Νίκος Ζαχαριάδης: 90 χρόνια από τη γέννησή του

«Φωνή της Αλήθειας», αρ.φύλ. 1, 15-31 Ιούλη 1993, σελ. 3 και 4

«Όποιος δεν ξέρει να πεθαίνει, δεν ξέρει και να ζει και στη ζωή του θ’ αποτύχει. Όποιος φοβάται μην πέσει σ’ όλο του τον βίο θα σέρνεται χάμου»
Φυλακές Κέρκυρας, 19 Ιούνη 1939
Νίκος Ζαχαριάδης
 

Τον Απρίλη συμπληρώθηκαν 90 χρόνια από τη γέννηση της κορυφαίας, της μεγαλύτερης, χωρίς αμφιβολία, επαναστατικής ηγετικής φυσιογνωμίας του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος και εξέχουσας μορφής τον διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, του Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ από το 1931- 1956 και μέλους της Εκτελεστικής Επιτροπής της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς Νίκου Ζαχαριάδη.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης γεννήθηκε στις αρχές της πρώτης δεκαετίας του αιώνα (27.4.1903), στο κατώφλι μιας νέας ιστορικής εποχής - της εποχής του ιμπεριαλισμού και των προλεταριακών επαναστάσεων.

Γεννημένος λοιπόν, σε μια τέτοια χρονική στιγμή που έχει ήδη ολοκληρωθεί το πέρασμα του καπιταλισμού στο μονοπωλιακό του στάδιο σε μια σειρά χώρε σε μια περίοδο όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και των αντιθέσεων μεταξύ του προλεταριάτου και της αστικής τάξης, έζησε στην παιδική και εφηβική του ηλικία όλες τις κοινωνικές αναστατώσεις και ταξικές συγκρούσεις της ταραχώδικης αυτής περιόδου. με αποκορύφωμα το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκόσμιου Ιμπεριαλιστικού Πολέμου και εκείνο της Οχτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία

Το παγκόσμιο μακελειό και τα δεινά του πολέμου, που αφύπνισαν τις πλατιές λαϊκές μάζες σε πολλές χώρες, δεν άφησαν αδιάφορο και ανεπηρέαστο το νεαρό Νίκο Ζαχαριάδη. Ήταν όμως η νικηφόρα προλεταριακή επανάσταση του Οχτώβρη στη Ρωσία - “οι δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο” - εκεί- νη που τον επηρεάζει βαθιά και αποφασιστικά και σι αθάνατες επαναστατικές κομμουνιστικές ιδέες του Μεγάλου Οχτώβρη που του δίνουν θετικό επαναστατικό προσανατολισμό του ανοίγουν το δρόμο για την προσχώρησή του στο εργατικό κίνημα, τον ωθούν και φωτίζουν την επαναστατική του δράση.

Στο διάστημα μιας δεκαετίας ο Νίκος Ζαχαριάδης διαμορφώνεται σ’ ένα ικανό, δραστήριοι δυναμικό και έμπειρο ηγετικό στέλεχος της ΟΚΝΕ και του ΚΚΕ και το 1931 με υπόδειξη της τελεστικής Επιτροπής της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς αναλαμβάνει την καθοδήγηση του Κόμματος σε μια περίοδο που αυτό περνάει σοβαρή κρίση εξαιτίας της δίχρονης (1929 - 1931), χωρίς αρχές φραξιονιστικής πάλης.

Τώρα το ΚΚΕ, έχοντας επικεφαλής το Ν. Ζαχαριάδη, ένα ικανό, δυναμικό και έμπειρο ηγετικό πολιτικό στέλεχος έναν σταλινικού τύπου ηγέτη. εξοπλισμένο με βαθειά γνώση του Μαρξισμού - Λενινισμού - Σταλινισμού και πλατιά θεωρητική κατάρτιση, ξεπερνάει τη δίχρονη φραξιονιστική κρίση, ανασυγκροτεί τις δυνάμεις του, μπαίνει στο δρόμο της μπολσεβικοποίησής του, αναλύει την ελληνική οικονομικο-κοινωνικο-πολιτική πραγματικότητα και καθορίζει σωστά το χαραχτήρα και τις κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης, τη στρατηγική και την ταχτική του (6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ. Γενάρης 1934

Στη διαμόρφωση του ΚΚΕ. για πρώτη φορά στην ιστορία του, σε κόμμα νέου τύπου, σε κόμμα λενινιστικού - σταλινικού τύπου και στην επιστημονική μαρξιστική ανάλυση της ελληνικής κοινωνία απαραίτητης προϋπόθεσης για το σωστό καθορισμό του χαραχτήρα της επανάστασης και τον καθορισμό των κινητήριων δυνάμεών της, δηλαδή την επεξεργασία επαναστατικού προγράμματος, που αποτελεί και τη βάση της ορθής λενινιστικής-σταλινικής στρατηγικής και τακτικής του κόμματος. η συμβολή του Ν Ζαχαριάδη υπήρξε μελή και καθοριστικής σημασίας, Οι πράγματι εντυπωσιακές επιτυχίες του κόμματος, σ’ αυτή την πολύ σύντομη χρονική περίοδο ως την επιβολή της βασιλο-μεταξικής διχτατορίας (4 Αυγούστου 1936), ανέβασαν το κύρος του ΚΚΕ στην εργατική τάξη και στο λαό, το ανέδειξαν σε υπολογίσιμη πολιτική δύναμη και συνάμα συνέβαλαν στην ανάδειξη του Ν. Ζαχαριάδη στη σημαντικότερη ηγετική φυσιογνωμία του Ελληνικού Κομμουνιστικού Κινήματος, Αυτή είναι η πρώτη μεγάλη σημαντική συμβολή του Νίκου Ζαχαριάδη στην ανάπτυξη του επαναστατικού εργατικού κινήματος της χώρας. καθοδηγούμενου από το ΚΚΕ.

Δεύτερη καθοριστικής σημασίας συμβολή του Ν Ζαχαριάδη στην ανάπτυξη των επαναστατικών δυνάμεων και το σωστό προσανατολισμό του ΚΚΕ στην πάλη του λαού μας κατά των ιταλο-γερμανών επιδρομέων- καταχτητών υπήρξε το ιστορικό του γράμμα από τις φυλακές (31 10. 1940) στο οποίο προσδιορίζεται σωστά ο χαραχτήρας του πολέμου από την πλευρά της Ελλάδας (“ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικο-απελευθερωρικό”) και καθόριζε ότι “έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα γιο το σημερινό του αγώνα, Πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς. λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ’ ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό”. Αυτό είναι το πρώτο που πρέπει να σημειωθεί. Το δεύτερο, ακόμα πιο σημαντικό, που αξίζει να σημειωθεί είναι ότι το γράμμα του Ζαχαριάδη είναι το πρώτο στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα που καθορίζει σωστά το χαραχτήρα του πολέμου ως εθνικο-απελευθερωτικού από την πλευρά των υποδουλωμένων στους γερμανο-ιταλούς φασίστες καταχτητές χωρών (αυτό σημειώνεται και στη διεθνή βιβλιογραφία π.χ “Μελέτες για την επανάσταση”, Βερολίνο 1969, σελ. 422-423).

Και όμως ούτε αυτό το ιστορικό γράμμα που αποτελεί το μεγάλο τίτλο τιμής για τους Κομμουνιστές, μα και για το λαό μας, γλύτωσε από τη λάσπη των ρεβιζιονιστών ηγετών Κολιγιάννη - Παρτσαλίδη - Βαφειάδη - Τσολάκη - Φλωράκη, κλπ που είχαν το θράσος να ισχυριστούν πως το γράμμα κάνει “ένα χοντροκομμένο πολιτικό λάθος” επειδή αναφέρει ότι “στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δόσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη” και πως τάχα αυτό σημαίνει “ανεπιφύλαχτη υποστήριξη του φασίστα διχτάτορα Μεταξά”, ενώ είναι φανερό και στον πιο αγράμματο ότι το “δίχως επιφύλαξη” αναφέρεται στον πόλεμο και όχι στο Μεταξά (“Σαράντα χρόνια του ΚΚΕ 1918-1956, σελ 644)

Υπήρξε μεγάλη ατυχία για το ελληνικό επαναστατικό Κίνημα και το λαό μας η απουσία του Νίκου Ζαχαριάδη από την Ελλάδα (κρατούμενος των ναζί στο Νταχάου) σ’ εκείνη την κρίσιμη περίοδο της Αντίστασης, επειδή στέρησε το κίνημα από τον πιστό, διορατικό και ικανό καθοδηγητή του, μ’ αποτέλεσμα αυτό να βρεθεί στα χέρια του πράκτορα της ντόπιας και ξένης αντίδρασης Σιάντου, που το ξεπούλησε με τις προδοτικές συμφωνίες Λιβάνου - Γκαζέρτας - Βάρκιζας στους άγγλους ιμπεριαλιστές και στους ντόπιους μοναρχοφασίστες.

Η τρίτη, μεγάλη, κορυφαίας πολιτικής σημασίας συμβολή του Ν. Ζαχαριάδη στο ελληνικό μα και στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα υπήρξε η αποφασιστική και Θαρραλέα απόρριψη του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού, η συνεπής και μαχητική καταπολέμησή του.

Εμμένοντας σταθερά στις αρχές του Μαρξισμού-Λενινισμού-Σταλινισμού και γνωρίζοντας τα γεγονότα που διαδραματίζονταν στο εσωτερικό του ΚΚΣΕ μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν υπήρξε ο Πρώτος ηγέτης στο διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα που όρθωσε τα ανάστημά του και αντιτάχθηκε στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό πριν την ανοιχτή εμφάνισή του στο 20ο Συνέδριο. Ήδη το 1955 στις παραμονές των γεγονότων του Σεπτέμβρη του 35 στην Τασκένδη, αναφερόμενος στην ομάδα του Χρουτσώφ και τους έλληνες οπορτουνιστές, είπε στους κομμουνιστές της Τασκένδης “Προσέξτε σύντροφοι, αυτοί είναι διεθνείς προβοκάτορες, θα κάνουν μεγάλη ζημιά στο διεθνές επαναστατικό Κίνημα και οι δικοί μας συνεργάτες τους θα κάνουν μεγάλη ζημιά στην πατρίδα μας”. Μεγάλης ιστορικής σημασίας είναι και τα λόγια - εκτίμηση του Ν. Ζαχαριάδη στο ακτίφ στελεχών στο θέατρο Μου-Κι-Μι της Τασκένδης δυο μέρες πριν αναχωρήσει για το Βουκουρέστι “σύντροφοι, αρκετοί ομιλητές έκαναν επίθεση στον Π. Δημητρίου και λίγο πολύ τον Θεωρούν για την κορυφή των αναθεωρητών. Ο Δημητρίου, σύντροφοι, είναι η τρίχα από την άκρη της ουρές, ενός ατζαμίδικα καμουφλαρισμένου ελέφαντα. Σε εμάς όλους πέφτει το σοβαρό και ιστορικό καθήκον, να τραβήξουμε την ουρά αυτή, για να φανεί σ’ όλο τον κόσμο ο πραγματικός ελέφαντας - δηλ. ο Χρουσιόφ”! (Κώστα Δ. Καρανικόλα: Μια λευκή σελίδα του ΚΚΕ, σελ. 59, Αθήνα 1988).

Στην ιστορική 5η ολομέλεια (28-29, 12. 55) του ΚΚΕ με εισήγηση του Νίκου Ζαχαριάδη καταδικάζεται ανοιχτά η επέμβαση των χρουτσωφικών στην Κομματική Οργάνωση της Τασκένδης και στο ΚΚΕ η 5η Ολομέλεια είναι ιστορική για δυο λόγους πρώτο, γιατί είναι η τελευταία Ολομέλεια του επαναστατικού ΚΚΕ 1918-55 και δεύτερο, γιατί είναι η πρώτη Ολομέλεια του Κομμουνιστικού Κόμματος στο Διεθνές Κομμουνιστικού Κινήματος που καταδικάζει τις επεμβάσεις των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών στα εσωτερικά αδελφού κόμματος.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης καταδίκασε, ό- πως είναι γνωστό, αυστηρά και αποφασιστικά και την ανοιχτή ωμή επέμβαση στο ΚΚΕ της διαβόητης Επιτροπής των Κοουσίνεν-Ντεζ, που συγκρότησε ο Χρουτσώφ κατά τη διάρκεια των εργασιών του 20ου Συνεδρίου, τη βίαιη αντικαταστατική καθαίρεση της νόμιμα εκλεγμένης ηγεσίας του ΚΚΕ, τη σύγκλιση της παρασυναγωγής που βαφτίστηκε “6η Πλατειά Ολομέλεια του “Κ”ΚΕ” και το διορισμό της νέας δεξιές οπορτουνιστικής ηγεσίας.

Ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ όταν κλήθηκε από τον Πρόεδρο της Επιτροπής Γκ. Ντεζ για ανάκριση αρνήθηκε να απαντήσει σε ερωτήσεις του και σε οξύ τόνο τον προειδοποίησε “ότι παρανομεί, δεν αναγνωρίζει την Επιτροπή. και τα ζητήματα του ΚΚΕ μόνο τα μέλη του έχουν δικαίωμα να τα συζητούν και να τα κριτικάρουν” και συνεχίζοντας είπε τούτα τα ιστορικά λόγια στο Ντεζ: “ποιός σου έδωσε εσένα το δικαίωμα να εξετάσεις τα προβλήματα του ηρωικού ΚΚΕ, που τον Αύγουστο του 1944 κοιμήθηκες με το φασισμό και το πρωί ξύπνησες με Λαϊκή Δημοκρατία, την οποία κουβάλαγαν σι ένδοξοι κόκκινοι τανκίστες από το Στάλινγκραντ όταν συνέτριψαν τη φασιστική ρουμάνικη μεραρχία και στην παρέδωσαν δώρο Με ποιά πείρα Θα μπορέσεις εσύ να κρίνεις τους αγώνες των ελλήνων κομμουνιστών, που προς τιμή τους, με τους αγώνες τους, δεν επέτρεψαν ούτε σένα έλληνα πολίτη να πολεμήσει στο Ανατολικό Μέτωπο ενάντια στην ΕΣΣΔ” (Κ. Δ. Καρανικόλα: “Μια λευκή σελίδα του ΚΚΕ”, σελ. 70-71, Αθήνα 1988).

Νίκος Ζαχαριάδης, βασισμένος στις αρχές του μαρξισμού-λενινισμού- σταλινισμού, πρόβλεψε επιστημονικά ήδη από το 1955-56, ότι η εφαρμογή στην πράξη του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού Θα ανατρέψει το σοσιαλιστικό σύστημα στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες και Θα διαλύσει το διεθνές κομμουνιστικό Κίνημα. Αυτή η επιστημονική του πρόβλεψη επιβεβαιώθηκε από την πορεία των πραγμάτων είναι σήμερα μια ζωντανή, αλλά ζοφερή πραγματικότητα.

Επιπλέον αναλύοντας την εσωτερική κατάσταση της Σοβιετικής Ένωσης, της δεκαετίας του Ο, όντας εξόριστος στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, είχε καταλήξει στο επιστημονικό συμπέρασμα, ότι σ’ αυτή είχε παλινορθωθεί ο καπιταλισμός. Παρά την έλλειψη στοιχείων, το παραπάνω βεβαιώνεται τελευταία, εκτός των άλλων, και από το περιεχόμενο μιας επιστολής ( 12. 5.92) της Βέρα Κουσνέτσοβα στο σ. Γιάννη Καραστάθη από το Σουργκούτ, η οποία γράφει ότι σε συζητήσεις στο Σουργκούτ με τον παλιό αντισταλινικό δημοσιογράφο Νικολάϊ Ίβάνοβιτς Τϊεντακόφ ο Ζαχαριάδης μιλούσε για “το αστικό σύστημα πληρωμών, ότι το σοβιετικό εργαζόμενο τον εκμεταλλεύονται’, για την “έλλειψη δημοκρατίας στην κοινωνία”, κλπ. (“Επανάσταση” Ιούνης-Ιούλης 1992).

Καταλήγοντας μπορούμε να συνοψίσουμε την τρίτη. μεγάλης πολιτικής σημασίας συμβολή του Νίκου Ζαχαριάδη στο ελληνικό και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα στα εξής βασικά της σημεία:

1) Υπήρξε ο πρώτος ηγέτης στο διεθνές κομμουνιστικό Κίνημα που όρθωσε το ανάστημά του στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό, τον απέρριψε αποφασιστικά και καταδίκασε τις επεμβάσεις των ηγετών του στα εσωτερικά των κομμουνιστικών κομμάτων - μάλιστα δε πριν την επίσημη εμφάνισή του στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ και μέσα στο κέντρο του, τη Σοβιετική Ένωση.

2) Έμεινε σταθερά προσηλωμένος και υπεράσπισε τις επαναστατικές αρχές του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού. Δεν παραπλανήθηκε από τις δημαγωγικές απατηλές διακηρύξεις των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών, δεν ενέδωσε στις υποσχέσεις τους, τις πιέσεις, τις απειλές και τους εκβιασμούς τους και υπεράσπισε με αδιαλλαξία το έργο του μεγάλου Στάλιν. Αρνήθηκε να στραφεί κατό. του Στάλιν παρά τις χρουτσωφικές πιέσεις (Κ.Δ. Καρανικόλα: “Μία λευκή σελίδα του ΚΚΕ”, σελ. 18, Αθήνα 1988).

3) Συνέλαβε, κατανόησε και αποκάλυψε τον ταξικό χαραχτήρα του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού. Τον καταπολέμησε αδιάλλαχτα εις τη μέρα της δολοφονίας του.

4) Παραμένοντας σταθερά στο έδαφος του μαρξισμού-λενινισμού- σταλινισμού πρόβλεπε επιστημονικά πως η εφαρμογή στην πράξη της αντεπαναστατικής ρεβιζιονιστικής γραμμής του 20ου Συνεδρίου Θα οδηγήσει αναπόφευχτα στην καταστροφή του σοσιαλιστικού συστήματος και του διεθνούς κομμουνιστιΚού Κινήματος,

5) Σε συνδυασμό με την επικράτηση και εφαρμογή του ρεβιζιονισμού στην πράξη, έθεσε το ζήτημα της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ενωση για την μετά τον Στάλιν χρουτσωφική-μπρεζνιεφική περίοδο και αναλύοντας επιστημονικά (δηλαδή από μαρξιστική σκοπιά) την οικονομικο-κοινωνικο-πολιτική κατάσταση της Σοβιετικής Ένωσης της δεκαετίας του ‘60 διατύπωσε τη σωστή θέση ότι σ’ αυτή παλινορθώθηκε ο καπιταλισμός.

Παίρνοντας υπόψη το γεγονός της επικράτησης της ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης, μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν, που σαν θύελλα σάρωσε σχεδόν τα πάντα στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και στις σοσιαλιστικές χώρες και προκάλεσε το μεγάλο αυτό πισωγύρισμα στις αρχές του δεύτερου μισού του αιώνα μας. η τρίτη μεγάλη συμβολή του Νίκου Ζαχαριάδη στο κομμουνιστικό κίνημα θα αρκούσε. αυτή και μόνο, για να χαραχτηριστεί ένας από τους μεγάλους και επιφανείς ηγέτες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης δεν “σύρθηκε χάμου”, όπως πάρα πολλοί άλλοι ηγέτες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Πέφτοντας δολοφονημένος, μετά 17 χρόνια εξορία, τον Αύγουστο του 3, από τους σοβιετικούς (Μπρέζνιεφ, κλπ.) και έλληνες (Φλωράκη, κλπ.) ρεβιζιονιστές, έμεινε γιο. πάντα όρθιος. ασυμφιλίωτος και αδιάλλαχτος εχθρός του αντεπαναστατικού χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού, του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού, συνεπής στην επαναστατική κοσμοθεωρία του προλεταριάτου, στα συμφέροντά του, στην υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης και του κομμουνισμού. Έμεινε ως το τέλος ένας πιστός και άξιος μαθητής του μεγάλου Στάλιν, τον οποίο απεριόριστα θαύμαζε, σέβονταν, εκτιμούσε και διδάσκονταν: “ότι πήρα όταν τον γνώρισα από κοντά, μου είναι το πιο ακριβό και πολύτιμο”.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης πέρασε στην ιστορία σαν η μεγαλύτερη επαναστατική ηγετική φυσιογνωμία του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος και μια από τις εξέχουσες μορφές του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Το σημείωμα αυτό δεν είχε σκοπό μια συνολική εκτίμηση της επαναστατικής δράσης - συνεισφοράς του Νίκου Ζαχαριάδη. Πρόθεσή του ήταν να θίξει μόνο ορισμένες από τις πιο σημαντικές στιγμές της επαναστατικής του πολιτικής δράσης-συνεισφοράς, χωρίς καν να αναφέρεται στο υπάρχον πλούσιο Θεωρητικό του έργο (ποιός ξέρει που βρίσκεται εκείνο της εξορίας, αν δεν έχει καταστραφεί, που πρέπει από τους επαναστάτες να μελετηθεί και να εκτιμηθεί.