Φασιστική λογοκρισία στο έργο του Ντιμιτρόφ

Οι άρχουσες ρεβιζιονιστικές κλίκες των πρώην ρεβιζιονιστικών χωρών - εκφραστές των συμφερόντων της νέας αστικής τάξης και που εκεί δημιουργήθηκε και βρίσκονταν στην εξουσία σ' αυτές - στην προσπάθεια τους να σβήσουν από παντού το όνομα του μεγάλου Στάλιν είχαν επιβάλλει φασιστική λογοκρισία και στο έργο του Γκ. Ντιμιτρόφ.

Είναι γνωστό, ότι στις πρώην ρεβιζιονιστικές χώρες εκδίδονταν και κυκλοφορούσαν ένα σωρό αντιδραστικά αστικά βιβλία ,ενώ απαγορεύονταν η έκδοση και η κυκλοφορία των έργων του Στάλιν, απόδειξη και αυτό ότι κυριαρχούσε σ' αυτές τις χώρες η τότε αστική τάξη.

Ο Ντιμιτρόφ στο γράμμα του προς την σύνταξη του βουλγάρικου περιοδικού «Φιλοσοφική Σκέψη» ανάμεσα στ' άλλα γράφει: «χωρίς επαναστατική θεωρία δε μπορεί να υπάρξει επαναστατική πράξη, όπως το έχουν υπογραμμίσει τόσες πολές φορές ο μεγάλος Λένιν και ο συνεχιστής του έργου του Στάλιν» (Μ. Ρόζενταλ/Π. Πούντιν, Φιλοσσοφικό Λεξικό, σελ. 36, Αθήνα 1963, μεταφρασμένο απο την ρώσικη έκδοση του 1955). Όμως στον τρίτο τόμο των διαχέκτων έργων, σε τρείς τόμους του Γκ. Ντιμιτρόφ, έκδοση Ανατολικού Βερολίνου 1958 διαβάζουμε: «χωρίς επαναστατική θεωρία δε μπορεί να υπάρξει επαναστατική πράξη, όπως το έχει υπογραμμίσει τόσες πολές φορές ο μεγάλος Λένιν» (Γκ. Ντιμιτρόφ, Διαλεχτά Έργα, τόμος 3ος, σελ. 366, Ντίτς Φερλάγκ, Βερολίνο 1958). Όπως βλέπουμε η φράση "και ο συνεχιστής του έργου του Στάλιν» έχει λογοκριθεί. Στο νέο βέβαια ρεβιζιονιστικό σοβιετικό λεξικό του Ρόζενταλ έκδοση Μόσχας 1975 και ελληνική έκδοση του 1976 του εκδοτικού οίκου "Γνώσεις» δέν αναφέρονται καθόλου τα ονόματα του Στάλιν και του Ντιμιτρόφ, ενώ αναφέρονται ένα σωρό άλλων αντιδραστικών χωρίς να παραλείπονται τα των Μπερνστάϊν και Καούτσκι.

Στο βιβλίο Γκ. Ντιμιτρόφ: «Η δίκη για τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ, Ντοκουμέντα, Γράμματα, Σημειώσεις», Μόσχα 1942, έκδοση στα γερμανικά του "εκδοτικού οίκου για για ξενόγλωση λογοτεχνία" διαβάζουμε: «είμαι πραγματικά ένας ενθουσιώδης οπαδός και θαυμαστής του σοβιετορώσικου Κομμουνιστικού Κόμματος, γιατί αυτό το κόμμα κυβερνάει την πιο μεγάλη χώρα του κόσμου, το ένα έκτο της γής, και με επικεφαλής τον μεγάλο μας ηγέτη Στάλιν οικοδομεί τόσο ηρωικά και με επιτυχία το σοσιαλισμό» (Γκ. Ντιμιτρόφ, ο εμπρησμός του Ράιχσταγκ, σελ. 57, Μόσχα 1942). Σ' όλες τις ανατολικογερμανικές εκδόσεις μετά το 1956 διαβάζουμε: "είμαι πραγματικά ένας ενθουσιώδης οπαδός και θαυμαστής του σοβιετορώσικου Κομμουνιστικού Κόμματος, γιατί αυτό το κόμμα κυβερνάει την πιο μεγάλη χώρα του κόσμου, το ένα έκτο της γής, και οικοδομεί τόσο ηρωικά και με επιτυχία το σοσιαλισμό» (Γκ. Ντιμιτρόφ, Ο εμπρησμός του Ράιχσταγκ, σελ. 72,  εκδόσεις του Ντίτς Φερλάγκ, Βερολίνο 1972 και 1978). Τα ίδια διαβάζουμε και στην ελληνική έκδοση που μετάφρασή της έχει γίνει από την ανατολικογερμανική έκδοση του 1961, σελ. 74, εκδόσεις «Νέοι Χρόνοι», Αθήνα 1967).

Στην εισήγηση στο 7ο Συνέδριο της ΚΔ. (Μόσχα 25 Ιούλη - 20 Αυγούστου 1935) ο Γκ. Ντιμιτρόφ γράφει: "κομμουνιστές που πιστεύουν, ότι όλα δεν έχουν σχέση με την υπόθεση της εργατικής τάξης, που δεν κάνουν τίποτε, για να φωτίσουν τις ργαζόμενες μάζες ιστορικά πιστά, με πραγματικά μαρξιστικό, λενινιστικό-σταλινικό πνεύμα το παρελθόν του ίδιου τους του λαού ..." (Πρωτόκολλο του 7ου Συνεδρίου της Κ.Δ, τόμος 1ος, σελ, 369, Στουτγκάρδη 1976). Στην έκδοση του 1958 του Βερολίνου καθώς και στις ελληνικές εκδόσεις "Αρίων" Αθήνα 1973 και "Πορεία" Αθήνα 1978 που η μετάφραση έχει γίνει από την γερμανική έκδοση του 1958 διαβάζουμε: "κομμουνιστές που πιστεύουν, ότι όλα δεν έχουν σχέση με την υπόθεση της εργατικής τάξης, που δεν κάνουν τίποτε, για να φωτίσουν τις ργαζόμενες μάζες ιστορικά πιστά, με πραγματικά μαρξιστικό, λενινιστικό-μαρξιστικό πνεύμα το παρελθόν του ίδιου τους του λαού ..." (Γκ. Ντιμιτρόφ, Διαλεχτά Έργα, τόμος 2ος, σελ. 606, Βερολίνο 1958, και ελληνικές εκδόσεις "Αρίων" 1973 και "Πορεία"  .978, Γκ, Ντιμιτρόφ, " Ο φασισμός", σελ. 98.

Σ' άλλο σημείο της εισήγησης ο Ντιμιτρόφ γράφει: "δέν θα ήμασταν επαναστάτες μαρξιστές - λενινιστές, άξιοι μαθητές των Μάρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν ..." (Πρωτόκολλο του 7ου Συνεδρίου της Κ.Δ, τόμος 1ος, σελ, 378, Στουτγκάρδη 1976). Στην έκδοση των ανατολικογερμανικών ρεβιζιονιστών διαβάζουμε: "δέν θα ήμασταν επαναστάτες μαρξιστές - λενινιστές, άξιοι μαθητές των Μάρξ-Ένγκελς-Λένιν" (Γκ. Ντιμιτρόφ, Διαλεχτά Έργα, τόμος 2ος, σελ. 114). Αλλού γράφει: "... συνενωμένη σε μια επαναστατική στρατιά εκατομμυρίων που θα καθοδηγούνται από την Κομμουνιστική Διεθνή με έναν τόσο μεγάλο, σοφό τιμονιέρη, όπως ο ηγέτης μας Στάλιν να εκπληρώσει την ιστορική της αποστολή - να εξαφανίσει από το πρόσωπο της γης το φασισμό και μαζί μ' αυτό τον καπιταλισμό" (Πρωτόκολλο του 7ου Συνεδρίου της Κ.Δ, τόμος 1ος, σελ, 380, Στουτγκάρδη 1976). Στην έκδοση του 1958 του Βερολίνου και στις ελληνικές εκδόσεις διαβάζουμε: "... συνενωμένη σε μια επαναστατική στρατιά εκατομμυρίων που θα καθοδηγούνται από την Κομμουνιστική Διεθνή, να εκπληρώσει την ιστορική της αποστολή - να εξαφανίσει από το πρόσωπο της γης το φασισμό και μαζί μ' αυτό τον καπιταλισμό" (Γκ. Ντιμιτρόφ, Διαλεχτά Έργα, τόμος 2ος, σελ. 625, Βερολίνο 1958, ελληνικές εκδόσεις σελ. 116).

Σ' άλλο μέρος της εισηγητής του ο Ντιμιτρόφ γράφει: "η πολιτική και η τακτιχή μεγαλοφυΐα του Λένιν και του Στάλιν φαίνεται καλύτερα και και καθαρότερα ... " (Πρωτόκολλο του 7ου Συνεδρίου της Κ.Δ, τόμος 2ος, σελ, 735, Στουτγκάρδη 1976). Στην έκδοση του 1958 του Βερολίνου και στις ελληνικές εκδόσεις διαβάζουμε: "η πολιτική και η τακτιχή μεγαλοφυΐα του Λένιν φαίνεται καλύτερα και και καθαρότερα ... " (Γκ. Ντιμιτρόφ, Διαλεχτά Έργα, τόμος 2ος, σελ. 648, Βερολίνο 1958, ελληνικές εκδόσεις σελ. 152).

Ο Ντιμιτρόφ γράφει: "και με ακούραστη δουλειά να καταχτήσει την ισχυρή, γόνιμη, παντοδύναμη μπολσεβίκικη θεωρία, τη διδασκαλία των Μάρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν" (Πρωτόκολλο του 7ου Συνεδρίου της Κ.Δ, τόμος 2ος, σελ, 743, Στουτγκάρδη 1976). Στην έκδοση του 1958 του βερολίνου και στις ελληνικές εκδόσεις διαβάζουμε: "και με ακούραστη δουλειά να καταχτήσει την ισχυρή, γόνιμη, παντοδύναμη μπολσεβίκικη θεωρία, τη διδασκαλία των Μάρξ-Ένγκελς-Λένιν"  (Γκ. Ντιμιτρόφ, Διαλεχτά Έργα, τόμος 2ος, σελ. 662, Βερολίνο 1958, και ελληνικές εκδόσεις σελ. 152).

Ο Γκ. Ντιμιτρόφ γράφει: "πρέπει να ξέρουμε να συνδέουμε τη μεγάλη διδασκαλία των Μάρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν με σταλινική σταθερή αδιαλλαξία Αρχών απέναντι στον ταξικό εχθρό και τους αποστάτες της γραμμής του μπολσεβικισμού, με σταλινική τόλμη μπροστά στις δυσκολίες, με σταλινικό επαναστατικό ρεαλισμό" (Πρωτόκολλο του 7ου Συνεδρίου της Κ.Δ, τόμος 2ος, σελ, 744, Στουτγκάρδη 1976). Στην έκδοση του 1958 του Βερολίνου και στις ελληνικές εκδόσεις διαβάζουμε: "πρέπει να ξέρουμε να συνδέουμε τη μεγάλη διδασκαλία των Μάρξ-Ένγκελς και Λένιν με σταθερή αδιαλλαξία Αρχών απέναντι στον ταξικό εχθρό και τους αποστάτες της γραμμής του μπολσεβικισμού, με τόλμη μπροστά στις δυσκολίες, με επαναστατικό ρεαλισμό"  (Γκ. Ντιμιτρόφ, Διαλεχτά Έργα, τόμος 2ος, σελ. 664, Βερολίνο 1958, και ελληνικές εκδόσεις σελ. 154).

Ο Ντιμιτρόφ γράφει: "η εργατική τάξη έχει μια ισχυρή οργανωμένη πρωτοπορία, την Κομμουνιστική Διεθνή. Αυτή έχει τον δοκιμασμένο και αναγνωρισμένο, μεγάλο και σοφό ηγέτη Στάλιν" (Πρωτόκολλο του 7ου Συνεδρίου της Κ.Δ, τόμος 2ος, σελ, 746, Στουτγκάρδη 1976). Στην έκθεση του 1958 του Βερολίνου και στις ελληνικές εκδόσεις διαβάζουμε: "η εργατική τάξη έχει μια ισχυρή οργανωμένη πρωτοπορία, την Κομμουνιστική Διεθνή"  (Γκ. Ντιμιτρόφ, Διαλεχτά Έργα, τόμος 2ος, σελ. 667, Βερολίνο 1958, και ελληνικές εκδόσεις σελ. 157).

Και τέλος ο Ντιμιτρόφ γράφει: "είμαστε μαθητές του Μάρξ και του Ένγκελς, του Λένιν και του Στάλιν" (Πρωτόκολλο του 7ου Συνεδρίου της Κ.Δ, τόμος 2ος, σελ, 977, Στουτγκάρδη 1976). Στην έκδοση του 1958 του Βερολίνου διαβάζουμε: "είμαστε μαθητές του Μάρξ, Ένγκελς και Λένιν " (Γκ. Ντιμιτρόφ, Διαλεχτά Έργα, τόμος 2ος, σελ. 683, Βερολίνο 1958). Στις ελληνικές εκδόσεις δεν υπάρχει αυτό το απόσπασμα γιατί δεν έχει μεταφραστεί.

Το πρωτόκολλο του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς από το οποίο παραθέσαμε τα παραπάνω αποσπάσματα είναι ακριβής ανατύπωση της έκδοσης του 1935. Επίσης το κείμενο της Εισήγησης του Γκ. Ντιμιτρόφ που περιέχεται σ' αυτό το Πρωτόκολλο είναι ακριβώς το ίδιο με το κείμενο μιας άλλης έκδοσης της Εισήγησης του Γκ. Ντιμιτρόφ με τίτλο "Η εργατική τάξη ενάντια στο φασισμό, εκδοτικό "Προμηθέας", Στρασβούργο 1935".

Μια απλή σύγκριση των αποσπασμάτων που παραθέσαμε αρκεί για να διατυπώσει κανείς ότι οι προδοτικές ρεβιζιονιστικές κλίκες που κυριαρχούσαν στις πρώην ρεβιζιονιστικές χώρες, στα πλαίσια των προσπαθειών τους να παλινορθώσουν τον καπιταλισμό και να οδηγήσουν τα πράγματα στη σημερινή καταστροφική κατάσταση, δέν απαγόρευαν μόνο την έκδοση και την κυκλοφορία των έργων του μεγάλου Στάλιν αλλά ασκούσαν φασιστική λογοκρισία και στο έργο του Γκεόργκι Ντιμιτρόφ.

«Φωνή της Αλήθειας», αρ. φυλ. 18, 15-31/7/1994, σελ. 2 και 4

Η ορθότητα της Σταλινικής στρατιωτικής επιστήμης και τέχνης

Το άρθρο γράφεται με αφορμή τα 50χρονα της απόβασης των συμμαχικών στρατευμάτων στην Νορμανδία και το ρόλο τους στην ήττα της χιτλερικής Γερμανίας, που υπερβάλλεται σκόπιμα η συνεισφορά τους απο τις αστικές κυβερνήσεις σε σχέση με εκείνη της Σοβιετικής Ένωσης που έφερε το κύριο βάρος και συνέβαλε αποφασιστικά στη μεγάλη αντιφασιστική νίκη.

Οι ιμπεριαλιστές,  η διεθνής αστική τάξη και η παγκόσμια αντίδραση προσπάθησαν, προσπαθούν, μα και στο μέλλον ακόμα περισσότερο θα προσπαθήσουν να συσκοτίσουν και μειώσουν τον αποφασιστικό ρόλο που έπαιξε η Σοβιετική Ένωση στον αγώνα ενάντια στον φασισμό, το ναζισμό και το μιλιταρισμό.

Προς την κατεύθυνση αυτή, μεγάλη και απαράδεκτη βοήθεια έδωσαν σ' αυτούς οι χρουτσωφικοί σύγχρονοι αναθεωρητές με τις συκοφαντίες και τις επιθέσεις ενάντια στον ανώτατο διοικητή του πρώην Σοβιετικού Κόκκινου Στρατού Ι. Β. Στάλιν. Ομως ούτε οι χονδροειδείς πλαστογραφίες των αστών θανάσιμων εχθρών του σοσιαλισμού, οι οποίοι προσπάθησαν και προσπαθουν να παρουσιάσουν σαν κύριο παράγοντα της νίκης το μεγάλο οικονομικό και στρατιωτικό δυναμικό των ΕΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας και συγκρίνοντας τη μάχη του Στάλινγκραντ η του Κούρσκ με εκείνη του Ελ Αλαμέιν την Αφρική η αλλού, μα ούτε οι πιό ποταπές συκοφαντίες των χρουτσωφικών, τιτοϊκών και γκορμπατσωφικών κατά του Στάλιν, του πρώην Σοβιετικού Κόκκινου Στρατού και ολοκλήρου του σοβιετικού λαού μπορούν να συσκοτίσουν την ιστορική αλήθεια.

Στη φωτιά του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, στις αποφασιστικές μάχες, αποδείχθηκε η ορθότητα της Σταλινικής στρατιωτικής επιστήμης και τέχνης, εκφράστηκε με μεγάλη και αδιαφιλονίκητη δύναμη ο ρόλος του Ι. Β. Στάλιν σαν έξοχου ηγέτη της τότε Σοβιετικής Ένωσης, του Κόκκινου Στρατού, σαν αρχιτέκτονα της μεγάλης αντιφασιστικής νίκης κατά της χιτλερικής Γερμανίας.

Ο Στάλιν στηριζόμενος στις αρχές της μαρξιστικής-λενινιστικής επιστήμης σχετικά με τον πόλεμο και το στρατό, στην ορθή πολιτική που επεξεργάστηκαν το Κομμουνιστικό Κομμάτι των Μπολσεβίκων και το σοβιετικό κράτος, γνωρίζοντας βαθιά τους αντικειμενικούς νόμους της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και τους άλλους ηθικοπολιτικούς παράγοντες, ανέβασε σε υψηλότερη βαθμίδα τη στρατιωτική επιστήμη, συνέδεσε στενά τα στρατιωτικά με τα πολιτικο-οικονομικά προβλήματα και καθόρισε σταθερά την αλληλοεξάρτησή της.

Η στρατιωτική μεγαλοφυΐα του Στάλιν συνίσταται στην επεξεργασία πολλών προβλημάτων και αρχών της στρατηγικής, της επιχειρησιακής τέχνης, της τακτικής και προπαντός στον επιστημονικό καθορισμό των μόνιμων παραγόντων που δρουν συνεχώς στον πόλεμο, όπως είναι: η σταθερότητα του μετόπισθεν, το ηθικό του στρατού, ο αριθμός και η ποιότητα των μεραρχιών, ο εξοπλισμός του στρατού και οι οργανωτικές και διοικητικές ικανότητες των στελεχών. Ακριβώς στον καθορισμό των προβλημάτων αυτών έγκειται η ουσία της Σταλινικής στρατιωτικής τέχνης.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα των Μπολσεβίκων της τότε Σοβιετικής Ένωσης και η σοβιετική κυβέρνηση, με βάση τις αρχές αυτές της στρατιωτικής επιστήμης απ' την περίοδο ακόμη της ειρηνικής οικοδόμηστου σοσιαλισμού είχαν πάρει όλα τα αναγκαία μέτρα για να μεγαλώνει και δυναμώνει η αμυντική ικανότητα της χώρας, οξύνοντας την επαγρύπνιση και στη όλων των σωμάτων των ενόπλων δυνάμεων. Σάν αποτέλεσμα των μέτρων αυτών, η τότε Σοβιετική Ένωση μπόρεσε και αντιμετώπισε την επίθεση της ναζιστικής Γερμανίας, η οποία βοηθούμενη απο την διεθνή αστική τάξη, αφού προετοιμάστηκε γρήγορα για πόλεμο, αφού κατέλαβε όλη την Ευρώπη βάζοντας στο χέρι όλη την πολύ ανεπτυγμένη οικονομική βάση τις, κατεύθυνε όλες τις ένοπλες δυνάμεις στην Ανατολή, ρίχνοντας τις ενάντια στην τότε Σοβιετική Ένωση.

Το ανώτατο γερμανικό αρχηγείο, υπολογίζοντας ότι το πολυεθνικό σοβιετικό κράτος και ο στρατός του ήταν αδύνατα και θα συντρίβονταν ακόμα απ' τα πρώτα χτύπημα, κατάρτισε το πολεμικό σχέδιο "Μπαρμπαρόσα", το οποίο προέβλεπε με μερικά ισχυρά και αιφνιδιαστικά χτυπήματα να συντρίψει τις κύριες δυνάμεις του τότε σοβιετικού στρατού και στις παραμονές του χειμώνα να θέσει εκτός μάχης τη Σοβιετική Ένωση. Μα ο πόλεμος απόδειξε, ότι όλες οι προβλέψεις της ανώτατης γερμανικής διοίκησης, στηρίζονταν στους πρόσκαιρους παράγοντες του "κεραυνοβόλου πολέμου" ήταν βασικά εσφαλμένες πέρα για πέρα.

Στον "κεραυνοβόλο πόλεμο" του γερμανικού ναζιστικού στρατού αντιπαρατέθηκε η Σταλινική στρατιωτική ιδέα, η οποία στη δημιουργημένη κατάσταση της αρχικής περιόδου, έθεσε σα σκοπό, με επιμονή και ενεργό δράση, της εξασθένιση της δύναμης κρούσης του αντιπάλου, την εξασφάλιση χρόνου για την επιστράτευση, τη συγκέντρωση και τακτοποίηση για τη δημιουργία της υπεροχής σε έμψυχο και άψυχο υλικό, για την προσαρμογή όλης της βιομηχανίας και οικονομίας στις ανάγκες του πολέμου, ώστε να δημιουργηθούν έτσι ευνοϊκοί όροι για τη πλήρη συντριβή των εχθρικών δυνάμεων.
Στις μεγάλες αμυντικές μάχες που διεξήγαγε ο σοβιετικός στρατός το καλοκαίρι του 1941 ως το φθινόπωρο του 1942 αντιμετωπείσθηκαν τα ισχυρά χτυπήματα των πολύ μεγαλύτερων γερμανικών δυνάμεων, προξενήθηκαν σ' αυτές πολύ αισθητές ζημιές και έγινε έτσι δυνατό να σταματήσει οριστικά η παραπέρα προέλαση του εχθρού. Στις σφοδρές και αιματηρές αυτές μάχες απ' τις παραμεθόριες περιοχές ως τα ενδότερα της χώρας, ο γερμανικός στρατός προσέκρουσε παντού στην επιμονή άμυνα των μονάδων του σοβιετικού στρατού, η οποία μεγάλωνε συνεχώς. Μια τέτοια αντίσταση ο γερμανικός στρατός δεν είχε συναντήσει ποτέ. Στις αμυντικές επιχειρήσεις του Τεχβίν, Ροστόβ και Λένινγκραντ, της Οδησσού και Σεβαστούπολης, σε προετοιμασμένες απο πρίν ζώνες, προξενήθηκαν μεγάλες απώλειες στον εχθρό. Η ηρωική υπεράσπιση της Μόσχας, η οποία έγινε απροσπέραστη για το γερμανικό στρατό και η επίθεση που προετοίμασε και διεύθυνε ο στρατάρχης της Σοβιετικής Ένωσης Γ. Κ. Ζούκοφ, με βάση τις υποδείξεις του ανώτατου διοικητή, έφερε σαν αποτέλεσμα τη συντριβή της κύριας επιθετικής γερμανικής συσπείρωσης και σταμάτησε οριστικά την προέλαση της σ' αυτή την στρατιωτική κατεύθυνση. Ο "κεραυνοβόλος πόλεμος" απέτυχε πλέρια.
Σε τέσσερις μήνες πόλεμο η χιτλερική Γερμανία έχασε στο σοβιετικό μέτωπο γύρω στα 4 εκατομμύρια (νεκρούς, τραυματίες και αιχμαλώτους). Η ριζική αυτή καμπή στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο πραγματοποιήθηκε απο τον τότε ηρωικό και ένδοξο Σοβιετικό Κόκκινο Στρατό στις θρυλικές μάχες του Στάλινγκραντ και του Κούρσκ. Στη μάχη του Στάλινγκραντ βρήκαν την πιο λαμπρή εφαρμογή οι ιδέες του Ι. Β. Στάλιν σχετικά με το πέρασμα σε στρατηγική αντεπίθεση, σχετικά με τα ισχυρά πλήγματα για την περικύκλωση και εκμηδένιση μεγάλων συσπειρώσεων του εχθρού, σχετικά με τη δημιουργία του εσωτερικού και εξωτερικού μετώπου της κύκλωσης, σχετικά με τη μυστική και γρήγορη συγκέντρωση των εφεδιών, σχετικά με την εκλογή της κατεύθυνσης του κύριου χτυπήματος, καθώς και με την τέλεια διεύθυνση των στρατευμάτων για την πραγματοποίηση του γενικού σκοπού της επιχείρησης.

Αν η επιχείρηση του Στάλινγκραντ ήταν πρωτοφανές παράδειγμα περικύκλωσης μιας πολύ μεγάλης συσπείρωσης του εχθρού και πλέριας εκμηδένισής της, η επιχείρηση του Κούρσκ ήταν ένας λαμπρός συνδυασμός της κλασσικής άμυνας με σύγχρονη αποφασιστική αντεπίθεση, με την οποία επιτεύχθηκε η εκμηδένιση των πιο ισχυρών στρατιών, κυρίως δε των στρατιών των τανκς του εχθρού. Η θρυλική μάχη του Κούρσκ πραγματοποιήθηκε σύμφωνα με τις προτάσεις των διοικητών του κεντρικού μετώπου και του μετώπου του Βορόνεζ από το στρατάρχη της τότε Σοβιετικής Ένωσης Κ. Κ. Ρομοσόφσκι και του στρατηγού στρατιάς Ν. Φ. Βατιούνιν.

Η μεγάλη βαρύτητα των μαχών αυτών στο Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο φαίνεται και απ' την εκτίμηση που έκανε τότε ο Στάλιν, ο οποίος είχε πεί: "αν η μάχη του Στάλινγκραντ προανάγγειλε τη δύση του γερμανικού ναζιστικού στρατού, η μάχη του Κούρσκ τον οδήγησε στο χείλος της καταστροφής".

Το 1944, που είναι γνωστό στην ιστορία του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου σαν χρόνος των δέκα σταλινικών χτυπημάτων, καθόρισε οριστικά τις τύχες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Στις επιχειρήσεις αυτές ο τότε σοβιετικός στρατός πραγματοποίησε το λαμπρό και στρατηγικό ελιγμό δίνοντας αλλεπάληλα χτυπήματα, τα οποία έσπασαν το γερμανικό μέτωπο σε πολλές κατευθύνσεις και αφαίρεσαν απο την γερμανική διοίκηση τη δυνατότητα χρησιμοποιεί τις εφεδρίες τις στις απειλούμενες κατευθύνσεις κυκλώνοντας και εκμηδενίζοντας διαδοχικά μεγάλες συσπειρώσεις του εχθρού στο έδαφός του.

Οι επιτυχίες αυτές του τότε σοβιετικού στρατού έδωσαν παραπέρα ορμή στον εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα των σκλαβομένων λαών της Ευρώπης. Οι νίκες του σοβιετικού στρατού στις επιχειρήσεις του Δεύτερου Παγκοσμίου Πόλεμου απέδειξαν την υπεροχή της σοβιετικής στρατιωτικής τέχνης και γην εξασφάλιση, με δημιουργικό τρόπο των μονίμων παραγόντων που εξασφαλίζουν την έκβαση του πολέμου. Η σταθερότητα και η δύναμη των σοβιετικών μετόπισθεν που στηρίζονταν στο τότε κοινωνικό σύστημα, στη σοσιαλιστική οικονομία, στην οργάνωση των εργαζόμενων μαζών, στην ιδεολογία, στην επιστήμη, κλπ. επέδειξε τη μεγάλη ζωτικότητά της σ' όλο το διάστημα του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου. Οι βάσεις της βιομηχανικής άμυνας της τότε Σοβιετικής Ένωσης δημιουργήθηκαν σαν αποτέλεσμα της ορθής και διορατικής πολιτικής του Κομμουνιστικού Κόμματος των Μπολσεβίκων και της Σοβιετικής Κυβέρνησης για τη σοσιαλιστική εκβιομηχάνιση της χώρας, για την κολλεκτιβοποίηση της γεωργίας και για την ολόπλευρη ανάπτυξη της επιστήμης, τεχνικής και μόρφωσης.

Η οικονομία της τότε Σοβιετικής Ένωσης έλυσε με επιτυχία πολλά και περίπλοκα τεχνικο -επιστημονικά προβλήματα κάνοντας έτσι δυνατό να εφοδιαστεί ο στρατός μ' όλα τα μέσα και με την αναγκαία πολεμική τεχνική.

Στη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου η ενότητα και το υψηλό ηθικό των λαών και του σοβιετικού στρατού εκδηλώθηκαν όσο ποτέ πριν και μετατράπηκαν σε ασυγκράτητη δύναμη. Η αστείρευτη αυτή γιγαντιαία δύναμη πήγαζε απο το δίκαιο αγώνα που έκανε ολόκληρος και σύσσωμος ο λαός της τότε Σοβιετικής Ένωσης για την υπεράσπιση της σοσιαλιστικής πατρίδας, καθοδηγούμενος απο το Κομμουνιστικό Κομμάτι των Μπολσεβίκων,  τη σοβιετική κυβέρνηση, που επικεφαλής τους βρισκόταν ο μεγάλος Στάλιν.

«Φωνή της Αλήθειας», αρ. φυλ. 18, 15-31 Ιούλη 1994

Κλέμεντ Γκότβαλντ - Ο μεγάλος τσεχοσλοβάκος κομμουνιστής ηγέτης

98 χρόνια από τη γέννησή του

Ο Κλέμεντ Γκότβαλντ, καθοδηγητής του τσεχοσλοβάκικου προλεταριάτου και μια απ' τις επιφανέστερες ηγετικές φυσιογνωμίες του διεθνούς κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος, γεννήθηκε στις 23.11.1896 στο χωριό Γκέγκιτς της Μοραβίας απο φτωχή αγροτική οικογένεια.

Ο μικρός Κλέμεντ, στέλνετε απ' τους γονείς του σε συγγενείς στη Βιέννη για να δουλέψει και να μάθει το επάγγελμα του μαραγκού. Έτσι ο Γκότβαλντ, που απο την παιδική του ηλικία γνώρισε την πείνα, την ανέχεια, τη φτώχεια και την εκμετάλλευση, μπαίνει μικρός στην βιοπάλη, γεγονός που ατσαλώνει γρήγορα το χαρακτήρα και τον οδηγεί νωρίς (16 χρονό) στις γραμμές του σοσιαλδημοκρατικού νεολαιίστικου κινήματος. Όταν αργότερα για πρώτη φορά διάβασε το "Κράτος και Επανάσταση" του Λένιν δήλωσε: "τώρα μου άνοιξαν τα μάτια,  ως τώρα βάδιζα στα σκοτάδια".

Ο πρώτος παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός πόλεμος, η μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, ο αγώνας για την κατάκτηση της ανεξαρτησίας της πατρίδας του, οι μαχητικοί ταξικοί αγώνες της εργατικής τάξης και της αγροτιάς της Τσεχίας και Σλοβακίας τον βρίσκουν πρωτοπόρο μαχητή κομμουνιστή στις πρώτες γραμμές των επαναστατικών ταξικών αγώνων του προλεταριάτου της χώρας του.

Στην περίοδο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου επιστρατεύεται, στη συνέχεια αποφασίζει να λιποταχτήσει και αγωνίζεται κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Στα μέσα του 1919 η Τσεχοσλοβακία αποκτά την ανεξαρτησία της.

Ο μεγάλος Οχτώβρης και οι ταξικοί αγώνες του προλεταριάτου επιρρεάζουν θετικά το εργατικό κίνημα στην Τσεχοσλοβακία που οδηγείται στην ίδρυση του κομμουνιστικού κόμματος το 1921, του οποίου ένας από τους ιδρυτές του ήταν και ο Κλέμεντ Γκότβαλντ. Ο Γκότβαλντ στέλνεται από το κόμμα σαν στέλεχος στη Σλοβακία.

Με την πρακτική πολιτική δράση και τη συνεχή θεωρητική κατάρτιση αναδείχνεται σ' ένα απο τα πιό δραστήρια και ικανά στελέχη του ΚΚΤσ, αλλά και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Το 1925 είναι μέλος της ΚΕ και του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΤσ. Και στα 1926-29 είναι υπεύθυνος του τμήματος προπαγάνδας και διαφώτισης της ΚΕ του ΚΚΤσ, ενώ στο 5ο Συνέδριο του ΚΚΤσ (1929) εκλέγεται Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΤσ και το 1945 πρόεδρος του ΚΚΤσ. Το 1928 εκλέγεται μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς (ΕΕΚΔ) και στα 1931-1943 χρημάτισε Γραμματέας της ΕΕΚΔ.

Με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία αγωνίστηκε για την συγκρότηση Ενιαίου Εθνικού Λαϊκού Μετώπου ενάντια στην αντίδραση. Καλούσε συνέχεια το λαό να ξεσηκωθεί ενάντια στους χιτλερικούς κατακτητές. Το 1944 φουντώνει το παρτιζάνικο κίνημα στη Σλοβακία, το οποίο καθοδηγείται απο τον ίδιο τον Γκότβαλντ με επιτυχία. Με τη βοήθεια του κόκκινου στρατού που προχωρούσε θριαμβευτικά από νίκη σε νίκη, τον απρίλη του 1945 στο Κοσίτσε (στα ανατολικά σύνορα της Σλοβακίας) η κυβερνητική επιτροπή καταστρώνει το σχέδιο για την μετά την απελευθέρωση κατάσταση. Στις 7.5.1945 τα Σοβιετικά στρατεύματα απελευθερώνουν την Πράγα. Η κυβέρνηση μεταφέρεται στην Πράγα. Το ΚΚΤσ, με επικεφαλής τον Γκότβαλντ δουλεύει ακούραστα και κινείται δραστήρια για την τελική επικράτηση της εργατικής τάξης και της αγροτιάς. Το ΚΚΤσ συντρίβει τα σχέδια της αντίδρασης και ο λαός με επικεφαλής το κόμμα παίρνει την εξουσία στις 25.2.1948.

Το κόμμα εγκαθιδρύει Λαϊκή Δημοκρατία και ρίχνεται στη δουλειά, εφαρμόζοντας δίχρονο πλάνο. Το ΚΚΤσ αποκτά μεγάλο κύρος, έχει την εκτίμηση της Σοβιετικής Ένωσης και ειδικά του ίδιου του Στάλιν και όλων των άλλων κρατών των Λαϊκών Δημοκρατιών.

Ο Γκότβαλντ ήταν πράγματι ένας ικανός ηγέτης του προλεταριάτου με πολλά προσόντα που ο λαός της χώρας του τον θεωρούσε δικαιολογημένα δικό του άνθρωπο, γιατί προέρχονταν από την ίδια την εργατική τάξη.

Επιστρέφοντας από την κηδεία του Στάλιν "πεθαίνει" απρόοπτα μέσα σε 3 μέρες, δηλαδή στις 14.3.1953. Η ιατρική ανακοίνωση έλεγε ότι πέθανε από πνευμονία, ο κόσμος όμως δεν το πίστεψε διότι σχημάτισε τη γνώμη ότι ο Κλέμεντ Γκότβαλντ δηλητηριάστηκε στη Μόσχα για αργό αλλά σίγουρο θάνατο. Η γυναίκα του είχε δηλώσει τότε: "μου καταστρέψατε τον άνδρα μου". Από εκείνη τη στιγμή έγινε άφαντη από την κοινωνία. Ετσι εξοντώνεται από τη ρεβιζιονιστική αντίδραση ένας από τους πιο πιστούς μαθητές και συναγωνιστές του Ιωσήφ Στάλιν ένας μαχητικός και συνεπής υπερασπιστής της υπόθεσης της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, που το διεθνές προλεταριάτο θα διατηρεί ζωντανό στη μνήμη του και θα τον τιμά για τους λαμπρούς του αγώνες.

«Φωνή της Αλήθειας», αρ. φυλ. 26, 1-31 Δεκέμβρη 1994

Νίκος Βυθούλκας – κομμουνιστής λαϊκός αγωνιστής, μέλος του ΚΚΕ 1918-55

Ο Νίκος Βυθούλκας γεννήθηκε στο χωριό Πηλίου το 1910 και με πολλές στερήσεις σπούδασε πολιτικός μηχανικός.
Πήρε μέρος στον εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα του λαού μας, στα χρόνια της ναζι-φασιστικής κατοχής απο τις γραμμές του ΕΛΑΣ (Πήλιο, Κίσσαβο, κλπ).

Στα χρόνια 1946-49 πολέμησε τους ντόπιους μοναρχοφασίστες στις γραμμές του ένδοξου και ηρωικού ΔΣΕ  με το βαθμό του ταγματάρχη -μηχανικού και καθοδήγησε τα οχυρωματικά έργα του ΔΣΕ  στο Βίτσι - Γράμμο.

Μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ βρέθηκε πολιτικός πρόσφυγας στην Τασκένδη όπου τελείωσε το Πολυτεχνείο και διορίστηκε υπεύθυνος οικοδομών του μεγάλου εργοστασίου αεροπορίας Α και Β Τασκένδης.

Με την ανοιχτή ανάμιξη των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ το '55 υπεράσπισε με συνέπεια την επαναστατική γραμμή του κόμματος και την εκλεγμένη ηγεσία του με επικεφαλής τον Νίκο Ζαχαριάδη. Στα επόμενα χρόνια και ως το θάνατο του πάλεψε με συνέπεια ενάντια στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό και τη διορισμένη οπορτουνιστική ηγεσία των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη, μαζι με τη μεγάλη πλειοψηφία των ελλήνων κομμουνιστών.

Ο κομμουνιστής Νίκος Βυθούλκας διακρίνονταν για το ήθος και την τιμιότητά του, τα οποία παραμένουν αξέχαστα σ' εκείνους που δούλεψαν, πάλεψαν και έζησαν μαζί του.

Για την ακλόνητη στάση και τη συνεπή πάλη του ενάντια στο ρεβιζιονισμό, οι διορισμένοι ρεβιζιονιστές τον διέγραψαν απο το κόμμα μετά τη λεγόμενη "6η Ολομέλεια ", και τον έδιωξαν απο τη δουλειά. Οι συνεχείς διωγμοί κλόνησαν την υγεία του με αποτέλεσμα να πεθάνει πρόωρα, στις 11 Μάρτη 1968 στην Τασκένδη.

«Φωνή της Αλήθειας», αρ. φυλ. 19, 1-31 Δεκέμβρη 1994

Για το «θάνατο» - δολοφονία του Στάλιν

Εκτός απο την ομολογία του Μικογιάν στον σύντροφο Ενβέρ Χότζα για ύπαρξη σχεδίου δολοφονίας του Στάλιν («ότι αυτοί μαζί με τον Χρουστσιόφ και τους συντρόφους τους είχαν αποφασίσει να κάνουν απόπειρα, να δολοφονήσουν τον Στάλιν, αλλά αργότερα, όπως μας είπε ο Μικογιάν παραιτήθηκαν απ’ αυτό το σχέδιο» Ε. Χότζα: Με το Στάλιν, σελ 26., Αθήνα 1980), υπάρχει η αφήγηση του Ερνεμπούργκ στον Jean Paul Sartre ("Corriere della Serra", 2 Ιούνη 1964) ότι ο Στάλιν έπεσε θύμα κανονικής σκευωρίας. Τα τηλέφωνα που συνέδεαν το γραφείο του με την προσωπική του φρουρά είχαν κοπεί. Οι συνωμότες είχαν ειδοποιήσει φιλικά προσκείμενα στρατιωτικά τμήματα να καταλάβουν το Κρεμλίνο αν δεν ελέβγαιναν σε προκαθορισμένη ώρα. Αυτό είναι σωστό. Η κατάληψη της Μόσχας από μονάδες της NKVD  μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα δείχνει πως υπήρχε ένα καλά οργανωμένο σχέδιο.

«Φωνή της Αλήθειας», αρ. φυλ. 26, 1-31 Δεκέμβρη 1994

37 χρόνια από τη δολοφονία του κομμουνιστή Δημήτρη Κουφάκη από τους έλληνες ρεβιζιονιστές στην Τσεχοσλοβακία

Ένα από τα πολλά παντοειδεί εγκλήματα που διέπραξαν τα ελληνόφωνα όργανα των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών σε βάρος των ελλήνων κομμουνιστών προσφύγων για να τους τρομοκρατήσουν και να τους υποτάξουν στον χρουστσωφικό ρεβιζιονισμό ήταν και η δολοφονία του συντρόφου Δημήτρη Κουφάκη στις 26 Οχτώβρη 1958 στο Μπερόν της Τσεχοσλοβακίας που διεπράχθηκε από ομάδα τραμπούκων με μαχαίρι και μάλιστα στο σπίτι του την μέρα της γιορτής του. Ο δράστης δολοφόνος Χατζημιχαηλίδης Γιάννης ήταν παλιός χωροφύλακας. Ο σύντροφος άφησε πίσω του τρία ανήλικα παιδιά.

Ακολουθεί η αφήγηση του γιού του:

Στις 26.10.1958 ο πατέρας μου Δημήτρης Κουφάκης γιόρταζε. Το απόγευμα και το βράδυ ερχόνταν επισκέψεις για να του ευχηθούν στη γιορτή του.
Κατά τις 9.μ.μ. κάποιος πέρασε στο διάδρομο της πολυκατοικίας και γύρισε το γενικό διακόπτη και για μιας μείναμε χωρίς φώτα. Αφού βρήκαμε τη βλάβη (ας το πούμε έτσι) γυρίσαμε το διακόπτη και είχαμε πάλι φώς.
Μετά από 20 λεπτά επαναλαμβάνεται το ίδιο και ο μπαμπάς μου βγήκε έξω και είδε 3-4 άτομα. Τους είπε γιατί βρέ παιδιά κάνετε αυτή τη δουλειά? Αν θέλετε ελάτε μέσα να σας κεράσω.  Ακόμα δεν τελείωσε την τελευταία του λέξη δέχθηκε από πίσω μια μαχαίρια στο λαιμό. Οι αίτιοι αμέσως εξαφανίστηκαν αλλά τους γνωρίσαμε. Αμέσως φωνάξαμε των πρώτων βοηθειών που τον πήγε στο νοσοκομείο, αλλά παρόλες τις προσπάθειες που κατέλαβαν οι γιατροί, στις 28.10 δηλαδή μετά από δύο μέρες πέθανε και στις 30.10.1958 έγινε η κηδεία του. Η δική απ' ότι θυμάμαι έγινε κεκλεισμένων των θυρών.

21.10.1995

Φωνή της Αλήθειας, αρ.φυλ. 47, 15-30/11/1995, σελ. 2

Απόστολος Ε. Τρίγκας (1918-1995)

Στις 7 Ιούλη έπαψε να χτυπά η καρδιά του επαναστάτη κομμουνιστή, πιστού και αφοσιωμένου ως το τέλος στα ιδανικά του κομμουνισμού, την υπόθεση της εργατικής τάξης και στην επαναστατική θεωρία των Μάρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν σύντροφου Αποστόλη Τρίγκα.
Ο Αποστόλης Ε. Τρίγκας γεννήθηκε στο χωριό Ζηλευτή (Ζούλιανη)- Τρικάλων. Φοίτησε στο Γυμνάσιο του Μουζακιού και πήρε μέρος στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο πολεμώντας τους Ιταλούς φασίστες επιδρομείς που ήθελαν να σκλαβώσουν την πατρίδα μας.
Στην κατοχή αγωνίστηκε εναντίων των γερμανο-ιταλών φασιστών κατακτητών, πολεμώντας τους από τις γραμμές του ΕΛΑΣ. Το 1943 έγινε μέλος του ΚΚΕ.
Μετά τις προδοτικές συμφωνίες Λιβάνου-Γκαζέρτας-Βάρκιζας ο σύντροφος Αποστόλης δεν παρέδωσε ποτέ το όπλο του και παρέμεινε σε ένοπλες ανταρτο-ομάδες ως τη συγκρότηση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ). Τρία ολόκληρα χρόνια πολέμησε τους αγγλο-αμερικάνους ιμπεριαλιστές και τους ντόπιους μοναρχοφασίστες από τις γραμμές του ηρωικού και ένδοξου ΔΣΕ, καθοδηγούμενου απ' το ΚΚΕ με επικεφαλής τον σ. Νίκο Ζαχαριάδη, φθάνοντας ως το βαθμό του Ταγματάρχη του ΔΣΕ.
Μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ έζησε υποχρεωτικά ως πολιτικός πρόσφυγας στο Κρνόφ της Τσεχοσλοβακίας δουλεύοντας ως δάσκαλος με επιτυχία στο έργο του.
Δοσμένος ολοκληρωτικά στην υπόθεση του κομμουνισμού, ανήκει στη μεγάλη στρατιά των χιλιάδων σταλινικών-ζαχαριαδικών που με επικεφαλής τον Νίκο Ζαχαριάδη απόκρουσαν την ωμή επέμβαση της προδοτικής χρουστσωφικής κλίκας στο ΚΚΕ, απέρριψαν-καταπολέμησαν τη ρεβιζιονιστική γραμμή του 20ου συνεδρίου και της παρασυναγωγής της "6ης Ολομέλειας" και υπεράσπισαν μαχητικά το μαρξισμό-λενινισμό στο πρόσωπο του Ιωσήφ Στάλιν.
Γί αυτή του την επαναστατική στάση κυνηγήθηκε από την προδοτική ομάδα των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη και για ολόκληρες δεκαετίες μετά το '56 υπέστη παντοειδείς διώξεις. Διώχθηκε από δάσκαλος, κλείστηκε ένα χρόνο φυλακή και υποχρεώθηκε να δουλέψει στις οικοδομές, κλπ, κλπ.
Τίποτα απ' όλα αυτά δεν στάθηκε ικανό να κάμψει την επαναστατική ζωή και δράση του προς όφελος της εργατικής τάξης, της υπόθεσης της προλεταριακής επανάστασης, και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.

Φωνή της Αλήθειας, αρ.φυλ. 39, 1-31/7/1995, σελ. 2