Β.Ι.ΛΕΝΙΝ: Για τη πάλη των τάξεων, το αστικό κράτος, τη βίαιη επανάσταση, τη συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής και τη διχτατορία του προλεταριάτου

«Φωνή της Αλήθειας», όργανο της Κίνησης για Ενιαίο ΚΚΕ (φύλλο 7, 15-31 Γενάρη 1994, σελ.2)

Τιμώντας τα 70 χρόνια από το θάνατο του Λένιν αναδημοσιεύουμε αποσπά­σματα που αφορούν το ζήτημα της προλεταριακής επανάστασης από τα έργα του "κράτος και επανάσταση" και "η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστά­της Καούτσκι".


Η διδασκαλία του Μαρξ για την πάλη των τάξεων. “Tο κύριο στη διδασκαλία του Μαρξ είναι η ταξική πάλη. Έτσι λένε και γράφουν πολύ συχνά. Μα αυτό δεν είναι σωστό. Και το αποτέλεσμα απ’ αυτή την ανακρίβεια είναι σχεδόν πάντα μια οπορτουνιστική διαστρέβλωση του μαρξισμού, η νόθευση του, έτσι που να γίνεται παραδεχτός για την αστική τάξη. Γιατί η διδασκαλία για την ταξική πάλη δεν δημιουργήθηκε από τον Μαρξ, αλλά από την αστική τάξη πριν από τον Μαρξ και, μιλώντας γενικά, είναι παραδεχτή για την αστική τάξη. Όποιος παραδέχεται μόνο την πάλη των τάξεων, δεν είναι ακόμα μαρ­ξιστής, αυτός μπορεί ακόμα νά­ναι άνθρωπος που δεν βγαίνει α­πό τα πλαίσια της αστικής σκέ­ψης και της αστικής πολιτικής. Το να περιορίζεις το μαρξισμό στη διδασκαλία για την πάλη των τά­ξεων σημαίνει να κουτσουρέβεις το μαρξισμό, να τον διαστρεβλώ­νεις, να τον ανάγεις σε ότι είναι παραδεχτό για την αστική τάξη. Μαρξιστής είναι μόνο εκείνος που επεκτείνει την αναγνώριση της πάλης των τάξεων ως την ανα­γνώριση της διχτατορίας του προ­λεταριάτου. Αυτού βρίσκεται η πιο βαθειά διαφορά του μαρξιστή α­πό το μικρό (μα και μεγάλο) α­στό της αράδας. Αυτή είναι η λυ­δία λίθος για την πραγματική κα­τανόηση και παραδοχή του μαρξι­σμού. Και δεν είναι παράξενο πως, όταν η ιστορία της Ευρώπης έφε­ρε πραχτικά την εργατική τάξη μπροστά σ’ αυτό το ζήτημα, όχι μόνο όλοι οι οπορτουνιστές και ρεφορμιστές, αλλά και όλοι οι "κα­ουτσκιστές" (οι άνθρωποι που τα­λαντεύονται ανάμεσα στο ρεφορμισμό και το μαρξισμό) αποδείχτη­καν θλιβεροί φιλισταίοι και μικρο­αστοί δημοκράτες, που απαρνού­νται τη διχτατορία του προλεταρι­άτου”.
“Ο οπορτουνισμός δεν επεκτεί­νει την αναγνώριση της ταξικής πάλης ακριβώς ίσαμε το κυριότε­ρο, ως την περίοδο του περάσμα­τος από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό, ως την περίοδο της ανατροπής της αστικής τάξης και της πλέριας εκμηδένισης της”.
“Οι μικροαστοί δημοκράτες, αυ­τοί οι δήθεν σοσιαλιστές, που α­ντικατάστησαν τον ταξικό αγώνα με ονειροπολήματα για την ομο­φωνία των τάξεων, φαντάστηκαν με ονειροπόλο τρόπο και το σοσι­αλιστικό μετασχηματισμό, όχι σαν ανατροπή της κυριαρχίας της εκμεταλλεύτριας τάξης, αλλά σαν ειρηνική υποταγή της μειοψηφίας στην πλειοψηφία που ένιωσε τα καθήκοντα της”.
“Τη διδασκαλία για την πάλη των τάξεων ο Μαρξ την ανάπτυ­ξε με συνέπεια ως τη διδασκα­λία για την πολιτική εξουσία, για το κράτος”.

Αστικό κράτος. "Το κράτος εί­ναι προϊόν και εκδήλωση του ασυμφιλίωτου των ταξικών αντιθέσε­ων. Το κράτος εμφανίζεται εκεί, τότε και καθόσον, όπου, όταν και εφόσον οι ταξικές αντιθέσεις δεν μπορούν αντικειμενικά να συμφιλι­ωθούν. Και αντίστροφα: Η ύπαρξη του κράτους αποδείχνει ότι οι τα­ξικές αντιθέσεις είναι ασυμφιλίωτες".
“Κατά τον Μαρξ. το κράτος δεν θα μπορούσε ούτε να εμφανι­στεί, ούτε να διατηρηθεί, αν ή­ταν δυνατή μια συμφιλίωση των τάξεων. Σύμφωνα με τους μικροαστούς και φιλισταίους καθηγητές και δημοσιολόγους - που κάθε τόσο επικαλούνται καλόβουλα τον Μαρξ! - βγαίνει πως το κράτος ίσα-ίσα συμφιλιώνει τις τάξεις. Κα­τά τον Μαρξ, το κράτος είναι όργανο ταξικής κυριαρχίας, όργα­νο καταπίεσης μιας τάξης από μι­αν άλλη, είναι η δημιουργία της "τάξεως" εκείνης, που νομιμοποιεί και στερεώνει αυτή την καταπίε­ση, μετριάζοντας τη σύγκρουση των τάξεων”.
“Ο μόνιμος στρατός και η αστυ­νομία είναι τα κύρια όργανα δύ­ναμης της κρατικής εξουσίας".

Βίαιη επανάσταση - επανα­στατική βία. "Να μιλάς για "βία" γενικά, χωρίς να αναλύεις τους ό­ρους που ξεχωρίζουν την αντιδρα­στική βία από την επαναστατική, σημαίνει ότι είσαι μικροαστός που απαρνείται την επανάσταση, ή ση­μαίνει ότι απλούστατα εξαπατάς τον εαυτό σου και τους άλλους με σοφιστείες".
"Η ιστορία έδειξε ότι χωρίς επα­ναστατική βία δεν μπορεί να επι­τευχθεί νίκη. Χωρίς την επαναστα­τική βία που να στρέφεται ενά­ντια στους άμεσους εχθρούς των εργατών και των αγροτών, είναι αδύνατο να τσακιστεί η αντίδρα­ση των εκμεταλλευτών αυτών".
"Η διδασκαλία του Μαρξ και του Ένγκελς για το ότι είναι αναπό­φευκτη η βίαιη επανάσταση ανα­φέρεται στο αστικό κράτος. Το αστικό κράτος δεν μπορεί να το αντικαταστήσει το προλεταριακό κράτος (η διχτατορία του προλε­ταριάτου) με την "απονέκρωση", αλλά κατά γενικό κανόνα, μόνο με τη βίαιη επανάσταση".
"Η ανάγκη της συστηματικής δι­απαιδαγώγησης των μαζών, στο πνεύμα αυτής της άποψης για τη βίαιη επανάσταση βρίσκεται στη βάση όλης της διδασκαλίας του Μαρξ και του Ένγκελς. Η προδο­σία της διδασκαλίας τους από τα σοσιαλσωβινιστικά και καουτσικικά ρεύματα, που κυριαρχούν σή­μερα, εκφράζεται ιδιαίτερα ανά­γλυφα στο γεγονός ότι και τα πρώτα και τα δεύτερα λησμο­νούν αυτή την προπαγάνδα, αυτή τη ζύμωση. Η αντικατάσταση του αστικού κράτους με το προλετα­ριακό είναι αδύνατη χωρίς βίαιη επανάσταση"
“Ο Καούτσκι είναι υποχρεωμέ­νος σε κάθε βήμα του να κατα­φεύγει κυριολεκτικά σε ταχυδα­κτυλουργίες, για να καλύπτει την αποστασία του!
Και προσέξτε, πως, άθελα του, έβγαλε την πομπή του στους δρόμους. Έγραψε: "ειρηνικά, δηλ., ακολουθώντας το δημοκρατικό δρόμο"!!
Δίνοντας τον ορισμό της διχτατορίας, ο Καούτσκι έβαλε όλα τα δυνατά του να κρύψει από τον αναγνώστη το βασικό γνώρισμα αυτής της έννοιας, δηλ. την επαναστατική βία. Μα τώρα αλήθεια βγήκε στη φόρα: πρόκειται για την αντίθεση ανάμεσα στην ειρη­νική και στη βίαιη επανάσταση.
Εδώ είναι το ψητό. Όλες οι υ­πεκφυγές, τα σοφίσματα, η ταχυδαχτυλουργικές πλαστογραφήσεις χρειάζονται στον Καούτσκι ακρι­βώς για να παρακάμψει το πρόβλημα της βίαιης επανάστασης, για να καλύψει το γεγονός ότι την απαρνήθηκε, ότι πέρασε με το μέρος της φιλελεύθερης εργα­τικής πολιτικής, δηλ. με το μέ­ρος της αστικής τάξης".

Συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής. "Αν το κράτος εί­ναι προϊόν του ασυμφιλίωτου των ταξικών αντιθέσεων, αν είναι μια δύναμη που στέκει πάνω από την κοινωνία και "όλο και περισσότε­ρο αποξενώνεται από την κοινω­νία", γίνεται φανερό πως η απε­λευθέρωση της καταπιεζόμενης τάξης είναι αδύνατη όχι μόνο χω­ρίς βίαιη επανάσταση, αλλά και χωρίς καταστροφή του μηχανισμού της κρατικής εξουσίας, που δημιούργησε η κυρίαρχη τάξη και που ενσαρκώνει αυτή την "αποξέ­νωση"".
"Όλες οι προηγούμενες επανα­στάσεις τελειοποιούσαν την κρατι­κή μηχανή, ενώ πρέπει να σπά­σει, να τσακιστεί. Το συμπέρα­σμα τούτο είναι το κύριο, το βα­σικό στη διδασκαλία του μαρξι­σμού για το κράτος".
"Η πορεία των γεγονότων υπο­χρεώνει την επανάσταση "να συ­γκεντρώνει όλες τις δυνάμεις της καταστροφής" ενάντια στην κρατι­κή εξουσία, την υποχρεώνει να βάλει καθήκον της όχι την καλυ­τέρευση της κρατικής μηχανής, μα τη συντριβή, την καταστροφή της".
"Η σκέψη του Μαρξ είναι ότι η εργατική τάξη πρέπει να συντρί­ψει, να τσακίσει την "έτοιμη κρα­τική μηχανή" και να μην περιορι­στεί στην απλή κατάληψη της".
"Η προλεταριακή επανάσταση εί­ναι αδύνατη χωρίς τη βίαιη συν­τριβή της αστικής κρατικής μηχα­νής και την αντικατάσταση της με μια νέα".
"Ό Καούτσκι είτε παραιτείται α­πό κάθε πέρασμα της κρατικής εξουσίας στα χέρια της εργατι­κής τάξης, είτε δέχεται να πάρει η εργατική τάξη στα χέρια της την παλιά, αστική, κρατική μηχα­νή, αλλά με κανένα τρόπο δεν δέχεται να την τσακίσει, να την συντρίψει και να την αντικαταστή­σει με μια νέα, προλεταριακή".

Δικτατορία του προλεταριάτου. "Η διδασκαλία για την πάλη των τάξεων, που την εφάρμοσε ο Μαρξ στο ζήτημα του κράτους και της σοσιαλιστικής επανάστασης, οδηγεί αναγκαστικά στην αναγνώριση της πολιτικής κυριαρχίας του προλεταριάτου, της διχτατορίας του, δηλαδή της εξουσίας, που δεν τη μοιράζεται με κανένα και που στηρίζεται άμεσα στην ένοπλη δύναμη των μαζών".
"Η διχτατορία είναι εξουσία που στηρίζεται άμεσα στη βία, και δεν δεσμεύεται από κανένα νόμο. Η επαναστατική διχτατορία του προλεταριάτου είναι εξουσία, που κατακτήθηκε και διατηρείται με τη βία του προλεταριάτου πάνω στην αστική τάξη, εξουσία που δεν δεσμεύεται από κανένα νόμο".