Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΝΕΟΥ ΤΥΠΟΥ

ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ (αρ. φυλ. 25, σελ 2, 15-30 Νοέμβρη 1994)

Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΝΕΟΥ ΤΥΠΟΥ

Με αφορμή τα 76 χρόνια του ΚΚΕ (1918-56)

Τις τελευταίες δεκαετίες και ιδιαίτερα σήμερα αμφισβητείται ανοιχτά από διάφορες πλευρές η αναγκαιότητα ύπαρξης του κόμματος νέου τύπου, και μάλιστα γίνεται προσπάθεια να δειχθεί ότι η θεωρία για το κόμμα δεν έχει σχέση με τον Μαρξ, δεν αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του μαρξισμού-λενινισμού. Αυτό καθιστά αναγκαία μια έστω και λειψή ιστορική αναφορά σε αυτό το ζήτημα, χωρίς να αναφερθούμε στα ιδιαίτερα ουσιώδη χαρακτηριστικά του κόμματος νέου τύπου, του επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος του προλεταριάτου. Οι θεμελιωτές του επιστημονικού κομμουνισμού Μαρξ-Ένγκελς, που απόδειξαν τη χρεωκοπία του καπιταλισμού και την αναπόφευκτη αντικατάστασή του από τον κομμουνισμό, δεν αποσαφήνισαν μόνο τον ρόλο του προλεταριάτου σαν νεκροθάφτη του καπιταλισμού και δημιουργό-οικοδόμο της νέας σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας αλλά κατέδειξαν και την αναγκαιότητα συγκρότησης και ύπαρξης του επαναστατικού πολιτικού κόμματος του, χωρίς το οποίο είναι αδύνατη η εκπλήρωση της ιστορικής του αποστολής. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι το πρώτο επαναστατικό πρόγραμμα του προλεταριάτου φέρει τον τίτλο ‘’Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος’’, ενώ ο Ένγκελς πολύ αργότερα στα 1889, αφού πρώτα επαναλαμβάνει τη γνωστή θέση ότι ‘’το προλεταριάτο δε μπορεί να κατακτήσει την πολιτική κυριαρχία… χωρίς βίαιη επανάσταση’’, θεωρεί αναγκαίο να σημειώσει πως ‘’για να είναι το προλεταριάτο, την αποφασιστική στιγμή, αρκετά ισχυρό και να μπορεί να νικήσει – ο Μαρξ κι εγώ υποστηρίζουμε αυτή τη θέση από το 1847- είναι ανάγκη να δημιουργήσει το δικό του κόμμα, που θα διαφέρει από όλα τα άλλα κόμματα και θα αντιτίθεται σε αυτά, που θα έχει συνείδησή του ότι είναι ταξικό κόμμα’’ και επιπλέον υπογραμμίζει ότι το κόμμα πρέπει να ακολουθεί πάντα γραμμή η οποία να μην οδηγεί ποτέ ‘’σε αμφισβήτηση του προλεταριακού ταξικού χαρακτήρα του κόμματος’’. Όπως είναι γνωστό, τα πρώτα εργατικά κόμματα, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, δημιουργήθηκαν στο δεύτερο μισό του 19^ου αιώνα και στην ιμπεριαλιστική περίοδο του καπιταλισμού έχασαν τον επαναστατικό χαρακτήρα τους, πέρασαν στα χέρια οπορτουνιστών πρακτόρων της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών, μετατράπηκαν σε απλά κοινοβουλευτικά κόμματα και έπαψαν να είναι μαχητικά κόμματα του προλεταριάτου που αγωνίζεται για την υπεράσπιση των συμφερόντων του και τη νίκη του σοσιαλισμού. Η νέα ιμπεριαλιστική περίοδος στην ανάπτυξη του καπιταλισμού, που είναι περίοδος επαναστατικών αγώνων του προλεταριάτου, περίοδος που στην ημερήσια διάταξη μπαίνει η προλεταριακή επανάσταση και η κατάληψη της εξουσίας, θέτει καθήκοντα στο προλεταριάτο που για να ανταποκριθεί σε αυτά έχει ανάγκη την ύπαρξη ενός επαναστατικού μαχητικού κόμματος νέου τύπου, το οποίο για πρώτη φορά δημιουργείτε στη Ρωσία από το Λένιν, το κόμμα των Μπολσεβίκων που αποτέλεσε και το υπόδειγμα για την ίδρυση εκείνη την περίοδο πολλών κομμουνιστικών κομμάτων, μεταξύ των οποίων και του ΚΚΕ, που προσχώρησαν στην Γ΄ Κομμουνιστική Διεθνή που ιδρύθηκε το 1919. Οι επιτυχίες που σημείωσε το διεθνές προλεταριάτο, μαζί και αυτό της χώρας μας, ως τα μέσα της δεκαετίας του ’50 στην πάλη κατά του καπιταλισμού, του φασισμού και του ιμπεριαλισμού και της υπεράσπισης των συμφερόντων και δικαιωμάτων του σε παγκόσμια κλίμακα, στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού και στη δημιουργία του σοσιαλιστικού στρατοπέδου είναι αδιανόητες χωρίς τη δράση και πολύ περισσότερο χωρίς την ύπαρξη των κομμάτων νέου τύπου, των κομμουνιστικών κομμάτων, χωρίς την Γ΄ Κομμουνιστική Διεθνή και το Γραφείο Πληροφοριών με επικεφαλής τον Ι. Στάλιν. Η επικράτηση του χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού στο Μπολσεβίκικο Κόμμα και στη συνέχεια στα άλλα κομμουνιστικά κόμματα προκάλεσε μεγάλη ζημιά που έπαθε το διεθνές προλεταριάτο και οι λαοί, επειδή, πρώτο, ανέτρεψε τη δικτατορία του προλεταριάτου και εξάλειψε σταδιακά το σοσιαλισμό στη Σ.Ε., δεύτερο, διέλυσε το σοσιαλιστικό στρατόπεδο και τρίτο, στέρησε το προλεταριάτο της μαχητικής οργανωμένης πρωτοπορίας του, το κόμμα νέου τύπου. Με λίγα λόγια ο χρουστσιωφικός ρεβιζιονισμός οδήγησε το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα στη σημερινή καταστροφή. Το πέρασμα του ρεβιζιονισμού στο ΚΚΕ, μετά τη γνωστή ωμή και απροσχημάτιστη επέμβαση της προδοτικής ομάδας Χρουστώφ-Μπρέζνιεφ στα εσωτερικά του κόμματος και τη βίαιη καθαίρεση της επαναστατικής ηγεσίας Ζαχαριάδη, μετέτρεψε το ηρωϊκό ΚΚΕ, σε ένα αστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου, το σημερινό ‘’Κ’’ΚΕ. Έτσι η εργατική τάξη και ο λαός μας στερήθηκαν το επαναστατικό κόμμα νέου τύπου, το μαχητικό υπερασπιστή των συμφερόντων τους. Η διεθνής ιστορική πείρα των τελευταίων δεκαετιών από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 και ύστερα έδειξε καθαρά, ότι το προλεταριάτο χωρίς το επαναστατικό κόμμα νέου τύπου, το κομμουνιστικό κόμμα, το κόμμα λενινιστικού-σταλινικού τύπου δε μπορεί ούτε την πολιτική εξουσία να κατακτήσει ούτε τα ταξικά του συμφέροντα να υπερασπίσει αποτελεσματικά, μα ούτε και τις κατακτήσεις σε οποιονδήποτε τομέα μπορεί να διατηρήσει ούτε επιτυχίες να σημειώσει στον αγώνα του κατά του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού. Αντίθετα στην περίοδο της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς και ως το θάνατο του Ι. Στάλιν που οι αγώνες του προλεταριάτου καθοδηγούνταν από τα κομμουνιστικά κόμματα, που ήταν κόμματα νέου τύπου σημειώθηκαν πρωτοφανείς επιτυχίες. Γι’ αυτό κύριος στόχος των επιθέσεων της αστικής τάξης και των πρακτόρων της ρεβιζιονιστών και οπορτουνιστών των διαφόρων αποχρώσεων υπήρξε στο παρελθόν, είναι και σήμερα, θα είναι και στο μέλλον το κόμμα νέου τύπου, που η δημιουργία του αποτελεί ζωτικότατη ανάγκη για τον αγώνα του προλεταριάτου και των άλλων εργαζομένων και επειδή επιπλέον ‘’το κόμμα είναι το συνειδητό τμήμα του προλεταριάτου, το οποίο εισάγει τη σοσιαλιστική συνείδηση στο αυθόρμητο εργατικό κίνημα’’. Στη σημερινή περίοδο στις οργανώσεις που αναφέρονται στο μαρξισμό-λενινισμό και αρνούνται το επαναστατικό κόμμα νέου τύπου ανήκει πρώτα-πρώτα το ‘’Κ’’ΚΕ, επειδή γενικά δεν καθοδηγείται από την κοσμοθεωρία των ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ και ειδικά στα ζητήματα του σοσιαλισμού και της επανάστασης καθοδηγείται από το χρουστσωφικό ρεβιζιονισμό και διάφορες σοσιαλδημοκρατικές απόψεις, ενώ στον οργανωτικό τομέα αποτελεί συνοθύλευμα δεξιών οπορτουνιστικών ομάδων. Το επαναστατικό κόμμα νέου τύπου αρνούνται και οι οπορτουνιστικές αντισταλινικές οργανώσεις ΜΛ-ΚΚΕ, ΚΚΕ ΜΛ, ΕΚΚΕ, ΟΑΚΚΕ, επειδή γενικά στη δράση τους δεν καθοδηγούνται από τον μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό (από καιρό κρατάνε ψηλά την κουρελιασμένη χρουστοφική σημαία των ‘’λαθών του Στάλιν’’) και επειδή ορίζουν το σοσιαλισμό σαν κοινωνία στην οποία διατηρούνται οι δυο βασικές ανταγωνιστικές τάξεις της καπιταλιστικής κοινωνίας, το προλεταριάτο και η αστική τάξη (ο σοσιαλισμός των οπορτουνιστικών αυτών οργανώαεων δίνεται στο παρακάτω απόσπασμα του ΜΛ-ΚΚΕ..’’το προλεταριάτο και η αστική τάξη είναι οι δύο βασικές ανταγωνιστικές τάξεις της καπιταλιστικής κοινωνίας και επίσης παραμένουν ανταγωνιστικές τάξεις και στη σοσιαλιστική κοινωνία’’ Λαϊκος Δρόμος 7.11.92 και Συνδιάσκεψη ΜΛ-ΚΚΕ, 7-9 Ιουνίου 1991). Και στον οργανωτικό τομέα η αντίληψη της ύπαρξης ‘’δυο γραμμών’’ στο κόμμα σημαίνει ανοιχτή άρνηση του κόμματος νέου τύπου, το οποίο έχει πάντα μία μόνο γραμμή, τη μαρξιστική-λενινιστική γραμμή. Και οι μικροαστοί οπορτουνιστές της ΣΑΚΕ αρνούνται το κόμμα νέου τύπου, επειδή στο ζήτημα του σοσιαλισμού καθοδηγούνται από τις αντιλήψεις των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών, ενώ τελευταία στο οργανωτικό ζήτημα προχώρησαν μσε ανοιχτή απόρριψη του κόμματος νέου τύπου, θεωρώντας το ‘’στενό κορσέ’’ και υποκαθιστώντας το με τις ‘’παρέες’’ και τους ‘’ομίλους’’. Η δημιουργία του κόμματος νέου τύπου, ενός λενινιστικού-σταλινικού κόμματος, είναι σήμερα το πιο σπουδαίο, το πρωταρχικό καθήκον των κομμουνιστών. Η συγκρότηση του κόμματος νέου τύπου είναι υπόθεση και υποχρέωση όλων των κομμουνιστών..μέσα και έξω από το ΚΚΕ. Επομένως το πρόβλημα της ενότητας (ιδεολογική-πολιτική-οργανωτική) στη βάση του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού για τη συγκρότηση επαναστατικού ΚΚΕ αναδείχνεται στο υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της στιγμής.