Τετάρτη 8 Μαΐου 2013

Η “ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ” ΤΩΝ ΓΚΛΥΞΜΠΟΥΡΓΚ ΚΑΙ Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ

ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ. (αρ. φυλ. 13, σελ 1,4. 15-30 Απριλίου 1994)

Η “ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ” ΤΩΝ ΓΚΛΥΞΜΠΟΥΡΓΚ ΚΑΙ Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ

Ψηφίστηκε το νομοσχέδιο για την απαλλοτρίωση της βασιλικής ‘’περιουσίας’’

Στις 13 Απρίλη ψηφίστηκε επιτέλους στη Βουλή το σχέδιο νόμου που είχε καταθέσει, την 1η Απρίλη, στη Νομοπαρασκευαστική Επιτροπή της Βουλής η κυβέρνηση, το οποίο προβλέπει τη στέρηση της ελληνικής ιθαγένειας της οικογένειας Γκλύξμπουργκ, ακυρώνει τα διαβατήρια και τα ταξιδιωτικά έγγραφα, καταργεί το νόμο ρύθμισης της βασιλικής περιουσίας που είχε ψηφίσει η κυβέρνηση της ΝΔ και απαλλοτριώνει την ‘’περιουσία’’ των Γκλύξμπουργκ υπέρ του ελληνικού δημοσίου. Το νομοσχέδιο ψήφισαν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και του ‘’Κ’’ΚΕ, ενώ η ΠΟΛΑ ψήφισε ‘’ναι’’ για την απαλλοτρίωση της ‘’περιουσίας’’ και ‘’όχι’’ για την αφαίρεση της ιθαγένειας. Ο πολύς Λεντάκης, που κάποτε παρίστανε τον ‘’αριστερό’’, από υπέρμαχος της απελευθέρωσης των εγκληματιών φασιστών συνταγματαρχών, εμφανίζεται τώρα στη Βουλή υπέρμαχος της διατήρησης της ιθαγένειας των Γκλύξμπουργκ παραθέτοντας μάλιστα και ‘’νομικά επιχειρήματα’’! Το αντιδραστικό κόμμα της ΝΔ κατά την ώρα της ψηφοφορίας αποχώρησε επιδεικτικά από τη Βουλή, επιβεβαιώνοντας έτσι, για άλλη μια φορά, το μοναρχοφασιστικό του χαρακτήρα. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει ευθύνη όχι γιατί έφερε αυτή τη στιγμή το νομοσχέδιο για ψήφιση, όπως προσπαθούν να περάσουν στο λαό οι ρεβιζιονιστές βουλευτές, αλλά αντίθετα επειδή το κατέθεσε πολύ καθυστερημένα, δηλαδή 14 χρόνια μετά την πρώτη εκλογική νίκη, πράγμα που έδωσε τη δυνατότητα στο Γκλύξμπουργκ, να μεταφέρει την κινητή ‘’περιουσία’’ του στο εξωτερικό και να κερδίσει δεκαετίες ολόκληρες τεράστια ποσά από την ακίνητη. Το ΠΑΣΟΚ έπρεπε να είχε ρυθμίσει το θέμα από το 1981 και το ότι δεν το έκανε δεν υπάρχει απολύτως καμία δικαιολογία. Όλα τα ζητήματα που αφορούσαν τον έκπτωτο μονάρχη, έπρεπε να είχαν ρυθμιστεί από το 1974. Είναι μεγάλη ευθύνη των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ γι’ αυτό το θέμα. Ποια ήταν όμως η στάση των κομμάτων από τη μέρα της κατάθεσης του νομοσχεδίου μέχρι την ψήφισή του? Ο λαός περίμενε ίσως, σύμφωνα με το δημοψήφισμα του ’74, ότι όλα τα κόμματα θα κρατούσαν την ίδια στάση στα ζητήματα που σχετίζονταν με τον έκπτωτο μονάρχη και εκκρεμούσαν ήδη δυο ολόκληρες δεκαετίες. Δεν έγινε όμως έτσι.

Νέα Δημοκρατία. Σε ανακοίνωσή της η ΝΔ τόνιζε, ‘’ Η κυβέρνηση για να καλύψει την απραξία της, την αδυναμία και την ανικανότητα της να αντιμετωπίσει τα κρίσιμα προβλήματα, επέλεξε να καταθέσει αυτή τη στιγμή το νομοσχέδιο για την βασιλική περιουσία, με σκοπό να αποπροσανατολίσει τον ελληνικό λαό από τα σοβαρά προβλήματα που τον απασχολούν’’. Αμέσως μετά, στις 3 Απρίλη, ο επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ, ο γνωστός μοναρχικός και αυλόδουλος, Κ. Μητσοτάκης, καταγγέλλει το σχέδιο νόμου ως ‘’αντισυνταγματικό’’, ενώ στη συνέχεια γνωστοί μοναρχοφασίστες βουλευτές του ίδιου κόμματος όπως, Ανδρεουλάκος, Παπαδόγγονας, Ξαρχάς, Ζαχαράκης κ.α. ξεσπαθώνουν για δυο ολόκληρες βδομάδες υπέρ του έκπτωτου μονάρχη, προκαλώντας θρασύτατα τα αντιμοναρχικά δημοκρατικά αισθήματα του λαού μας. Και ο Έβερτ στη γραπτή δήλωσή του 13 Απρίλη επαναλαμβάνει τα περί ‘’αποπροσανατολισμού’’ και παραπλάνησης του λαού και τα περί ‘’αντισυνταγματικότητας’’ του νομοσχεδίου. Ολόκληρο το κόμμα της ΝΔ, με τις φιλομοναρχικές του τοποθετήσεις αυτές τις ημέρες, την αποχώρησή του 12 Απρίλη από τη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για τη δήμευση της ‘’περιουσίας’’ του έκπτωτου μονάρχη, αλλά και την αποχώρησή του από τη Βουλή κατά την ώρα της ψηφοφορίας έδειξε με τον πιο πειστικό τρόπο τον αντιδραστικό μοναρχικό του χαρακτήρα και όχι πως θέλει να το παρουσιάσει ο ‘’ριζοσπάστης’’ σε αλλεπάλληλα δημοσιεύματα του, σαν δήθεν μόνο απλή ‘’σύμπλευση της ηγεσίας της ΝΔ με τους νοσταλγούς του Γκλύξμπουργκ’’. Ο ‘’Ρ’’ έγραψε για ‘’ακροβασία αυτού του κόμματος μεταξύ του ‘’εκσυγχρονιστικού’’ του προφίλ και της ισχυρής φιλομοναρχικής ομάδας των βουλευτών της ΝΔ’’ (Ρ, 5.4.94), για ‘’διαπιστευτήρια’’ του Έβερτ στους φιλομοναρχικούς μίλησε για ‘’σύμπλευση της ηγεσίας της ΝΔ με τους νοσταλγούς του Γκλύξμπουργκ’’ (Ρ, 14.4.94) και στον τίτλο ‘’πανηγυρική σύμπλευση ΝΔ με μοναρχικούς’’ (!!!), λες και δεν κράτησε σύσσωμη η ΝΔ την ίδια στάση απέναντι στα ζητήματα που αφορούσαν τον Γκλύξμπουργκ (υπέρ των συμφερόντων του έκπτωτου μονάρχη) και δεν αποχώρησε σύσσωμη από τη Βουλή κατά την ψήφιση του νομοσχεδίου. Απροκάλυπτος, λοιπόν, εξωραϊσμός αυτού του αντιδραστικού φιλομοναρχικού κόμματος από μέρους της ρεβιζιονιστικής ηγεσίας, αλλά και προκλητική στάση απέναντι στους κομμουνιστές και αντιφασίστες που γνωρίζουν καλά, ότι αυτό το κόμμα συγκεντρώνει στις γραμμές του γνωστούς και κρυφούς μοναρχοφασίστες, χουντικούς, απογόνους των συνεργατών των κατακτητών και των δοσιλόγων, των τρομοκρατών, χαφιέδων, βασανιστών, τραμπούκων, κλπ είναιτ ο κόμμα των τρικύκλων και των σιδηρολοστών (Λαμπράκης, Τεμπονέρας, κλπ) και των πρωτοπαλίκαρων της ΕΚΟΦ. Η σημερινή θέση της ρεβιζιονιστικής ηγεσίας για ‘’εκσυγχρονιστική’’ ομάδα Έβερτ είναι επανέκδοση της γνωστής μεταπολιτευτικής τους θέσης της λεγόμενης ‘’φωτισμένης Δεξιάς’’, την οποία ο Λ. Κύρκος διακήρυσσε σε όλους τους τόνους. Με τη ‘’φωτισμένη’’ ή ‘’εκσυγχρονισμένη’’ και μη Δεξιά, η ρεβιζιονιστική ηγεσία σχημάτισε κυβέρνηση το 1989, κάτι που συνέβη για πρώτη φορά και μοναδική ως τώρα φορά στην ιστορία της εκατονταετούς ύπαρξης του ρεβιζιονισμού από τα τέλη του περασμένου αιώνα.

Ηγεσία ‘’Κ’’ΚΕ-Ριζοσπάστης. Πολύ χαρακτηριστικός είναι ο τίτλος του ‘’Ρ’’ την επομένη της κατάθεσης του σχεδίου νόμου, ‘’παιχνίδια με την βασιλική περιουσία’’ (‘’Ρ’’ 2.4.94.)!!! Αναφερόμενος στην κατάθεση γράφει, ‘’πρόκειται ουσιαστικά για μια προσπάθεια αντιπερισπασμού της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και δημιουργίας εντυπώσεων, ενόψει των επερχόμενων ευρωεκλογών, αλλά και της δημοσιοποίησης την ερχόμενη εβδομάδα στη Βουλή του νέου αντιλαϊκού φορολογικού νομοσχεδίου’’. Μήπως αργότερα άλλαξαν στάση? Καθόλου! Στις 11 Απρίλη ο τίτλος του ‘’Ρ’’ είναι ‘’Αποπροσανατολισμού και θρασύτητας συνέχεια..’’ και στη δήλωση του Μ. Μαϊλη (‘’Ρ’’, 12.4.94) (μέλος του ΠΓ) γίνεται λόγος για ‘’αποπροσανατολισμό των εργαζομένων από τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν’’. Την ίδια ημέρα οι ρεβιζιονιστές βουλευτές στην αρμόδια Κοινοβουλευτική Επιτροπή επισημαίνουν τη ‘’χρήση του συγκεκριμένου νομοθετήματος, σαν πόλο αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, όταν την ίδια στιγμή συζητείται το φορολογικό νομοσχέδιο’’ (‘’Ρ’’, 13.4.94). Με άλλα λόγια, ένα πάγιο, σωστό και για δυο ολόκληρες δεκαετίες ανεκπλήρωτο αίτημα του λαού μας, εκείνο της απαλλοτρίωσης της βασιλικής ‘’περιουσίας’’, είναι για τους ρεβιζιονιστές ηγέτες ανύπαρκτο και ‘’παιχνίδι’’, και όταν τίθεται για λύση, αυτοί το χαρακτηρίζουν ‘’πόλο αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης’’(!) και μια ‘’προσπάθεια αντιπερισπασμού της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ’’, και επομένως κατά τους ρεβιζιονιστές δεν έπρεπε να τεθεί για λύση ούτε και τώρα. Τι άλλο μπορεί να σημαίνει η τοποθέτηση αυτή, αν όχι υπεράσπιση των συμφερόντων των Γκλύξμπουργκ στο συγκεκριμένο θέμα? Μα τα ίδια ακριβώς υποστήριξε και η ΝΔ και δεν είναι καθόλου τυχαία η ταύτιση των θέσεων τους, δηλαδή εκείνη του λεγόμενου ‘’αποπροσανατολισμού του λαού’’, που πίσω της υποκρύπτεται η υπεράσπιση των συμφερόντων του έκπτωτου μονάρχη. Ένα άλλο ερώτημα που πλανάται στο λαό είναι γιατί σε αυτά τα 20 χρόνια δεν έθεσαν οι ρεβιζιονιστές βουλευτές αυτό το θέμα στη Βουλή. Την απάντηση και σε αυτό το ερώτημα δίνει η σημερινή στάση τους. Με αυτή την ευκαιρία, ας σημειώσουμε εδώ, ότι είναι ακριβώς αυτή η δεξιά πολιτική γραμμή της ρεβιζιονιστικής ηγεσίας που άφησε και αφήνει ανοιχτό το δρόμο στη δημαγωγία του μεγαλοαστικού κόμματος του ΠΑΣΟΚ και οδήγησε πλήθος κόσμου της αριστεράς στις γραμμές αυτού του κόμματος.

Πέμπτη 2 Μαΐου 2013

Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΝΕΟΥ ΤΥΠΟΥ

ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ (αρ. φυλ. 25, σελ 2, 15-30 Νοέμβρη 1994)

Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΝΕΟΥ ΤΥΠΟΥ

Με αφορμή τα 76 χρόνια του ΚΚΕ (1918-56)

Τις τελευταίες δεκαετίες και ιδιαίτερα σήμερα αμφισβητείται ανοιχτά από διάφορες πλευρές η αναγκαιότητα ύπαρξης του κόμματος νέου τύπου, και μάλιστα γίνεται προσπάθεια να δειχθεί ότι η θεωρία για το κόμμα δεν έχει σχέση με τον Μαρξ, δεν αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του μαρξισμού-λενινισμού. Αυτό καθιστά αναγκαία μια έστω και λειψή ιστορική αναφορά σε αυτό το ζήτημα, χωρίς να αναφερθούμε στα ιδιαίτερα ουσιώδη χαρακτηριστικά του κόμματος νέου τύπου, του επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος του προλεταριάτου. Οι θεμελιωτές του επιστημονικού κομμουνισμού Μαρξ-Ένγκελς, που απόδειξαν τη χρεωκοπία του καπιταλισμού και την αναπόφευκτη αντικατάστασή του από τον κομμουνισμό, δεν αποσαφήνισαν μόνο τον ρόλο του προλεταριάτου σαν νεκροθάφτη του καπιταλισμού και δημιουργό-οικοδόμο της νέας σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας αλλά κατέδειξαν και την αναγκαιότητα συγκρότησης και ύπαρξης του επαναστατικού πολιτικού κόμματος του, χωρίς το οποίο είναι αδύνατη η εκπλήρωση της ιστορικής του αποστολής. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι το πρώτο επαναστατικό πρόγραμμα του προλεταριάτου φέρει τον τίτλο ‘’Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος’’, ενώ ο Ένγκελς πολύ αργότερα στα 1889, αφού πρώτα επαναλαμβάνει τη γνωστή θέση ότι ‘’το προλεταριάτο δε μπορεί να κατακτήσει την πολιτική κυριαρχία… χωρίς βίαιη επανάσταση’’, θεωρεί αναγκαίο να σημειώσει πως ‘’για να είναι το προλεταριάτο, την αποφασιστική στιγμή, αρκετά ισχυρό και να μπορεί να νικήσει – ο Μαρξ κι εγώ υποστηρίζουμε αυτή τη θέση από το 1847- είναι ανάγκη να δημιουργήσει το δικό του κόμμα, που θα διαφέρει από όλα τα άλλα κόμματα και θα αντιτίθεται σε αυτά, που θα έχει συνείδησή του ότι είναι ταξικό κόμμα’’ και επιπλέον υπογραμμίζει ότι το κόμμα πρέπει να ακολουθεί πάντα γραμμή η οποία να μην οδηγεί ποτέ ‘’σε αμφισβήτηση του προλεταριακού ταξικού χαρακτήρα του κόμματος’’. Όπως είναι γνωστό, τα πρώτα εργατικά κόμματα, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, δημιουργήθηκαν στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και στην ιμπεριαλιστική περίοδο του καπιταλισμού έχασαν τον επαναστατικό χαρακτήρα τους, πέρασαν στα χέρια οπορτουνιστών πρακτόρων της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών, μετατράπηκαν σε απλά κοινοβουλευτικά κόμματα και έπαψαν να είναι μαχητικά κόμματα του προλεταριάτου που αγωνίζεται για την υπεράσπιση των συμφερόντων του και τη νίκη του σοσιαλισμού. Η νέα ιμπεριαλιστική περίοδος στην ανάπτυξη του καπιταλισμού, που είναι περίοδος επαναστατικών αγώνων του προλεταριάτου, περίοδος που στην ημερήσια διάταξη μπαίνει η προλεταριακή επανάσταση και η κατάληψη της εξουσίας, θέτει καθήκοντα στο προλεταριάτο που για να ανταποκριθεί σε αυτά έχει ανάγκη την ύπαρξη ενός επαναστατικού μαχητικού κόμματος νέου τύπου, το οποίο για πρώτη φορά δημιουργείτε στη Ρωσία από το Λένιν, το κόμμα των Μπολσεβίκων που αποτέλεσε και το υπόδειγμα για την ίδρυση εκείνη την περίοδο πολλών κομμουνιστικών κομμάτων, μεταξύ των οποίων και του ΚΚΕ, που προσχώρησαν στην Γ΄ Κομμουνιστική Διεθνή που ιδρύθηκε το 1919. Οι επιτυχίες που σημείωσε το διεθνές προλεταριάτο, μαζί και αυτό της χώρας μας, ως τα μέσα της δεκαετίας του ’50 στην πάλη κατά του καπιταλισμού, του φασισμού και του ιμπεριαλισμού και της υπεράσπισης των συμφερόντων και δικαιωμάτων του σε παγκόσμια κλίμακα, στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού και στη δημιουργία του σοσιαλιστικού στρατοπέδου είναι αδιανόητες χωρίς τη δράση και πολύ περισσότερο χωρίς την ύπαρξη των κομμάτων νέου τύπου, των κομμουνιστικών κομμάτων, χωρίς την Γ΄ Κομμουνιστική Διεθνή και το Γραφείο Πληροφοριών με επικεφαλής τον Ι. Στάλιν. Η επικράτηση του χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού στο Μπολσεβίκικο Κόμμα και στη συνέχεια στα άλλα κομμουνιστικά κόμματα προκάλεσε μεγάλη ζημιά που έπαθε το διεθνές προλεταριάτο και οι λαοί, επειδή, πρώτο, ανέτρεψε τη δικτατορία του προλεταριάτου και εξάλειψε σταδιακά το σοσιαλισμό στη Σ.Ε., δεύτερο, διέλυσε το σοσιαλιστικό στρατόπεδο και τρίτο, στέρησε το προλεταριάτο της μαχητικής οργανωμένης πρωτοπορίας του, το κόμμα νέου τύπου. Με λίγα λόγια ο χρουστσιωφικός ρεβιζιονισμός οδήγησε το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα στη σημερινή καταστροφή. Το πέρασμα του ρεβιζιονισμού στο ΚΚΕ, μετά τη γνωστή ωμή και απροσχημάτιστη επέμβαση της προδοτικής ομάδας Χρουστώφ-Μπρέζνιεφ στα εσωτερικά του κόμματος και τη βίαιη καθαίρεση της επαναστατικής ηγεσίας Ζαχαριάδη, μετέτρεψε το ηρωϊκό ΚΚΕ, σε ένα αστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου, το σημερινό ‘’Κ’’ΚΕ. Έτσι η εργατική τάξη και ο λαός μας στερήθηκαν το επαναστατικό κόμμα νέου τύπου, το μαχητικό υπερασπιστή των συμφερόντων τους. Η διεθνής ιστορική πείρα των τελευταίων δεκαετιών από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 και ύστερα έδειξε καθαρά, ότι το προλεταριάτο χωρίς το επαναστατικό κόμμα νέου τύπου, το κομμουνιστικό κόμμα, το κόμμα λενινιστικού-σταλινικού τύπου δε μπορεί ούτε την πολιτική εξουσία να κατακτήσει ούτε τα ταξικά του συμφέροντα να υπερασπίσει αποτελεσματικά, μα ούτε και τις κατακτήσεις σε οποιονδήποτε τομέα μπορεί να διατηρήσει ούτε επιτυχίες να σημειώσει στον αγώνα του κατά του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού. Αντίθετα στην περίοδο της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς και ως το θάνατο του Ι. Στάλιν που οι αγώνες του προλεταριάτου καθοδηγούνταν από τα κομμουνιστικά κόμματα, που ήταν κόμματα νέου τύπου σημειώθηκαν πρωτοφανείς επιτυχίες. Γι’ αυτό κύριος στόχος των επιθέσεων της αστικής τάξης και των πρακτόρων της ρεβιζιονιστών και οπορτουνιστών των διαφόρων αποχρώσεων υπήρξε στο παρελθόν, είναι και σήμερα, θα είναι και στο μέλλον το κόμμα νέου τύπου, που η δημιουργία του αποτελεί ζωτικότατη ανάγκη για τον αγώνα του προλεταριάτου και των άλλων εργαζομένων και επειδή επιπλέον ‘’το κόμμα είναι το συνειδητό τμήμα του προλεταριάτου, το οποίο εισάγει τη σοσιαλιστική συνείδηση στο αυθόρμητο εργατικό κίνημα’’. Στη σημερινή περίοδο στις οργανώσεις που αναφέρονται στο μαρξισμό-λενινισμό και αρνούνται το επαναστατικό κόμμα νέου τύπου ανήκει πρώτα-πρώτα το ‘’Κ’’ΚΕ, επειδή γενικά δεν καθοδηγείται από την κοσμοθεωρία των ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ και ειδικά στα ζητήματα του σοσιαλισμού και της επανάστασης καθοδηγείται από το χρουστσωφικό ρεβιζιονισμό και διάφορες σοσιαλδημοκρατικές απόψεις, ενώ στον οργανωτικό τομέα αποτελεί συνοθύλευμα δεξιών οπορτουνιστικών ομάδων. Το επαναστατικό κόμμα νέου τύπου αρνούνται και οι οπορτουνιστικές αντισταλινικές οργανώσεις ΜΛ-ΚΚΕ, ΚΚΕ ΜΛ, ΕΚΚΕ, ΟΑΚΚΕ, επειδή γενικά στη δράση τους δεν καθοδηγούνται από τον μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό (από καιρό κρατάνε ψηλά την κουρελιασμένη χρουστοφική σημαία των ‘’λαθών του Στάλιν’’) και επειδή ορίζουν το σοσιαλισμό σαν κοινωνία στην οποία διατηρούνται οι δυο βασικές ανταγωνιστικές τάξεις της καπιταλιστικής κοινωνίας, το προλεταριάτο και η αστική τάξη (ο σοσιαλισμός των οπορτουνιστικών αυτών οργανώαεων δίνεται στο παρακάτω απόσπασμα του ΜΛ-ΚΚΕ..’’το προλεταριάτο και η αστική τάξη είναι οι δύο βασικές ανταγωνιστικές τάξεις της καπιταλιστικής κοινωνίας και επίσης παραμένουν ανταγωνιστικές τάξεις και στη σοσιαλιστική κοινωνία’’ Λαϊκος Δρόμος 7.11.92 και Συνδιάσκεψη ΜΛ-ΚΚΕ, 7-9 Ιουνίου 1991). Και στον οργανωτικό τομέα η αντίληψη της ύπαρξης ‘’δυο γραμμών’’ στο κόμμα σημαίνει ανοιχτή άρνηση του κόμματος νέου τύπου, το οποίο έχει πάντα μία μόνο γραμμή, τη μαρξιστική-λενινιστική γραμμή. Και οι μικροαστοί οπορτουνιστές της ΣΑΚΕ αρνούνται το κόμμα νέου τύπου, επειδή στο ζήτημα του σοσιαλισμού καθοδηγούνται από τις αντιλήψεις των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών, ενώ τελευταία στο οργανωτικό ζήτημα προχώρησαν μσε ανοιχτή απόρριψη του κόμματος νέου τύπου, θεωρώντας το ‘’στενό κορσέ’’ και υποκαθιστώντας το με τις ‘’παρέες’’ και τους ‘’ομίλους’’. Η δημιουργία του κόμματος νέου τύπου, ενός λενινιστικού-σταλινικού κόμματος, είναι σήμερα το πιο σπουδαίο, το πρωταρχικό καθήκον των κομμουνιστών. Η συγκρότηση του κόμματος νέου τύπου είναι υπόθεση και υποχρέωση όλων των κομμουνιστών..μέσα και έξω από το ΚΚΕ. Επομένως το πρόβλημα της ενότητας (ιδεολογική-πολιτική-οργανωτική) στη βάση του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού για τη συγκρότηση επαναστατικού ΚΚΕ αναδείχνεται στο υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της στιγμής.