«Φωνή της Αλήθειας», αρ. φύλ. 2, 1-15 Σεπτέμβρη 1993, σελ. 3
«Ιστορική αλήθεια» η δεύτερη εκδοχή της KGB περί αυτοκτονίας;
Η ένοχη σιωπή της ρεβιζιονιστικής ομάδας των Φλωράκη-Τσολάκη-Καλούδη-Κουκούλου
Την 1η Αυγούστου έκλεισαν 20 χρόνια από τη δολοφονία στο Σουργκούτ της Σιβηρίας του αγαπημένου ηγέτη του Κόμματος, της εργατικής τάξης και του λαού μας σύντροφου Νίκου Ζαχαριάδη από τους σοβιετικούς και έλληνες ρεβιζιονιστές. Η ημερομηνία αυτή είναι εκείνη που επίσημα ανακοινώθηκε από την KGB χωρίς όμως να είναι ως τα σήμερα και ιστορικά εξακριβωμένη.
Το ζήτημα των αιτιών του θανάτου του εξόριστου στη Σιβηρία Νίκου Ζαχαριάδη είναι ένα ζήτημα που παραμένει ακόμα ανοιχτό και το οποίο μελλοντικά θα αποτελέσει σίγουρα αντικείμενο έρευνας των ιστορικών για την αποκάλυψη της ιστορικής Αλήθειας, αφού ο Ζαχαριάδης δεν υπήρξε μόνο ο μεγαλύτερος ηγέτης του Ελληνικού Κομμουνιστικού Κινήματος, αλλά και ο κορυφαίος ηγέτης του ελληνικού λαού που επηρέασε αποφασιστικά για 25 ολόκληρα χρόνια τις πολιτικές και ιστορικές εξελίξεις της χώρας και επιπλέον ο πρώτος ηγέτης στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα που αντιστάθηκε στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό.
Ποιά είναι η ιστορική Αλήθεια σχετικά με το θάνατο του Ζαχαριάδη: Δολοφονία, “φυσικός θάνατος” ή “αυτοκτονία”; Είναι ένα ερώτημα διπλής σημασίας ιστορικής (αφορά στην αποκάλυψη της ιστορικής Αλήθειας), μα και σπουδαίας επίκαιρης πολιτικής σημασίας (κατανόηση του ρόλου των ρεβιζιονιστών ηγετών και της συσπείρωσης των κομμουνιστών σε ενιαίο ΚΚΕ).
Εδώ και δύο χρόνια έχει αρχίσει μια συστηματική προσπάθεια από τη ρώσσικη αντίδραση (ρεβιζιονιστές ηγέτες, KGB, τύπος), τους έλληνες ρεβιζιονιστές ηγέτες (ομάδα Φλωράκη, Κύρκου, βιβλίο Ανταίου και από το ρεβιζιονιστικό και αστικό τύπο για να περάσει στην εργατική τάξη και τον λαό μας ως ιστορική Αλήθεια η πρόσφατη, δεύτερη εκδοχή της KGB, σύμφωνα με την οποία ο Ζαχαριάδης “αυτοκτόνησε”.
Για τους έλληνες όμως κομμουνιστές δεν υπάρχει απολύτως καμιά αμφιβολία ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης δολοφονήθηκε από την ΚΟΒ και δεν πέθανε “από καρδιά” ή “αυτοκτόνησε” όπως ψευδέστατα ανακοινώθηκε από τους σοβιετικούς και έλληνες ρεβιζιονιστές, μέσω της ΚΟΒ, το ‘73 και το ‘91 για να καλυφθεί το έγκλημα που διέπραξαν.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Στις αρχές Αυγούστου του ‘73 η προδοτική ρεβιζιονιστική ομάδα του Μπρέζνιεφ ανακοίνωσε μέσω της ΚGΒ, ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης πέθανε “από καρδιά”. Την εκδοχή αυτή παρουσίασε τότε και δέχθηκε σαν αληθινή και η ρεβιζιονιστική ομάδα των Φλωράκη-Λουλέ-Τσολάκη-Κολιγιάννη-Καλούδη-Κουκούλου-Φαράκου-Αμπατιέλου κ.λπ.
Το 1991, 18 ολόκληρα χρόνια μετά την πρώτη εκδοχή του “φυσικού” θανάτου “από καρδιά”, η ίδια η ΚΟΒ ανακοίνωσε ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης “αυτοκτόνησε”. Αυτή, η δεύτερη εκδοχή της KGB παρουσιάζεται σήμερα στο λαό μας ως ιστορική Αλήθεια από τους ρεβιζιονιστές ηγέτες (Φλωράκη-Κύρκο), αλλά και από την αστική τάξη και τον τύπο της.
Και τώρα ορισμένες παρατηρήσεις σχετικά με τις δύο εκδοχές-μύθους της KGB δηλαδή εκείνης του φυσικού θανάτου “από καρδιά” και εκείνης της “αυτοκτονίας”.
Το πρώτο, που πρέπει να επισημανθεί είναι ότι οι δυο εκδοχές της KGB αλληλοαναιρούνται, η μια διαψεύδει την άλλη.
Δεύτερο, πότε έλεγε την “αλήθεια” η KGB το ‘73 ή το ‘91; Φυσικά ούτε τότε ούτε σήμερα. Και στις δύο περιπτώσεις λέει ψέμματα για να σκεπάσει το έγκλημά της δηλαδή την εν ψυχρώ δολοφονία του Νίκου Ζαχαριάδη.
Οι δύο ψευδείς εκδοχές της εξυπηρετούσαν τις διαφορετικές κάθε φορά πολιτικές σκοπιμότητες των σοβιετικών και ελλήνων ρεβιζιονιστών.
Τρίτο, οι δύο αλληλοσυγκρουόμενες-αλληλοαποκλειόμενες εκδοχές της KGB δείχνουν πειστικά αυτό που ιστορικά επανειλημμένα έχει αποδειχθεί, ότι οι ασφάλειες της κυρίαρχης αντιδραστικής αστικής τάξης που κυνηγούν δια “πυράς και σιδήρου” τους αντιφασίστες και κομμουνιστές, γενικά τους επαναστάτες, και τελικά τους δολοφονούν ποτέ δεν μπορούν να πουν και δεν λένε την αλήθεια, επειδή κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με αυτοαποκάλυψη των σκευωριών τους, με αποκάλυψη των εγκλημάτων που διαπράττουν από ταξικά κίνητρα.
Τέταρτο, η τελευταία, δεύτερη εκείνη της “αυτοκτονίας”), ψευδής όσο και η πρώτη εκδοχή της KGB ως προς τα αίτια του θανάτου του, εμπεριέχει την ομολογία και επιβεβαιώνει ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης δεν πέθανε από φυσικό θάνατο. Αποκλείοντας έτσι την εκδοχή του φυσικού θανάτου (“από καρδιά”), τότε ο Ν. Ζαχαριάδης ή δολοφονήθηκε ή κατά την KGB “αυτοκτόνησε”.
Ασφαλώς, η δεύτερη εκδοχή της KGB περί “αυτοκτονίας” του Ζαχαριάδη είναι ολοσδιόλου απίθανη για δύο ακόμα λόγους. Πρώτο, γιατί φιλοσοφία του Νίκου Ζαχαριάδη ήταν η επαναστατική μαχητική φιλοσοφία του μαρξισμού- λενινισμού-σταλινισμού με βασικό περιεχόμενό της την πάλη για την αλλαγή του κόσμου και στον πολιτικό τομέα την πάλη για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και όχι εκείνη του υπαρξιστή Α. Καμύ («δεν υπάρχει παρά μονάχα φιλοσοφικό πρόβλημα πραγματικά σοβαρό: Το πρόβλημα της αυτοκτονίας»). Η φιλοσοφία της αυτοκτονίας ήταν ξένη και εχθρική στο Νίκο Ζαχαριάδη και σε κάθε Κομμουνιστή επαναστάτη. Κομμουνιστές, και πολύ περισσότερο κομμουνιστές ηγέτες του αναστήματος του Ν. Ζαχαριάδη δεν αυτοκτονούν, γιατί αυτό έρχεται σε ρήξη με το περιεχόμενο της φιλοσοφίας τους και επιπλέον γιατί ξέρουν ότι έτσι δεν πρόκειται να βλάψουν τον καπιταλισμό. Μόνο ο δρόμος του επαναστατικού, ως το τέλος αγώνα, είναι εκείνος που ζημιώνει τον καπιταλισμό και ανταποκρίνεται στα συμφέροντα της εργατικής τάξης, την υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης και του κομμουνισμού.
Δεύτερο, ο Νίκος Ζαχαριάδης πήρε συνειδητά τον επαναστατικό δρόμο της αντιπαράθεσης και πάλης ενάντια στον αντεπαναστατικό προδοτικό χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό, γνωρίζοντας πολύ καλά εκ των προτέρων τις συνέπειες αυτής της πάλης. Επιπλέον είχαν επιβεβαιωθεί στην πράξη οι επιστημονικές του προβλέψεις: η παλινόρθωση του καπιταλισμού στις χώρες που κυριάρχησε ο ρεβιζιονισμός και η καταστροφή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Γι’ αυτό δεν είχε κανένα λόγο να αυτοκτονήσει και μάλιστα μετά 17 χρόνια σκληρής εξορίας, σε αυστηρή και πλήρη απομόνωση και στις εξοντωτικές συνθήκες της παγωμένης Σιβηρίας.
Επομένως σε καμιά περίπτωση οι εκδοχές της φασιστικής KGB των προδοτών χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών που κυνήγησε και κράτησε δέσμιο σε εξοντωτικές από κάθε πλευρά συνθήκες τον επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη Νίκο Ζαχαριάδη, δεν μπορούν να γίνουν πιστευτές και να εκληφθούν ως ιστορική Αλήθεια. Και η πρώτη και η δεύτερη εκδοχή της σκοπό έχουν να συσκοτίσουν και να αποκρύψουν την ιστορική Αλήθεια και να συγκαλύψουν το έγκλημα της KGB δηλαδή την εν ψυχρώ δολοφονία του Ν. Ζαχαριάδη.
Τη λάσπη της “αυτοκτονίας’ οι έλληνες κομμουνιστές την επιστρέφουν στους προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες, σοβιετικούς και έλληνες, και στην KGB.
Οι αρχές Αυγούστου του ‘73, ημερομηνία θανάτου του Ν. Ζαχαριάδη, δεν είναι καθόλου μια τυχαία ημερομηνία. Είναι 11 μήνες πριν την αντικατάσταση της φασιστικής διχτατορίας από την Κυβέρνηση Καραμανλή. Τότε οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, συνεργαζόμενοι στενά με τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές γνώριζαν τόσο την χρονική στιγμή της επερχόμενης στην Ελλάδα πολιτικής αλλαγής όσο και το περιεχόμενό της. Γνώριζαν, ότι οι αμερικανοί για να προσδώσουν δημοκρατική χροιά στην αλλαγή αυτή θα συνιστούσαν στην Κυβέρνηση Καραμανλή να επιτραπεί η ελεύθερη δράση των ρεβιζιονιστικών κομμάτων “Κ”ΚΕ και “Κ”ΚΕεσωτ. καθώς και η επιστροφή των πρώην ανταρτών του ΔΣΕ πολιτικών προσφύγων στη Σοβ. Ένωση και τις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες. Γνώριζαν επίσης οι σοβιετικοί ότι το 85-90% των κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων ήταν σταλινικοί-Ζαχαριαδικοί και επομένως όταν θα επέστρεφαν στην Ελλάδα θα έθεταν θέμα απελευθέρωσης του ηγέτη τους Νίκου Ζαχαριάδη, οπότε αυτοί θα ήταν αναγκασμένοι να τον αφήσουν να επιστρέψει στην Ελλάδα.
Γνώριζε επίσης η προδοτική ομάδα του Μπρέζνιεφ, ότι επιστροφή του Ζαχαριάδη στην Ελλάδα σήμαινε διάλυση των ρεβιζιονιστικών κομμάτων “Κ”ΚΕ και “Κ”ΚΕεσ. λόγω του μεγάλου πολιτικού κύρους του Γραμματέα του ΚΚΕ στους έλληνες κομμουνιστές και στον ελληνικό λαό (γι ‘ αυτό εξάλλου τον κρατούσαν σε αυστηρή απομόνωση στη Σιβηρία).
Για να μην διαλυθούν, λοιπόν, τα ρεβιζιονιστικά κόμματα, η ρεβιζιονιστική κλίκα του Μπρέζνιεφ, αποφάσισε να δολοφονήσει τον καλύτερο γιο και ηγέτη της ελληνικής εργατιάς Νίκο Ζαχαριάδη. Έτσι με τη δολοφονία του Ζαχαριάδη εμποδίστηκε η σίγουρη και αναπόφευχτη διάλυση του ρεβιζιονιστικού “ΚΚΕ.
Ασφαλώς, μ’ αυτή την αποτρόπαια εγκληματική πράξη συμφώνησαν και οι μωροφιλόδοξοι διορισμένοι οπορτουνιστές ηγετίσκοι Φλωράκης-Τσολάκης-Λούλες-Κολιγιάννης-Ιεαράκος-Κουκούλου-Αμπατιέλος κ.λπ. Αυτό ήταν και το νόημα της απάντησης του Φλωράκη σε σχετική ερώτηση του ‘Αντένα’ κατά τη μέρα της ταφής του σωρού του Ζαχαριάδη στην Αθήνα “ότι είχα να πω και να κάνω για τον Ν. Ζαχαριάδη το έκανα πριν 20 και 25 χρόνια” (“Ρ’ 29.12.91). Δηλαδή είπε στους σοβιετικούς δολοφονείστε το Ν. Ζαχαριάδη γιατί κινδυνεύουμε απ’ αυτόν και πράγματι έτσι έγινε: επί γραμματείας Φλωράκη, στις αρχές Αυγούστου ‘73, δολοφονήθηκε ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ. Αυτή είναι η ιστορική Αλήθεια.
Το έγκλημα, λοιπόν, που δεν τόλμησαν να διαπράξουν οι μοναρχοφασίστες του Μεταξά και οι Χιτλερικοί ναζιφασίστες, το διέπραξαν σι προδοτικές ρεβιζιονιστικές ομάδες των Μπρέζνιεφ και Φλωράκη.
Αλήθεια, γιατί η ρεβιζιονιστική ομάδα των Φλωράκη-Τσολάκη-Κουκούλου-Καλούδη και η KGB δεν δίνουν στη δημοσιότητα όσα στοιχεία διαθέτουν, έστω και τα πλαστά, που κατασκευάστηκαν από τους ίδιους, για να αποκρύψουν τη δολοφονία του Ν. Ζαχαριάδη; Τι φοβούνται, μετά δύο δεκαετίες από τη διάπραξη του εγκλήματός τους;
Τρέμουν προφανώς την ιστορική Αλήθεια, γιατί γνωρίζουν καλά ότι και από τα πλαστά στοιχεία μπορεί να αποκαλυφθούν οι σκευωρίες που κατά καιρούς σκάρωσαν για να διασπάσουν τους κομμουνιστές, να φανούν οι συκοφαντίες, η λάσπη και τα ψεύδη σε βάρος του ηρωικού αλύγιστου ηγέτη του ΚΚΕ και τέλος η δολοφονία του, να αποκαλυφθεί η ιστορική Αλήθεια.
1) Ας αναφέρουμε εδώ δύο μόνο περιπτώσεις από τις εκατοντάδες του τόπου μας και τις χιλιάδες των άλλων χωρών. Το Φλεβάρη του 1949 η ασφάλεια των μοναρχοφασιστών δολοφονεί στα μπουντρούμια της τον Μήτσο Παπαρήγα (τον κρέμασε). Γενικό Γραμματέα της ΓΣΕΕ και μέλος της ΚΕ του Κόμματος και ανακοινώνει ότι αυτοκτόνησε. Η ιστορική Αλήθεια είναι ότι δολοφονήθηκε. Το Μάη του 1945 η αμερικάνικη ΣΙΑ δολοφονεί τον αμερικανό δημοσιογράφο Τζωρτζ Πολκ (δεν ήταν κομμουνιστής) στη Θεσσαλονίκη. Τον πετάει στη θάλασσα και αποδίδει τη δολοφονία σε δύο μέλη της ηγεσίας του ΚΚΕ και με μια πρωτόγονη - μα όχι και πρωτόγνωρη - σκευωρία καταδικάζεται ισόβια ο δημοσιογράφος Στακτόπουλος.
2) Ας γνωρίζουν όμως οι νεότεροι ότι δεν είναι η πρώτη φορά που οι ρεβιζιονιστές δολοφονούν κομμουνιστές ηγέτες. Οι σοσιαλδημοκράτες προηγήθηκαν με τη δολοφονία των ηγετών του γερμανικού προλεταριάτου Καρλ Λήμπκνεχτ και Ρόζας Λούξεμπουργκ στο Βερολίνο το 1919.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου