Τετάρτη 8 Μαΐου 2013

Η “ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ” ΤΩΝ ΓΚΛΥΞΜΠΟΥΡΓΚ ΚΑΙ Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ

ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ. (αρ. φυλ. 13, σελ 1,4. 15-30 Απριλίου 1994)

Η “ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ” ΤΩΝ ΓΚΛΥΞΜΠΟΥΡΓΚ ΚΑΙ Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ

Ψηφίστηκε το νομοσχέδιο για την απαλλοτρίωση της βασιλικής ‘’περιουσίας’’

Στις 13 Απρίλη ψηφίστηκε επιτέλους στη Βουλή το σχέδιο νόμου που είχε καταθέσει, την 1η Απρίλη, στη Νομοπαρασκευαστική Επιτροπή της Βουλής η κυβέρνηση, το οποίο προβλέπει τη στέρηση της ελληνικής ιθαγένειας της οικογένειας Γκλύξμπουργκ, ακυρώνει τα διαβατήρια και τα ταξιδιωτικά έγγραφα, καταργεί το νόμο ρύθμισης της βασιλικής περιουσίας που είχε ψηφίσει η κυβέρνηση της ΝΔ και απαλλοτριώνει την ‘’περιουσία’’ των Γκλύξμπουργκ υπέρ του ελληνικού δημοσίου. Το νομοσχέδιο ψήφισαν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και του ‘’Κ’’ΚΕ, ενώ η ΠΟΛΑ ψήφισε ‘’ναι’’ για την απαλλοτρίωση της ‘’περιουσίας’’ και ‘’όχι’’ για την αφαίρεση της ιθαγένειας. Ο πολύς Λεντάκης, που κάποτε παρίστανε τον ‘’αριστερό’’, από υπέρμαχος της απελευθέρωσης των εγκληματιών φασιστών συνταγματαρχών, εμφανίζεται τώρα στη Βουλή υπέρμαχος της διατήρησης της ιθαγένειας των Γκλύξμπουργκ παραθέτοντας μάλιστα και ‘’νομικά επιχειρήματα’’! Το αντιδραστικό κόμμα της ΝΔ κατά την ώρα της ψηφοφορίας αποχώρησε επιδεικτικά από τη Βουλή, επιβεβαιώνοντας έτσι, για άλλη μια φορά, το μοναρχοφασιστικό του χαρακτήρα. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει ευθύνη όχι γιατί έφερε αυτή τη στιγμή το νομοσχέδιο για ψήφιση, όπως προσπαθούν να περάσουν στο λαό οι ρεβιζιονιστές βουλευτές, αλλά αντίθετα επειδή το κατέθεσε πολύ καθυστερημένα, δηλαδή 14 χρόνια μετά την πρώτη εκλογική νίκη, πράγμα που έδωσε τη δυνατότητα στο Γκλύξμπουργκ, να μεταφέρει την κινητή ‘’περιουσία’’ του στο εξωτερικό και να κερδίσει δεκαετίες ολόκληρες τεράστια ποσά από την ακίνητη. Το ΠΑΣΟΚ έπρεπε να είχε ρυθμίσει το θέμα από το 1981 και το ότι δεν το έκανε δεν υπάρχει απολύτως καμία δικαιολογία. Όλα τα ζητήματα που αφορούσαν τον έκπτωτο μονάρχη, έπρεπε να είχαν ρυθμιστεί από το 1974. Είναι μεγάλη ευθύνη των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ γι’ αυτό το θέμα. Ποια ήταν όμως η στάση των κομμάτων από τη μέρα της κατάθεσης του νομοσχεδίου μέχρι την ψήφισή του? Ο λαός περίμενε ίσως, σύμφωνα με το δημοψήφισμα του ’74, ότι όλα τα κόμματα θα κρατούσαν την ίδια στάση στα ζητήματα που σχετίζονταν με τον έκπτωτο μονάρχη και εκκρεμούσαν ήδη δυο ολόκληρες δεκαετίες. Δεν έγινε όμως έτσι.

Νέα Δημοκρατία. Σε ανακοίνωσή της η ΝΔ τόνιζε, ‘’ Η κυβέρνηση για να καλύψει την απραξία της, την αδυναμία και την ανικανότητα της να αντιμετωπίσει τα κρίσιμα προβλήματα, επέλεξε να καταθέσει αυτή τη στιγμή το νομοσχέδιο για την βασιλική περιουσία, με σκοπό να αποπροσανατολίσει τον ελληνικό λαό από τα σοβαρά προβλήματα που τον απασχολούν’’. Αμέσως μετά, στις 3 Απρίλη, ο επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ, ο γνωστός μοναρχικός και αυλόδουλος, Κ. Μητσοτάκης, καταγγέλλει το σχέδιο νόμου ως ‘’αντισυνταγματικό’’, ενώ στη συνέχεια γνωστοί μοναρχοφασίστες βουλευτές του ίδιου κόμματος όπως, Ανδρεουλάκος, Παπαδόγγονας, Ξαρχάς, Ζαχαράκης κ.α. ξεσπαθώνουν για δυο ολόκληρες βδομάδες υπέρ του έκπτωτου μονάρχη, προκαλώντας θρασύτατα τα αντιμοναρχικά δημοκρατικά αισθήματα του λαού μας. Και ο Έβερτ στη γραπτή δήλωσή του 13 Απρίλη επαναλαμβάνει τα περί ‘’αποπροσανατολισμού’’ και παραπλάνησης του λαού και τα περί ‘’αντισυνταγματικότητας’’ του νομοσχεδίου. Ολόκληρο το κόμμα της ΝΔ, με τις φιλομοναρχικές του τοποθετήσεις αυτές τις ημέρες, την αποχώρησή του 12 Απρίλη από τη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για τη δήμευση της ‘’περιουσίας’’ του έκπτωτου μονάρχη, αλλά και την αποχώρησή του από τη Βουλή κατά την ώρα της ψηφοφορίας έδειξε με τον πιο πειστικό τρόπο τον αντιδραστικό μοναρχικό του χαρακτήρα και όχι πως θέλει να το παρουσιάσει ο ‘’ριζοσπάστης’’ σε αλλεπάλληλα δημοσιεύματα του, σαν δήθεν μόνο απλή ‘’σύμπλευση της ηγεσίας της ΝΔ με τους νοσταλγούς του Γκλύξμπουργκ’’. Ο ‘’Ρ’’ έγραψε για ‘’ακροβασία αυτού του κόμματος μεταξύ του ‘’εκσυγχρονιστικού’’ του προφίλ και της ισχυρής φιλομοναρχικής ομάδας των βουλευτών της ΝΔ’’ (Ρ, 5.4.94), για ‘’διαπιστευτήρια’’ του Έβερτ στους φιλομοναρχικούς μίλησε για ‘’σύμπλευση της ηγεσίας της ΝΔ με τους νοσταλγούς του Γκλύξμπουργκ’’ (Ρ, 14.4.94) και στον τίτλο ‘’πανηγυρική σύμπλευση ΝΔ με μοναρχικούς’’ (!!!), λες και δεν κράτησε σύσσωμη η ΝΔ την ίδια στάση απέναντι στα ζητήματα που αφορούσαν τον Γκλύξμπουργκ (υπέρ των συμφερόντων του έκπτωτου μονάρχη) και δεν αποχώρησε σύσσωμη από τη Βουλή κατά την ψήφιση του νομοσχεδίου. Απροκάλυπτος, λοιπόν, εξωραϊσμός αυτού του αντιδραστικού φιλομοναρχικού κόμματος από μέρους της ρεβιζιονιστικής ηγεσίας, αλλά και προκλητική στάση απέναντι στους κομμουνιστές και αντιφασίστες που γνωρίζουν καλά, ότι αυτό το κόμμα συγκεντρώνει στις γραμμές του γνωστούς και κρυφούς μοναρχοφασίστες, χουντικούς, απογόνους των συνεργατών των κατακτητών και των δοσιλόγων, των τρομοκρατών, χαφιέδων, βασανιστών, τραμπούκων, κλπ είναιτ ο κόμμα των τρικύκλων και των σιδηρολοστών (Λαμπράκης, Τεμπονέρας, κλπ) και των πρωτοπαλίκαρων της ΕΚΟΦ. Η σημερινή θέση της ρεβιζιονιστικής ηγεσίας για ‘’εκσυγχρονιστική’’ ομάδα Έβερτ είναι επανέκδοση της γνωστής μεταπολιτευτικής τους θέσης της λεγόμενης ‘’φωτισμένης Δεξιάς’’, την οποία ο Λ. Κύρκος διακήρυσσε σε όλους τους τόνους. Με τη ‘’φωτισμένη’’ ή ‘’εκσυγχρονισμένη’’ και μη Δεξιά, η ρεβιζιονιστική ηγεσία σχημάτισε κυβέρνηση το 1989, κάτι που συνέβη για πρώτη φορά και μοναδική ως τώρα φορά στην ιστορία της εκατονταετούς ύπαρξης του ρεβιζιονισμού από τα τέλη του περασμένου αιώνα.

Ηγεσία ‘’Κ’’ΚΕ-Ριζοσπάστης. Πολύ χαρακτηριστικός είναι ο τίτλος του ‘’Ρ’’ την επομένη της κατάθεσης του σχεδίου νόμου, ‘’παιχνίδια με την βασιλική περιουσία’’ (‘’Ρ’’ 2.4.94.)!!! Αναφερόμενος στην κατάθεση γράφει, ‘’πρόκειται ουσιαστικά για μια προσπάθεια αντιπερισπασμού της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και δημιουργίας εντυπώσεων, ενόψει των επερχόμενων ευρωεκλογών, αλλά και της δημοσιοποίησης την ερχόμενη εβδομάδα στη Βουλή του νέου αντιλαϊκού φορολογικού νομοσχεδίου’’. Μήπως αργότερα άλλαξαν στάση? Καθόλου! Στις 11 Απρίλη ο τίτλος του ‘’Ρ’’ είναι ‘’Αποπροσανατολισμού και θρασύτητας συνέχεια..’’ και στη δήλωση του Μ. Μαϊλη (‘’Ρ’’, 12.4.94) (μέλος του ΠΓ) γίνεται λόγος για ‘’αποπροσανατολισμό των εργαζομένων από τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν’’. Την ίδια ημέρα οι ρεβιζιονιστές βουλευτές στην αρμόδια Κοινοβουλευτική Επιτροπή επισημαίνουν τη ‘’χρήση του συγκεκριμένου νομοθετήματος, σαν πόλο αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, όταν την ίδια στιγμή συζητείται το φορολογικό νομοσχέδιο’’ (‘’Ρ’’, 13.4.94). Με άλλα λόγια, ένα πάγιο, σωστό και για δυο ολόκληρες δεκαετίες ανεκπλήρωτο αίτημα του λαού μας, εκείνο της απαλλοτρίωσης της βασιλικής ‘’περιουσίας’’, είναι για τους ρεβιζιονιστές ηγέτες ανύπαρκτο και ‘’παιχνίδι’’, και όταν τίθεται για λύση, αυτοί το χαρακτηρίζουν ‘’πόλο αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης’’(!) και μια ‘’προσπάθεια αντιπερισπασμού της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ’’, και επομένως κατά τους ρεβιζιονιστές δεν έπρεπε να τεθεί για λύση ούτε και τώρα. Τι άλλο μπορεί να σημαίνει η τοποθέτηση αυτή, αν όχι υπεράσπιση των συμφερόντων των Γκλύξμπουργκ στο συγκεκριμένο θέμα? Μα τα ίδια ακριβώς υποστήριξε και η ΝΔ και δεν είναι καθόλου τυχαία η ταύτιση των θέσεων τους, δηλαδή εκείνη του λεγόμενου ‘’αποπροσανατολισμού του λαού’’, που πίσω της υποκρύπτεται η υπεράσπιση των συμφερόντων του έκπτωτου μονάρχη. Ένα άλλο ερώτημα που πλανάται στο λαό είναι γιατί σε αυτά τα 20 χρόνια δεν έθεσαν οι ρεβιζιονιστές βουλευτές αυτό το θέμα στη Βουλή. Την απάντηση και σε αυτό το ερώτημα δίνει η σημερινή στάση τους. Με αυτή την ευκαιρία, ας σημειώσουμε εδώ, ότι είναι ακριβώς αυτή η δεξιά πολιτική γραμμή της ρεβιζιονιστικής ηγεσίας που άφησε και αφήνει ανοιχτό το δρόμο στη δημαγωγία του μεγαλοαστικού κόμματος του ΠΑΣΟΚ και οδήγησε πλήθος κόσμου της αριστεράς στις γραμμές αυτού του κόμματος.

Πέμπτη 2 Μαΐου 2013

Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΝΕΟΥ ΤΥΠΟΥ

ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ (αρ. φυλ. 25, σελ 2, 15-30 Νοέμβρη 1994)

Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΝΕΟΥ ΤΥΠΟΥ

Με αφορμή τα 76 χρόνια του ΚΚΕ (1918-56)

Τις τελευταίες δεκαετίες και ιδιαίτερα σήμερα αμφισβητείται ανοιχτά από διάφορες πλευρές η αναγκαιότητα ύπαρξης του κόμματος νέου τύπου, και μάλιστα γίνεται προσπάθεια να δειχθεί ότι η θεωρία για το κόμμα δεν έχει σχέση με τον Μαρξ, δεν αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του μαρξισμού-λενινισμού. Αυτό καθιστά αναγκαία μια έστω και λειψή ιστορική αναφορά σε αυτό το ζήτημα, χωρίς να αναφερθούμε στα ιδιαίτερα ουσιώδη χαρακτηριστικά του κόμματος νέου τύπου, του επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος του προλεταριάτου. Οι θεμελιωτές του επιστημονικού κομμουνισμού Μαρξ-Ένγκελς, που απόδειξαν τη χρεωκοπία του καπιταλισμού και την αναπόφευκτη αντικατάστασή του από τον κομμουνισμό, δεν αποσαφήνισαν μόνο τον ρόλο του προλεταριάτου σαν νεκροθάφτη του καπιταλισμού και δημιουργό-οικοδόμο της νέας σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας αλλά κατέδειξαν και την αναγκαιότητα συγκρότησης και ύπαρξης του επαναστατικού πολιτικού κόμματος του, χωρίς το οποίο είναι αδύνατη η εκπλήρωση της ιστορικής του αποστολής. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι το πρώτο επαναστατικό πρόγραμμα του προλεταριάτου φέρει τον τίτλο ‘’Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος’’, ενώ ο Ένγκελς πολύ αργότερα στα 1889, αφού πρώτα επαναλαμβάνει τη γνωστή θέση ότι ‘’το προλεταριάτο δε μπορεί να κατακτήσει την πολιτική κυριαρχία… χωρίς βίαιη επανάσταση’’, θεωρεί αναγκαίο να σημειώσει πως ‘’για να είναι το προλεταριάτο, την αποφασιστική στιγμή, αρκετά ισχυρό και να μπορεί να νικήσει – ο Μαρξ κι εγώ υποστηρίζουμε αυτή τη θέση από το 1847- είναι ανάγκη να δημιουργήσει το δικό του κόμμα, που θα διαφέρει από όλα τα άλλα κόμματα και θα αντιτίθεται σε αυτά, που θα έχει συνείδησή του ότι είναι ταξικό κόμμα’’ και επιπλέον υπογραμμίζει ότι το κόμμα πρέπει να ακολουθεί πάντα γραμμή η οποία να μην οδηγεί ποτέ ‘’σε αμφισβήτηση του προλεταριακού ταξικού χαρακτήρα του κόμματος’’. Όπως είναι γνωστό, τα πρώτα εργατικά κόμματα, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, δημιουργήθηκαν στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και στην ιμπεριαλιστική περίοδο του καπιταλισμού έχασαν τον επαναστατικό χαρακτήρα τους, πέρασαν στα χέρια οπορτουνιστών πρακτόρων της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών, μετατράπηκαν σε απλά κοινοβουλευτικά κόμματα και έπαψαν να είναι μαχητικά κόμματα του προλεταριάτου που αγωνίζεται για την υπεράσπιση των συμφερόντων του και τη νίκη του σοσιαλισμού. Η νέα ιμπεριαλιστική περίοδος στην ανάπτυξη του καπιταλισμού, που είναι περίοδος επαναστατικών αγώνων του προλεταριάτου, περίοδος που στην ημερήσια διάταξη μπαίνει η προλεταριακή επανάσταση και η κατάληψη της εξουσίας, θέτει καθήκοντα στο προλεταριάτο που για να ανταποκριθεί σε αυτά έχει ανάγκη την ύπαρξη ενός επαναστατικού μαχητικού κόμματος νέου τύπου, το οποίο για πρώτη φορά δημιουργείτε στη Ρωσία από το Λένιν, το κόμμα των Μπολσεβίκων που αποτέλεσε και το υπόδειγμα για την ίδρυση εκείνη την περίοδο πολλών κομμουνιστικών κομμάτων, μεταξύ των οποίων και του ΚΚΕ, που προσχώρησαν στην Γ΄ Κομμουνιστική Διεθνή που ιδρύθηκε το 1919. Οι επιτυχίες που σημείωσε το διεθνές προλεταριάτο, μαζί και αυτό της χώρας μας, ως τα μέσα της δεκαετίας του ’50 στην πάλη κατά του καπιταλισμού, του φασισμού και του ιμπεριαλισμού και της υπεράσπισης των συμφερόντων και δικαιωμάτων του σε παγκόσμια κλίμακα, στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού και στη δημιουργία του σοσιαλιστικού στρατοπέδου είναι αδιανόητες χωρίς τη δράση και πολύ περισσότερο χωρίς την ύπαρξη των κομμάτων νέου τύπου, των κομμουνιστικών κομμάτων, χωρίς την Γ΄ Κομμουνιστική Διεθνή και το Γραφείο Πληροφοριών με επικεφαλής τον Ι. Στάλιν. Η επικράτηση του χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού στο Μπολσεβίκικο Κόμμα και στη συνέχεια στα άλλα κομμουνιστικά κόμματα προκάλεσε μεγάλη ζημιά που έπαθε το διεθνές προλεταριάτο και οι λαοί, επειδή, πρώτο, ανέτρεψε τη δικτατορία του προλεταριάτου και εξάλειψε σταδιακά το σοσιαλισμό στη Σ.Ε., δεύτερο, διέλυσε το σοσιαλιστικό στρατόπεδο και τρίτο, στέρησε το προλεταριάτο της μαχητικής οργανωμένης πρωτοπορίας του, το κόμμα νέου τύπου. Με λίγα λόγια ο χρουστσιωφικός ρεβιζιονισμός οδήγησε το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα στη σημερινή καταστροφή. Το πέρασμα του ρεβιζιονισμού στο ΚΚΕ, μετά τη γνωστή ωμή και απροσχημάτιστη επέμβαση της προδοτικής ομάδας Χρουστώφ-Μπρέζνιεφ στα εσωτερικά του κόμματος και τη βίαιη καθαίρεση της επαναστατικής ηγεσίας Ζαχαριάδη, μετέτρεψε το ηρωϊκό ΚΚΕ, σε ένα αστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου, το σημερινό ‘’Κ’’ΚΕ. Έτσι η εργατική τάξη και ο λαός μας στερήθηκαν το επαναστατικό κόμμα νέου τύπου, το μαχητικό υπερασπιστή των συμφερόντων τους. Η διεθνής ιστορική πείρα των τελευταίων δεκαετιών από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 και ύστερα έδειξε καθαρά, ότι το προλεταριάτο χωρίς το επαναστατικό κόμμα νέου τύπου, το κομμουνιστικό κόμμα, το κόμμα λενινιστικού-σταλινικού τύπου δε μπορεί ούτε την πολιτική εξουσία να κατακτήσει ούτε τα ταξικά του συμφέροντα να υπερασπίσει αποτελεσματικά, μα ούτε και τις κατακτήσεις σε οποιονδήποτε τομέα μπορεί να διατηρήσει ούτε επιτυχίες να σημειώσει στον αγώνα του κατά του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού. Αντίθετα στην περίοδο της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς και ως το θάνατο του Ι. Στάλιν που οι αγώνες του προλεταριάτου καθοδηγούνταν από τα κομμουνιστικά κόμματα, που ήταν κόμματα νέου τύπου σημειώθηκαν πρωτοφανείς επιτυχίες. Γι’ αυτό κύριος στόχος των επιθέσεων της αστικής τάξης και των πρακτόρων της ρεβιζιονιστών και οπορτουνιστών των διαφόρων αποχρώσεων υπήρξε στο παρελθόν, είναι και σήμερα, θα είναι και στο μέλλον το κόμμα νέου τύπου, που η δημιουργία του αποτελεί ζωτικότατη ανάγκη για τον αγώνα του προλεταριάτου και των άλλων εργαζομένων και επειδή επιπλέον ‘’το κόμμα είναι το συνειδητό τμήμα του προλεταριάτου, το οποίο εισάγει τη σοσιαλιστική συνείδηση στο αυθόρμητο εργατικό κίνημα’’. Στη σημερινή περίοδο στις οργανώσεις που αναφέρονται στο μαρξισμό-λενινισμό και αρνούνται το επαναστατικό κόμμα νέου τύπου ανήκει πρώτα-πρώτα το ‘’Κ’’ΚΕ, επειδή γενικά δεν καθοδηγείται από την κοσμοθεωρία των ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ και ειδικά στα ζητήματα του σοσιαλισμού και της επανάστασης καθοδηγείται από το χρουστσωφικό ρεβιζιονισμό και διάφορες σοσιαλδημοκρατικές απόψεις, ενώ στον οργανωτικό τομέα αποτελεί συνοθύλευμα δεξιών οπορτουνιστικών ομάδων. Το επαναστατικό κόμμα νέου τύπου αρνούνται και οι οπορτουνιστικές αντισταλινικές οργανώσεις ΜΛ-ΚΚΕ, ΚΚΕ ΜΛ, ΕΚΚΕ, ΟΑΚΚΕ, επειδή γενικά στη δράση τους δεν καθοδηγούνται από τον μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό (από καιρό κρατάνε ψηλά την κουρελιασμένη χρουστοφική σημαία των ‘’λαθών του Στάλιν’’) και επειδή ορίζουν το σοσιαλισμό σαν κοινωνία στην οποία διατηρούνται οι δυο βασικές ανταγωνιστικές τάξεις της καπιταλιστικής κοινωνίας, το προλεταριάτο και η αστική τάξη (ο σοσιαλισμός των οπορτουνιστικών αυτών οργανώαεων δίνεται στο παρακάτω απόσπασμα του ΜΛ-ΚΚΕ..’’το προλεταριάτο και η αστική τάξη είναι οι δύο βασικές ανταγωνιστικές τάξεις της καπιταλιστικής κοινωνίας και επίσης παραμένουν ανταγωνιστικές τάξεις και στη σοσιαλιστική κοινωνία’’ Λαϊκος Δρόμος 7.11.92 και Συνδιάσκεψη ΜΛ-ΚΚΕ, 7-9 Ιουνίου 1991). Και στον οργανωτικό τομέα η αντίληψη της ύπαρξης ‘’δυο γραμμών’’ στο κόμμα σημαίνει ανοιχτή άρνηση του κόμματος νέου τύπου, το οποίο έχει πάντα μία μόνο γραμμή, τη μαρξιστική-λενινιστική γραμμή. Και οι μικροαστοί οπορτουνιστές της ΣΑΚΕ αρνούνται το κόμμα νέου τύπου, επειδή στο ζήτημα του σοσιαλισμού καθοδηγούνται από τις αντιλήψεις των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών, ενώ τελευταία στο οργανωτικό ζήτημα προχώρησαν μσε ανοιχτή απόρριψη του κόμματος νέου τύπου, θεωρώντας το ‘’στενό κορσέ’’ και υποκαθιστώντας το με τις ‘’παρέες’’ και τους ‘’ομίλους’’. Η δημιουργία του κόμματος νέου τύπου, ενός λενινιστικού-σταλινικού κόμματος, είναι σήμερα το πιο σπουδαίο, το πρωταρχικό καθήκον των κομμουνιστών. Η συγκρότηση του κόμματος νέου τύπου είναι υπόθεση και υποχρέωση όλων των κομμουνιστών..μέσα και έξω από το ΚΚΕ. Επομένως το πρόβλημα της ενότητας (ιδεολογική-πολιτική-οργανωτική) στη βάση του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού για τη συγκρότηση επαναστατικού ΚΚΕ αναδείχνεται στο υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της στιγμής.

Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

ΤΟ ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ ΜΟΝΑΡΧΟΦΑΣΙΣΜΟΥ-ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ

ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ (αρ. φυλ. 58, σελ 2, 15-31 Μάη 1996)

Το παιδομάζωμα που άρχισε στην περίοδο του εμφυλίου πολέμου από τους μοναρχοφασίστες και πήρε τότε μεγάλες διαστάσεις, συνεχίστηκε μέχρι και το 1975, σύμφωνα με καταγγελίες των θυμάτων, οι οποίες δημοσιεύονται στον αστικό τύπο και μερικές ατομικές περιπτώσεις έγιναν γνωστές από την τηλεόραση τα δύο τελευταία χρόνια. Αυτό το παιδομάζωμα ήταν η φορολογία σε αίμα που ο λαός μας ιδιαίτερα δε οι προοδευτικοί αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και του εμφυλίου πολέμου και άλλες φτωχές οικογένειες πλήρωσαν στην κυρίαρχη αστική τάξη. Πολλούς τρόπους χρησιμοποίησαν για να αρπάξουν τα παιδιά από τους γονείς τους. Τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης για παράδειγμα τους εκβίαζαν να υπογράψουν δήλωση ‘’μετανοίας’’, διαφορετικά θα έχαναν τα παιδιά τους. Άρπαζαν τα παιδιά από τους γονείς εκείνους που δεν υπέκυπταν στους εκβιασμούς. Άρπαζαν τα παιδιά των μαχητών που αγωνίζονταν από τις γραμμές του ΔΣΕ. Άρπαζαν τα παιδιά των λεγόμενων ‘’συμμοριτόπληκτων’’ κλπ. Οι αρπαγές γίνονται από φασιστικές δεξιές ληστοσυμμορίες αλλά και από το μοναρχοφασιστικό στρατό και τη χωροφυλακή. Άλλος αποτελεσματικός τρόπος αρπαγής παιδιών ήταν τα Μαιευτήρια, όπου το ένα από τα δίδυμα παιδιά το άρπαζαν, παρουσιάζοντάς το ως ‘’πεθαμένο’’, ενώ στο αίτημα των γονιών να τους παραδοθεί το ‘’νεκρό’’ παιδί τους δήλωναν πως οι ίδιοι φρόντισαν για την ‘’ταφή’’ του. Άλλα μέρη από τα οποία αποσπούσαν παιδιά ήταν τα βρεφοκομεία, οικοτροφεία, ιδιωτικές κλινικές και ιδρύματα, όπως ο ‘’Άγιος Στυλιανός’’ στη Θεσσαλονίκη και οι πολλές ‘’παιδουπόλεις’’ (σε αυτές τις λεγόμενες ‘’παιδουπόλεις’’ τα δεκάδες χιλιάδες αρπαγμένα παιδιά υπέστησαν κτηνώδη βασανιστήρια για να αποκηρύξουν τους πατριώτες γονείς τους και να γίνουν ‘’εθνικόφρονες’’ δηλαδή γενίτσαροι του μοναρχοφασισμού) περίπου 70 τον αριθμό, όπως αυτή στη Λέρο, τις οποίες είχε δημιουργήσει η ‘’Φρίκη’’- Φρειδερίκη, πρώην δραστήριο μέλος της χιτλερικής ναζιστικής νεολαίας, για να περιμαζέψει, ‘’προστατέψει’’ και ‘’αναμορφώσει’’ τα παιδιά των ‘’συμμοριτών’’, όπως συκοφαντικά αποκαλούσαν τους πατριώτες αντιφασίστες και κομμουνιστές αντάρτες του ΔΣΕ οι ντόπιοι μοναρχοφασίστες. Ας σημειωθεί πώς υπεύθυνοι για τις εξαφανίσεις των βρεφών ήταν ιερείς, γιατροί, μαίες και διευθυντές των διαφόρων ιδρυμάτων, υπέρμαχοι της ‘’εθνικοφροσύνης’’, δηλαδή του μοναρχοφασισμού. Καραβιές από αυτά τα παιδιά που βρίσκονταν κάτω από την ‘’υψηλή προστασία’’ της Βασίλισσας Φρειδερίκης μεταφέρθηκαν με το υπερωκεάνιο ‘’Β. Φρειδερίκη’’ στην Αμερική για υιοθεσία-πούλημα. Υπολογίζεται πώς τα παιδιά που με αυτούς τους τρόπους αρπάχτηκαν από τους γονείς τους ανέρχονται πάνω από 25.000. Τα παιδιά αυτά υιοθετήθηκαν-πουλήθηκαν. Η τιμή για κάθε παιδί ήταν από 15-30 λίρες, σύμφωνα με αυτά που συχνά καταγγέλλονται στον τύπο. Η αρπαγή για πούληση-υιοθεσία νηπίων, βρεφών και μικρών παιδιών υπήρξε η πρακτική εκδήλωση του ταξικού μίσους και σκληρότητας από τους ‘’νικητές’’ του εμφυλίου πολέμου που διαδραματίστηκε για πολλές δεκαετίες. Αυτοί οι αδίστακτοι άρπαγες απροστάτευτων και αθώων παιδιών κατηγορούσα το ΔΣΕ για ‘’παιδομάζωμα’’, δηλαδή για την απομάκρυνση των παιδιών από τις περιοχές πολεμικών επιχειρήσεων για να γλιτώσουν από το βέβαιο θάνατο και τη μεταφορά τους στις Λαϊκές Δημοκρατίες για να σωθούν. Έχει όμως ο καιρός γυρίσματα και τα πιο μεγάλα ψέματα ‘’έχουν κοντά πόδια’’. Σήμερα τα παιδιά που υιοθετήθηκαν-πουλήθηκαν, χωρίς τα πραγματικά τους ονόματα και τη συγκατάθεση των φυσικών γονιών τους, κάνουν έρευνες στα αρχεία των διαφόρων ιδρυμάτων για να βρουν τους συγγενείς τους, και δίκαια βέβαια έχουν αποσπάσει τη συμπάθεια του κόσμου, ο οποίος φανερά εκδηλώνει τον αποτροπιασμό του και την αγανάκτησή του ενάντια στους εμπόρους ανθρώπινης σάρκας. Τα παιδιά που συγκέντρωσε ο ΔΣΕ με τη συγκατάθεση των γονιών τους, γλιτώνοντας τα έτσι από βέβαιο θάνατο, τις κακουχίες, την πείνα και τις αρρώστιες και τα αναμορφωτήρια του μοναρχοφασισμού μεταφέρθηκαν στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, σπούδασαν εκεί και με τον επαναπατρισμό γύρισαν στη χώρα μας και με τις γνώσεις του προσφέρουν σήμερα τις υπηρεσίες τους στον τόπο μας. Δεν μετατράπηκαν σε γενιτσάρους και γύρισαν στην πατρίδα με το όνομα και το επώνυμό που τους έδωσαν οι γονείς τους. Αυτό δεν ήταν παιδομάζωμα αλλά ένα σωστό μέτρο που έλαβε ο ΔΣΕ και το οποίο συνέβαλε στη διάσωση, την κατάλληλη διαπαιδαγώγηση και μόρφωση αυτών των παιδιών. Κάνοντας μια σύγκριση μεταξύ του παιδομαζώματος του μοναρχοφασιμού και της άρχουσας τάξης γενικά και της διάσωσης των παιδιών από τις φλόγες του πολέμου με πρωτοβουλία του ΔΣΕ μπορούν οι τίμιοι και αντικειμενικά σκεπτόμενοι άνθρωποι να διακρίνουν πώς το πραγματικό παιδομάζωμα ήταν εκείνο του μοναρχοφασιμού και όχι ο μύθος της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας του λεγόμενου ‘’παιδομαζώματος των κομμουνιστοσυμμοριτών’’ με το οποίο δεκαετίες ολόκληρες η αντίδραση έκανε πλύση εγκεφάλου στο λαό μας και το ποιες ήταν οι τραγικές συνέπειες για αυτά τα αθώα θύματα. Να ποιοι ήταν οι εκπρόσωποι της ‘’εθνικοφροσύνης’’ και τους ‘’πίστη- θρησκεία- οικογένεια’’.. αδίστακτοι μαφιόζοι δουλέμποροι δεκάδων χιλιάδων μικρών παιδιών με πρωταγωνιστές- εμπνευστές και οργανωτές τη ναζιφασίστρια Φρειδερίκη – Τσαλδάρη και τους υπουργούς του, τον στρατηγό Βαν Φλιτ, την αμερικάνικη Πρεσβεία, τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών Σπυρίδωνα, κλπ. Να ποια ήταν τα αποτελέσματα της δράσης των εκπροσώπων της ‘’εθνικοφροσύνης’’, ξεπούλημα της χώρας στους αμερικάνους ιμπεριαλιστές, διάλυση χιλιάδων οικογενειών αγωνιστών και άλλων φτωχών εργαζομένων, στέρηση αθώων μικρών υπάρξεων της μητρικής στοργής, αγάπης και της ανατροφής μέσα στο φυσικό οικογενειακό περιβάλλον, βάσανα πίκρα και αγωνία των γονιών και αδελφών που έχασαν τους δικούς τους και τέλος το έγκλημα του αφελληνισμού δεκάδων χιλιάδων ελληνόπουλων, το μεγαλύτερο στην νεότερη ιστορία του τόπου. Αποκαλύφθηκε η υποκρισία τους και τα κοινωνικά εγκλήματα που απέδιδαν στους ταξικούς τους εχθρούς, τα οποία οι ίδιοι είχαν διαπράξει. Αν και με καθυστέρηση άρχισε να αποκαλύπτεται η αλήθεια και να αποδεικνύεται το πραγματικό ‘’ενδιαφέρον’’ της αντιδραστικής αστικής τάξης για τα παιδιά των εργαζομένων.

Σάββατο 27 Απριλίου 2013

Συνέντευξη με τον πρώην πρόεδρο του Κομμουνιστικού Κόμματος Αλβανίας

‘’Φωνή της αλήθειας’’ (αρ. φυλ. 57, σελ 4, 1-15 Μάη 1996 και αρ. φυλ. 58, σελ 4, 15-31 Μάη 1996)

ΑΛΒΑΝΙΑ

Συνέντευξη με τον πρώην πρόεδρο του Κομμουνιστικού Κόμματος Αλβανίας

Αρθρογράφος της ‘’φωνής της αλήθειας’’, όργανο της Κίνησης για ενιαίο ΚΚΕ (1918-1955), βρέθηκε στις αρχές Απρίλη του 1996 και ήρθε σε επαφή με τον πρώην πρόεδρο του Κ.Κ. Αλβανίας (απαγορευμένου από το φασιστικό καθεστώς του Μπερίσια) και πήρε την παρακάτω συνέντευξη, την οποία με καθυστέρηση παρουσιάζουμε.

Ερ. Θα μπορούσατε σ. Χ. Μιλόσι να μας ενημερώσετε για τα αίτια της πτώσης του σοσιαλισμού στη Σοσιαλιστική Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας;

Απ. Μία σταλινική ρήση λέει από ότι θυμάμαι, ‘’Προδότης ο άνθρωπος δεν γεννιέται, αλλά στην πορεία της ζωής του γίνεται’’. Οι Αλβανοί είχαν εμπιστοσύνη στην καθοδήγησή τους και δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι οι ηγέτες τους ήταν προδότες. Όπως ανέφερα παραπάνω, σύμφωνα με την σταλινική ρήση, ‘’ ο άνθρωπος δεν γεννιέται προδότης αλλά στην πορεία της ζωής του γίνεται προδότης’’, έτσι και οι καθοδηγητές του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας (ΚΕΑ) δε γεννήθηκαν προδότες, αλλά στην πορεία έγιναν. Η Αλβανία ήταν το τελευταίο φρούριο του σοσιαλισμού στην Ευρώπη. Η ιστορία μας έχει διδάξει ότι η προδοσία είναι εκείνη που γκρεμίζει και το τελευταίο ισχυρό φρούριο. Δεν ήταν η Σοβιετική Ένωση το πιο δυνατό φρούριο της επανάστασης και του σοσιαλισμού στον κόσμο; Ήταν! Αλλά την ανέτρεψε η προδοσία του Ν. Χρουστσόφ και της ομάδας του. Θέλησαν να βγάλουν τον Ι.Β. Στάλιν από την κομματική και πολιτική σκηνή και το πέτυχαν με τη δολοφονία του. Τον δολοφόνησαν και μαζί με αυτόν δολοφόνησαν και το σοσιαλισμό στην Ευρώπη, με εξαίρεση την Αλβανία, η οποία ήταν η μοναδική, μικρή χώρα, που βρισκότανε περικυκλωμένη από μεγάλους εχθρούς της. Τους απόκρουσε όλους χωρίς να μετακινηθεί από τις θέσεις της, όσο ζούσε ο καθοδηγητής της, όχι μόνο του κόμματος αλλά και ολόκληρου του αλβανικού λαού, ο Ενβέρ Χότζα. Η Αλβανία συνέχιζε να οικοδομεί τον σοσιαλισμό. Όμως μετά τον θάνατο του Ενβέρ Χότζα, οι προδότες ανάτρεψαν το σοσιαλισμό και στην Αλβανία. Ο προδότης Ραμίζ Αλία κήρυξε χωρίς αξία τον ηγετικό ρόλο του κόμματος, την δικτατορία του προλεταριάτου και την ταξική πάλη. Αυτά ήταν οι τρείς βασικές θεμελιώδεις κανόνες στους οποίους στηρίζεται η κρατική εξουσία του σοσιαλισμού. Απορρίφθηκαν αυτοί οι θεμελιώδεις κανόνες και ο σοσιαλισμός ανατράπηκε. Ο προδότης Ραμίζ Αλία, υποβάθμισε όλο το κόμμα, προτείνοντας ανοιχτές συγκεντρώσεις του κόμματος, στις οποίες μπορούν να πάρουν μέρος τόσο οι ήρωες του αγώνα για τη λευτεριά και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού όσο και οι εγκληματίες πολέμου, οι κλέφτες, εχθροί που ήταν κλεισμένοι στις φυλακές. Εφαρμόζοντας αυτό το άνοιγμα, στην πραγματικότητα έκλεισε τελειωτικά την επιρροή του κόμματος στις λαϊκές και κομματικές μάζες. Ο προδότης Ραμίζ Αλία, έβγαλε από την φυλακή τους εγκληματίες, αφόπλισε τους αξιωματικούς της Λαϊκής Δημοκρατίας, επέτρεψε σε δεκάδες πράκτορες και πρακτορεία που ερχότανε και κυκλοφορούσαν ελεύθεροι σε όλη την Αλβανία, εξαλείφοντας το υπουργείο των Εσωτερικών. Ο προδότης Ραμίζ Αλία, αντικατέστησε την Κ.Ε. του κόμματος με μια επιτροπή για να προετοιμάσει τη σύγκλιση του 10ου Συνεδρίου του κόμματος. Γεγονός που το κόμμα θα εκπροσωπούνταν στο συνέδριο χωρίς κεφαλή. Ο προδότης Ραμίζ Αλία, ενεργούσε πραξικοπηματικά στο κράτος και την κυβέρνηση και στη θέση του πρωθυπουργού και της Βουλής, σχημάτισε μια Επιτροπή προεδρική. Ο προδότης Ραμίζ Αλία καταργώντας το Σύνταγμα και χωρίς να ρωτήσει τη βάση του Κόμματος, διακήρυξε τον πολυκομματισμό, εκτελώντας και εκπληρώνοντας έτσι με διαβολικό τρόπο την επιθυμία του ιμπεριαλισμού για την κυριαρχία της αντεπανάστασης. Το 1990 η εφημερίδα του Κόμματος ‘’ Zeri I populit’’ ανοιχτά με άρθρο της άσκησε κριτική στον Ι.Β. Στάλιν. Όλοι οι προδότες και ρεβιζιονιστές την ανατροπή του σοσιαλισμού την άρχισαν με την πάλη ενάντια στον Στάλιν. Έτσι ενήργησε και ο Ραμίζ Αλία. Ο αγώνας ενάντια στο Στάλιν ήταν στην πραγματικότητα και αγώνας ενάντια στον Ενβέρ Χότζα. Μπροστά σε αυτή την προδοσία έλλειψε η επαγρύπνηση. Τα μέλη του κόμματος και οι απλοί άνθρωποιτου λαού εξέφρασαν την επαναστατικότητά τους οργανώνοντας συγκεντρώσεις, διαμαρτυρίες, με γράμματα προς τα ηγετικά μέλη του Κόμματος. Αλλά η φωνή διαμαρτυρίας τους δεν εισακούστηκε. Πραγματοποιήθηκε η μεγάλη προδοσία του σοσιαλισμού και στην Αλβανία. Έτσι πραγματοποιήθηκαν τα όνειρα των ιμπεριαλιστών, όχι μόνο για την ανατροπή του σοσιαλισμού στην Αλβανία, αλλά και για το κύρος της Αλβανίας.

Γι’ αυτό όσες φορές μπαίνει το ερώτημα για το ζήτημα της ανατροπής του σοσιαλισμού στην Αλβανία, δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι ο βασικός παράγοντας ήταν η προδοσία από τα μέσα. Ο Στάλιν είχε πει στον Ενβέρ Χότζα, ‘’εάν θα είναι γερά ενωμένο από τα μέσα το Κόμμα, δεν μπορεί να σας κουνήσει ο εχθρός’’. Ο Ενβέρ Χότζα από την πλευρά του είχε πει, ‘’εάν χαλαρώσει η επαγρύπνηση στις γραμμές του Κόμματος, τότε ούτε το κόμμα ούτε ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να επικρατήσει’’. Τα τελευταία γεγονότα στην Αλβανία επιβεβαίωσαν στην πράξη τα παραπάνω λόγια. Η πτώση του σοσιαλισμού στην Αλβανία δια μέσου της προδοσίας ήταν μια απώλεια μεγάλη, όχι μόνο για τον Αλβανικό λαό, αλλά για ολόκληρο το κομμουνιστικό κίνημα στον κόσμο. Κάτω από αυτές τις συνθήκες φτάσαμε στο συμπέρασμα ότι ο Ραμίζ Αλία είναι όχι μόνο εχθρός του ΚΕΑ και του σοσιαλισμού στην Αλβανία, αλλά ένας προδότης τους διεθνούς κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος.

Ερ. Ποια είναι η σημερινή κατάσταση στη χώρα σας;

Απ. Οι απώλειες ήταν και είναι αρκετές. Ο Αλβανικός λαός επί αιώνες συνέχεια επιθυμούσε και αγωνιζότανε για την ελευθερία του και την εθνική του ανεξαρτησία. Μόνο τον 15ο αιώνα καθοδηγούμενος από τον Σκεντέρμπεη, ο αλβανικός λαός ήταν κυρίαρχος στη χώρα για 25 χρόνια. Βρέθηκε υπό την κατοχή των τούρκων. Στις 29.11.1924 ο αλβανικός λαός έγινε κυρίαρχος στη χώρα του όχι για πολύ καιρό. Μόνο από τις 29.11.1944 με καθοδήγηση το Κ.Κ. Αλβανίας με επικεφαλής το σ. Ενβέρ Χότζα, ο αλβανικός λαός κατόρθωσε να αποκτήσει την πραγματική του ελευθερία και την εθνική του ανεξαρτησία. Οι συνθήκες του επέβαλαν και πράγματι δημιούργησε έναν στρατό δυνατό για την υπεράσπιση των νικών του, εναντίον των κατακτητών, ιταλών φασιστών και γερμανών ναζιστών, συνάμα δε και ενάντια στην αστική τάξη που την εκπροσωπούσε το Μπάλι Κομπετάρ και το Λεγκαλιτέτ. Από ηλικία 14 ετών όλοι οι αλβανοί ήταν οπλισμένοι. Ούτε ένας εχθρός δεν μπορούσε να μπει ζωντανός στην Αλβανία. Η άμυνα της χώρας ήταν σε άριστη κατάσταση. Η Αλβανία δεν ήταν μέλος των στρατιωτικών συμφώνων της Βαρσοβίας και του ΝΑΤΟ. Οικοδομούσε τον σοσιαλισμό και όλες τις νίκες σε όλους τους τομείς της σοσιαλιστικής κοινωνίας τις προστάτευε με τις δικές της δυνάμεις. Αυτή ήταν η δύναμη του σοσιαλισμού. Τώρα αυτή η άμυνα και οι νίκες δεν υπάρχουν πλέον. Χιλιάδες αξιωματικοί με ακαδημαϊκή κατάρτιση πετάχτηκαν στο δρόμο από το καπιταλιστικό καθεστώς του Μπερίσα, οι οποίοι αναγκάζονται να πουλούν μπανάνες, τσιγάρα και άλλα μικροπράγματα για να κερδίζουν το ψωμί τους. Πολλοί άλλοι έχουν πάρει το δρόμο της προσφυγιάς σε διάφορες χώρες. Ο πρώην υπουργός της Εθνικής Άμυνας της Αλβανίας δουλεύει ως πρόσφυγας σε σας, στην Ελλάδα. Το σημερινό κράτος έχει πουλήσει πολύ οπλισμό και πυρομαχικά μέσω της μαύρης αγοράς όπου μπορούσε. Τα παιδιά της Αλβανίας χωρίς να εκπληρώσουν την στρατιωτική τους θητεία παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς μακριά από την πατρίδα τους. Με μια τέτοια κατάσταση η ελευθερία και ανεξαρτησία της χώρας μας βρίσκεται σε κίνδυνο. Σε αυτή την κατάσταση έριξε την Αλβανία η αποκατάσταση του καπιταλισμού. Στην περίοδο της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη χώρα μας αναπτύχθηκε μια ισχυρή ελαφριά βιομηχανία, ενώ συνάμα έμπαιναν και οι βάσεις της οικοδόμησης της βαριάς βιομηχανίας. Ο εργαζόμενος στη χώρα μας είχε δουλειά. 800.000 εργάτες δούλευαν χωρίς άγχος στα υφαντουργεία, στην επισιτιστική βιομηχανία, στην εξόρυξη κάρβουνου, ναύτα, χαλκού, νίκελ, ασφάλτου, ηλεκτρικής ενέργειας και σε πολλές άλλες επιχειρήσεις. Αυτά όλα σήμερα καταστράφηκαν. Ο εξωτερικός και εσωτερικός εχθρός πραγματοποιεί την στρατηγική του, να πεταχτεί η εργατική τάξη στους δρόμους και να μην είναι συγκεντρωμένη στα κέντρα δουλειάς, ώστε να μην μπορεί να οργανώσει την άμυνά της ενάντια στους νέους αστούς και όλα να έρχονται από το εξωτερικό. Στην περίοδο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στη χώρα μας πραγματοποιήθηκαν μεγάλες αλλαγές και στην αγροτική οικονομία. Για πρώτη φορά στην ιστορία της, η Αλβανία κατόρθωσε να εξασφαλίσει το ψωμί για όλο της το λαό. Η γεωργική παραγωγή είχε φτάσει σε διεθνές επίπεδο. Όμως στις σημερινές συνθήκες καπιταλισμού, όλα καταστράφηκαν. Έκαψαν χιλιάδες εκτάρια περιβόλια με μηλιές, αχλαδιές, αμπέλια και άλλα οπωροφόρα δέντρα, πραγματοποιώντας την στρατηγική, ότι έκτισαν οι κομμουνιστές να καταστραφεί, για να μην μα θυμίζει το σοσιαλιστικό καθεστώς. Με το μίσος τους ενάντια στους κομμουνιστές μετέτρεψαν και έφεραν την Αλβανία σε επίπεδο μηδέν. Σήμερα χιλιάδες αλβανοί δεν έχουν να αγοράσουν το καθημερινό τους ψωμί. Το αλβανικό χωριό καταστρέφεται κυριολεκτικά. Τα χωριά εγκαταλείπονται από τους κατοίκους τους που συγκεντρώνονται στα κέντρα και ζουν σε παραπήγματα. Αυτή είναι η σημερινή Αλβανία στην περίοδο του καπιταλισμού που εφαρμόζει ο Μπερίσα. Ο σοσιαλισμός εξάλειψε την αγραμματοσύνη σε μία χώρα που το 1945 ήταν 96% του αλβανικού λαού αναλφάβητος. Μέχρι τότε η Αλβανία είχε μόνο 380 διανοούμενους για όλους τους βασικούς τομείς, ενώ στα χρόνια του σοσιαλισμού η διανόηση ξεπέρασε τις 100.000. Δεκάδες χιλιάδες από αυτούς που είχαν ανώτατη επιστημονική μόρφωση είναι σήμερα χωρίς δουλειά ή πήραν το δρόμο της προσφυγιάς για να επιζήσουν. Στη χώρα μας έκαψαν και κατέστρεψαν πολλά σχολεία. Χιλιάδες παιδιά, κυρίως στην ύπαιθρο δεν πηγαίνουν σχολείο και μένουν αγράμματα. Αυτός είναι ο σύγχρονος καπιταλισμός στη σημερινή Αλβανία. Ο σοσιαλισμός είχε εξασφαλίσει στον αλβανικό λαό τέτοιο σύστημα που δεν υπήρχε διαφορά μεταξύ πόλεων και υπαίθρου. Ο μέσος όρος ζωής του λαού μας την απελευθέρωση ήταν μόνο 36 χρόνια, ενώ με την περίοδο του σοσιαλισμού ο μέσος όρος έφτασε στα 75 χρόνια, δηλαδή πάνω από το διπλάσιο. Την καπιταλιστική προπαγάνδα ενδιέφερε να παρουσιάζει την Αλβανία σαν την πιο φτωχή στον κόσμο. Αλλά σε αυτή την Αλβανία δεν πέθανε ούτε ένας άνθρωπος από την πείνα και την αρρώστια χωρίς την επέμβαση του γιατρού, τη στιγμή που στον κόσμο πέθαιναν πάνω από 18.000.000 άνθρωποι το χρόνο, λόγω της κακής διατροφής και έλλειψης υγειονομικής περίθαλψης. Στην Αλβανία δεν υπήρχαν άστεγοι και άνεργοι, ενώ στην Ευρώπη υπήρχαν και υπάρχουν πάνω από 18-20.000.000 άνεργοι. Στη σοσιαλιστική Αλβανία και η παραμικρή καθυστέρηση στην επέμβαση γιατρών έπαιρνε χαρακτήρα κρατικού προβλήματος, ενώ σήμερα στην καπιταλιστική Αλβανία μπορεί να πεθάνει ολόκληρο το χωριό, κανένας δεν ανησυχεί. Σήμερα, η καπιταλιστική προπαγάνδα ξερνάει οχετό κατηγορίες ενάντια στην περίοδο του σοσιαλισμού, αλλά δεν ανησυχεί καθόλου όταν ο άρρωστος πεθαίνει μπροστά στην αμπουλάντζα, αν δεν έχει να πληρώσει. Ο σοσιαλισμός διαπαιδαγώγησε μια νεολαία, η οποία πήγαινε με τα βιβλία στο Πανεπιστήμιο, και στις διακοπές εθελοντικά έπαιρνε μέρος στην οικοδόμηση του σιδηροδρομικού δικτύου της χώρας μας. Σήμερα στην Αλβανία έχουν μείνει κυριολεκτικά οι γέροντες, οι οποίοι φυτοζωούν, διότι οι νέοι για να εξασφαλίσουν το ψωμί της ημέρας και να βοηθήσουν τους δικούς τους, αν βέβαια, θα μπορέσουν, έχουν πάρει το δρόμο της προσφυγιάς. Αυτή η πραγματικότητα είναι μεν πικρή, αλά τη γνωρίζει και ο λαός αφού εδώ ζουν πάνω από 400.000 αλβανοί. Η προπαγάνδα των ΜΜΕ της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης της Ελλάδας και ο ελληνικός ρεβιζιονισμός δεν έχουν αναφερθεί στα πραγματικά αίτια που ανάγκασαν τους νέους της Αλβανίας να έλθουν στην Ελλάδα. Είναι προς τιμή της ελληνικής νεολαίας που πίεσε το ελληνικό κράτος να πάρει μέτρα προς όφελος των αδελφών τους αλβανών που δουλεύουν και ζουν στην Ελλάδα. Ο σοσιαλισμός έδειχνε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τη διαπαιδαγώγηση και για το μέλλον της νεολαίας από τα μικρά χρόνια. Στη σημερινή καπιταλιστική Αλβανία συμβαίνουν πολλά μεγάλα τραγικά γεγονότα. Εκατοντάδες παιδιά της Αλβανίας τα βλέπεις στους δρόμους να ζητιανεύουν, να ψάχνουν στα σκουπίδια για κανέναν ξεροκόμματο, όχι μόνο στους δρόμους των πόλεων της Αλβανίας αλλά και σε διάφορες πόλεις άλλων χωρών. Εκατοντάδες παιδιά τα έχουν κλέψει οι εμποράνθρωποι και τα πουλούν στα παιδοπάζαρα μακριά από την πατρίδα τους. Εκατοντάδες κορίτσια 12-14 χρόνων έχουν κλαπεί από σωματέμπορους σε οίκους ανοχής σε πόλεις της Ευρώπης, ακόμα και στην Ελλάδα. Η ευρωπαϊκή μπουρζουαζία που τόσο πολύ της άρεσε να αποκαλεί την σοσιαλιστική Αλβανία σαν την πιο φτωχή χώρα του κόσμου, κλείνει τα μάτια της στη σημερινή κατάντια και μπροστά στις δραματικές καταστάσεις που της επέβαλαν. Πόσο γρήγορα ξέχασαν οι εχθροί του σοσιαλισμού, ότι στα ελεύθερα χρόνια από την απελευθέρωση και ως την προδοσία από τα μέσα με τον προδότη Ρ. Αλία, η σοσιαλιστική Αλβανία είχε τα πιο χαμηλά νοίκια στον κόσμο και ήταν επίσης πρώτη στην παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος, η αγροτική παραγωγή στην Αλβανία έφτασε στους 12 τόνους σιτηρά ανά εκτάριο. Ο καπιταλισμός στη χώρα μας, στο λαό της Αλβανίας έφερε πολλά κακά και προκάλεσε διάφορα δραματικά γεγονότα, τα οποία είναι πρωτοφανή στην ιστορία της χώρας μας σε όλη της την ύπαρξη. Στην περίοδο του Ε. Χότζα είχαν κλείσει ολοκληρωτικά όλες οι παλιές πληγές του παρελθόντος, δημιουργώντας μια πραγματική Λαϊκή Δημοκρατία, η οποία πήγαζε από το λαό. Το 76% και πάνω του ΑΕΠ μοιράζονταν στο λαό και τα 24% πήγαινε στο κράτος και τις άλλες κοινωνικές ανάγκες. Σήμερα αυτές οι πληγές ανοίγονται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Στην Αλβανία επανέφεραν το νόμο της αντιδικίας. Πολλά νέα παιδιά έχουν δολοφονηθεί για γεγονότα που έγιναν πριν 50 χρόνια, στην περίοδο της κατοχής. Στην Αλβανία ψηφίστηκε νόμος για τη γενοκτονία των αγωνιστών που πήραν μέρος στον αγώνα ενάντια στους ξένους ιταλούς και γερμανούς κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους. Σήμερα στην καπιταλιστική Αλβανία όλοι εκείνοι που κάνουν κριτική στο καθεστώς του Μπερίσα, κλείνονται, χωρίς δίκες στις μεσαιωνικές φυλακές, τις οποίες δοκίμασαν και μερικοί έλληνες δημοσιογράφοι στη δίκη των μελών της ‘’Ομόνοιας’’. Όμως όταν ήρθαν στην Ελλάδα σώπασαν και δεν κατάγγειλαν στην κοινή γνώμη της χώρας τους την τρομοκρατική αυτή κατάσταση που δοκίμασαν στη σημερινή ‘’δημοκρατική’’ Αλβανία. Σήμερα στη δημοκρατία του Μπερίσα, και κυρίως στα βόρεια μέρη της χώρας μας, υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες οικογένειες που φοβούνται να κυκλοφορήσουν ελεύθερα και αυτό λόγο της αντιδικίας. Ο λαός στις πρώτες εκλογές γελάστηκε και έδωσε ψήφο στον Μπερίσα. Αλλά το δημοψήφισμα για την έγκριση του φασιστικού συντάγματος ο λαός το απόρριψε συντριπτικά. Ο λαός διερωτάται για το Μπερίσα, είναι ‘’δημοκράτης ή φασίστας’’;

Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

Η ΕΠΑΓΡΥΠΝΗΣΗ ΕΣΩΣΕ ΤΟΝ ΣΤΑΛΙΝ

Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ (αρ. φυλ. 51, σελ 3, 1-15 Φλεβάρη 1996)

5 Σεπτέμβρη 1944. Ερημικό σταυροδρόμι κοντά στο χωριουδάκι Καραμάνοβο του νομού Σμολένσκ. Στη σκοπιά ο υπολοχαγός πολιτοφυλακής Βέτροφ. Μούσκεμα η χλαίνη από τη βροχή. Τα μάτια του κλείνουν από την κούραση. Είχε σημάνει συναγερμός. Πάνω από τη γραμμή του μετώπου αντιαεροπορικά ανοίξανε πυρά σε γερμανικό αεροπλάνο. Και ο Βέτροφ τρείς ολόκληρες ώρες στεκότανε στην άκρη του δρόμου, γεμάτος από λάσπη. Παρατηρούσε. Αυτοκίνητα, κάρα.. φρενάρει μια μοτοσυκλέτα. Πάνω της δυο στρατιωτικοί, ένας ταγματάρχης και η συνοδοιπόρος του, ανθυπολοχαγός. Στο στήθος του ταγματάρχη – Άστρο ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης-. Ελέγχοντας τα ντοκουμέντα ο Βέτροφ διάβασε, ‘’Τάβριν Π.Ι., υποδιοικητής της Μονάδας ‘’Σμερς’’ της 39ης Στρατιάς του 1ου Πολεμικού Μετώπου της Βαλτικής’’. Στον πόλεμο υπήρχε κανονισμός περιττές ερωτήσεις να μην κάνουν σε τέτοιους διακεκριμένους αξιωματικούς. Όμως ο Βέτροφ ρώτησε, ‘’ Έρχεστε με τη μοτοσυκλέτα από τη Βαλτική’’ – ‘’Μα τι ερωτήσεις είναι αυτές’’, τον κατσάδιασε ο ταγματάρχης. Ωστόσο η αλαζονεία του δεν έκαμψε τον Βέτροφ. ‘’Περίεργο πράγμα, σκέφτηκε. Όλη τη νύχτα έβρεχε και ο ταγματάρχης με τη συνοδοιπόρο του δεν βραχήκανε’’. Σας παρακαλώ, να πάτε στο Καραμάνοβο. Πρέπει να σημειώσουν εκεί ότι περάσατε από εμάς’’.- ‘’Δεν έχετε τι να κάνετε εδώ στα μετόπισθεν!’’, εξοργίστηκε ο ταγματάρχης. Όμως προς βοήθεια του Βέτροφ προστρέξανε οι συνεργάτες του πολιτοφύλακες. Στο χωριό Καρμάνοβο ο ταγματάρχης έδειξε στο τμήμα του Υπουργείου Εξωτερικών το βιβλιάριο αξιωματικού και το τηλεγράφημα της Γενικής Διοίκησης της Μονάδας ‘’Σμερς’’, που πιστοποιούσε ότι καλούνταν στη Μόσχα. Όμως ο Βετρόφ σε ένα άλλο δωμάτιο και κατάφερε να συνδεθεί ακαριαία μέσω της πόλης Γηζαής με τη Μόσχα. Ήταν 5 η ώρα το πρωί. Του απάντησαν αμέσως, ‘’Στο επιτελείο της 39ης Στρατιάς Τάβριν δεν υπάρχει και ότι η στη Μόσχα δεν τον είχαν καλέσει. Ο Βετρόφ έτρεξε να ερευνήσει τη μοτοσυκλέτα του ταγματάρχη’’. Εκεί στο κοφάνι της ανακάλυψε 7 πιστόλια, χειροβομβίδες, μια νάρκη, ένα όπλο άγνωστης κατασκευής, 16 σφραγίδες, έντυπα ντοκουμέντων.. Αποκαλύφτηκε ότι ο Τάβριν ήταν ο Πιότρ Ιβάνοβιτς Σίλο, πρώην διοικητής λόχου πολυβόλων του Πολεμικού Μετώπου Καλόνιν. Πριν τον πόλεμο ήταν λογιστής στο Σαράτοβο. Είχε καταδικαστεί για καταχρήσεις. Στη φυλακή σκάρωσε ομάδα και δραπέτευσε. Με ψεύτικες βεβαιώσεις πήρε ταυτότητα με το επώνυμο ‘’Τάβριν’’. Επιστρατεύτηκε. Πολέμησε. Το Μάη του 1942 τον καλέσανε στο ειδικό τμήμα του Μετώπου να εξακριβώσουν, γιατί άλλαξε το επώνυμο του από Σίλο σε Τάβριν. Την ίδια νύχτα το έσκασε. Πέρασε γραμμή του Μετώπου και παραδόθηκε στους Γερμανούς. Εκεί συναντήθηκε με τον Γ.Ν. Ζιλενκόφ, πρώην μέλος του Πολεμικού Συμβουλίου της 24ης Στρατιάς, με τον οποίον προπολεμικά βρέθηκαν στην ίδια φυλακή. Ήταν το δεξί χέρι στο στρατηγό Βλάσοφ που είχε περάσει με το μέρος των Γερμανών φασιστών. Υποσχέθηκε στον Τάβριν ότι θα τον τακτοποιούσε πολύ καλά. Από το πρωτόκολλο της ανάκρισης του Π.Ι. Σίλο, ‘’ τις τελευταίες μέρες Αυγούστου του 1943 στάλθηκα στο Βερολίνο στον συνταγματάρχη των Ες-Ες Γκρέϊφε. Διευκρίνισε τους λόγους που με ώθησαν να συνεργαστώ με τη γερμανική κατασκοπεία.. Μου είπε ότι μπορεί να με χρησιμοποιήσει για κατασκοπεία, για δολιοφθορές, ή και τρομοκρατίας’’ (Από τα Κρατικά Αρχεία της ΕΣΣΔ). Έναν ολόκληρο χρόνο τον εκπαιδεύανε στο Βερολίνο. Δουλεύανε προσεκτικά το ‘’μύθος’’. Έπρεπε να παρουσιαστεί στη Μόσχα σαν Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης. Εκτός από το Άστρο του Ήρωα, η γερμανική κατασκοπεία του ετοίμασε παράσημο ‘’Λένιν’’, παράσημο ‘’Αλεξάντρ Νέφσκι’’, δυο παράσημα Ερυθρού Αστέρα και δυο μετάλλια ‘’Για Ανδρεία’’. Στην τσέπη από το χιτώνιο φύλαγε ένα τριμμένο φύλλο της ‘’Πράβντα’’, που είχε τυπωθεί στο Βερολίνο, όπου ήταν δημοσιευμένο ρεπορτάζ για τα ‘’κατορθώματα’’ του Τάβριν στο Μέτωπο. Στο στρατιωτικό νοσοκομείο του Βερολίνου Γερμανοί χειρούργοι του κάνανε γενική νάρκωση τρεις βαθιές τομές σε διάφορα μέρη του σώματος, που φανέρωναν ότι τάχα είχε τραυματιστεί βαριά στον πόλεμο. Του εμπιστευτήκανε και το νέο μυστικό όπλο, παραλλαγή του ‘’πάντζερ’’. Θα το χρησιμοποιούσε πατώντας ένα κουμπί. Τον είχανε επίσης ετοιμάσει Γερμανοί ψυχολόγοι. Συναντήθηκε με τον γνωστό Όττο Σκορτσένι. Κύρια αποστολή του ήταν να διεισδύσει στην επίσημη συνεδρίαση στο Μπολσόϊ. Να αφήσει στην αίθουσα τηλεκατευθυνόμενη νάρκη και να φύγει. Το κουμπί θα το πατούσε η γυναίκα του Λιντία Μπομπρικ-Σίλοβα, με την οποία είχε γνωριστεί στη Ρίγα και την είχαν εκπαιδεύσει σαν ασυρματίστρια. Κάτω από τα ερείπια θα χωνόταν οι αρχηγοί της ΕΣΣΔ, στρατηλάτες, διευθυντές εργοστασίων, οπότε θα προκαλούνταν χάος στη χώρα και θα σταματούσε η επίθεση του Σοβιετικού Στρατού κατά των γερμανικών στρατευμάτων. Μόλις όμως βγήκανε με τη μοτοσυκλέτα από την κοιλιά του γερμανικού αεροπλάνου τους πιάσανε οι σοβιετικοί πολιτοφύλακες. Στη Μόσχα η γυναίκα του μετέδοσε ότι φτάσανε καλά. Ακόμα στη διάρκεια μισού χρόνου λαβαίνανε στη Γερμανία από τον Τάβριν πληροφορίες, όπως..’’Γνωρίστηκα με μια γυναίκα γιατρό, που είχε γνωστούς στο νοσοκομείο του Κρεμλίνου’’. Και άλλα 7 χρόνια τους χρησιμοποίησε η σοβιετική αντικατασκοπεία προς όφελός της. Τέλος οι τρομοκράτες καταδικάστηκαν στην εσχάτη των ποινών και εκτελέστηκαν το 1952. Δυστυχώς όμως ο αξιωματικός Βέτροφ, που επιτέλεσε μεγάλο πατριωτικό κατόρθωμα έμεινε άγνωστος..

(Πλατιά περίληψη από το άρθρο της Λιουντμίλα Οβτσινίκοβα, που δημοσίευσε στην ‘’Κομσομόλσκαγια Πράβντα’’, στις 14.11.1995)

Κυριακή 21 Απριλίου 2013

Ι.Β.Λένιν: Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και οι γυναίκες

Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ (αρ. φυλ.31, σελ 2, 1-15 Μάρτη 1995)

Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και οι γυναίκες

Ι.Β.Λένιν

Σε κείνον που τυχόν θα πει πως η θεωρία μας είναι ξένη από τη ζωή, θα του υπενθυμίσουμε δυο γεγονότα από την παγκόσμια ιστορία, το ρόλο των τραστ και την εργασία των γυναικών στα εργοστάσια, από το ένα μέρος, την Κομμούνα του 1871 και τη Δεκεμβριανή εξέγερση του 1905 στη Ρωσία, από το άλλο. Σκοπός της μπουρζουαζίας είναι να αναπτύξει τα τραστ και να συγκεντρώσει παιδιά και γυναίκες στα εργοστάσια ανεξάρτητα αν εκεί υποφέρουν, αν λιμοκτονούν, αν καταδικάζονται στην πιο μεγάλη εξαθλίωση. Δεν χρειαζόμαστε καθόλου μια τέτοια ανάπτυξη, δεν θα την ‘’υποστηρίξουμε’’, θα αγωνιστούμε εναντίον της. Αλλά με ποιόν τρόπο θα αγωνιστούμε? Ξέρουμε πως τα τραστ και η εργασία των γυναικών στα εργοστάσια σημαίνουν πρόοδο. Δεν θέλουμε να ξαναγυρίσουμε προς τα πίσω, στη χειροτεχνία, στον προμονοπωλιακό καπιταλισμό, στην εργασία των γυναικών στο σπίτι (οικιακή εργασία). Θέλουμε να τραβήξουμε μπροστά μέσω των τραστ, κλπ… και πιο μακριά ακόμα από αυτά, προς το σοσιαλισμό. Αυτός ο τρόπος της σκέψης, που λαβαίνει υπόψη του την αντικειμενικά εξελισσόμενη πραγματικότητα, μπορεί να εφαρμοστεί, με τις τροποποιήσεις που επιβάλλονται, στη σημερινή στρατιωτική οργάνωση του λαού. Σήμερα, η ιμπεριαλιστική αστική τάξη δεν διοργανώνει στρατιωτικά μόνο όλους τους άνδρες, μα ακόμα και τη νεολαία. Αύριο, ίσως προσωρήσει ακόμα περισσότερο και διοργανώσει στρατιωτικά και τις γυναίκες. Πάνω σε αυτό το θέμα μπορούμε να πούμε, τόσο το καλύτερο! Ας βιαστούν! Όσο γρηγορότερα γίνει αυτό τόσο γρηγορότερα θα φθάσουμε στην ένοπλη εξέγερση ενάντια στον καπιταλισμό. Πως είναι δυνατό οι σοσιαλδημοκράτες να φοβούνται από τη στρατιωτική διοργάνωση της νειλαίας, κλπ, αν λάβουν υπόψη τους το παράδειγμα της Κομμούνας? Αυτή δεν είναι μια ‘’θεωρία έξω από τη ζωή’’. Αυτά δεν είναι όνειρα αλλά γεγονότα. Και θα ήταν αλήθεια πολύ λυπηρό αν οι σοσιαλδημοκράτες, αντίθετα από τα πολιτικά και οικονομικά γεγονότα, δεν πιστεύουν ότι η ιμπεριαλιστική εποχή και ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος μπορεί αναπόφευκτα να οδηγήσει στην επανάληψη παρόμοιων γεγονότων.

Ένας αστός που παρακολουθούσε από κοντά τα γεγονότα της Κομμούνας, έγραφε το Μάη του 1871, σε μια αγγλική εφημερία, ‘’Αν το γαλλικό έθνος αποτελούνταν μόνο από γυναίκες, τι τρομερό έθνος που θα ήταν’’! Κατά τη διάρκεια της Κομμούνας, οι γυναίκες και τα παιδιά των δέκα τριών χρονών αγωνίζονται πλάϊ στους άνδρες. Δεν θα μπορεί να γίνει διαφορετικά στις μελλοντικές μάχες για την ανατροπή της αστικής τάξης. Οι γυναίκες των προλεταρίων δεν θα καθίσουν με σταυρωμένα χέρια, να αγναντεύουν την πάνοπλη αστική τάξη να πυροβολεί τους πενιχρά οπλισμένους ή άοπλους εργάτες. Θα αρπάξουν τα όπλα και στα 1871 και σε όλα τα σημερινά έθνη που τρομοκρατούσαν ή για την ακρίβεια, από το σημερινό εργατικό κίνημα που είναι αποδιοργανωμένο- περισσότερο εξαιτίας των οπορτουνιστών παρά εξαιτίας των κυβερνήσεων- θα ξεπηδήσει χωρίς αμφιβολία, αργά ή γρήγορα, αλλά αναπόφευκτα μια διεθνής ένωση των ‘’τρομερών εθνών’’, δηλαδή του επαναστατικού προλεταριάτου. Σήμερα η στρατιωτική διοργάνωση εισχωρεί όλο και πιο πολύ σε ολόκληρη την κοινωνική ζωή. Ο ιμπεριαλισμός είναι ο λυσσώδης αγώνας των μεγάλων δυνάμεων για το μοίρασμα και το ξανα μοίρασμα του κόσμου και για αυτό ακριβώς θα καταλήξει να διοργανώσει στρατιωτικά όλες τις χώρες, ακόμα και τις ουδέτερες και τις μικρές. Ενάντια σε αυτό, τι θα κάνουν οι γυναίκες των προλεταρίων? Θα περιοριστούν να αναθεματίζουν τον πόλεμο και ότι έχει σχέση με τον πόλεμο, και δεν θα διακηρύσσουν παρά τον αφοπλισμό? Ποτέ οι γυναίκες της καταπιεζόμενης εργατικής τάξης που είναι πραγματικά επαναστατική, δεν θα συγκατατεθούν να παίξουν έναν τόσο επαίσχυντο ρόλο. Θα πουν στα παιδιά τους.. ‘’Μετά από λίγο θα μεγαλώσετε, ια γίνετε άνδρες. Θα σας δώσουν ένα όπλο. Πάρτε το και μάθετε την πολεμική τέχνη. Είναι μια απαραίτητη γνώση που θα πρέπει να αποκτήσετε σεις οι προλετάριοι, όχι για να πυροβολήσετε τα αδέλφια σας, τους εργάτες των άλλων χωρών όπως κάνετε στο σημερινό πόλεμο κι όπως σας συμβουλεύουν να κάνετε οι προδότες του σοσιαλισμού – αλλά για να αγωνιστείτε ενάντια στην μπουρζουαζία της χώρας, να βάλετε ένα τέλος στην εκμετάλλευση, στην αθλιότητα, στους πολέμους, όχι με αφορισμούς και ταξίματα αλλά νικώντας την μπουρζουαζία και αφοπλίζοντάς την’’.

Άρθρο που δημοσιεύεται με αφορμή την ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

(Η 8η του Μάρτη βρίσκει τις γυναίκες της χώρας μας αντιμέτωπες με το φαινόμενο της μαζικής ανεργίας, με την επίθεση του ντόπιου και ΕΟΚικού κεφαλαίου στις κατακτήσεις της και με τις επεμβάσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στα Βαλκάνια, που εγκυμονούν την αλληλοσφαγή των λαών. Μπροστά στον κίνδυνο του πολέμου και για το σωστό προσανατολισμό αποκτά ιδιαίτερη επικαιρότητα το άρθρο του Λένιν ‘’ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και οι γυναίκες)

Ένα από τα πολλά γράμματα που δεν τόλμησε ο “Ριζοσπάστης” να δημοσιεύσει

ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ (αρ. φυλ. 39, σελ 2, 1-31 Ιούλη 1995)

Του σ. Αποστόλου Δημακοπούλου

Διάβασα στο "Ριζοσπάστη" καθώς και στη μπροσούρα του ΚΚΕ (24.3.95) σχετικά "για τους παράγοντες που καθόρισαν την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη". Τόσο σε άρθρο της συναγωνίστριας Ελένης Μπέλου στο "Ρ" (9 Απρίλη 95) όσο και στη μπροσούρα του ΚΚΕ η εκτίμηση είναι ότι στη δεκαετία του ’90 πραγματοποιήθηκαν εξελίξεις και αλλαγές που συγκλόνισαν τον κόσμο και καταλήγει η μπροσούρα σελ 46, ξανά στα 1989-1991, "δίχως ισχυρό ενωμένο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα δεν είναι δυνατό να προωθηθεί και το Ενιαίο Μέτωπο των λαών που δοκιμάζονται από τα δεινά του καπιταλισμού και τη νέα επιθετικότητα που αυτή απέκτησε ύστερα από τις δραματικές εξελίξεις των ετών 1989-1991". Διαβάζοντας κανείς αυτές τις γραμμές χωρίς να έχει ζήσει εκείνα τα χρόνια 1950-1991 στις χώρες τις ανατολικές ίσως –λέω ίσως- πιστέψει ότι οι σοσιαλιστικές χώρες ή καλύτερα το σοσιαλιστικό σύστημα ανατράπηκε στα χρόνια 1989-1991 και όχι στα 1956 με το αντικομμουνιστικό-αντισοσιαλιστικό πραξικοπηματικό χρουστσωφικό 20ο εγκληματικό συνέδριο και στην επικράτηση της ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης. Γιατί "ψάχνετε" ακόμα για τη βασική αιτία, όταν είναι γνωστό ότι οι χιλιάδες έλληνες κομμουνιστές της Τασκένδης και των άλλων ΛΔ χωρών, με επικεφαλής τον αλύγιστο Γραμματέα του Κόμματος Ν. Ζαχαριάδη, ήταν οι πρώτοι –πριν 40 χρόνια- στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα που αντιτάχθηκαν σε αυτήν την προδοσία και κατά πολέμησαν την αντεπαναστατική γραμμή του 20ου Συνεδρίου που επιβλήθηκε στο ΚΚΕ με την ωμή και χωρίς προσχήματα επέμβαση του Χρουστσόφ στο Κόμμα μας, καθώς και στα άλλα κόμματα με τις γνωστές επεμβάσεις? Αλήθεια δεν είναι ακόμα φανερό, ότι με τη σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20ου και 22ου συνεδρίου δεν ήταν ποτέ δυνατό να συνεχιστεί η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Σ.Ε. και στις άλλες χώρες, όπως συνέβηκε? Πώς ήταν δυνατό να συνεχιστεί η οικοδόμηση του σοσιαλισμού, όταν στο 20ο Συνέδριο, για πρώτη φορά, η καπιταλιστική Τιτοϊκή Γιουγκοσλαβία βαφτίζεται "σοσιαλιστική" για την οποία το Γραφείο Πληροφοριών των κομμουνιστικών κομμάτων στη δεύτερη Ανακοίνωση-Απόφαση του Νοέμβρη 1949 (η πρώτη τον Ιούνη 1948) σωστά διαπίστωνε ότι η ΄΄κλίκα των πληρωμένων κατασκόπων και δολοφόνων του Βελιγραδίου" πέρασε "από τον εθνικισμό στο φασισμό και στην απευθείας προδοσία των εθνικών συμφερόντων της Γιουγκοσλαβίας"? Η γραμμή του Χρουστσόφ ήταν προδοτική γραμμή του Τίτο και της σοσιαλδημοκρατίας. Ήταν ποτέ δυνατό να συνεχίσει την οικοδόμηση του σοσιαλισμού η ομάδα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ που κατασυκοφαντούσε το σοσιαλισμό στο πρόσωπο του Στάλιν? Αλήθεια, δεν είναι ούτε και σήμερα φανερό ότι αυτή ήταν μια αντεπαναστατική και αντικομμουνιστική ομάδα? Ο αγαπημένος σας Χρουστσόφ φρόντισε να αφήσει την τελευταία του πνοή στη Μόσχα ο ηγέτης της Πολωνίας Μπ. Μπιερούτ (την ημέρα στις 11 Μαρτίου 1956 μίλησε στο 20ο συνέδριο και υπογράμμισε τον κίνδυνο του ρεβιζιονισμού στα κόμματα, από το Βελιγράδι, το βράδυ της ίδιας μέρας και ώρα 23.35 "πεθαίνει"- δολοφονείται στη Μόσχα). Και μετά την κηδεία του τις 16 Μάρτη δεν περάσανε ούτε δύο βδομάδες καθαιρείται όλη η ηγεσία του Ενιαίου Εργατικού Κόμματος Πολωνίας και στη θέση τους ο Χρουστσόφ τοποθετεί τον αντικομμουνιστή Γκομούλκα , ενώ ο Ροκόφσκι που σκότωσε ναζιστές στον πόλεμο δεν ήτανε καλός, έτσι "Ριζοσπάστη"? Δεν πέρασε ούτε ένας χρόνος και στην Πολωνία μέχρι το τέλος του 1957 πετάξανε και μέχρι τον Γραμματέα των ΚΟΒ, στην ουσία διάλυση του Ε.Ε.Κ.Π. Άρχισαν ιδιωτικά ιατρεία, ιδιωτικό εμπόριο, διάλυση της κολεκτιβοποίησης της αγροτικής οικονομίας. Ενώ το 1956 σύμφωνα με τον πολωνικό τύπο η κολεκτιβοποίηση της αγροτικής οικονομίας είχε φθάσει στο 29,8%, το 1963 έπεσε στο 11,2% και αυτά τα κολχόζ-σοφχόζ τα πήρανε στα χέρια τους άνθρωποι του Γκομούλκα και τα μετέτρεψαν σε ατομικά τους φέουδα. Στη δεκαετία του 1960-1970 έχουμε ιδιώτες πολυεκατομμυριούχους όπως στην πόλη Κρακοβία τον Ιούρεκ με 500 εκατομμύρια Ζλότ, τη στιγμή που ο μισθός το εργάτη δεν ξεπερνούσε τα 15.000 Ζλότ. Έχουμε στην πολη Σκλάρσκα Πορένμπα τον Εριβ Καμίνσκι με χοτέλ 68 κρεβάτια, με δικό του εστιατόριο και υπαλλήλους, σύμφωνα με την τοπική εφημερία του Βρότσλαβ έχουμε τσιφλικά στο Ζέσουφ με 83 εκτάρια (830 στρέμματα) και από την ισότητα που υπήρχε μέχρι το 1956, ανάλογα με τη δουλειά του ο καθένας αμειβόμασταν, όλα αυτά πήγανε περίπατο (δωρεάν υγεία, παιδεία, κατοικία). Φθάσαμε στη δεκαετία του 1970 με έλλειψη τροφίμων και τι θα μπορούσαμε να αναφέρουμε μέχρι έλλειψη καραμέλες για τα παιδάκια. Ας σταματήσουμε εδώ για την Πολωνία. Στην Τσεχοσλοβακία "θάνατος"-δολοφονία του Γκότβαλτ μετά την επιστροφή του από την κηδεία του Στάλιν, Νοβότνι και αργότερα Ντούπτσεκ που κάλπαζε στους καπιταλιστικούς κάμπους όπως κατάγγειλε τότε ο συν Ενβέρ Χότζα. Στην Ουγγαρία καθαίρεση της ηγεσίας με επικεφαλής τον σ.Μάτιας Ράκοσι και εξορία του στη Σ.Ε. και στη θέση του, βγάλανε από τη φυλακή τους συνεργάτες των ναζιστών, ο Χρουστσόφ βάζει τον Ι. Νάγκι, που οδήγησε στην αντεπανάσταση με τη σφαγή 18.000 κομμουνιστών, σύμφωνα με τον πολωνικό τύπο, και την επέμβαση των σοβιετικών τανκς και τον Ι. Νάγκι να τον παίρνει η Γιουγκοσλαβική Πρεσβεία και να του δίνει ο "κομμουνιστής" Τίτο άσυλο κλπ., κλπ. Ανάλογα έγιναν και στις άλλες χώρες που οδήγησαν στο πέρασμα των ρεβιζιονιστών στην ηγεσία των κομμάτων και του κράτους. Με ποια κριτήρια χαρακτηρίστηκαν, και χαρακτηρίζονται ακόμα και σήμερα ως "σοσιαλιστικές" χώρες που μετά το 1956 ως το 1989-1991 δεν είχαν δικτατορία του προλεταριάτου και που όπως η Γιουγκοσλαβία στην οικονομία της είχε ιδιωτικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις, η Πολωνία με κυριαρχία στην αγροτική οικονομία της ατομικής καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και σε άλλους τομείς που ήταν "χώρα της ΚΟΜΕΚΟΝ με μεγαλύτερο ποσοστό ατομικής ιδιοκτησίας στην αγροτική παραγωγή, 80% μικρή ιδιοκτησία, με 20% κοινωνική ("Ριζοσπάστης" 24.8.80), η Ουγγαρία με ιδιώτες καπιταλιστικές επιχειρήσεις στη βιομηχανία και αγροτική οικονομία, αλλά και η ίδια η Σ.Ε. που σε αυτή ο ιδιωτικός καπιταλιστικός τομέας το 1970 "παρήγε το 38% από όλα τα λαχανικά, το 35% από το κρέας και το 53% από τα αυγά κλπ? (ΚΟΜΕΠ, 2/1995, ΣΕΛ 81). Η συναγωνίστρια Ελ. Κατροδαύλη κρύβει, ότι η ιδιωτικοποίηση της αγροτικής οικονομίας είναι ένα από τα πολλά "κατορθώματα" της ομάδας Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ και παραπλανητικά μιλάει για "βιοτικό νοικοκυριό" και ισχυρίζεται, ότι τάχα ο "μικρός εμπορευματοπαραγωγός" στην αγροτική οικονομία δεν έπαψε να υπάρχει και να παίζει έναν όχι ευκαταφρόνητο ρόλο. Και οι κρατικές επιχειρήσεις, χωρίς δικτατορία του προλεταριάτου, ήταν καπιταλιστικές. Για το ΚΚΕ χρειάζονται πάρα πολλές σελίδες, θα σημειώσω μόνο σε αυτό η ρεβιζιονιστική γραμμή του 20ου Συνεδρίου πέρασε με την ωμή επέμβαση του Χρουστσόφ και την παρασυναγωγή της 6ης Ολομέλειας, και ακόμα ότι στο εξωτερικό στις τότε Λ.Δ. οι 6-ολομελίτες χυμήξανε να μας κατασπαράξουνε γιατί αντιδρούσαμε στο αντικομμουνιστικό 20ο Συνέδριο και πρά λίγο αν συμφωνούσε η πολωνική κυβέρνηση ακόμη και για εξορίες μας ετοιμάζανε, όπως έγινε στην Τασκένδη που στάλθηκαν δεκάδες κομμουνιστές στη Σιβηρία ακόμη και οικογένειες με μωρά παιδιά, μεταξύ των οποίων και ο Ν. Ζαχαριάδης που δολοφονήθηκε τον Αύγουστο του 1973 στο Σουργκούτ. Και σας ρωτή συναγωνιστές μου του "ΚΚΕ" όλα αυτά έγιναν επί Γκορμπατσόφ 1989-1991? Συναγωνιστή Χαρίλαε που φάγαμε τα τσουκνίδια στα βουνά της Ελλάδας και λιπάναμε με χιλιάδες πτώματα αγωνιστών και αγωνιστριών και με τα κομμάτια κομμένα από το σώμα μας και με χιλιάδες θύματα στα μπουντρούμια και στα ξερονήσια, γιατί όταν σε ρώτησα στη συγκέντρωση του καφενείου στο χωριό Μητρόπολη Καρδίτσας το 1991 προεκλογική περίοδο, πώς ήταν επί Στάλιν το σοσιαλιστικό στρατόπεδο και το παγκόσμιο κομμουνιστικό εργατικό κίνημα και πώς είναι σήμερα απάντησες.. "να.. ο Γκορμπατσόφ μίλησε στους εργάτες του εργοστασίου παπουτσιών ότι, ότι, ότι,… Παρακαλώ να συνέλθετε να γίνει ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ το ΚΚΕ. Το μεγάλο ερώτημα, για τους κομμουνιστές μετά το ’56 και σήμερα, δεν είναι ο διάλογος αυτός ή η συνέχισή του, αλλά είναι.. ΣΥΝΕΧΙΣΗ Η΄ ΕΓΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΧΡΟΥΣΤΣΟΦΙΚΟΥ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΜΟΥ, που κατέστρεψε τα πάντα? Εγώ που συνδέθηκα με το πολυαγαπημένο Κ.Κ. σε ηλικία 14 ετών, το 1935 που ο αδελφός μου ανήκε στον κομματικό πυρήνα του χωριού μας με γραμματέα τον αγνό, τίμιο αγωνιστή, ταλαιπωρημένο αγρότη, σ. Δημήτρη Σκούτρα και μου βάζουνε να σέρνω από την Καρδίτσα κρυφά εφημερίδες "Λαϊκό Μέτωπο" και να σε ακούω τη λέξη ισότητα με αιχμαλώτησε. Αλλά την ισότητα την έζησα στα χρόνια 1950-1956 όμορφα στην Πολωνία που ο καθένας με τη δουλειά του αμείβονταν. Με δωρεάν υγεία, παιδεία, κατοικία. Αχ, για τέτοιο σύστημα να δίνεις και τη ζωή σου, αξίζει!

Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ - 115 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου προλετάριου επαναστάτη και κλασικού του μαρξισμού

Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ (αρ.φυλ. 27, σελ. 4, 1-15 Γενάρη 1995)

Στις 21 Δεκεμβρίου του 1879 στο Γκόρι της Γεωργίας γεννήθηκε ο Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι. Οι γονείς του Κατερίνα Κεκέ και ο πατέρας του Βησαριόνοβιτς Γκεόργκιεφ, ανήκαν στην τάξη απελευθερωμένων δουλοπάροικων. Από το 1884, οι γονείς του λόγω φτώχειας τον βάζουν στην ιερατική σχολή του Γκόρι και το 1893 τον στέλνουν σε ορθόδοξο σεμινάριο. Ο Ιωσήφ από μικρός διάβαζε πολύ και κυρίως αριστερή λογοτεχνία, Δαρβίνο, μαρξιστικά έργα καθώς επίσης Πλεχάνωφ, Μάρτωφ και άλλους. Περισσότερο ασχολούνταν με αριστερή λογοτεχνία, παρά με τα μαθήματα του ορθόδοξου σεμιναρίου. Ήταν πολύ έξυπνος, σεμνός, απλός, αποφασιστικός, υπομονετικός και αγωνιστικός. Είχε εξαιρετικά και διακριτικά προσόντα. Σαν παιδί φτωχής οικογένειας, γνώρισε από πρώτο χέρι τι θα πει φτώχεια, πείνα, κρύο, δυστυχία. Η κατάσταση αυτή επέδρασε στη διαμόρφωση και στην ανάπτυξη της ταξικής του συνείδησης μισώντας τσαρικό καθεστώς, τους καπιταλιστές, τους αριστοκράτες διανοούμενους. Πάντα μιλούσε τη συνηθισμένη γλώσσα που μιλούσαν οι πλατιές εργαζόμενες λαϊκές μάζες. Από μικρός προσχώρησε σε μία σοσιαλδημοκρατική οργάνωση τη ‘’Μεσσάμε Ντάσου’’. Έπαιρνε μέρος ενεργό σε μαρξιστικούς εργατικούς κύκλους, ενεργητικά συμμετείχε στις συζητήσεις, διακρινόταν για τη διαύγεια και την έκφραση σκέψεων. Οι εργαζόμενοι τον εκτιμούσαν και τον άκουγαν με μεγάλη προσοχή επειδή υποστήριζε τα κοινά συμφέροντα τους, και επειδή και ο ίδιος προερχότανε από τις γραμμές τους. Παρόλο που οι γονείς του δεν διέθεταν κανενός είδους βιβλιοθήκη, ο Ιωσήφ ήταν αναγκασμένος να χρησιμοποιεί τις βιβλιοθήκες της πόλης, συμπληρώνοντας και πλουτίζοντας τις γνώσεις του. Γίνεται μέλος του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Ρωσίας. Γνωρίζεται με το έργο του Λένιν “Ένα βήμα μπρός δύο βήματα πίσω”. Τάσσεται με την πτέρυγα του Λένιν, τους Μπολσεβίκους. Εν τω μεταξύ έχει διωχθεί από το ορθόδοξο σεμινάριο, όμως κατορθώνει να πιάνει δουλειά στο αστεροσκοπείο της πόλης και έτσι καλυτερεύει κάπως τα οικονομικά του. Παίρνει ενεργό μέρος ως προπαγανδιστής, καθοδηγητής και οργανωτής σε διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες, απεργίες. Οργανώνει πιεστήρια, τυπώνει προκηρύξεις, άρθρα που διαφωτίζουν, εξηγούν τα δικαιώματα των εργαζομένων, καταδικάζουν τους εκμεταλλευτές, την καταπίεση, προβάλλουν το οχτάωρο εργασίας, κριτικάρουν το καθεστώς του Τσάρου και τη στάση των μενσεβίκων. Υπερασπίζει τον Λένιν, που τον θεωρούσε τον μοναδικό ηγέτη και πολύ ανώτερο από τους Μάρτωφ, Πλεχάνωφ και άλλους. Οι τσαρικές αρχές τον συλλαμβάνουν, τον φυλακίζουν, τον εξορίζουν στη Σιβηρία. Με τη βοήθεια της εκεί οργάνωσης δραπετεύει. Ξαναγυρίζει στο Βατούμ. Ρίχνεται ακούραστα στη δουλειά. Η ζωή του, η δράση του είναι πάντα στην παρανομία. Εκλέγεται μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος το 1905 όταν παίρνει μέρος στη συνδιάσκεψη στο Τάμερφορς της Φιλανδίας. Εν τω μεταξύ παίρνει το όνομα Κόμπα, Ιβάνοβιτς, Στάλιν (ατσάλινος). Παίρνει μέρος στο ενωτικό συνέδριο της Στοκχόλμης τον Απρίλη του 1906. Το 1907 παίρνει μέρος στο συνέδριο του Λονδίνου. Οι μενσεβίκοι και εδώ αντέδρασαν έντονα για την συμμετοχή του Ιβάνοβιτς στο συνέδριο, που εκπροσωπούσε το εσωτερικό και ήταν το βασικό στέλεχος του. Πάλι συλλαμβάνεται, φυλακίζεται και εξορίζεται, μα ξανά δραπετεύει. Πηγαίνει στην Πετρούπολη και από εκεί στο Μπακού. Το Γενάρη του 1912 ήταν εξόριστος και δεν μπόρεσε να πάρει μέρος στη σύσκεψη της Πράγας. Εκλέγεται μέλος της Κ.Ε. παρά την αντίσταση πολλών. Τέλος του 1912 παίρνει μέρος στη σύσκεψη του Κατοβίτσε που του ανέθεσε ο Λένιν να γράψει σχετικά με το εθνικό ζήτημα. Επισκέφτηκε την Αυστρία, Ελβετία για να γνωριστεί με τις εκεί καταστάσεις. Τελειώνει το θαυμάσιο έργο “Μαρξισμός και το εθνικό ζήτημα”, γεγονός που άφησε το Λένιν κατάπληκτο, ο οποίος δε δίστασε να επαινέσει αυτόν τον Γεωργιανό καυκάσιο άνθρωπο. Ο Στάλιν ήταν ο βασικότερος ηγέτης του εσωτερικού. Ζούσε, δούλευε, δρούσε στο εσωτερικό. Συλλαμβάνεται στην Πετρούπολη στις 23.3.1913 ύστερα από προδοσία. Εξορίζεται στη Σιβηρία που και πάλι δραπετεύει και φθάνει στην Πετρούπολη στις 12 Μάρτη 1917. Ρίχνεται στη δουλειά, γράφει άρθρα, κινητοποιεί τους Μπολσεβίκους ώσπου τον Απρίλη του 1917 επιστρέφει ο Λένιν από το εξωτερικό.

Ο Στάλιν συμπλήρωνε τον περασμένο χρόνο τα 115 χρόνια από τη γέννησή του καθώς και 41 χρόνια από τη δολοφονία του στις 5.3.1953. Η δεύτερη δολοφονία του έγινε μυστική συνεδρίαση του 20ου Συνεδρίου το Φλεβάρη του 1956, στην οποία αποκηρύσσεται το έργο του της υπεράσπισης και οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ. Ο Στάλινσαν άνθρωπος και σαν ηγέτης ήταν και θα παραμείνει ζωντανός όχι μόνο στους λαούς της πρώην Σοβιετικής Ένωσης αλλά σε ολόκληρο το διεθνές κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα και σε όλους τους λαούς που αγωνίζονται για την ειρήνη, ελευθερία, δημοκρατία και την εθνική του ανεξαρτησία. Αυτή η δολοφονία ήταν δολοφονία ενάντια στο σοσιαλιστικό κοινωνικό σύστημα. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς ήταν οι δημιουργοί της προλεταριακής επιστήμης της επανάστασης και του επιστημονικού σοσιαλισμού, οι οποίοι με τις βασικές αρχές της οργάνωσης των εργατών στην Πρώτη Διεθνή και το “Κομμουνιστικό Μανιφέστο” (“προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε”) δείξανε το δρόμο της πάλης των εργαζομένων ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση της αστικής τάξης. Ο Λένιν και ο Στάλιν όχι μόνο προετοίμασαν, εργάστηκαν, καθοδήγησαν την επανάσταση στη Ρωσία, αλλά ανέπτυξαν τη μαρξιστική επιστημονική θεωρία του Μαρξ παραπέρα, την πλούτισαν και με τη νίκη του Μεγάλου Οκτώβρη 1917, έβαλαν τα πρώτα θεμέλια του σοσιαλισμού, αναδείχνοντας στην εξουσία την εργατική τάξη με τη σύμμαχό της αγροτιά, εγκαθιδρύοντας τη δικτατορία του προλεταριάτου σε μια καθυστερημένη καπιταλιστική χώρα τη Ρωσία. Μετά το θάνατο του Λένιν, ο συνεργάτης του Στάλιν, είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης του Κ.Κ. Μπολσεβίκων, της σοβιετικής κυβέρνησης και των λαών της ΕΣΣΔ, ο καθολικά αναγνωρισμένος ηγέτης του διεθνούς κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος. Ο Στάλιν, το κόμμα των Μπολσεβίκων και οι λαοί της Σοβιετικής Ένωσης διεξάγουν εναντίον όλων των εχθρών τόσο των εσωτερικών όσο και των εξωτερικών αποφασιστικό αγώνα προασπίζοντας και σταθεροποιώντας το πρώτο σοσιαλιστικό κράτους του κόσμου. Με συνέπεια εφάρμοσαν τη γραμμή της σοσιαλιστικής εκβιομηχάνισης βασιζόμενοι στις δυνάμεις τους, την κολεκτιβοποίηση της αγροτικής οικονομίας, σημειώνοντας κολοσσιαίες επιτυχίες στο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της χώρας, σταθεροποιώντας τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Ο Στάλιν στον αγώνα ενάντια στον οπορτουνισμό κάθε απόχρωσης, των άσπονδων εχθρών του λενινισμού, τροτσκιστών, μπουχαρινικών, ζηνοβιεφικών και όλων των πρακτόρων της αστικής τάξης, υπερασπίστηκε τον μαρξισμό-λενινισμό. Ο Στάλιν με μια σειρά από θεωρητικά έργα ανέπτυξε τη θεωρία του μαρξισμού-λενινισμού παραπέρα, και έτσι προσέφερε μια μεγάλη συμβολή στο διεθνές κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα. Ο Στάλιν εφάρμοσε εξωτερική πολιτική ανταποκρινόμενη στον προλεταριακό διεθνισμό, που βοήθησε πάρα πολύ τον επαναστατικό αγώνα των λαών του κόσμου και την ανάπτυξη του διεθνούς κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος. Ο Στάλιν στάθηκε στην πρωτοπορία του ιστορικού ρεύματος διευθύνοντας, με αδιαλλαξία τον αγώνα της ταξικής πάλης του προλεταριάτου ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον καπιταλισμό, την αστική τάξη και την αντίδραση. Η δραστηριότητα του Στάλιν ήταν στενά συνδεδεμένη με τον αγώνα των λαών του κόσμου για τη λευτεριά, την ειρήνη, τη δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία τους. Η ζωή, η δράση και το έργο του Στάλιν ήταν η ζωή ενός μεγάλου ηγέτη, ενός μαρξιστή-λενινιστή, ενός επαναστάτη προλετάριου. Τέτοιοι άνθρωποι, πιστοί προλετάριοι επαναστάτες, μαρξιστές-λενινιστές δεν γεννούνται συχνά. Με τη δολοφονία του Στάλιν από τη χρουστσιωφική ομάδα, το διεθνές σοσιαλιστικό κοινωνικό σύστημα, το διεθνές κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα, έχασαν έναν Μεγάλο ηγέτη και οι φιλειρηνικοί λαοί του κόσμου έναν πιστό και ακριβό υπερασπιστή και ανιδιοτελή φίλο τους. Ο διεθνής καπιταλισμός, βλέποντας στη Σοβιετική Ένωση τον κύριο επικίνδυνο εχθρό του, από τη νίκη του Οκτώβρη και τις επιτυχίες που αυτή πέτυχε σε όλη τη διάρκεια της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, προσπαθούσε με κάθε τρόπο να την απομονώσει από έξω, ενώ από τα μέσα ενθάρρυνε και οργάνωνε διάφορες συνομωσίες, σαμποτάζ και εγκλήματα, στέλνοντας κατασκόπους, προδότες, και ότι άλλο μέσο μπορούσε να χρησιμοποιήσει. Ο Στάλιν, οι μπολσεβίκοι, οι λαοί της Σ.Ε. ήταν πάντα άγρυπνοι και ματαίωναν κάθε εχθρικό σχέδιο. Ο Στάλιν ήξερε πότε και σε πιο βαθμό έπρεπε να κάνει συμβιβασμούς, που αυτοί να μην έθιγαν τη μαρξιστική-λενινιστική ιδεολογία, να μην χαλάρωναν και απαρνούνταν την ταξική πάλη, αντίθετα να είχε όσο το δυνατό περισσότερα οφέλη από αυτούς, προς το συμφέρον της επανάστασης, του σοσιαλισμού, προς τη Σ.Ε. και τους φίλους της. Οι κομμουνιστές, σε όλα τα μέρη του κόσμου που αγωνίζονταν ενάντια στον παγκόσμιο καπιταλισμό, θεωρούνταν από όλους τους εχθρούς, τους αστούς και τους αποστάτες του μαρξισμού-λενινισμού, ‘’πράκτορες’’ της Σ.Ε. και του Στάλιν. Ο Στάλιν ποτέ δεν ξεχνούσε τον κίνδυνο που απειλούσε τη Σ.Ε.. Πάντα έδινε ξεκάθαρες οδηγίες, ώστε το κόμμα να σφυρηλατηθεί και να είναι έτοιμο σε περίπτωση πολέμου, συνιστούσε τη μεγαλύτερη ενότητα των λαών της Σ.Ε. υπερασπίζοντας την σοσιαλιστική πατρίδα όταν αυτό χρειαστεί. Ο Στάλιν μελετώντας την πολιτική κατάσταση, την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, πρότεινε στις κυβερνήσεις των μεγάλων δυνάμεων της Δυτικής Ευρώπης τη δημιουργία μιας συμμαχίας ενάντια στο ναζισμό της χιτλερικής Γερμανίας, οι οποίες αρνήθηκαν κατηγορηματικά, ενώ οι ίδιες αυτές είχαν βοηθήσει την άνοδό του στην εξουσία με κύριο και βασικό σκοπό να στραφεί ενάντια στην Σ.Ε. Ο Στάλιν προέβλεπε και κριτικά μελετούσε την κάθε κατάσταση, για αυτό το 1939 σύναψε με τη Γερμανία το γνωστό σύμφωνο μη επίθεσης, εκμεταλλευόμενος τις αντιθέσεις των ιμπεριαλιστών και με σκοπό να απομακρύνει τον πόλεμο όσο το δυνατόν περισσότερο για να δυναμώσει την άμυνα της χώρας του επειδή γνώριζε, ότι αυτή ια φέρει το μεγαλύτερο βάρος σε αυτόν και διότι είχε δοθεί προτεραιότητα στην ειρηνική δουλειά. Η χιτλερική Γερμανία παραβίασε τη συμφωνία αυτή και στις 22.6.1941 επιτέθηκε ενάντια στη Σ.Ε. με τον αποκαλούμενο ‘’κεραυνοβόλο πόλεμο’’ με τον οποίο υπολόγιζε ότι σε δυο μήνες θα κατακτούσε τη χώρα που οικοδομούσε το σοσιαλισμό, και την ανάγκασε να πολεμήσει έτσι όπως πολέμησε στην περίοδο του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Στάλιν στην ομιλία του στις 3 του Ιούνη του ’41 από το ραδιόφωνο απευθυνόμενος στους λαούς της Σ.Ε. τόνιζε, ‘’ο εχθρός είναι αδυσώπητος. Θέλει να αρπάξει τη γη μας την ποτισμένη με τον ιδρώτα του προσώπου μας. Θέλει να αρπάξει το στάρι, το πετρέλαιό μας και ότι εξασφαλίσαμε με τη δουλειά των χεριών μας. Θέλει να αποκαταστήσει τη σκλαβιά των μεγάλων γαιοκτημόνων, να ξαναφέρει τον τσαρισμό. Να μας κάνει δούλους των Γερμανών Πριγκίπων και Βαρόνων. Ύστερα από αυτόν τον λόγο δεν είναι παράξενο ότι ο σοβιετικός λαός πολέμησε όπως πολέμησε. Ενωμένοι οι λαοί της Σ.Ε. σαν ένας άνθρωπος κατόρθωσαν στις 9.5.1945 να εξοντώσουν το θεριό στην ίδια τη σπηλιά του. Είναι γνωστό ότι τα γερμανικά στρατεύματα έφτασαν σε 8 χιλιόμετρα έξω από τη Μόσχα. Όλη η κυβέρνηση μεταφέρεται εσπευσμένα μακριά. Καίγονται οι φάκελοι των διαφόρων υπηρεσιών. Αλλά ο Στάλιν μένει ακίνητος στο Κρεμλίνο. Όλοι ανεξαίρετα οι ιστορικοί σταματούν σε αυτή την γενναιοψυχία. Από το Κρεμλίνο ο Στάλιν διεύθυνε όχι μόνο τα μέτωπα του πολέμου μα όλη τη βιομηχανική παραγωγή καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου. Γνωρίζοντας με λεπτομέρεια όλα όσα χρειάζονταν να γνωρίζει. Ο Στάλιν ήταν στρατηγική ιδιοφυΐα, σαν στρατιωτικός και πολιτικός. Όλη η προοδευτική ανθρωπότητα, όλες οι μελλοντικές γενιές θα ευγνωμονούν τη χώρα του μεγάλου Οκτώβρη, τους λαούς της Σ.Ε. και τον μεγάλο Στάλιν, τον μεγάλο αυτόν επαναστάτη μαρξιστή-λενινιστή, τον στρατηλάτη και νικητή του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, τον σωτήρα του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου πολιτισμού από τη ναζιστική πανούκλα. Ο καπιταλιστικός περίγυρος της Σ.Ε. περίπου εξαφανίστηκε. Οκτώ κράτη μπήκαν στ δρόμο της Λαϊκής Δημοκρατίας, που εκτελούσε τις λειτουργίες της δικτατορίας του προλεταριάτου βάζοντας τα θεμέλια του σοσιαλισμού.

Αποτέλεσμα του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν η απότομη όξυνση και το βάθεμα της γενικής κρίσης του καπιταλισμού, της κρίσης του αποικιακού συστήματος, γεγονός που βρήκε την έκφρασή του στην ισχυρή άνοδο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των αποικιακών και εξαρτημένων χωρών. Η Σ.Ε. με τα πεντάχρονα πλάνα του Μπολσεβίκικου Κόμματος, με επικεφαλής το Στάλιν, κατόρθωσε σε 23 χρόνια να ξεπεράσει αρκετές καπιταλιστικές χώρες σε τεχνική της παραγωγής και στους ρυθμούς της βιομηχανίας. Οι στόχοι του πρώτου μεταπολεμικού πεντάχρονου πλάνου 1946-1950 εκπληρώθηκαν σε τέσσερα χρόνια, η αύξηση π.χ. του όγκου της συνολικής βιομηχανικής παραγωγής της ΕΣΣΔ έφθασε κατά 48% σε σύγκριση με το 1940. Από το 1946-1949 ανδρώθηκαν, οικοδομήθηκαν και μπήκαν σε λειτουργία πάνω από 5.200 κρατικές βιομηχανίες. Μεγάλες επιτυχίες σημειώθηκαν και στη σοσιαλιστική αγροτική οικονομία. Η συνολική σοδιά ξεπέρασε του 1940 κατά 20%. Με πρόταση του Στάλιν στην προσπάθεια για την αναμόρφωση της φύσης, έγινε επεξεργασία ανάλογου σχεδίου. Το σχέδιο αυτό προέβλεπε τη δημιουργία προστατευτικής ζώνης δασών, την κατασκευή τεχνικών λιμνών, δεξαμενών και αρδευτικών έργων στις στεπώδεις περιοχές της Ευρωπαϊκής ΕΣΣΔ. Μέχρι το 1949 είχε καλυφθεί με δάση μια έκταση πάνω από 370.000 εκτάρια, προετοιμάστηκαν για φύτευση 800.000 εκτάρια. Αυτά κι άλλα ήταν η βάση για το πέρασμα από τον σοσιαλισμό στον κομμουνισμό. Αρκεί να ειπωθεί ότι το Ε.Α.Π. κατά κεφαλή ξεπέρασε το 9.6% που αυτή την εποχή στις δυτικές χώρες δεν ξεπερνούσε το 2.6%. Προτού κλειστούμε αυτή τη σύντομη βιογραφία του Στάλιν, ας υπενθυμίσουμε τι είχε ο ίδιος τονίσει, “Το καθεστώς μας, το σοβιετικό καθεστώς μας δίνει τέτοιες δυνατότητες γρήγορης κίνησης προς τα μπρος, που καμιά αστική χώρα δεν μπορεί ούτε καν να τις ονειρευτεί” (Ι. Στάλιν “Ζητήματα Λενινισμού”). Τα ‘’οικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ’’ είναι το τελευταίο έργο του μεγάλου ηγέτη του παγκόσμιου κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος, που οι εχθροί εσωτερικοί και εξωτερικοί τον δολοφόνησαν για να μην πραγματοποιηθεί η επιστημονική επαναστατική θεωρία των κλασικών Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Στάλιν. Ο Στάλιν στο παραπάνω έργο αναφερόμενος στο ζήτημα του περάσματος στον κομμουνισμό υπογραμμίζει, “..για να προετοιμαστεί το πραγματικό και όχι στα λόγια πέρασμα στον κομμουνισμό, πρέπει να πραγματοποιηθούν τρείς βασικοί προκαταρκτικοί όροι..1) είναι ανάγκη πρώτο, να εξασφαλιστεί σταθερά όχι η μυθική ‘’ορθολογική οργάνωση’’ των παραγωγικών δυνάμεων αλλά η αδιάκοπη ανάπτυξη όλης της κοινωνικής παραγωγής με προτεραιότητα ανάπτυξης της παραγωγής με προτεραιότητα ανάπτυξης της παραγωγής μέσων παραγωγής. Η προτεραιότητα στην ανάπτυξη της παραγωγής μέσων παραγωγής είναι απαραίτητη όχι μόνο γιατί η παραγωγή πρέπει να εξασφαλίσει τον εξοπλισμό τόσο των δικών της επιχειρήσεων όσο και των επιχειρήσεων όσο και των επιχειρήσεων όλων των υπολοίπων κλάδων της λαϊκής οικονομίας, αλλά και γιατί χωρίς αυτήν είναι γενικά αδύνατο να πραγματοποιηθεί η ευρεία αναπαραγωγή. 2)Είναι απαραίτητο δεύτερο, να ανυψωθεί η κολχόζνικη ιδιοκτησία ως το επίπεδο της παλλαϊκής ιδιοκτησίας με βαθμιαία περάσματα που θα πραγματοποιούνται προς το συμφέρον των κολχόζ και κατά συνέπεια όλης της κοινωνίας και να αντικατασταθεί με βαθμιαία επίσης πέρασμα η εμπορευματική κυκλοφορία με το σύστημα της ανταλλαγής προϊόντων για να μπορεί η κεντρική εξουσία ή κάποιο άλλο κοινωνικό-οικονομικό κέντρο να συμπεριλάβει όλα τα προϊόντα της κοινωνικής παραγωγής προς το συμφέρον της κοινωνίας. 3) είναι απαραίτητο τρίτο, να επιτευχθεί μία τέτοια πολιτιστική άνοδο της κοινωνίας, που θα εξασφαλίσει σε όλα τα μέλη της κοινωνίας την ολόπλευρη ανάπτυξη των σωματικών και πνευματικών τους ικανοτήτων, για να έχουν τα μέλη της κοινωνίας τη δυνατότητα να πάρουν μόρφωση αρκετή ώστε να γίνουν δραστήριοι παράγοντες της κοινωνικής ανάπτυξης, να έχουν τη δυνατότητα να εκλέγουν ελεύθερα το επάγγελμα τους και για να μην είναι καθηλωμένα για όλη τους τη ζωή σε ένα οποιοδήποτε επάγγελμα εξαιτίας του σημερινού καταμερισμού εργασίας”

Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

ΓΚΕΟΡΓΚΙ ΝΤΙΜΙΤΡΟΦ - 112 χρόνια από τη γέννησή του και 45 από τον θάνατό του

ΦΩΝΗ Της ΑΛΗΘΕΙΑΣ (αρ. φύλ. 18, σελ 2, 15-31 Ιούλη 1994)

Συμπληρώνονται φέτος 112 χρόνια από τη γέννηση και 45 από τον θάνατο του μεγάλου προλετάριο επαναστάτη, επιφανή μαρξιστή-λενινιστή και καθοδηγητή του διεθνούς προλεταριάτου Γκεόργκι Ντιμιτρόφ. Ο Ντιμιτρόφ γεννήθηκε στις 18 Ιούνη 1882 στο χωριό Κοβατσέφτσι της περιφέρειας Ράντομιρ της Βουλγαρίας και πέθανε στις 2 Ιούλη 1949 στη Μόσχα (το πιθανότερο εξοντώθηκε από αντεπαναστάτες γιατρούς, στα πλαίσια του σχεδίου του διεθνούς ιμπεριαλισμού εξόντωσης ηγετικών στελεχών του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος). Ο Γ. Ντιμιτρόφ παίρνει μέρος σε νεαρή ηλικία στο εργατικό και επαναστατικό κίνημα της χώρας του και μέσα στην καθημερινή σκληρή επαναστατική ταξική πάλη διαμορφώνεται και αναδείχνεται σε ηγετική φυσιογνωμία του βουλγάρικου αλλά και του διεθνούς επαναστατικού κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος. Ο Ντιμιτρόφ διαπαιδαγωγημένος στις γραμμές της εργατικής τάξης στο πνεύμα της επανάστασης και του προλεταριακού διεθνισμού αναδείχνεται, με την πολύπλευρη και πολύμορφη επαναστατική του δράση, σε ένα από τα πιο επιφανή ηγετικά στελέχη της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς και για ένα χρονικό διάστημα διετέλεσε γραμματέας της Εκτελεστικής Επιτροπής της Γ’ Κ.Δ. Αναδείχθηκε σε επιφανή μαρξιστή-λενινιστή αγωνιστή, σε διακεκριμένο, ικανό οργανωτή και καθοδηγητή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και σε πιστό και συνεπή μαθητή των Λένιν-Στάλιν. Υπήρξε άξιος μαθητής του Στάλιν αλλά και συναγωνιστής του. Διεξήγαγε μαζί του σκληρή μακρόχρονη αλλά και νικηφόρα πάλη ενάντια στους τροτσκιστές, μπουχαρινικούς κλπ και τις διάφορες άλλες αντεπαναστατικές και οπορτουνιστικές ομάδες στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Υπήρξε αδιάλλακτος εχθρός και πολέμιος όλων των οπορτουνιστικών ρευμάτων, συμπεριλαμβανομένης και της προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας. Ο Γ. Ντιμιτρόφ αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του και τις μεγάλες οργανωτικές ικανότητες, που απέκτησε, στην πάλη για την ανάπτυξη του διεθνούς επαναστατικού κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος για την μπολσεβικοποίηση των κομμουνιστικών κομμάτων. Η συμβολή του, σε αυτή την κατεύθυνση υπήρξε σημαντική, αποφασιστική και μεγάλης ιστορικής σημασίας. Ο Ντιμιτρόφ προσέφερε επίσης μεγάλες υπηρεσίες στην οργάνωση, τη σωστή διεξαγωγή και καθοδήγηση της πάλης του διεθνούς προλεταριάτου ενάντια στην καπιταλιστική καταπίεση και εκμετάλλευση, το φασισμό , τον ιμπεριαλισμό και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Αποφασιστικής σημασίας για την πάλη του προλεταριάτου υπήρξε η πάλη του Ντιμιτρόφ ενάντια στο ναζιφασισμό. Στη δίκη της Λειψίας υπεράσπισε με απαράμιλλο θάρρος και ηρωϊσμό, δεξιοτεχνία, αποφασιστικότητα και συνέπεια την επαναστατική γραμμή της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς, την υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης και του κομμουνισμού. Με σπάνια ικανότητα και μαεστρία ανασκεύασε και κονιορτοποίησε τις ψεύτικες και σκηνοθετημένες κατηγορίες των ναζί και από κατηγορούμενος έγινε κατήγορος του ναζιφασισμού. Ξεσκέπασε και κατάγγειλε το φασισμό σαν ‘’ανοιχτή τρομοκρατική δικτατορία των πιο αντιδραστικών, των πιο σωβινιστικών, των πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου’’. Θαρραλέα διακήρυξε μπροστά στους ναζιφασίστες δικαστές, ‘’ είναι παραπέρα τελειώς σωστό, ότι είμαι υπέρ της προλεταριακής επανάστασης και υπέρ της δικτατορίας του προλεταριάτου. Είμαι σταθερά πεισμένος, ότι αυτή είναι η μοναδική διέξοδος και η σωτηρία από την οικονομική κρίση και την πολεμική καταστροφή του καπιταλισμού. Και η πάλη για την δικτατορία του προλεταριάτου και για τη νίκη του κομμουνισμού είναι δίχως αμφιβολία το περιεχόμενο της ζωής μου. Είμαι πραγματικά ένας ενθουσιώδης ποαδός και θαυμαστής του σοβιετικού κομμουνιστικού κόμματος, γιατί αυτό το κόμμα κυβερνάει την πιο μεγάλη χώρα του κόσμου, το ένα έκτο της γης και με επικεφαλής το μεγάλο μας ηγέτη Στάλιν οικοδομεί τόσο ηρωϊκά και με επιτυχία το σοσιαλισμό” Σε άλλο σημείο τόνισε, “Υπερασπίζω το ίδιο μου το πρόσωπο σαν κατηγορούμενος κομμουνιστής, υπερασπίζω την ίδια μου την κομμουνιστική, επαναστατική τιμή μου, υπερασπίζω τις ιδέες μου, την κομμουνιστική μου πεποίθηση, υπερασπίζω το νόημα και το περιεχόμενο της ζωής μου’’ Και συνεχίζει, “είναι αλήθεια, ότι για μένα σαν κομμουνιστή ανώτατος νόμος είναι το πρόγραμμα της κομμουνιστικής διεθνούς και ανώτατο δικαστήριο η επιτροπή ελέγχου της κομμουνιστικής διεθνούς”.

Νικητής της δίκης της Λειψίας ο Γ. Ντιμιτρόφ, ηττημένος ο Γκαίρινγκ και ο ναζιφασισμός. Ο ήρωας της δίκης της Λειψίας γίνεται σύμβολο του παγκόσμιου προλεταριάτου των λαών, γίνεται σημαία πάλης κατά του φασισμού και του επερχόμενου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Εξέχουσα θέση στην επαναστατική θεωρητική και πρακτική δράση του Ντιμιτρόφ κατέχει η ιστορικής σημασίας συμβολή του, στα πλαίσια της Ε.Ε. της Γ΄ Κ.Δ., στην αποκάλυψη του ταξικού χαρακτήρα του φασισμού (εφαρμόζοντας τη λενινιστική θεωρία του ιμπεριαλισμού και ανασκευάζοντας πειστικά τις λαθεμένες αντιλήψεις που θεωρούσαν το φασισμό σαν μικροαστικό κίνημα) και στη θεωρητική επεξεργασία της στρατηγικής και τακτικής του κομμουνιστικού κινήματος της συγκρότησης ενός πλατιού αντιφασιστικού λαϊκού μετώποθ σαν μορφή οργάνωσης και ενότητας της εργατικής τάξης, της αγροτιάς, της διανόησης και όλων των δημοκρατικών δυνάμεων στον αγώνα ενάντια στο φασισμό και τον ιμπεριαλισμό. Τα διδάγματα αυτά του Ντιμιτρόφ έχουν και σήμερα μεγάλη και επίκαιρη πολιτική σημασία για τους κομμουνιστές και το διεθνές προλεταριάτο στην πάλη του ενάντια στο φασισμό, το σωβινισμό και τον ιμπεριαλισμό καθώς και τον κίνδυνο του πολέμου. Μεγάλη και επίκαιρη πολιτική σημασία έχει σήμερα και η συνεπής και αποφασιστική υπεράσπιση του μεγάλου Στάλιν από το Ντιμιτρόφ. Τη στιγμή που ο Στάλιν κατασυκοφαντείται από την παγκόσμια αστικο-ρεβιζιονιστική αντίδραση, οι κομμουνιστές πρέπει να παραδειγματιστούν από το Ντιμιτρόφ που κράτησε πάντα στάση συνεπούς υπεράσπισης του Στάλιν. Χαρακτηριστικά, ανάμεσα στα άλλα τόνισε, “οι σοσιαλδημοκράτες λακέδες, μας αποκαλούν συχνά σταλινιστές και πιστεύουν ότι με αυτό προσβάλλουν τους κομμουνιστές. Όμως εμείς οι κομμουνιστές είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτόν τον χαρακτηρισμό, όπως είμαστε υπρήφανοι και για τον χαρακτηρισμό λενινιστές”. Για τον προλετάριο επαναστάτη δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή από το να είναι ένας αληθινός λενινιστής, ένας αληθινός σταλινιστής, από το να είναι ως το τέλος πιστός οπαδός του Λένιν και του Στάλιν. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία για έναν κομμουνιστή από το να αγωνίζεται κάτω από την καθοδήγηση του μεγάλου Στάλιν για το θρίαμβο της δίκαιης υπόθεσης του προλεταριάτου. Δε μπορεί ο καθένας να είναι σταλινιστής. Ο τιμητικός χαρακτηρισμός ενός λενινιστή-σταλινιστή πρέπει να αποκτιέται με μπολσεβίκικη πάλη, με μπολσεβίκικη σταθερότητα, με αφοσίωση μέχρι αυταπάρνηση για την υπόθεση της εργατικής τάξης”.

Σήμερα, 112 χρόνια από τη γέννηση και 45 χρόνια από το θάνατο του Γ. Ντιμιτρόφ, που πέρασε στην ιστορία του διεθνούς κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος σαν επιφανής ηγέτης του παγκόσμιου προλεταριάτου και φλογερός διεθνιστής αγωνιστής και βρυκολακιάζουν ο ναζισμός του Χίτλερ και ο φασισμός του Μουσολίνι και ο ρατσισμός στην Ευρώπη, οι κομμουνιστές τιμούν με μεγάλο σεβασμό την επαναστατική ζωή και δράση, το αθάνατο επαναστατικό του έργο και διδάσκονται από αυτό στην επαναστατική τους πολιτική δράση. Το παράδειγμα του, τους εμπνέει, τους ενθαρρύνει και τους καθοδηγεί στη δράση τους.

Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΥΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ

Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ (αρ. φυλ.17, 15-30 Ιούνη 1994, σελ. 2)

‘’Ο μαρξισμός είναι η επιστήμη για τους νόμους ανάπτυξης της φύσης και της κοινωνίας, η επιστήμη για την επανάσταση των καταπιεζομένων και των εκμεταλλευομένων μαζών, η επιστήμη για τη νίκη του σοσιαλισμού σε όλες τις χώρες, η επιστήμη για το χτίσιμο της κομμουνιστική κοινωνίας’’ Ι.Β. Στάλιν

Η επιστημονική έρευνα του σύμπαντος είναι το βασικό χαρακτηριστικό της φιλοσοφίας του υλισμού γενικά και ειδικά του διαλεκτικού υλισμού, ο οποίος μαζί με τον ιστορικό υλισμό αποτελούν τη θεωρητική βάση του μαρξισμού (Λένιν, ‘’Καρλ Μαρξ και η θεωρία του’’)

Η υλιστική φιλοσοφία που θέλει να δώσει επιστημονικές ερμηνείες στα προβλήματα του κόσμου, προοδεύει παράλληλα με τις επιστήμες στην πορεία της ιστορίας. Άρα ο μαρξισμός γεννήθηκε από τις επιστήμες, στηρίζεται σε αυτές και εξελίσσεται με αυτές. Πριν από το Μαρξ και τον Ένγκελς, παρουσιάστηκαν υλιστικές φιλοσοφίες με διάφορες μορφές όπως π.χ. ο γάλλος Ντιντερό που ήταν στοχαστής υλιστής. Υπήρξαν και άλλοι στοχαστές του 18ου αιώνα που παρουσιαζόντουσαν σαν υλιστές, χωρίς να είναι συνεπείς, π.χ. ο Ντεκάρτ, που σε μερικά γραπτά τους ήταν υλιστές και σε άλλα ιδεαλιστές. Η ιστορία όμως γράφτηκε από την αστική τάξη, που άφησε στο σκοτάδι όσα έργα από αυτούς του στοχαστές, όχι μόνο έχουν επηρεάσει τον υλισμό, αλλά και που γέννησαν ολόκληρο ρεύμα αυτής της φιλοσοφίας. Έτσι, λοιπόν, διδασκόμεθα την ιστορία της λογοτεχνίας και της επιστήμης του 18ου αιώνα αγνοώντας το Χόλμπαχ με το έργο του ‘’Σύστημα της φύσης’’ κ.α. και τον Ελβέτιο, ο οποίος έγραψε τα έργα ‘’Το πνεύμα’’, ‘’Ο άνθρωπος’’, κτλ. Γνωρίζουμε ακόμη ότι τα μειονεκτήματα των υλιστών του 18ου αιώνα προέρχονται από τον τρόπο σκέψης, από την ιδιαίτερη μέθοδο έρευνας που ονομάζεται ‘’μεταφυσική μέθοδος’’. Τον 19ο, όμως αιώνα, που οι επιστήμες εξελίχθηκαν σημαντικά, ο Μαρξ και ο Ένγκελς ανέπτυξαν παραπέρα τον παλιό υλισμό σύμφωνα με τις σύγχρονες επιστήμες, τον ξεπέρασαν και μας έδωσαν το σύγχρονο υλισμό, τη βάση του μαρξισμού, που λέγεται διαλεκτικός υλισμός. Ο υλισμός έχει μια ιστορία στενά δεμένη με τις επιστήμες και ο Μαρξισμός είναι η εξέλιξη του προμαρξιστικού υλισμού, εμπλουτισμένος με τις μεγάλες ανακαλύψεις του 19ου αιώνα. ‘’Η εμφάνιση του μαρξισμού ήταν μια πραγματική ανακάλυψη, μια επανάσταση στη φιλοσοφία’’ (Ζντάνοφ). Ο μαρξισμός δεν ερμηνεύει μόνο με διαφορετικό τρόπο τον κόσμο, αλλά προβάλλει με την αξίωση να τον αλλάξει, είναι το ισχυρό όπλο στην πάλη της εργατικής τάξης για την επαναστατική μεταβολή της αστικής κοινωνίας. Ο μαρξισμός είναι ζωντανή θεωρία που αντιμετωπίζει τα προβλήματα των λαϊκών τάξεων με πραγματικό ρεαλισμό. Ας πάρουμε για παράδειγμα την πάλη των τάξεων. Ο κόσμος τι σκέπτεται για αυτούς? Μερικοί πιστεύουν ότι ο αγώνας για το μεροκάματο είναι ξεχωριστός από τον πολιτικό αγώνα, άλλοι πιστεύουν ότι είναι αρκετό το σήκωμα της γροθιάς στη μέση του δρόμου και αρνιούνται την αναγκαιότητα της οργάνωσης και άλλοι ισχυρίζονται ότι μόνο ο πολιτικός αγώνας θα λύσει το πρόβλημα. Για το μαρξισμό, η πάλη των τάξεων περιλαμβάνει πρώτο, οικονομική πάλη, δεύτερο, πολιτική πάλη και τρίτο ιδεολογική πάλη. Έτσι το πρόβλημα μπαίνει ταυτόχρονα και στους τρείς αυτούς χώρους. Διαπιστώνουμε, λοιπόν, ότι όλα αυτά τα προβλήματα είναι στενά δεμένα και δεν μπορεί κάποιος να αποφασίσει για οποιαδήποτε πλευρά ενός τόσο μεγάλου προβλήματος, όπως είναι η πάλη των τάξεων. Σε μια απεργία για παράδειγμα, χωρίς να λογαριάσει κάθε δεδομένο του προβλήματος καθώς και το πρόβλημα ολόκληρο. Αυτός που θα μπορέσει να αγωνιστεί σε όλα τα επίπεδα, θα δώσει την καλύτερη κατεύθυνση. Έτσι πρέπει να αντιλαμβάνεται ένας μαρξιστής την πάλη των τάξεων. Επομένως στην ιδεολογική πάλη που πρέπει καθημερινά να κάνουμε, γιατί βρισκόμαστε μπροστά σε προβλήματα που δύσκολα λύνονται, αθανασία της ψυχής, ύπαρξη του Θεού, καταγωγή του κόσμου κτλ. Ο διαλεκτικός υλισμός μας δίνει μια μέθοδο συλλογισμού που μας επιτρέπει να λύσουμε όλα αυτά τα προβλήματα και ακόμα να ξεσκεπάσουμε όλες τις προσπάθειες παραποίησης του μαρξισμού με το πρόσχημα ότι ‘’ανανεώνουν’’ και τον ‘’συμπληρώνουν’’. Σε αυτό προσπαθούν να ορθώσουν ενάντια στο μαρξισμό τους σοσιαλιστές συγγραφείς της προμαρξιστικής περιόδου (ουτοπιστές). Και άλλοι χρησιμοποιούν τον γάλλο Προυντόν, που σαφέστατα ο μαρξισμός είναι ενάντια στον προυντονισμό και άλλοι χρησιμοποιούν τους αναθεωρητές πριν το 1914 (μια που ο Λένιν τους έχει αντικρούσει επιδέξια). Αλλά αυτό που πρέπει να υπογραμμίσουμε είναι η έκθεση σιωπής των αστών, για να εμποδίσουν την εξάπλωση του υλισμού με τη μαρξιστική του μορφή. Και όπως μα πληροφορεί ο γάλλος φιλόσοφος Ζωρζ Πόλιτζερ, στα ιδρύματα της μέσης εκπαίδευσης αλλά και στα πανεπιστήμια της Γαλλίας δίδασκαν φιλοσοφία, αλλά όσο και αν παρακολουθούσες όλη τη διδασκαλία, δεν θα μπορούσες ποτέ να διαπιστώσεις ότι διδάσκετο η φιλοσοφία του υλισμού, επεξεργασμένη από το Μαρξ και τον Ένγκελς. Ακόμα και στα φιλοσοφικά συγγράμματα ξεχώριζαν το μαρξισμό από τον υλισμό. Γενικά παρουσίαζαν το μαρξισμό ξεχωριστά σαν ένα πολιτικό δόγμα και όταν μιλούσαν για ιστορικό υλισμό δεν αναφέρονταν στη φιλοσοφία του υλισμού. Τέλος αγνοούσαν πλέρια το διαλεκτικό υλισμό σε τέτοιο σημείο που αν κάποιος γάλλος ήταν ειδικευμένος στη φιλοσοφία με δίπλωμα από γαλλικό πανεπιστήμιο δεν ήξερε ότι ο Μαρξισμός έχει σαν φιλοσοφία του τον υλισμό και αγνοούσε ότι ο παραδοσιακός υλισμός έχει μια σύγχρονη μορφή, το μαρξισμό ή τον διαλεκτικό υλισμό. Εκείνο που προέχει είναι, να δείξουμε ότι ο μαρξισμός έχει μια γενική αντίληψη όχι μόνο για την κοινωνία αλλά και για το σύμπαν. Είναι λοιπόν, ανόητο, αντίθετα με το ότι μερικοί ισχυρίζονται, να λυπούμεθα ότι το μεγάλο μειονέκτημα του μαρξισμού είναι η έλλειψη φιλοσοφίας και να θέλουμε σαν μερικούς θεωρητικούς του εργατικού κινήματος να ανακαλύψουμε τη φιλοσοφία αυτή που δήθεν δεν έχει ο μαρξισμός. Η φιλοσοφία του μαρξισμού είναι ο διαλεκτικός υλισμός. Όμως παρά την ένοχη σιωπή των αστών και παρ’ όλες τις παρασιωπήσεις και τις προφυλάξεις που παίρνουν οι κυρίαρχες τάξεις, ο μαρξισμός και η φιλοσοφία του, απλώνεται όλο και πιο πολύ. Και θα απλώνεται και θα αγκαλιάζεται από όλους τους λαούς του πλανήτη μας που θα οργανώνονται και θα βρίσκονται σε μια πραγματικά συνεχή επαναστατική εγρήγορση. Ισχυρίζεται ο παγκόσμιος ταξικός εχθρός μας, μ επικεφαλής τον αμερικάνικό ιμπεριαλισμό, ότι ‘’τελείωσε ο μαρξισμός’’ – ‘’πέθανε ο κομμουνισμός’’ – είναι βέβαια ένας ευσεβής πόθος του ταξικού εχθρού μας. Παίρνει δε, σαν παράδειγμα την ανατροπή του σοσιαλισμού με το πραξικόπημα του 20ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ το 1956 και την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης (από τους προδότες Χρουστσόφ, Μπρέζνιεφ, Γκορμπατσόφ και Γιέλτσιν) . Πλανώνται, όμως, κάνουν μεγάλο λάθος γιατί αυτό που έγινε στην Σ.Ε. δεν ήταν καρπός νομοτέλειας και το ξέρουν αυτό πάρα πολύ καλά. Εκείνο όμως που γίνεται στο στρατόπεδο του ιμπεριαλισμού, δηλαδή η κάθετος πτώση της παραγωγής και η αναμφισβήτητη βαθειά οικονομική κρίση, που κάθε μέρα βαθαίνει περισσότερο, χωρίς βέβαια να υπάρχουν οι αναγκαίες εκείνες προϋποθέσεις για την ανάκαμψη της οικονομίας τους όπως εκείνες του 1929. Η νέα αυτή βαθιά οικονομική κρίση υπερπαραγωγής, που έχει τη βάση της στην αντίφαση που υπάρχει ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την καπιταλιστική μορφή ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της παραγωγής, δείχνει εκ νέου ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να ξεπεράσει τις εσωτερικές του αντιθέσεις, ότι έχει γίνει εμπόδιο στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και πρέπει να ανατραπεί με τη βίαιη επανάσταση του προλεταριάτου. Το σαθρό οικοδόμημα του παγκόσμιου ταξικού εχθρού μας, θα γκρεμιστεί σαν χάρτινος πύργος και θα αφανιστεί μέσα στην αιωνιότητα. Και το γνωρίζουν αυτό πάρα πολύ καλά οι καπιταλιστές και οι ιμπεριαλιστές γι’ αυτό προσπαθούν με τα άφθονα μέσα μαζικής ενημέρωσης (ΜΜΕ) που διαθέτουν και με τον προσφιλή τους τρόπο της σιωπής, του ψεύδους, της παραποίησης και της παραπλάνησης να κάνουν πλύση εγκεφάλου των λαών, με το κυρίαρχο σύνθημα ‘’ο κομμουνισμός πέθανε’’. Και ενώ ξέρουν και το αναγνωρίζουν πως αυτό που πεθαίνει και θα εξαφανιστεί μια για πάντα είναι το αστικό καθεστώς με τις μετεξελίξεις του, τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό.