "στις σημερινές συνθήκες, σε πολλές καπιταλιστικές χώρες η εργατική τάξη έχει πραγματικά τη δυνατότητα να συνενώσει κάτω από την καθοδήγηση της τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού και να εξασφαλίσει το πέρασμα των βασικών μέσων παραγωγής στα χέρια του λαού"(Ν. Χρουστσιόφ, "Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο XX Συνέδριο του Κόμματος", σελ. 40-42, "Πολιτικές και λογοτεχνικές εκδόσεις 1956").

Πριν περάσουμε στη συγκεκριμένη αναφορά των τριών βασικών ζητημάτων της προλε­ταριακής επανάστασης ας σημειώσουμε πως οι απόψεις αυτές των χρουτσωφικών ρεβι­ζιονιστών συνιστούν πλήρη και απροκάλυπτη απόρριψη της μαρξιστικής-λενινιστικής-σταλινικής θεωρίας της προλεταριακής επανάστασης. Παρακάτω περιοριζόμαστε μόνο σε απλή και σύντομη (και γι' αυτό ελλειπή) επανάληψη των επαναστατικών απόψεων των κλασικών, αντιπαραθέτοντάς τες σ' εκείνες των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών - με κάπως εκτεταμένη αναφορά στο ζήτημα της βίαιης επανάστασης που οι ρεβιζιονιστές έ­χουν διαστρεβλώσει με τον πιο χυδαίο τρόπο.

α. "Ειρηνικός κοινοβουλευτικός δρόμος" ή βίαιη επανάσταση;

Το πρώτο ζήτημα που τίθεται στο παραπάνω απόσπασμα σχετικά με το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό ή αλλιώς την ανατροπή της διχτατορίας της μπουρζουαζίας και την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη εί­ναι ότι σ’ αυτό απορρίπτεται ανοιχτά η βίαιη επανάσταση-εμφύλιος πόλεμος ως ο μό­νος δρόμος για το πέρασμα στο σοσιαλισμό και αντ' αυτού προβάλλεται ο δρόμος της "κατάχτησης σταθερής πλειοψηφίας στη Βουλή" δηλ. υιοθετείται ο λεγόμενος "ειρηνικός κοινοβουλευτικός δρόμος" ή αλλιώς το "ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό".

Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές και όλα τα κόμματα που ακολούθησαν το χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό προπαγάνδισαν δεκαετίες ολόκληρες τον "ειρηνικό κοινοβουλευτικό δρό­μο περάσματος στο σοσιαλισμό" και τον διαφήμισαν ως "δημιουργική ανάπτυξη του μαρξισμού" στις "νέες συνθήκες" και ως "νέα, σπουδαία κατάκτηση του εργατικού κι­νήματος".

Όμως ο "ειρηνικός κοινοβουλευτικός δρόμος" δεν είναι ούτε "νέα" ούτε "κατάκτηση" του εργατικού κινήματος ούτε, πολύ περισσότερο, αποτελεί "δημιουργική ανάπτυξη του μαρξισμού". Είναι αντίθετα επανέκδοση των παλιών πασίγνωστων αντεπαναστατικών α­πόψεων του Ε. Μπερνστάϊν και των ηγετών της IIης Διεθνούς (ηγετών των σοσιαλδη­μοκρατικών κομμάτων Καούτσκι, Μπάουερ, κλπ.) και κατάκτηση της μπουρζουαζίας με την εξαγορά των ηγετών της εργατικής τάξης και τη διάδοση στις γραμμές του προλε­ταριάτου και των συμμάχων του της αστικής ιδεολογίας, παραλλαγή της οποίας αποτε­λούν οι ρεβιζιονιστικές απόψεις του "ειρηνικού κοινοβουλευτικού δρόμου", της "ειρηνι­κής μετεξέλιξης του καπιταλισμού σε σοσιαλισμό", κλπ., κλπ.

Ο Ε. Μπερνστάϊν 6 σχεδόν δεκαετίες (με τα άρθρα του στο "Neue Zeit" 1896-1898) πριν τον Ν. Χρουτσώφ έγραφε πως "με το ψηφοδέλτιο, τις διαδηλώσεις και παρόμοια μέσα πίεσης πραγματοποιούμε σήμερα μεταρρυθμίσεις, για τις οποίες πριν εκατό χρό­νια θα χρειάζονταν αιματηρές επαναστάσεις" (Ε. Μπερνστάϊν, "Οι προϋποθέσεις του σο­σιαλισμού και τα καθήκοντα της σοσιαλδημοκρατίας", σελ.13). Ενώ στη διάλεξη του με τίτλο "Τι είναι σοσιαλισμός" (28.12.1918) υποστήριζε πως αν στην εργατική τάξη δο­θεί το "γενικό και ίδιο εκλογικό δικαίωμα, τότε επιτυγχάνεται η κοινωνική Αρχή ως βασικός όρος της απελευθέρωσης της" από τον καπιταλισμό.

Στον προδοτικό δρόμο του Ε. Μπερνστάϊν βάδισαν αργότερα οι ηγέτες της IIης Διε­θνούς με γνωστότερο τον Κ. Καούτσκι που διεκήρυσσε ότι "ο σκοπός του πολιτικού μας αγώνα παραμένει ο ίδιος όπως ως τώρα: κατάληψη της κρατικής εξουσίας μέσω της κατάχτησης της πλειοψηφίας στο κοινοβούλιο" ("Die Neue Zeit", No 46/1912). Τον "ειρηνικό κοινοβουλευτικό δρόμο" και σειρά άλλες ρεβιζιονιστικές απόψεις υπο­στήριξε και προπαγάνδισε ο Καούτσκι σ' όλα τα έργα του της περιόδου της αποστασί­ας του, τις οποίες με πειστικό τρόπο αντέκρουσε, ανασκεύασε και με ιδιαίτερη σφο­δρότητα καταπολέμησε ο Λένιν, προπαντός στα κλασικά έργα του "Η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Καούτσκι" και "Κράτος και επανάσταση".

Επομένως η θέση του 20ου Συνεδρίου για "ειρηνικό κοινοβουλευτικό πέρασμα στο σοσιαλισμό" δεν είναι καθόλου νέα, αλλά αποτελεί επανέκδοση και πιστή αντιγραφή των απόψεων των Μπερνστάϊν, Καούτσκι, κλπ. και είναι ατόφια παρμένη από τα ρε­φορμιστικά προγράμματα των ευρωπαϊκών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της IIης Διε­θνούς, που από έλλειψη χώρου δεν είναι δυνατό εδώ να παραθέσουμε αποσπάσματα τους.

Η ρεβιζιονιστική θέση του "ειρηνικού κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό" βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τη μαρξιστική θέση της βίαιης επανάστασης ως γενι­κού νόμου της προλεταριακής και αντιιμπεριαλιστικής επανάστασης

Ήδη στο πρώτο πρόγραμμα του διεθνούς προλεταριάτου οι Μαρξ-Ένγκελς διαπιστώ­νουν, μετά από μια επιστημονική ανάλυση του καπιταλισμού, και διακηρύσσουν ότι η εργατική τάξη μόνο με βίαιη επανάσταση μπορεί να ανατρέψει το καπιταλιστικό σύστη­μα και να καταλάβει την πολιτική εξουσία: "Οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιο τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να πραγματοποιηθούν μονάχα με τη βίαιη ανατροπή (υπογρ. δική μας) ό­λου του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος. Ας τρέμουν οι κυρίαρχες τάξεις μπρος σε μια κομμουνιστική επανάσταση" (Μαρξ / Ένγκελς, "Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμ­ματος", σελ. 65-66).

Στο δεύτερο πρόγραμμα του διεθνούς προλεταριάτου που ψηφίστηκε στο 6ο Συνέ­δριο (1928) της IIIης Κομμουνιστικής Διεθνούς για τα τρία βασικά ζητήματα της προ­λεταριακής επανάστασης (κατάκτηση πολιτικής εξουσίας - αστικό κράτος - διχτατορία του προλεταριάτου) αναφέρεται: "η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας απ’ το προ­λεταριάτο δεν είναι ειρηνική "κατάκτηση" της έτοιμης αστικής κρατικής μηχανής με την εξασφάλιση της πλειοψηφίας στο κοινοβούλιο. Η κεφαλαιοκρατία εφαρμόζει κάθε μέσο βίας και τρομοκρατίας για να διαφυλάξει και στερεώσει τη ληστρική της ιδιοχτησία και την πολιτική της κυριαρχία. Η μπουρζουαζία, όπως και στα περασμένα χρόνια η φεουδαρχική αριστοκρατία, δεν μπορεί να παραχωρήσει την ιστορική της θέ­ση στη νέα τάξη χωρίς την πιο απεγνωσμένη και την πιο λυσσασμένη πάλη. Γι' αυ­τό η βία της κεφαλαιοκρατίας μπορεί να τσακιστεί μόνο με την ωμή βία του προλε­ταριάτου. Η κατάκτηση της εξουσίας απ' το προλεταριάτο είναι η βίαια ανατροπή της κεφαλαιοκρατικής εξουσίας, η καταστροφή της κεφαλαιοκρατικής κρατικής μηχανής (αστικός στρατός, αστυνομία, γραφειοκρατική ιεραρχία, δικαστήρια, κοινοβούλια, κλπ.) και η αντικατάσταση της με νέα όργανα προλεταριακής εξουσίας, που είναι πρωτ' απ’ όλα όργανα κατάπνιξης των εκμεταλλευτών" ("Πρόγραμμα της Κομμουνιστικής Δι­εθνούς", σελ. 38).

Οι Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν θεωρούσαν τη βίαιη επανάσταση γενικό νόμο κάθε προλεταριακής και αντιιμπεριαλιστικής επανάστασης και ταυτόχρονα επέμειναν στην ιδεολογικο-πολιτική διαπαιδαγώγηση του προλεταριάτου σ’ αυτή την κατεύθυνση. Ο Λέ­νιν υπογράμμιζε ότι "η ανάγκη της συστηματικής διαπαιδαγώγησης των μαζών στο πνεύμα αυτής και μόνο αυτής της άποψης για τη βίαιη επανάσταση βρίσκεται στη βάση όλης της διδασκαλίας των Μαρξ και του Ένγκελς" (Λένιν, "Κράτος κα Επανάσταση", σελ. 20). Ενώ αλλού τονίζει: "χωρίς τη βία ενάντια στους καταπιεστές που έχουν στα χέρια τους τα μέσα και τα όργανα εξουσίας δεν μπορεί κανείς να απαλλάξει το λαό από τους καταπιεστές" (Λένιν, τόμος 12, σελ. 312) και ακόμα πως ο καπιταλισμός δεν μπορεί να γκρεμιστεί παρά μόνο με την επανάσταση" (Λένιν, τόμος 38, σελ. 393).

Ο Λένιν ασκώντας κριτική στους ηγέτες της IIης Διεθνούς έγραφε πως "μόνο παλιάνθρωποι ή κουτεντέδες μπορούν να νομίζουν πως το προλεταριάτο πρέπει πρώτα να καταχτήσει την πλειοψηφία στις εκλογές, διενεργούμενες κάτω απ το ζυγό της α­στικής τάξης, κάτω απ' το ζυγό της μισθωτής δουλείας, και έπειτα να προσπα­θήσει να κατακτήσει την εξουσία. Αυτό είναι αποκορύφωμα αμβλύνοιας ή υποκρισί­ας είναι η αντικατάσταση της ταξικής πάλης και της επανάστασης με εκλογές στις συνθήκες του παλιού καθεστώτος, της παλιάς εξουσίας" (Λένιν, τόμος 30, σελ. 40-41). Επίσης αναφερόμενος στο "σχολειό του εμφύλιου πολέμου" που περνάνε οι λαοί σημείωνε σαρκαστικά πως "μόνο σκουριασμένοι σχολαστικοί και αποβλακωμέ­νες μούμιες μπορεί να κλαψουρίζουν επειδή οι λαοί περνούν αυτό το σχολειό" (Λέ­νιν, τόμος 15, σελ. 177).

Επίσης ο Στάλιν θεωρούσε ότι "η βίαιη επανάσταση, η διχτατορία του προλεταριά­του, είναι αναπόφευχτος και υποχρεωτικός όρος για την κίνηση προς το σοσιαλισμό σ' όλα χωρίς εξαίρεση τα ιμπεριαλιστικά κράτη" (Στάλιν, τόμος 8, σελ. 350), και απαντώντας στο ερώτημα αν το αστικό καθεστώς μπορεί να μετασχηματιστεί χωρίς τη βίαιη επανάσταση και τη διχτατορία του προλεταριάτου σημείωνε: "είναι ξεκάθαρο πως δεν μπορεί. Το να πιστεύει κανείς ότι μια τέτοια επανάσταση μπορεί να γίνει ειρηνικά, μέσα στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, που προσαρμοσμένη στην κυρι­αρχία της αστικής τάξης, σημαίνει ότι τρελάθηκε και έχασε το νόημα των λογι­κών ανθρώπινων εννοιών, ή ότι απαρνιέται ξετσίπωτα και απροκάλυπτα την προλετα­ριακή επανάσταση". (Στάλιν, τόμος 8 σελ, 28-29).

Από τα παραπάνω είναι φανερό, πως ο "ειρηνικός κοινοβουλευτικός δρόμος" των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών δεν έχει καμιά σχέση με τις επαναστατικές απόψεις των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν, πως όχι μόνο δεν αποτελεί "δημιουργική ανάπτυξη του μαρξισμού στις νέες συνθήκες" όπως διατείνονται οι ρεβιζιονιστές, μα πρόκειται για πλήρη άρνηση και προδοσία του.

Ο μαρξισμός-λενινισμός-σταλινισμός διδάσκει, και η ιστορική πείρα της ταξικής πά­λης του προλεταριάτου έχει επιβεβαιώσει (Παρισινή Κομμούνα, Μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση, κλπ.), ότι η νίκη της προλεταριακής και αντιιμπεριαλιστικής επανάστα­σης πάνω στην μπουρζουαζία είναι εντελώς αδύνατη χωρίς τη χρησιμοποίηση επα­ναστατικής βίας, ότι η εργατική τάξη δεν μπορεί να καταλάβει την πολιτική εξου­σία χωρίς ένοπλο αγώνα. Αυτό επιβεβαιώνεται και από την αρνητική πείρα της Χι­λής, την περίπτωση της οποίας οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές διαφήμισαν κατά κό­ρον ως δήθεν "επιβεβαίωση" των προδοτικών αντεπαναστατικών σοσιαλδημοκρατικών τους απόψεων.

β. Συντριβή ή διατήρηση της αστικής κρατικής μηχανής;

Σχετικά με το δεύτερο βασικό ζήτημα της προλεταριακής επανάστασης, δηλαδή εκεί­νο της στάσης του προλεταριάτου και του κόμματος του απέναντι στο αστικό κρά­τος, στο 20ο Συνέδριο αναφέρεται, ότι η εργατική τάξη αφού καταχτήσει σταθερή πλειοψηφία στη Βουλή τη μετατρέπει "από όργανο της αστικής δημοκρατίας σε όργα­νο της πραγματικής λαϊκής θέλησης" και σ' αυτή την περίπτωση "ο θεσμός τούτος" μπορεί "να γίνει όργανο πραγματικής δημοκρατίας, δημοκρατίας για τους εργαζόμε­νους" (Ν. Σ. Χρουστσιόφ, "Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο XX Συνέδριο του Κόμ­ματος, σελ. 42, "Πολιτικές και λογοτεχνικές εκδόσεις" 1956). Δηλαδή οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές διατυπώνουν τη θέση, ότι το πέρασμα στο σοσιαλισμό είναι δυνα­τό να γίνει χωρίς την συντριβή του αστικού κρατικού μηχανισμού και μάλιστα με τη "βοήθεια" και την χρησιμοποίηση γι' αυτό το σκοπό του αστικού κοινοβουλίου (και του αστικού κράτους γενικά) από το προλεταριάτο, που "είναι θεσμός ξένος, όργα­νο καταπίεσης των προλετάριων από την αστική τάξη, θεσμός της εχθρικής τάξης, της εκμεταλλεύτριας μειοψηφίας" (Λένιν: "Η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Καούτσκι, σελ. 21), το οποίο δήθεν αυτόματα γίνεται "όργανο πραγματικής δημοκρατίας για τους εργαζόμενους".

Και αυτή η θέση του 20ου Συνεδρίου δεν είναι νέα. Πρωτοδιατυπώθηκε από τον Μπερνστάϊν και τους ηγέτες της IIης Διεθνούς (Καούτσκι, κλπ.) και είναι δανεισμέ­νη από τα προγράμματα των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων.

Δεν θα παραθέσουμε εδώ αποσπάσματα από τα έργα του Καούτσκι και των άλλων προδοτών ηγετών της σοσιαλδημοκρατίας αφού σ' αυτά αναφέρεται εκτεταμένα ο Λέ­νιν σε πολλά έργα και κυρίως στα "Κράτος και Επανάσταση" και "Η προλεταριακή ε­πανάσταση και ο αποστάτης Καούτσκι", αλλά θα περιοριστούμε να δώσουμε την εκτί­μηση του Λένιν για τις σχετικές απόψεις του Καούτσκι: "Ο Καούτσκι είτε παραιτεί­ται από κάθε πέρασμα της κρατικής εξουσίας στα χέρια της εργατικής τάξης, είτε δέχεται να πάρει η εργατική τάξη στα χέρια της την παλιά, αστική, κρατική μηχα­νή, αλλά με κανέναν τρόπο δεν δέχεται να την τσακίσει, να την συντρίψει και να την αντικαταστήσει με μια νέα, προλεταριακή. Όπως και να "ερμηνεύσεις", όπως και να "εξηγήσεις" τον συλλογισμό του Καούτσκι και στις δυο περιπτώσεις η ρήξη με το μαρξισμό και το πέρασμα με το μέρος της αστικής τάξης είναι ολοφάνερο" (Λένιν, Ή προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Καούτσκι", σελ. 34).

Ως γνωστό "το κύριο, το βασικό στη διδασκαλία του μαρξισμού για το κράτος", σε σχέση με την επανάσταση, συνίσταται στο ότι το προλεταριάτο δεν πρέπει να περιο­ριστεί απλά στην κατάληψη του, αλλά να το συντρίψει, να το τσακίσει. Σ' αυτό βρί­σκεται και η διαφορά μεταξύ της προλεταριακής επανάστασης και όλων των προηγούμενων επαναστάσεων που τελειοποιούσαν τη κρατική μηχανή.

Ο Μαρξ θεωρεί το τσάκισμα της αστικής κρατικής μηχανής ως "προκαταρκτικό ό­ρο κάθε πραγματικής λαϊκής επανάστασης" (Γράμμα στον Κούγκελμαν, 12 Απρί­λη 1871). Επίσης στον πρόλογο τους στη γερμανική έκδοση (1872) του "Μανιφέ­στου" οι Μαρξ-Ένγκελς, γενικεύοντας την πείρα της Παρισινής Κουμμούνας, σημειώ­νουν ότι "η Κουμμούνα, ιδίως απόδειξε ότι δε μπορεί η εργατική τάξη να πάρει στα χέρια της την έτοιμη αστική κρατική μηχανή και να τη βάλει σε κίνηση για τους δικούς της σκοπούς" (Μαρξ / Ένγκελς, "Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος", σελ. 6).

Και ο Λένιν υπογραμμίζει "η σκέψη του Μαρξ είναι ότι η εργατική τάξη πρέπει να συντρίψει, να τσακίσει την "έτοιμη κρατική μηχανή" και να μην περιοριστεί στην απλή κατάληψη της" (Λένιν, "Κράτος και Επανάσταση", σελ. 34), ενώ σ' άλλο ση­μείο γράφει: "η απελευθέρωση της καταπιεζόμενης τάξης είναι αδύνατη όχι μονάχα χωρίς βίαιη επανάσταση, αλλά και χωρίς την καταστροφή του μηχανισμού της κρα­τικής εξουσίας που δημιούργησε η κυρίαρχη τάξη" (Λένιν, "Κράτος και Επανάσταση", σελ. 8).

Επομένως η θέση του 20ου Συνεδρίου της δήθεν δυνατότητας "χρησιμοποίησης" από το προλεταριάτο του αστικού κοινοβουλίου, και γενικά του αστικού κράτους, για το πέρασμα στο σοσιαλισμό δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τις απόψεις των κλασι­κών, συνιστά ανοιχτή εγκατάλειψη-απόρριψη και προδοσία του μαρξισμού-λενινισμού, βρίσκεται σε πλήρη ρήξη και αντίθεση με τη μαρξιστική θέση για το αναπόφευχτο και την αναγκαιότητα συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής ως προκαταρκτικού όρου για την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη και την εγκαθίδρυ­ση της διχτατορίας του προλεταριάτου.

γ. Ανοιχτή απόρριψη της διχτατορίας του προλεταριάτου:

Σύμφωνα με την επαναστατική διδασκαλία των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν "ο νόμος της βίαι­ης επανάστασης του προλεταριάτου" και ο "νόμος της συντριβής της αστικής κρατικής μηχα­νής" αποτελούν "νόμους αναπόφευχτους" και "προκαταβολικούς όρους" (Στάλιν) για τη νίκη της προλεταριακής επανάστασης, δηλ. για την εγκαθίδρυση της διχτατορίας του προλεταριάτου - που είναι το πιο σπουδαίο στο μαρξισμό - χωρίς την οποία η εργατική τάξη, με επικεφαλής το κόμμα της, δεν μπορεί να νικήσει την μπουρζουαζία και να θριαμβεύσει η επανάσταση, δεν μπορεί να αποκρούσει τις αντεπαναστατικές της απόπειρες και να στερεώσει την πολιτική της κυριαρχία, πολύ περισσότερο δεν μπορεί να προχωρήσει στον επαναστατικό μετασχηματισμό της καπιταλιστικής οικονομικής βάσης στην κατεύθυνση της οικοδόμησης της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας. "Η διχτατορία του προλεταριάτου... είναι απαραίτητη για την ανατροπή της αστικής τάξης και την απόκρουση των αντεπαναστατικών της αποπειρών" (Λένιν, τό­μος 30, σελ. 122).

Στην εισήγηση του στο 20ο Συνέδριο, όπως προκύπτει απ' όλο το σχετικό κείμενο και από τα αποσπάσματα που παραθέσαμε παραπάνω, ο αποστάτης Ν. Χρουτσώφ πουθενά δεν αναφέ­ρει, έστω και φραστικά, την έννοια διχτατορία του προλεταριάτου. Επομένως οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές απέρριψαν σ' αυτό το Συνέδριο τη διχτατορία του προλεταριάτου τόσο ουσιαστι­κά (από πλευράς περιεχομένου) όσο και τυπικά (αφού δεν μιλούν καθόλου γι' αυτήν σε σχέ­ση με την επανάσταση), απεναντίας κάνουν λόγο για το αστικό κοινοβούλιο που δήθεν μπο­ρεί - χωρίς να προηγηθεί ένοπλη εξέγερση και συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής και α­ντικατάσταση της με νέα όργανα - να μετατραπεί σε "όργανο δημοκρατίας για τους εργαζόμενους"(!).

Όμως, όπως υπογραμμίζει ο Λένιν, "η αντικατάσταση του αστικού κράτους είναι αδύνατη χω­ρίς βίαιη επανάσταση" και επιπλέον η απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τα καπιταλιστι­κά δεσμά "είναι αδύνατη όχι μονάχα χωρίς βίαιη επανάσταση, αλλά και χωρίς την κατα­στροφή του μηχανισμού της εξουσίας που δημιούργησε η κυρίαρχη τάξη" (Λένιν, "Κράτος και Επανάσταση", σελ. 8 και 21).

Όπως είναι γνωστό, όλα τα πρώην κομμουνιστικά κόμματα που ακολούθησαν το χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό έχοντας σαν αφετηρία και βάση την αντιμαρξιστική γραμμή του 20ου Συνεδρί­ου αρχικά εγκατέλειψαν σιωπηρά τη διχτατορία του προλεταριάτου και στη συνέχεια τη διέ­γραψαν και ως έννοια από τα προγράμματα τους, βαδίζοντας έτσι στο δρόμο της σοσιαλδημο­κρατίας και περνώντας ουσιαστικά στο στρατόπεδο της αστικής τάξης - δυο κατευθύνσεις "πια­σμένες χέρι-χέρι" που στήριξαν μαζί μετά το '56 το καπιταλιστικό σύστημα.

Ο χρουτσωφικός δρόμος και στο ζήτημα της διχτατορίας του προλεταριάτου είναι ο παλιός γνώριμος δρόμος της σοσιαλδημοκρατίας (και των ηγετών της IIης Διεθνούς), που από έλλει­ψη χώρου δεν είναι δυνατόν να παραθέσουμε εδώ αποσπάσματα από τα προγράμματα της.

Σ' αντίθεση με την επανέκδοση των αντιμαρξιστικών απόψεων της σοσιαλδημοκρατίας εκ μέ­ρους των προδοτών χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών στο 20ο Συνέδριο, οι μαρξιστές υπεράσπισαν πάντα και υπερασπίζουν την επαναστατική αρχή της διχτατορίας του προλεταριάτου που συνά­μα αποτελεί την πιο βασική ανακάλυψη του Μαρξ σχετικά με το ζήτημα της επανάστασης, και η οποία συνίσταται στο "2) ότι η ταξική πάλη οδηγεί αναγκαστικά στη διχτατορία του προλεταριάτου, 3) ότι η ίδια αυτή η διχτατορία αποτελεί μονάχα το πέρασμα στην κατάργη­ση όλων των τάξεων και σε μιαν αταξική κοινωνία” (Μαρξ / Έγκελς, Διαλεχτά έργα, τόμος II, σελ. 530).

Τέλος ο Λένιν υπογραμμίζει πως σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί μαρξιστής ε­κείνος που δεν αναγνωρίζει τη διχτατορία του προλεταριάτου και πως "μαρξιστής είναι μόνο εκείνος που επεκτείνει την αναγνώριση της πάλης των τάξεων ως την αναγνώριση της διχτατορίας του προλεταριάτου. Αυτού βρίσκεται η πιο βαθειά διαφορά του μαρξιστή από τον μικρό (μα και μεγάλο) αστό της αράδας" (Λένιν, "Κράτος και Επανάσταση", σελ. 32).

Από τα παραπάνω είναι φανερό, ότι το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ και στα τρία ζητήματα της προλεταριακής επανάστασης δεν παρουσίασε τίποτε το νέο. Απλά επανέλαβε-αναμάσησε και υιοθέτησε τις πασίγνωστες παλιές απόψεις-θέσεις της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και των χρεοκοπημένων ηγετών της IIης Διεθνούς - απόψεις που από τη μια επιδίωκαν και επιδιώκουν την εξαπάτηση και τον αποπροσανατολισμό της εργατικής τάξης και από την άλλη την υπερά­σπιση, διάσωση και διαιώνιση του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος, κάτι που σήμε­ρα επιβεβαιώνεται σαφώς από τη σχεδόν εκατονταετή πρακτική δράση των σοσιαλδημοκρατι­κών κομμάτων και την 40ετή των ρεβιζιονιστικών κομμάτων.

Δ. Το ζήτημα του σοσιαλισμού.

Σχετικά με το ζήτημα του σοσιαλισμού ως τελικού σκοπού της εργατικής τάξης και τη συνέχιση ή μη της οικοδόμησης του στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες, το 20ο συνέδριο έθεσε στο κομμουνιστικό κίνημα δύο νέα προβλήματα:

Αναθεώρησε-εγκατέλειψε την μαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού που δέχονταν όλα τα κομμουνιστικά κόμματα από την εποχή της Γ' ΚΔ (Μάρτης 1919) και την α­ντικατέστησε με την αντιμαρξιστική αντίληψη ενός "σοσιαλισμού" χωρίς διχτατορία του προλεταριάτου (δηλ. με τη γνωστή περί "σοσιαλισμού" αντίληψη της σοσιαλδημοκρατί­ας) ως τελικού σκοπού του διεθνούς επαναστατικού κομμουνιστικού και εργατικού κι­νήματος

Απόρριψε τη θέση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος για τη Γιουγκοσλαβία, παρουσιάζοντας την, για πρώτη φορά από το 1948, ως χώρα "σοσιαλιστική"(!) - θέ­ση που συνδέεται άμεσα με την τύχη του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση, δηλ. τη συνέχιση ή διακοπή της οικοδόμησης του σ' αυτή, εγκαινιάζοντας (με τον τιτοϊκό δρόμο) μια πολιτική υπονόμευσης και εξάλειψης όλων των σοσιαλιστικών κατακτήσε­ων στη Σοβιετική Ένωση. Επίσης είναι προφανές, ότι η προβολή της Γιουγκοσλαβίας ως χώρας "σοσιαλιστικής" εμπεριέχει ταυτόχρονα και μια εξίσου αντιμαρξιστική αντί­ληψη του σοσιαλισμού: εκείνη του λεγόμενου "σοσιαλισμού της αυτοδιαχείρισης" ("σο­σιαλισμός" χωρίς διχτατορία του προλεταριάτου, στον οποίο κυριαρχεί η κρατική καπι­ταλιστική, η ομαδική και η ατομική μικροιδιοκτησία στη βιομηχανία, την αγροτική οικονομία κ.λπ.).

α. Ανοιχτή απόρριψη της μαρξιστικής αντίληψης του σο­σιαλισμού:

Στην εισήγηση του στο 20ο συνέδριο ο Ν. Χρουτσώφ - παρόλο που δεν πραγματεύεται χωριστά το ζήτημα του σοσιαλισμού - αναφερόμενος στις λεγόμε­νες "μορφές περάσματος των διαφόρων χωρών στο σοσιαλισμό" μιλάει για μετατροπή, μέσω των εκλογών, του αστικού κοινοβουλίου από "όργανο της αστικής δημοκρατίας" σε όργανο δήθεν "πραγματικής δημοκρατίας, δημοκρατίας για τους εργαζόμενους" και για "πέρασμα των βασικών μέσων παραγωγής στα χέρια του λαού" (Ν. Χρουστσιόφ: "Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο XX συνέδριο του κόμματος", σελ. 41-42, "Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις" 1956). Αυτή είναι η "νέα" αντίληψη του "σοσιαλι­σμού", που διατύπωσε η χρουτσωφική ρεβιζιονιστική ομάδα στο 20ο Συνέδριο του ΚΚ­ΣΕ.

Η πρώτη βασική παρατήρηση, σε σχέση με το ζήτημα του σοσιαλισμού, είναι ότι ε­δώ ο Χρουτσώφ ενώ μιλάει για "δημοκρατία για τους εργαζόμενους" και για "πέρα­σμα των βασικών μέσων παραγωγής στα χέρια του λαού" δεν αναφέρει ούτε καν φρα­στικά τη διχτατορία του προλεταριάτου: δηλαδή υιοθετεί, προβάλει και προπαγανδίζει έναν "σοσιαλισμό" χωρίς διχτατορία του προλεταριάτου όπως έκαναν από δεκαετίες πριν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα και η σοσιαλιστική διεθνή.

Όμως χωρίς διχτατορία του προλεταριάτου δεν μπορεί να υπάρξει "δημοκρατία για τους εργαζόμενους", όπως ισχυρίζονται οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές δεν μπορεί να υπάρξει και ούτε φυσικά να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός

Η δεύτερη παρατήρηση είναι ότι, αν στο 20ο συνέδριο μνημονεύονταν η διχτατορία του προλεταριάτου, τότε αυτό θα είχε αποκλειστικά και μόνο δημαγωγική αξία, επει­δή, ως γνωστόν, η βίαιη επανάσταση και η πλήρης συντριβή της αστικής κρατικής μη­χανής αποτελούν προκαταβολικούς όρους- προϋποθέσεις για την εγκαθίδρυση της, τις οποίες όμως αρνείται η εισήγηση του αποστάτη Χρουτσώφ και αντ' αυτών προβάλ­λει τον "ειρηνικό κοινοβουλευτικό δρόμο" και τη διατήρηση της αστικής κρατικής μη­χανής, που όπως είδαμε σε προηγούμενο άρθρο, ποτέ δεν οδηγούν στην εγκαθίδρυση της διχτατορίας του προλεταριάτου. Άρνηση της βίαιης επανάστασης και της συντρι­βής αστικής κρατικής μηχανής σημαίνει άρνηση της διχτατορίας του προλεταριάτου και προφανώς της μαρξιστικής αντίληψης του σοσιαλισμού.

Επομένως και οι δυο περιπτώσεις της εισήγησης του 20ου συνεδρίου - τόσο η άμε­ση όσο και η έμμεση απόρριψη της διχτατορίας του προλεταριάτου - οδηγούν αναπό­φευκτα σ' άρνηση και απόρριψη της επιστημονικής αντίληψης του σοσιαλισμού των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν.

Οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές ξέθαψαν απλά και υιοθέτησαν τις αντιμαρξιστικές πε­ρί σοσιαλισμού αντιλήψεις της σοσιαλδημοκρατίας πράγμα που στη συνέχεια επιβε­βαιώνεται από τη δράση τους και επιπλέον αργότερα το ομολογούν οι ίδιοι, όταν μι­λούν "για την επιτυχία της κοινής πάλης των κομμουνιστών (διάβαζε: των ρεβιζιονι­στών) και των σοσιαλδημοκρατών για τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό"! (Ακαδημία Ε­πιστημών της ΕΣΣΔ, Ινστιτούτο Φιλοσοφίας "Η πάλη των ιδεών στο σύγχρονο κό­σμο", τομ. 2, σελ. 50, εκδόσεις "Σύγχρονη Εποχή", Αθήνα 1980). Και αλλού: "οι κομ­μουνιστές (διάβαζε: οι ρεβιζιονιστές) που δίνουν αποφασιστική σημασία στην ενότητα της εργατικής τάξης τάσσονται υπέρ της συνεργασίας με τους σοσιαλιστές και τους σοσιαλδημοκράτες για να εγκαθιδρύσουν σήμερα ένα προοδευτικό δημοκρατικό καθε­στώς και για να οικοδομήσουν στο μέλλον τη σοσιαλιστική κοινωνία"! (διεθνής Σύσκε­ψη Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, Μόσχα 17 Ιούνη 1969, σελ. 27, έκδο­ση της ΚΕ του ΚΚΕ).

Χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές και σοσιαλδημοκράτες μαζί για το "σοσιαλισμό"; Όχι βέ­βαια! Από το 20ο Συνέδριο, λοιπόν, και ύστερα ρεβιζιονιστές και σοσιαλδημοκράτες συνειδητά και από κοινού, μ' εντολή των ιμπεριαλιστών, αγωνίστηκαν για το γκρέμι­σμα του σοσιαλιστικού συστήματος στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες τη δι­άλυση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, τη σοσιαλδημοκρατικοποίηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και τη διάσωση του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήμα­τος μ' όλες τις σημερινές βαριές τραγικές συνέπειες για την εργατική τάξη και τους λαούς.

Σ' αντίθεση με τους σοσιαλδημοκράτες και τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές για τους Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν σοσιαλισμός είναι διχτατορία του προλεταριάτου. Χω­ρίς διχτατορία του προλεταριάτου δεν νοείται ούτε μπορεί να υπάρξει σοσιαλισμός Οι οποιεσδήποτε άλλες περί σοσιαλισμού αντιλήψεις χωρίς διχτατορία του προλεταριάτου δεν έχουν καμιά σχέση με την επιστημονική αντίληψη του σοσιαλισμού και είναι ξέ­νες προς το μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό.

Ήδη από το 1850 ο Μαρξ όριζε το σοσιαλισμό ως "... την ταξική διχτατορία του προλεταριάτου σαν το αναπόφευκτο μεταβατικό στάδιο για την κατάργηση των ταξι­κών διαφορών γενικά, για την κατάργηση όλων των παραγωγικών σχέσεων που πά­νω του στηρίζονται, για την κατάργηση όλων των κοινωνικών σχέσεων που αντιστοι­χούν στις παραγωγικές αυτές σχέσεις για την ανατροπή όλων των ιδεών που απορρέ­ουν από τις κοινωνικές αυτές σχέσεις" (Καρλ Μαρξ: "Οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία", σελ. 156). Ενώ δυο χρόνια αργότερα το 1852 υπογράμμιζε "2) ότι η ταξική πάλη ο­δηγεί αναγκαστικά στη διχτατορία του προλεταριάτου, 3) ότι ήδη αυτή η διχτατο­ρία αποτελεί μονάχα το πέρασμα στην κατάργηση όλων των τάξεων και σε μιαν αταξική κοινωνία" (Μαρξ / Ένγκελς Διαλεχτά Έργα, τομ. II, σελ. 530). Αν εδώ δεν επι­τρέπει ο χώρος να επεκταθούμε περισσότερο και περιοριζόμαστε σε μια πλευρά, την πιο ουσιαστική, της μαρξιστικής αντίληψης του σοσιαλισμού που είναι η διχτατορία του προλεταριάτου (με αναφορά μόνο στο Μαρξ), αυτό δε σημαίνει ότι οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές δεν αναθεώρησαν και σειρά άλλες πλευρές της μαρξιστικής αντίλη­ψης του σοσιαλισμού.

Συμπερασματικά: οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές, όπως δείξαμε, δεν αναθεώρησαν μό­νο τον μαρξισμό-λενινισμό στα βασικά ζητήματα της προλεταριακής επανάστασης αλ­λά και στο ζήτημα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού που αποτελεί τον τελικό σκοπό της εργατικής τάξης μπαίνοντας έτσι οριστικά στον αντεπαναστατικό δρόμο της σοσι­αλδημοκρατίας και περνώντας με το μέρος της αστικής τάξης και του διεθνούς ιμπερι­αλισμού.

β. Η Γιουγκοσλαβία χώρα «σοσιαλιστική»(!) ή η Σοβιετική Ένωση μπαίνει στον τιτοϊκό δρόμο της καπιταλιστικής παλι­νόρθωσης;

Για πρώτη φορά μετά το 1948 η ρεβιζιονιστική ομάδα του Χρουτσώφ εγκαταλείπει ανοιχτά και επίσημα από το βήμα του 20ου Συνεδρίου τη σωστή μαρξι­στική θέση-εκτίμηση του διεθνούς κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος σχετικά με τη Γιουγκοσλαβία (= χώρα καπιταλιστική και εξαρτημένη από τους ιμπεριαλιστές) και τη βαφτίζει αυθαίρετα "σοσιαλιστική" χώρα.

Ο Ν. Χρουτσώφ ανακοινώνει την οριστική "εξομάλυνση των σχέσεων με την αδελφή Γιουγκοσλαβία" (σελ. 27) της Σοβιετικής Ένωσης μιλάει για τις "όχι μικρές επιτυχί­ες στη σοσιαλιστική οικοδόμηση" που σημείωσε η Γιουγκοσλαβία (σελ. 6) για να επα­ναλάβει και υπογραμμίσει: "στην Ομοσπονδιακή Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβί­ας όπου η εξουσία ανήκει στους εργαζόμενους και η κοινωνία βασίζεται στην κοινω­νική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής κατά την πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμη­σης δημιουργούνται ιδιότυπες συγκεκριμένες μορφές διεύθυνσης της οικονομίας και ορ­γάνωσης του κρατικού μηχανισμού" (Ν. Χρουστσιόφ: "Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο XX συνέδριο του κόμματος", σελ. 40, "Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις" 1956).

Οι ισχυρισμοί αυτοί της αποστάτριας κλίκας του Χρουτσώφ για το πολιτικό καθε­στώς και το κοινωνικό-οικονομικό σύστημα της Γιουγκοσλαβίας δεν έχουν καμιά σχέ­ση με μαρξιστική ανάλυση, και το πιο σπουδαίο, βρίσκονται σε πλήρη-κραυγαλέα αντί­θεση με την οικονομικο-κοινωνικο-πολιτική πραγματικότητα της τότε και μετέπειτα Γι­ουγκοσλαβίας και διαψεύδονται απ' αυτήν και επιπλέον προβάλλονται σε μια στιγμή ό­ταν η προδοτική πολιτική της ρεβιζιονιστικής-τροτσκιστικής κλίκας των Τίτο-Ράνκοβιτς-Καρντέλι-Τζίλας έχει ήδη οδηγήσει τη χώρα όχι μόνο σε πλήρη άνθιση του καπι­ταλισμού σ' όλους τους τομείς αλλά και σε ολόπλευρη εξάρτηση της οικονομίας της από το ξένο κεφάλαιο, σε μια ολοκληρωτική οικονομικο-πολιτικό-στρατιωτική υποταγή της στους αμερικανοΝΑΓΟϊκούς ιμπεριαλιστές.

Πρώτα-πρώτα στη Γιουγκοσλαβία η εξουσία δεν ανήκε στους εργαζόμενους αφού σ' αυτή δεν υπήρχε διχτατορία του προλεταριάτου (κάτι που ομολογούσε ανοιχτά και η τιτοϊκή κλίκα). Η εξουσία αυτή ήταν μια αστική εξουσία και μάλιστα φασιστικού τύ­που, αφού ίσχυαν φασιστικοί νόμοι και ήταν γεμάτες οι φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης με δεκάδες χιλιάδες αντιφασίστες και κομμουνιστές.

Δεύτερο, η λεγόμενη "κοινωνική ιδιοκτησία", που από τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές διαφημίζεται εδώ ως "σοσιαλιστική ιδιοχτησία" και παρουσιάστηκε απ ' αυτούς δεκαετίες ολόκληρες ως "απόδειξη"(!) για το χαρακτηρισμό της Γιουγκοσλαβίας ως χώ­ρας "σοσιαλιστικής", στην πραγματικότητα - χωρίς διχτατορία του προλεταριάτου - εί­ναι κρατική καπιταλιστική ιδιοκτησία. Στην Γιουγκοσλαβία εκείνης και της μετέπει­τα περιόδου υπήρχε μόνο καπιταλιστική ιδιοκτησία με τη μορφή της κρατικής συνε­ταιριστικής, ομαδικής και ατομικής μικροϊδιοκτησίας σ' όλους τους τομείς της οικονο­μίας (βιομηχανία, αγροτική οικονομία, κ.λπ.) και δρούσαν σ' αυτή όλοι οι οικονομι­κοί νόμοι του καπιταλισμού. Μεγάλη ήταν και η διείσδυση του ξένου κεφαλαίου στους βασικούς τομείς της Γιουγκοσλάβικης οικονομίας.

Από τις αρχές της δεκαετίας του '50 η ρεβιζιονιστική τιτοϊκή κλίκα εισήγαγε, ως γνωστόν, στη γιουγκοσλαβική οικονομία το σύστημα της λεγόμενης “εργατικής ή σοσιαλιστικής αυτοδιαχείρισης", δηλ. το πέρασμα των επιχειρήσεων από το κράτος στα χέρια των "κολλεχτίβων εργατών", οι οποίες παρήγαν και λειτουργούσαν με βάση το κέρδος (Τίτο: "εκχώρηση των εργοστασίων και των άλλων οικονομικών επιχειρήσεων από τα χέρια του κράτους στα χέρια των εργατών για να τα διευθύνουν"). Το άναρχο συνδικαλιστικό αυτό σύστημα δεν έχει τίποτε το κοινό με τον επιστημονικό σοσιαλισμό και σημαίνει τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη "ανοιχτή άρνηση των δίδαγματων του μαρξισμού-λενινισμού και των γενικών νόμων της οικοδόμησης του σοσιαλισμού" (Ε. Χότζα), και για το οποίο ο Λένιν σημείωνε: "Κάθε άμεση ή έμμεση νόμιμοποίηση της ιδιοχτησίας των εργατών μεμονωμένων εργοστασίων ή μεμονωμένων κλάδων παραγωγής, κάθε άμεση ή έμμεση νομιμοποίηση του δικαιώματος να εξασθενί­σουν ή εμποδίσουν τις εντολές της κρατικής εξουσίας σημαίνει τη μεγαλύτερη διαστρέβλωση των βασικών αρχών της σοβιετικής εξουσίας και την πλήρη εγκατάλειψη του σοσιαλισμού" (Λένιν, τόμος 36, σελ. 481). Πασίγνωστο επίσης είναι ότι η γιουγκοσλά­βικη οικονομία από εκείνη την περίοδο και ύστερα είχε ως μόνιμους συνοδοιπόρους όλα τα σύμφυτα στον καπιταλισμό φαινόμενα όπως κρίσεις, ανεργία, πληθωρισμό κ.λπ.

Φυσικά οι αστοί και ρεβιζιονιστές (χρουτσωφικοί, τιτοϊκοί, σοσιαλδημοκράτες, τροτσκιστές, κλπ.) ιδεολόγοι που παρουσίαζαν την Γιουγκοσλαβία ως χώρα "σοσιαλιστική" γνώριζαν καλύτερα από τον καθένα ότι ήταν καπιταλιστική. Το έκαναν όμως για να εξαπατήσουν την εργατική τάξη και να αποπροσανατολίσουν το εργατικό κίνημα.

Σε πλήρη αντίθεση με τις αντιμαρξιστικές φλυαρίες του αποστάτη Χρουτσώφ στο 20ο συνέδριο για δήθεν "οικοδόμηση του σοσιαλισμού" στην Γιουγκοσλαβία, το Γραφείο Πληροφοριών των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων ήδη από το 1948, μελε­τώντας τη γραμμή της ηγεσίας του γιουγκοσλάβικου κομμουνιστικού κόμματος, διαπί­στωνε ότι αυτή "τον τελευταίο καιρό στα βασικά ζητήματα της εξωτερικής και εσωτε­ρικής πολιτικής εφαρμόζει μια λαθεμένη γραμμή που συνιστά μια παρέκκλιση από τα μαρξισμό-λενινισμό", ότι έχει εγκαταλείψει τις διεθνιστικές παραδόσεις και περνά α­πό τη "δημοκρατία και το σοσιαλισμό στον αστικό εθνικισμό" και προσανατολίζει τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας "σε καπιταλιστική κατεύθυνση".

Αν τον Ιούνη του 1948 το Γραφείο Πληροφοριών διαπίστωνε το πέρασμα της τιτοϊκής Γιουγκοσλαβίας από τη "δημοκρατία και το σοσιαλισμό στον αστικό εθνικισμό", το Νοέμβρη του 1949 διαπιστώνει το πέρασμα της τιτοϊκής-τροτσκιστικής κλίκας από τον "αστικό εθνικισμό στο φασισμό και ευθέως στην προδοσία των εθνικών συμφερόντων της Γιουγκοσλαβίας", ότι "η γιουγκοσλάβικη κυβέρνηση πέρασε στην πλήρη εξάρτηση των εξωτερικών ιμπεριαλιστικών κύκλων και έχει γίνει όργανο της επιθετικής πολιτι­κής αυτών των κύκλων, πράγμα που είχε σαν συνέπεια την εξάλειψη της αυτονομίας και ανεξαρτησία της Γιουγκοσλάβικης Δημοκρατίας". "Η κλίκα των πληρωμένων κατα­σκόπων και δολοφόνων του Βελιγραδίου έχει κλείσει ανοιχτά μια συμμαχία με την ι­μπεριαλιστική αντίδραση και μπήκε στην υπηρεσία της, όπως αποκάλυψε μ’ όλη τη σαφήνεια η δίκη της Βουδαπέστης ενάντια στους Rajk και Brankow”.

"Στον τομέα της εσωτερικής πολιτικής το βασικό αποτέλεσμα της δραστηριότητας της προδοτικής κλίκας Τίτο-Ράνκοβιτς είναι η ουσιαστική διάλυση του λαϊκοδημοκρατικού καθεστώτος στη Γιουγκοσλαβία. Σαν συνέπεια της αντεπαναστατικής πολιτικής της κλί­κας Τίτο-Ράνκοβιτς, η οποία σφετερίστηκε την εξουσία στο κόμμα και το κράτος, ε­γκαθιδρύθηκε στη Γιουγκοσλαβία το καθεστώς ενός αντικομμουνιστικού αστυνομικού κράτους φασιστικού τύπου. Η κοινωνική βάση αυτού του καθεστώτος είναι οι μεγαλοαγρότες στο χωριό και τα καπιταλιστικά στοιχεία στην πόλη. Η εξουσία στη Γιουγκο­σλαβία βρίσκεται ουσιαστικά στα χέρια εχθρικών προς το λαό, αντιδραστικών στοιχεί­ων... Ο κρατικός τομέας της οικονομίας έπαψε στη Γιουγκοσλαβία να είναι λαϊκή ιδιοχτησία, επειδή η κρατική εξουσία βρίσκεται στα χέρια των εχθρών του λαού. Η κλί­κα των Τίτο-Ράνκοβιτς έδωσε κάθε δυνατότητα στο ξένο κεφάλαιο να διεισδύσει στην οικονομία της χώρας, έθεσε την οικονομία κάτω από τον έλεγχο των καπιταλιστικών μονοπωλίων. Με τις επενδύσεις κεφαλαίου στη γιουγκοσλάβικη οικονομία οι αγγλο-αμερικάνικοι βιομηχανικοί και χρηματιστικοί κύκλοι μετέτρεψαν τη Γιουγκοσλαβία σ' έ­να αγροτικό και πρώτων υλών εξάρτημα του ξένου κεφαλαίου. Η όλο και μεγαλύτε­ρη δουλική εξάρτηση της Γιουγκοσλαβίας από τον ιμπεριαλισμό οδηγεί σε δυνάμωμα της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και σε πρωτοφανή χειροτέρευση της υλικής της κατάστασης" ("Αποφάσεις του Γραφείου Πληροφοριών των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων", Νοέμβρης 1949).

Βέβαια σημειώνεται στην ανακοίνωση του Γραφείου Πληροφοριών η τιτοϊκή κλίκα, "το κυβερνών φασιστικό ανώτατο στρώμα", "θρασύτατα και με δημαγωγικό τρόπο έλε­γε ψέματα στο λαό, ότι δήθεν οικοδομούσε το σοσιαλισμό".

Παραθέσαμε εκτεταμένα αποσπάσματα από τη δεύτερη Απόφαση (Νοέμβρης 1949) για να γίνει γνωστή η ορθότητα της μαρξιστικής-λενινιστικής ανάλυσης του Γραφείου Πλη­ροφοριών σχετικά με το πολιτικό καθεστώς και το οικονομικο-κοινωνικό σύστημα της τιτοϊκής Γιουγκοσλαβίας και να αποκαλυφθούν τα μυθεύματα-ψεύδη των αστών, τιτοϊκών και χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών καθώς και των τροτσκιστών ανά τον κόσμο που διαφήμιζαν δεκαετίες ολόκληρες ως "σοσιαλισμό" τον καπιταλισμό αυτής της χώρας και επιπλέον να διαλυθεί η ομίχλη που σκόρπισαν οι ρεβιζιονιστές ώστε να φανεί κα­θαρότερα ο αντεπαναστατικός δρόμος, που ακολούθησε μετά το 20ο Συνέδριο η αποστάτρια ρεβιζιονιστική ομάδα των Χρουτσώφ-Μπρέζνιεφ-Μικογιάν-Σουσλόφ, κλπ. σχετι­κά με το ζήτημα και την τύχη του σοσιαλισμού στις ευρωπαϊκές χώρες (μ' εξαίρεση την Αλβανία η οποία αντιτάχθηκε στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό), που δεν ήταν άλ­λος από τον τιτοϊκό δρόμο εξάλειψης του σοσιαλισμού.

Ασφαλώς η ιστορική πορεία της Γιουγκοσλαβίας επιβεβαίωσε την επιστημονική μαρξιστική-λενινιστική ανάλυση-εκτίμηση του Γραφείου Πληροφοριών και διέψευσε τις εκτι­μήσεις των προδοτών χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών (συμπεριλαμβανομένων εδώ και των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Φλωράκη, κλπ.) και των τροτσκιστών.

Ο χαρακτηρισμός μιας καπιταλιστικής και πλέρια εξαρτημένης από το ξένο κεφά­λαιο χώρας ως "σοσιαλιστικής", όπως η τιτοϊκή Γιουγκοσλαβία, από την ομάδα του Χρουτσώφ στο 20ο συνέδριο σήμαινε πρώτο, την πλήρη απομάκρυνση αυτής της προδο­τικής κλίκας από το μαρξισμό-λενινισμό και δεύτερο, αποκάλυπτε τις πολιτικές της προθέσεις σχετικά με το δρόμο που αυτή η ίδια θα ακολουθούσε στο μέλλον: το γνω­στό αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό δρόμο της τιτοϊκής κλίκας, που οδηγούσε αναπόφευχτα τη Σοβιετική Ένωση (όπως και έγινε) τη σταδιακή παλινόρθωση του καπιτα­λισμού και την πλήρη εξάλειψη όλων των σοσιαλιστικών κατακτήσεων.

Έτσι, τώρα, μετά το 20ο συνέδριο, το μεγάλο, έμπειρο και πιστό μαντρόσκυλο των αμερικανο-ΝΑΤΟϊκών ιμπεριαλιστών και της διεθνούς αντίδρασης Τίτο ζευγαρώνεται μ’ ένα δεύτερο, τον αρχιπροδότη Χρουτσώφ (και την ομάδα του) και από κοινού οι δυο – πράκτορες ολκής που μπροστά τους οι Μπερνστάϊν – Καούτσκι αποδεικνύονται κουταβάκια όπως θα ‘λεγε και ο Λένιν – προωθούν, μαζί με τους ανά τον κόσμο ρεβιζιονιστές, και εφαρμόζουν το σχέδιο του διεθνούς ιμπεριαλισμού για τη μεγαλύτερη αντεπαναστατική ανατροπή που σημειώθηκε στο δεύτερο μισό του 20^ου αιώνα με την εκμηδένιση όλων των σοσιαλιστικών καταχτήσεων και τη διάλυση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, τα οποία μαζί με την καταστροφή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος συναποτελούν τη μεγαλύτερη προδοσία στην ως τώρα ιστορία του διεθνούς εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος.

Η εργατική τάξη δεν πρέπει να ξεχνά, ότι ο ιμπεριαλισμός – καπιταλισμός σώθηκε δυο φορές στον 20^ο αιώνα όχι από μόνος αλλά κύρια από τους ρεβιζιονιστές πράχτορες της μπουρζουαζίας στις γραμμές της εργατικής τάξης: τη μια την περίοδο της δεύτερης δεκαετίας του αιώνα με την προδοσία της σοσιαλδημοκρατίας και των ηγετών της IIης Διεθνούς και την άλλη στο δεύτερο μισό του με την προδοσία των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών σε διεθνές επίπεδο, συμπεριλαμβανομένων και των προδοτών σοσιαλδημοκρατών ηγετών του “Συνασπισμού” και του “ΚΚΕ”.

--------------------------------

* Οι καθοδηγητές του διεθνούς αντεπαναστατικού τροτσκιστικού ρεύματος Pablo (Μ. Ράπτης) και E. Mandel (μακαρίτες πια) ήταν από τους υποστηρικτές της αντιμαρξιστικής αντίληψης της λεγόμενης “σοσιαλιστικής αυτοδιαχείρισης” και από τους πιο ένθερμους και συνεπείς υπερασπιστές του καπιταλιστικού συστήματος της “αυτοδιαχείρισης” του Τίτο, φτάνοντας μέχρι το σημείο να αποστείλουν τροτσκιστικό “στρατό σωτηρίας” στη Γιουγκοσλαβία στον οποίο συμμετείχε και ο ίδιος ο E. Mandel: “το 1950 ήταν μέλος της μπριγάδας εργασίας που έστειλε η 4^η Διεθνής στη Γιουγκοσλαβία, μετά τις απειλές του Στάλιν ενάντια στην γιουγκοσλαβική επανάσταση (διάβαζε: αντεπανάσταση) και τον προσανατολισμό της προς τη “σοσιαλιστική αυτοδιαχείριση”! (“Εργατική Πάλη”, No 179, Σεπτέμβρης 1995). Και αλλού: «Η οργάνωση, το 1950, μιας ταξιαρχίας εργασίας στη Γιουγκοσλαβία (που ο Στάλιν ήθελε να πνίξει) και ο εναγκαλισμός της αυτοδιαχείρισης σαν μοχλού για τη σοσιαλιστική αναγέννηση”! (“Σπάρτακος”, No 43, σελ. 16, Νοέμβρης 1995). Η ιστορική πορεία της Γιουγκοσλαβίας έδειξε αντίθετα ότι ήταν μοχλός καπιταλιστικής αναγέννησης και όχι όπως ισχυρίζονται οι τροτσκιστές, ακόμα και σήμερα, μοχλός “σοσιαλιστικής αναγέννησης”.

Οι αντεπαναστάτες τροτσκιστές Pablo και Mandel υπήρξαν δραστήριοι υπερασπιστές της αντεπαναστατικής “Περεστρόικα” του Γκορμπατσώφ, μάλιστα ο πρώτος τη χαρακτήριζε “επανάσταση από τα πάνω”(!), ενώ τα “δίδυμα αδέλφια” του χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές της ηγεσίας του “Κ”ΚΕ τη χαρακτήριζαν “επανάσταση μέσα στην επανάσταση”(!).

Δημοσιεύτηκε σε 3 συνέχειες:

«Φωνή της Αλήθειας», αρ. φυλ. 52, 15-28/2/1996, σελ. 2,3
«Φωνή της Αλήθειας», αρ. φυλ. 53, 1-15/3/1996, σελ. 2,3,4
«Φωνή της Αλήθειας», αρ. φυλ. 54, 1-15/3/1996, σελ. 2,3